Οι SERIOUS BLACK γρήγορα κέρδισαν έδαφος στο κυνήγι του power metal κοινού, αφού τα βαριά ονόματα που απαρτίζουν την μπάντα, δυστυχώς τους προσέδωσαν τον καταστροφικό όρο του supergroup. Αυτό, ως είθισται, έφερε γρήγορα αλλαγές στην σύνθεση του συγκροτήματος, με τα δυο δυνατά χαρτιά (Thomen Stauch, Roland Grapow) ήδη στην άκρη, αλλά με δυο από τις καλύτερες επιλογές στην Ευρωπαϊκή σκηνή, να τα αντικαθιστούν (Alex Holzwarth, Bob Katsionis).
Ευθέως δηλώνω πως δεν ενθουσιάστηκα από το “As daylight breaks”, αφού οι απαιτήσεις μου είναι μεγαλύτερες του εύκολου, ευδιάθετου τραγουδιού που γρήγορα ξεχνιέται. Τόσο, που ενάμιση χρόνο μετά την κυκλοφορία του, έπιασα να το ξανακούσω αφού δεν το θυμόμουνα. Ίσως βέβαια να έφταιγα κι εγώ. Όμως, το εύλογο ερώτημα είναι το κατά πόσο το “Mirrorworld” αποτελεί την βελτίωση. Σε πολλά σημεία ναι, αλλά δίχως να επαναστατεί έναντι του προκατόχου του.
Μουσικά οι SERIOUS BLACK, ακολουθούν τον σύγχρονο δρόμο της Ευρωπαϊκής power σκηνής, με υπερβολικά hard n’ heavy μπολιάσματα στον ήχο τους, όπως παράλληλα κάνουν μπάντες σαν τους BEYOND THE BLACK, VISIONS OF ATLANTIS, AVANTASIA, STRATOVARIUS κλπ. Σίγουρα έρχονται στο μυαλό οι EDENBRIDGE αφού στην άλλη κιθάρα βρίσκεται ο Dominik Sebastian. Οι μελωδίες είναι τόσο πιασάρικες που δεν μπορώ παρά να δεχτώ πως η επιρροή του Katsionis είναι τεράστια, γνωρίζοντας το παρελθόν του. Η μπάντα πάντως, φλερτάρει έντονα με το μελωδικό rock, επικίνδυνα θα έλεγα. Τόσο που πρέπει να εκθειάσω την δουλειά του Alex Holzwarth στα τύμπανα, που πραγματικά ανεβάζει υπερβολικά τα κομμάτια (σε σημεία του “State of my despair” για παράδειγμα). Γιατί, με μια πιο καθαρή παραγωγή κι ένα drummer που θα παίζει απλά, οι συνθέσεις θα ανταγωνίζονταν τους ECLIPSE. Τα γεμίσματά του είναι εξαίσια, αν και στο παρασκήνιο.
Όσοι ακούσατε τα πρώτα δυο τραγούδια που βγήκαν στην επιφάνεια, έχετε μια αντπροσωπευτική εικόνα του “Mirrorworld”, με το “Castor skies” σίγουρα να είναι το καλύτερο τραγούδι που έχει γράψει η μπάντα. Γενικά οι ταχύτητες είναι ανεβασμένες, με την μελωδία να ρέει άφθονη και το “You’re not alone” από τους καλούς αντιπροσώπους. Τα τραγούδια που ανοίγουν και κλείνουν το δίσκο να μοιάζουν πολύ, δηλαδή το “As long as I’m alive” και το “The unborn never die”, σε σημείο που ξαφνιάστηκα. Αν και υπάρχει μια κοιλιά στα “Heart broken soul” και “Dying hearts” το άλμπουμ με κέρδισε με το ομότιτλο, το “Castor skies” και τα “As long as I’m alive”,“The unborn never die”.
Επίτηδες δεν αναφέρθηκα νωρίτερα στον Urban Breed, τον τραγουδιστή που θεωρώ ως έναν από τους πιο ταλαντούχους από την εποχή που έσπερνε στους TAD MOROSE. Παρακολουθώ πως όσο περνά ο καιρός, σπρώχνει όλο και λιγότερο τον εαυτό του. Αν έλειπε η απόδοσή του στο ομότιτλο “Mirrorworld”, στο “Castor skies” και με κάποιες διάσπαρτες εξάρσεις, θα ήμουν εντελώς απογοητευμένος. Γνωρίζοντας τις δυνατότητές του, περιμένω μεγαλύτερες ερμηνείες. Το πάθος και το ταλέντο του μπορούν να εκτοξεύσουν οποιοδήποτε τραγούδι. Επειδή αγάπησα την μοναδική κυκλοφορία των TRAIL OF MURDER, εύκολα βλέπω την πιο ευθεία, μελωδική κατεύθυνση που διαλέγει, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί χλιαρές αποδόσεις.
Να κλείσω λέγοντας πως το άλμπουμ έχει μόνο 8 τραγούδια (και μια όμορφη, σινεματική εισαγωγή), αλλά στην ειδική έκδοση θα βρείτε άλλα 7! Επειδή αυτός είναι ο σύγχρονος ήχος, η εποχή μας χρειάζεται τους δικούς της ηγέτες. Οι SERIOUS BLACK έχουν μέλη με ταλέντο και εμπειρία που μπορούν να ηγηθούν, αλλά οι στόχοι τους πρέπει να είναι μακροπρόθεσμοι, να κάνουν το κάθε τους τραγούδι, δυναμίτη και να παίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεδομένα μπορούν, αλλά πρέπει να το αποδείξουν κιόλας. Ευελπιστώ ότι θα το πράξουν και θα χαράξουν ένα πιο προσωπικό και πιο ιδιαίτερο προφίλ, αφού το “Mirrorworld” τους δείχνει βελτιωμένους, αλλά ακόμα όχι σε ηγετικό ρόλο.
7 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
