SEPULTURA – “Arise” – Worst to best

Rock Hard

March 25, 2024

1260

Ξανακούς το “Arise”. Ένα δημιούργημα αγνής οργής όταν αυτή μετουσιώνεται στις στοχευμένες λέξεις, στις κατάλληλες νότες, μα και στη κατάλληλη χρονική συγκυρία. Ποια είναι αυτή; Όταν οι λατρεμένοι μου SEPULTURA, βγάλανε ένα από τα τρία αγαπημένα μου άλμπουμ του είδους (“Beneath the remains”), σπάσανε από τα όρια της χώρας τους, κάνοντας περιοδεία με SADUS και OBITUARY (ωιμέ μανούλα μου), με SODOM (υπερτερώντας σημαντικά των επίσης λατρεμένων Γερμανών) στην Ευρώπη. Όλοι παραμιλούν για εκείνους τους “ξαναμμένους” λεβέντες από το Belo Horizonte, με την ενέργεια μιας βόμβας υδρογόνου! Κάπου εκεί, οι SEPULTURA θα συνέχιζαν, δίχως δεύτερη σκέψη, να γράφουν το υλικό για το επόμενο, τέταρτο full-length τους.

Το “Arise”. Ένα δημιούργημα – παρέα του υποφαινομένου σε στιγμές τσαμπουκά από την εφηβική ηλικία ως και σήμερα (μια ιστορία παραπλήσια πολλών ανά τον κόσμο – μόνη διαφορά το αν ήταν σε πραγματικό χρόνο ή αργότερα). Στο “Arise”, οι SEPULTURA, αποφάσισαν, κατά τον James Bond ότι “Ο κόσμος δεν είναι αρκετός”. Έπρεπε να δείξουν και στον τελευταίο εκεί έξω ποιος που και γιατί θα έπρεπε να θεωρείται όχι μόνο η σπουδαιότερη μπάντα της Βραζιλίας στον ακραίο ήχο, αλλά και μια από τις δημοφιλέστερες μπάντες της χώρας στο κόσμο, ανεξαρτήτως ιδιώματος. Ο δίσκος έσκασε σαν φυσική συνέχεια του “Beneath the remains”, φανερώνοντας μια πειραματική διάθεση, που θα αναπτυσσόταν έτι περαιτέρω στο “Chaos A.D.”.

Προτού κυκλοφορήσει ωστόσο (μια μέρα σαν τη σημερινή), στο Rock In Rio, ζητήθηκε μια πρόχειρη μίξη του επερχόμενου δίσκου. Κάπως έτσι, τα θρυλικά rough mixes του Scott Burnes, κυκλοφόρησαν σε περιορισμένα αντίτυπα βινυλίου, κάνοντας τα εξαιρετικά σπάνια και ακριβά. Παρατίθεται για να δείτε τις διαφορές με το γνωστό τελικό προϊόν, αλλά και για να φαντασιώνεστε έναν δίσκο πιο κοντά στο “Beneath the remains” ηχητικά, με υλικό τύπου “Arise”.

Αυτά ήταν όσα χαιρόμαστε να γράφουμε και να ξαναγράφουμε, προς εμπέδωση της πλούσιας ιστορίας αυτής της μπάντας και αυτής της μουσικής. Τώρα, περνάμε στην άτυπη κατάταξη, βάσει των προσωπικών γούστων εμού του ιδίου.

The “Arise” countdown:

9) “Murder” (3.27): Βία, διαφθορά, ένας άνθρωπος που βλέπει την προδοσία του κόσμου στον οποίο ζει με κάθε γλαφυρή λεπτομέρεια (“Same hand that builds, destroys. Same hand that relieves, betrays. Same hand that seeds, burns. Same peace that exists, here lies!”), την υποκρισία του και πως όλα αυτά, τον οδηγούν σε θλίψη (“Life today is not worth the pain”). Βαριά θεματική, από αυτές που ήταν έντονες στους SEPULTURA εκείνη τη περίοδο ειδικά. Από τα κομμάτια εκείνα επίσης, που με τέτοια δαιμονισμένη έμπνευση, τα γράφανε επειδή απλά βγήκε καλός ο πρωινός καφές τους!

