a
Υπάρχει μία κοινότητα οπαδών εκεί έξω που παραμένουν στις επάλξεις, διατηρούν την πίστη και παραμένουν νοσταλγικά προσηλωμένοι σε ένα μουσικό ιδίωμα που για δεκαετίες μας έχει χαρίσει μεγάλες χαρές και συγκινήσεις. Περί hard rock το ανάγνωσμα, λοιπόν, και με το Shelter Me, ευελπιστούμε να δείξουμε ότι αυτή η μουσική παραμένει alive and kicking με πολύ αξιόλογες κυκλοφορίες, μερικές εκ των οποίων θα αναφέρουμε εδώ…let’s get rocked!
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The quantum phase” – THE END MACHINE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2024
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Frontiers
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jeff Pilson
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά: Girish Pradham
Κιθάρα: George Lynch
Μπάσο: Jeff Pilson
Drums: Steve Brown
Οι THE END MACHINE δεν είναι ένα ακόμη project της Frontiers…τουλάχιστον όχι με την απόλυτη έννοια του όρου. Μπορεί να ξεκίνησε σαν μία ιδέα του Serafino Perugino και να τελούσαν μέχρι πρότινος υπό μία άτυπη καλλιτεχνική επιμέλεια του (πρώην, πλέον, υπαλλήλου της Frontiers) Alessandro Del Vecchio αλλά η αλήθεια είναι ότι η μπάντα των Lynch & Pilson έχουν αφήσει ευδιάκριτα τα δικά τους ηχητικά ίχνη. Τολμώ, μάλιστα, να πω ότι έχουν και έναν δικό τους ήχο καθώς στα τρία άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα έχουν καταφέρει να παντρέψουν ιδανικά το παρελθόν με το παρόν με γνώμονα πάντα τα εμπνευσμένα hard rock κομμάτια. Βέβαια, όταν τα τραγούδια γράφονται από δύο πρώην μέλη των DOKKEN οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.
Το μεγάλο στοίχημα αυτή τη φορά των THE END MACHINE ήταν η αλλαγή τραγουδιστή καθώς ο Robert Mason που αποχώρησε είναι ένας πολύ καλός frontman που είχε «δέσει» με τη μπάντα. Ο αντικαταστάτης του Girish Pridham έχει μία πιο metal χροιά και μάλλον είναι λιγότερο συμβατός με την όλη αισθητική των THE END MACHINE χωρίς όμως να αλλοιώνει το τελικό αποτέλεσμα που για μία ακόμη φορά είναι κάτι παραπάνω από θετικό. Θεωρώ, μάλιστα, το “The quantum phase” σαν την καλύτερη (συνθετικά) δουλειά των Αμερικανών η οποία θα ανέβαινε ακόμη περισσότερο αν υπήρχε ένας αμιγώς hard rockin’ τραγουδιστής. Όπως και να έχει το προτείνουμε ανεπιφύλακτα για αγορά…
7,5 / 10
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Good night my children” – THE NEPTUNE POWER FEDERATION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2024
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Cruz Del Sur
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: The Neptune Power Federation
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά: Screaming Lord Sutch
Κιθάρα: Search and Destroy
Κιθάρα: Inverted Crucifox
Μπάσο: Jaytanic Ritual
Drums: River Sticks
“Άκουσε το αυτό…είναι για τη στήλη σου», είναι το μήνυμα του Τσέλλου. Οπότε, δεν είχα και τίποτα να χάσω…και δεν έχασα! Ρίξτε μία ματιά στα ονόματα των μελών…μην ανησυχείτε, σας περιμένω. Ωραία. Με τέτοια ονόματα και με ένα τόσο ιδιαίτερο όνομα μπάντας μάλλον θα σκεφτείτε ότι αυτοί οι τύποι μόνο στα σοβαρά δεν παίρνουν τους εαυτούς τους. Μπορεί και να ισχύει…δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι η μουσική και τα κομμάτια που απαρτίζουν το “Good night my children” είναι και πολύ καλή και θα έλεγα ξεχωριστή για το hard rock έτσι όπως αυτό μας παρουσιάζεται το 2024. Και αν τα παραπάνω δεν σας κίνησαν την περιέργεια, σας προτείνω να γκουγκλάρετε τους THE NEPTUNE POWER FEDERATION και να δείτε έστω μία φωτογραφία της τραγουδίστριας Screaming Lord Sutch (φαντάζομαι, όλοι έχουμε κατανοήσει που παραπέμπει το όνομα, έτσι;).
