Αντί προλόγου:
«Σφυρηλατημένοι στη Νέα Υόρκη, το Σωτήριον του Σατανά Έτος 2018 (σ.σ: αλήθεια τώρα;), οι SHADOWLAND περνούν την πύλη του Χάους (σ.σ: τσουτσούριασα), για να ταξιδέψουν πλέοντας στις θάλασσες του Χρόνου (σ.σ: το δελτίο καιρού να πάρετε) καλώντας τα πνεύματα των Αρχαίων του New Wave of British Heavy Metal (σ.σ: ο Mum-Ra πότε βγαίνει;). Τώρα, στις τελευταίες μέρες του ετοιμοθάνατου καλοκαιριού (σ.σ: να και ποίηση αλλά τα ’χει πει ο Dani αυτά πρώτος στο “Summer dying fast”) του 2021, οι SHADOWLAND είναι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουν το ντεμπούτο τους LP. Υπό τον τίτλο “The Necromancer’s castle”, να περιμένετε οκτώ αλλόκοτα και φανταστικά παραμύθια, «ενδεδυμένα» με τους ήχους του “old school heavy metal thunder”.»
Μάλιστα. Διαβάζεις αυτό και βλέπεις τις φωτογραφίες που συνοδεύουν το promo. Πενταμελές σχήμα, πάνω στο οποίο κυριαρχούν τα tattoo, τα ραφτά, τα καρφιά, οι κονκάρδες, οι πρόκες, οι πινέζες ή κι εγώ δεν ξέρω τί άλλο υπάρχει να βάλει κάποιος πάνω του. Frontwoman η ξιφομάχος (κρατάει σπαθί) Tanya Finder, η οποία λέγεται πως συνδυάζει την occult αισθητική της Jinx Dawson των COVEN, με την «αλητεία» του Paul Di’Anno. Ξανά μάλιστα. Παρατηρείς και το εξώφυλλο, δικό της δημιούργημα είναι. Δες το και συ, και πες μου. Λοιπόν, πιθανότατα κάποιος μετά από όλα αυτά θα τα παρατούσε και θα πήγαινε για μπάσκετ, πόκα ή βόλτα στα νότια να τον φυσήξει η θάλασσα αλλά εγώ όχι, θα τα παραμερίσω και θα ακούσω με προσοχή τη μουσική. Synth εισαγωγή με τις απαραίτητες «πινελιές» από κιθάρα και μπαίνει το “Ligeia”. Δεν είναι κακό. Η μουσική στερείται παντελώς οποιαδήποτε αίσθηση πρωτοτυπίας αλλά OK, για NWOTHM μιλάμε, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Όντως, εδώ έχουμε άλλο ένα συγκρότημα που λατρεύει οτιδήποτε θυμίζει ή έρχεται από την NWOBHM/early 80s εποχή, με κύριους εκφραστές εννοείται τους IRON MAIDEN και JUDAS PRIEST (στο “Rising tide” εμφανίζονται και οι RUNNING WILD, λογικό ίσως λόγω τίτλου). Ομοίως εξελίσσεται και ο υπόλοιπος δίσκος, στα 38 λεπτά που διαρκεί. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο τετριμμένος ήχος. Είπαμε, τον δεχόμαστε γιατί είναι στα “must” του κινήματος. Το πρόβλημα είναι η φωνή και οι συνθέσεις.
Όχι, δε θεωρώ πως η Finder συνδυάζει την occult αισθητική της Jinx Dawson των COVEN, με την «αλητεία» του Paul Di’Anno. Έκταση έχει, αλλά είναι εκνευριστικά επίπεδη και στερείται «ποικιλίας» στην εκφραστικότητα. Επίσης, στο συνθετικό κομμάτι, δεν περιέχεται κάποιο «διαμάντι» ή κάποιο τραγούδι που να έχει τα φόντα να αφήσει «όνομα». Όλα τα τραγούδια του “The Necromancer’s castle” κινούνται λίγο πάνω από το «μέτριο», κάποια λιγότερο – κάποια περισσότερο και από ένα σημείο και μετά, απλά δεν με τράβηξαν ώστε να συνεχίσουν να επισκέπτονται το player μου. Υπάρχουν όμως κάποιες ιδέες, διάσπαρτες, που θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί αλλιώς και, παρόλο που δεν έγινε έτσι, δείχνουν ένα group με κάποιες δυνατότητες. Τα φωνητικά της frontwoman είναι που δεν μπορώ να τα δεχτώ και αυτό κόβει πόντους. Πολλούς πόντους.
Το ντεμπούτο των SHADOWLAND δεν είναι κακό, είναι μέτριο χωρίς εξάρσεις και αυτό είναι ακόμη χειρότερο. Δεν θα πω πως δε χρειάζονται τέτοιοι δίσκοι. Άλλωστε, από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς. Είμαι δε βέβαιος, πως μια μερίδα οπαδών θα διαφωνήσει κάθετα μαζί μου και θα «αγκαλιάσει» τούτη την προσπάθεια. Φόντα έχουν ως μουσικοί, παίκτες αξιόλογοι είναι, ας αλλάξουν λίγο την οπτική υπό την οποία βλέπουν τα πράγματα, ας γίνουν καλά από «παιδικές ασθένειες» και με χαρά να ασχοληθώ ξανά μαζί τους. Ως τότε, μου μένει η θεϊκή φωτογραφία του κιθαρίστα Jeff Filmer, στο info του στο Metal Archives. Όταν οι περισσότεροι ποζάρουν με άγριο και αυστηρό ύφος, αυτόν θα τον δεις την ώρα που βγαίνει από το super market με το καρότσι γεμάτο ψώνια. Ένας μικρός θεός.
5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
https://www.youtube.com/watch?v=LeXtt0w3ofw