8) “Meaningless movements” (4.41): Πόσες μπάντες θα σκότωναν να γράψουν ένα κομμάτι τέτοιου τύπου στη καριέρα τους; Με το ξυλίκι του, με τις αλλαγές του, με τις δυναμικές του τις ωραίες τις απλωμένες. Πολλές και διάφορες θα πω εγώ! Από τα κρυφά χαρτιά του δίσκου, πέραν των γνωστών και αγαπημένων κομματιών του. Αυτά που κρύβουν και το ζουμί ενός τέτοιου σχήματος. Θέμα μας εδώ, η οργανωμένη θρησκεία: οι αντιφάσεις της (“Contradictory truth”), η υποκρισία της και τον ευτελισμό της ανάγκης του ανθρώπου να πιστεύει κάπου (“Icons review their sins, faith cheaper than thou, doubting your ideals, torment shreds your brain”). Επίκαιρο, καυστικό και τόσο μα τόσο αληθινό, σαν τους ίδιους τους SEPULTURA.

IMPOSTOR HIDES, BEHIND THE MASK, MY WORDS AGAINST YOUR LIES!

7) “Infected voice” (3.19): Μπουνιά – νοκ άουτ από τον Mohammed Ali! To τρισμέγιστο και ισοπεδωτικό φινάλε αυτού του μνημειώδους δίσκου. Μια ελεγεία του Βραζιλιάνικου καράτε. Μια ωδή, στο πως ο φόβος “μολύνει” τη φωνή σου. Όπου φωνή, βάλτε αυτοπεποίθηση και αντίληψη, επηρεάζοντας έτσι την εξέλιξη σου ως ανθρώπου (“Fear ties you up and you don’t grow, being wrong and lost, no one admits the defeat”), αλλά και δημιουργώντας συμπλέγματα ανωτερότητας/κατωτερότητας. Η κρίση επισκιάζεται, η ζήλεια και το μίσος ευδοκιμούν. Κι όλα αυτά χάρη σε μια μικρή φωνή που γιγαντώνεται στο θεμέλιο του φόβου. Μια φωνή, από κάπου πέρα από αυτό το κόσμο, που μετατρέπεται σε μια μοναχική, εκκωφαντική κραυγή.

IN-FE-CTED-VOICE!

6) “Under siege (regnum irae)” (4.55): Όσο πλησιάζουμε τη κορυφή, τόσο πιο ανεπαίσθητες γίνονται οι διαφορές μεταξύ των ύμνων που απαρτίζουν τούτο εδώ το άλμπουμ. Εδώ, μιλάμε για ΕΙΣΑΓΩΓΑΡΑ για σεμινάριο, ανατριχιαστική αφήγηση παιγμένη ανάποδα πάνω από μια στοιχειωτική μελωδία, ενώ οι κιθάρες συνθλίβουν κάθε αντίσταση, με τον όγκο και τα μασίφ θέματα που παίζουν. Πάλι θρησκευτικού τύπου κομμάτι στιχουργικά, στοχεύοντας στους ηγέτες θρησκευτικών ομάδων (“PSYCHOTIC LEADER….INSANE…INSANE!”), που οδηγούν με το φανατισμό τους σε μια κατεστραμμένη και απρόσωπη Γη της Επαγγελίας (“The sacred earth without a face”) τους πιστούς. Ποιητικός Max Cavalera εδώ, χωρίς να χάνει στιγμή ευστοχίας στιχουργικά.

