Υπάρχει μία κοινότητα οπαδών εκεί έξω που παραμένουν στις επάλξεις, διατηρούν την πίστη και παραμένουν νοσταλγικά προσηλωμένοι σε ένα μουσικό ιδίωμα που για δεκαετίες μας έχει χαρίσει μεγάλες χαρές και συγκινήσεις. Περί hard rock το ανάγνωσμα, λοιπόν, και με το Shelter Me, ευελπιστούμε να δείξουμε ότι αυτή η μουσική παραμένει alive and kicking με πολύ αξιόλογες κυκλοφορίες, μερικές εκ των οποίων θα αναφέρουμε εδώ…let’s get rocked!
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Dancing with the devil” – LYNCH MOB
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2025
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Frontiers
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Chris Collier
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
George Lynch – κιθάρες
Gabriel Colon – φωνητικά
Jaron Gulino – μπάσο
Jimmy D’Anda – ντραμς
Θα είμαι απολύτως ειλικρινής. Δεν περίμενα πολλά πράγματα από το δισκογραφικό, κύκνειο άσμα των LYNCH MOB. Βλέπετε, τα τελευταία άλμπουμ των Αμερικανών ποιοτικά δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τους δύο πρώτα εξαιρετικά πονήματα τους με αποτέλεσμα να χάσουν την εμπιστοσύνη ακόμη και των πιο φανατικών οπαδών τους. Αν προσθέσουμε στην εξίσωση και το άθλιο εξώφυλλο που επέλεξαν για το “Dancing with the devil”, η όλη κατάσταση γινόταν ακόμη χειρότερη. Κι όμως ο George Lynch μας επιφύλασσε κάτι πολύ ικανοποιητικό για το τέλος των LYNCH MOB.
To “Dancing with the devil” ενέχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ήχου των LYNCH MOB έτσι όπως αυτός εκδηλώθηκε για πρώτη φορά την περίοδο 1990-1992. Blues-based hard rock με τα μελωδικά, κιθαριστικά περάσματα του Lynch στο επίκεντρο αλλά και τραγούδια που «μένουν» και σε προτρέπουν να τα προσέξεις ακόμη περισσότερο (κάτι που φάνταζε σχεδόν απαγορευτικό στις πρόσφατες δουλειές της μπάντας). Ακόμη και μετά τη μέση του δίσκου, όπου ο Lynch πειραματίζεται με πιο ψυχεδελικά/Zeppelin στοιχεία, δεν «χάνεσαι» και μπορώ να πω μάλιστα ότι για έναν περίεργο λόγο ταιριάζει με την όλη ροή του άλμπουμ.
Στο δια ταύτα, το “Dancing with the devil” αποτελεί ένα αξιοπρεπές κλείσιμο για την καριέρα των LYNCH MOB. Ας ελπίσουμε ότι ο Lynch θα συνεχίσει να μας προσφέρει απλόχερα για πολλά χρόνια το αστείρευτο ταλέντο του.
7,5 / 10
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Lost in Hollywood again (live)” – GRAHAM BONNET BAND
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2025
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Frontiers
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Graham Bonnet – φωνητικά
Conrado Pesinato – κιθάρες
Beth-Ami Heavenstone – μπάσο
Alessandro Bertoni – πλήκτρα
Francis Cassol – ντραμς
Ειλικρινά δεν ξέρω ποιον μπορούν να συγκινήσουν στην εποχή μας οι ζωντανές κυκλοφορίες καθώς η έλευση του διαδικτύου και η άμεση οπτικοακουστική πρόσβαση σε ένα live event (όπου και αν λαμβάνει χώρα εκείνο) έχει αφαιρέσει κάθε ίχνος μαγείας και προσμονής για ένα live άλμπουμ…από όπου και αν αυτό προέρχεται. Έχουν αλλάξει οι εποχές. Ωστόσο, κάποιοι παραμένουν αθεράπευτα ρομαντικοί -άλλωστε για αυτούς είναι η συγκεκριμένη στήλη- και επενδύουν ακόμη στις ζωντανές ηχογραφήσεις οι οποίες άλλωστε αποτελούν και ακρογωνιαίο λίθο του rock οικοδομήματος.
Προφανώς και ο Graham Bonnet δεν χρειάζεται συστάσεις, έτσι; Το εν λόγω live άλμπουμ καλύπτει με ικανοποιητικό τρόπο το σύνολο της πλούσιας καριέρας του και μάλιστα οι υψηλές απαιτήσεις που έχουμε για τα κλασικά τραγούδια των RAINBOW & MSG (κυρίως) καλύπτονται σε ένα μεγάλο βαθμό. Και μπορεί ο εμβληματικός τραγουδιστής να βρίσκεται στη δύση της καριέρας του αλλά η γρεζάτη χροιά προκαλεί ακόμη ανατριχίλα ενώ και η συνολική απόδοση της μπάντας είναι πάρα πολύ καλή. Το set list είναι προφανώς ένα best-of ενώ και η παραγωγή σου μεταφέρει το live feeling. Οπότε, το “Lost in Hollywood (again) live” αποτιμάται με ένα θετικό πρόσημο και έγκειται πλέον σε εσάς αν θα αγοράσετε ή όχι το δίσκο…
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Warriors of Greyhawk” – GREYHAWK
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2026
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Cruz Del Sur
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Anthony Corso – lead φωνητικά
Darin Wall – μπάσο, φωνητικά
Jesse Berlin – κιθάρες
Nate Butler – ντραμς
Rob Steinway – κιθάρες
Υπό κανονικές συνθήκες αυτοί εδώ οι τύποι δεν θα έπρεπε να απασχολούν τη στήλη μας αλλά είναι μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Ναι, αν με ρωτήσετε πρόκειται για μία αμερικάνικη power metal μπάντα που χρωστάει πολλά στον ήχο των RIOT (“Thundersteel” + “Privilege of power” εποχής) αλλά και σε νεότερα σχήματα όπως οι SUMERLANDS και οι TRAVELER έτσι για να αναφέρουμε δύο εξ αυτών. Ωστόσο, για έναν περίεργο και σχεδόν «αρρωστημένο» λόγο οι GREYHAWK εντάσσουν στον ήχο τους και ορισμένα AOR στοιχεία που μου κίνησαν το ενδιαφέρον.
Με ιδιαίτερη έμφαση στις κιθάρες (η metal πλευρά που λέγαμε) αλλά και στα anthemic refrains (η AOR πλευρά), οι GREAYHAWK καταφέρνουν να προσφέρουν ένα αξιόλογο υβρίδιο το οποίο βέβαια δεν ξέρω αν θα συγκινήσει ή θα αποξενώσει το κοινό των δύο στρατοπέδων αφού μπορεί να είναι ευδιάκριτες οι επιρροές αλλά δεν είναι καθόλου ευδιάκριτη η πορεία και ο τελικός ηχητικός προορισμός. Προσωπικά, πάντως, το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον αν και ξεκάθαρα τα metal στοιχεία υπερτερούν του AOR προσανατολισμού. Όπως και να έχει, ίσως αξίζει να τους τσεκάρετε για τη διαφορετικότητα του όλου πράγματος.
7 / 10
Σάκης Νίκας