TRIUMPH OF DEATH IN THE WASTELAND, BLOOD SIGNS YOUR EPITATH

5) “Altered state” (6.35): Τι ύμνος που να με πάρει ο διάολος! Τι κομματάρα σεμιναριακού τύπου είναι αυτή; Από το mid-tempo χτίσιμο στην αποκλιμάκωση, σε απειλητικά ξεσπάσματα μικρού – βεληνεκούς, με ύπουλες δυσοίωνες μελωδίες, να κυκλώνουν σαν όρνια τον ακροατή. Μέχρι τη στιγμή που επιτέλους επιτίθενται, χωρίς να σταματούν δευτερόλεπτο να ξεσκίζουν σάρκες και να παίρνουν scalp:

Endless repression by majority
A master without command
Strange new dimension disturbing my brain
Censored ideas, counterfeit answers
SHINING BLAST, NO PERCEPTION
ALTERED STATE, NO REACTION
SHINING BLAST, ALTERED STATE!

Άμα σε αυτό το σημείο δεν σου ξυπνάνε παροιμοιωδώς ζωώδη ένστικτα, δεν ξέρω τι να σου πω! Το στήσιμο του κομματιού αποτελεί ένα σεμινάριο δυναμικών και μικρών εκπλήξεων (το ακουστικό θέμα πίσω από τον τοίχο από κιθάρες ας πούμε – όλα τα λεφτά!), ό,τι πρέπει για να απλωθεί στα 6,5 λεπτά του. Εδώ, πραγματευόμαστε, τον έλεγχο της σκέψης και του υποσυνείδητου μέσω του φόβου (“Fear in my subconscious, terror invades my speech”). Ο πραγματικός τρόμος: όταν δεν σκέφτεσαι καν κάτι. Ούτε λόγος να το διατυπώσεις.

4) “Subtraction” (4.48): Στιχουργική επέκταση του προαναφερθέντος, το λατρεμένο αυτό ΈΠΟΣ. “Subtractiooooooon of personality…within the human race, you’ll always be”. Ο κόσμος γύρω σου καταστρέφεται, αλλά η αφαίρεση της προσωπικότητας σου, δεν σου επιτρέπει να ξεχωρίσεις, να φωνάξεις ανάμεσα στο πλήθος για όσα σκέφτεσαι και νιώθεις. Μέχρι που αμφισβητείς νομοτελειακά και αρχίζει η αναζήτηση (“Searching for an answer, to understand myself, try to save our world, why killing in reverse?”). Μερικοί από τους σπουδαιότερους στίχους του δίσκου βρίσκονται εδώ μέσα. Όχι απαραίτητα κηρύττοντας τη “λύση” σε ανθρώπους που ακολουθούν τυφλά, παρά βάζοντας τους να σκεφτούν έστω και λίγο πέρα από τη μύτη τους.

NO MAN IS IMMORTAL, HISTORY IS NO MORE!

3) “Dead embryonic cells” (4.41): Ρυθμικό μεγαλείο, ό,τι θέλεις υπάρχει εδώ μέσα. Έξυπνες ψυχεδελικές μελωδίες, mid-tempo ρυθμοί, γκάζια, σπασίματα με υπέροχα θέματα από τον σπεσιαλίστα Igor Cavalera, ενώ ο αδερφός του, γρυλλίζει φτύνοντας βιτριόλι στη κοινωνία. Για τους πολέμους μεταξύ φυλών, για την καταδίκη του μέλλοντος μιας φουρνιάς, για τα πειράματα που γίνονται και γυρίζουν εναντίον της ανθρωπότητας….ευχόμενος να μην είχε καν γεννηθεί για να μη χρειαστεί ποτέ να τα δει όλα αυτά. Το δε video clip του ύμνου αυτού, μνημειώδες, όπως μνημειώδεις οι αναφορές πάνω στη κιθάρα του Andreas Kisser σε άλλες μπάντες ακόμα και εκτός metal όπως π.χ. οι RED HOT CHILI PEPPERS. Πάντα άλλωστε, ανοιχτόμυαλοι οι Βραζιλιάνοι! Πάμε άλλη μια:

Land of anger, I didn’t ask to be born
Sadness, sorrow, everything so alone
Laboratory sickness, infects humanity
No hope for cure, die by technology
We’re born, with pain!!
Suffer remains!!
We’re born, with pain!!
Suffer remains!!
We’re dead!!

2) “Arise” (3.27): Μαζί με το “Inner self”, οι πρώτες μου επαφές με αυτούς τους τύπους από τη Βραζιλία σε τρυφερή, άσπιλη και άδολη ηλικία. Ήξερα και λάτρευα τους SLAYER, λάτρευα τους METALLICA, μάθαινα σιγά σιγά, λατρεύοντας όλο και περισσότερο τις υψηλές ταχύτητες. Μια μέρα το λοιπόν, ή στη τηλεόραση ή στο νεογνό τότε YouTube, σκάει ένα video clip. Ένας εσταυρωμένος με αντιασφυξιογόνο μάσκα, κάτι ηλιοκαμένοι λεβέντες με αμάνικα και ΠΟΛΛΑ ΝΕΥΡΑ, να βαράνε κι εγώ να έχω μείνει άναυδος από την ωμή, ακατέργαστη και τόσο συντονισμένη συνάμα επίθεση αυτού του σχήματος. “OBSCURED BY THE SUN….APOCALYPTIC CLASH…CITIES FALL IN RUIN, WHY MUST WE DIE? OBLITERATION OF MANKIND….UNDER A PALE GREY SKY WE SHALL A-RISE!”. Μαστίγωμα η κάθε λέξη, εμένα η μπάντα μου είχε μείνει κατά νου, μη θυμίζοντας μου τίποτε από όσα ήξερα. Είχε χαρακτήρα, είχε σαφή προσανατολισμό, ήταν ήδη ΜΕΓΑΛΗ μπάντα. Απλώς σε εκείνο το σημείο, έγινε από τις μεγαλύτερες όλων. Τελεία.

1) “Desperate cry” (6.42): Το απόλυτο σεμινάριο σύνθεσης εδώ μέσα. Όλοι όσοι θέλουν περιπετειώδεις δομές στον ακραίο ήχο, η βάση τους (οφείλει να) είναι κομμάτια σαν αυτό εδώ. Η κάθε λεπτομέρεια, από το πως σκάνε οι ρυθμικές πάνω από την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ στοιχειωτική εισαγωγή, στο υποδειγματικό χτίσιμο τυμπάνων προς μια riff-άρα που διπλώνει ό,τι σβέρκο υπάρχει σε ακτίνα χιλιομέτρων. Τα δε mid-tempo μέρη αυτού του ΎΜΝΟΥ ΎΜΝΩΝ, συνθλίβουν πολιτισμούς και ανοίγουν κρατήρες όπου ξεκινάει pit, ειδικά στο γρήγορο μέρος.

Το θέμα μας, φυσικά, η απελπισμένη κραυγή ενός κόσμου που ψάχνει σωτηρία ανάμεσα σε παρανοϊκούς ηγέτες, που διψούν για εξουσία και κάνουν το ένα λάθος πίσω από το άλλο, οδηγούμενοι με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό (“A nation born of hate, forgotten distant time”). Παρόλα αυτά, συνεχίζουν να υπόσχονται (“Empty promises of hope, buried deep infected ground”), ελπίζοντας ότι κάποιος θα πιστέψει όσα λένε. Με διαφορά μια από τις πιο έξυπνες συνθέσεις της ιστορίας των SEPULTURA. Από αυτές που χτίζουν καριέρες.

CREATION, OF INSANE RULE, ALL WE HEAR…DESPERATE CRY!
CRYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY!

BONUS ROUND – ΤΑ ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

Η επανέκδοση του μνημείου αυτού, περιείχε και κάποια αθάνατα επιπλέον κομμάτια, που παρατίθενται για ιστορικούς λόγους! Η διασκευή στο “Orgasmatron” των προπατόρων του ακραίου MOTORHEAD, η εισαγωγή όπως παίχτηκε στο “Under siege: live in barcelona”, το “C.I.U. (Criminals in uniform)” και μια γεύση των πρώτων μίξεων του Scott Burns με το “Desperate cry”.