Για να μην μακρηγορούμε, όμως, θα περιέγραφα το στυλ των Αυστραλών σαν μία μίξη από Sunset Strip των ένδοξων 80s με μία γερή δόση από CHEAP TRICK και power pop της δεκαετίας του ‘70. Δηλαδή φανταστείτε το μπάσταρδο παιδί του “Theatre of pain” των CRUE με την ενέργεια του “At Budokan” των CHEAP TRICK. Και μπορεί η πρωτοτυπία να μην χαρακτηρίζει το “Good night my children” (και τι έγινε;) αλλά τα κομμάτια είναι αξιοσημείωτα και ευκολομνημόνευτα. Οπότε από μένα το άλμπουμ παίρνει θετικό πρόσημο. Αν μάλιστα είχε και καλύτερη παραγωγή (το μεγάλο μείον του δίσκου) τότε θα ανέβαινε και άλλο ένα σκαλοπάτι ποιοτικά. Να προσθέσω, τέλος, ότι αυτό είναι το έκτο studio άλμπουμ των THE NEPTUNE POWER FEDERATION…
7 / 10
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “World of sin” – LYPSWITCH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2024
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Eonian Records
REMASTERING: Anthony Focx
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά: Danny Whaley
Κιθάρα: Mick O’ Brien
Μπάσο: David Love
Drums: Kevin Agosta
Δεν υπάρχει καμία κυκλοφορία της Eonian Records που να με έχει απογοητεύσει. Ναι, σίγουρα, δεν είναι όλα τα άλμπουμ της εταιρείας κάτι παραπάνω από συμπαθητικά αλλά ποτέ δεν έχουν βγάλει στην αγορά κάτι που να είναι κακό ή έστω κατώτερο των προσδοκιών μας. Τώρα θα μου πείτε, λογικό είναι αυτό από τη στιγμή που η συντριπτική πλειονότητα των κυκλοφοριών αφορούν σε άσημα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80 που έδρασαν –ως επί το πλείστον- στο Sunset Strip και για κάποιο λόγο είτε πέρασαν απαρατήρητα είτε δεν κατάφεραν ποτέ να κυκλοφορήσουν κανονικά τα τραγούδια τους. Οι LYPSWITCH δεν αποτελούν εξαίρεση. Μπορεί να ξεκίνησαν στο Orlando αλλά μετακόμισαν το 1988 στο Sunset Strip για να κυνηγήσουν και αυτοί το όνειρό τους. Μην ξεχνάμε ότι την προηγούμενη χρονιά οι GUNS N’ ROSES είχαν ισοπεδώσει τα πάντα με το εμβληματικό “Appetite for destruction” και έτσι η σκηνή του Los Angeles παρουσίαζε μια μετάλλαξη από τον glam ήχο σε έναν πιο sleaze/hair προσανατολισμό.
17 τραγούδια (εκ των οποίων τα τρία είναι εντελώς καινούργια) συνθέτουν το tracklist του “World of sin” και οφείλω να υπογραμμίσω και να τονίσω με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι όλοι οι fans των LOVE/HATE, BANG TANGO και DANGEROUS TOYS θα χαρούν ιδιαιτέρως με αυτό που θα ακούσουν από τους LYPSWITCH καθώς θα τους θυμίσει άλλες εποχές όταν το hard rock μεσουρανούσε. Δεν χρειάζεται να τονίσω ότι η απόδοση του συγκροτήματος είναι αψεγάδιαστη και το όλο attitude είναι ιδανικό ενώ φυσικά και οι συνθέσεις ξεχωρίζουν λόγω μία street αισθητικής αλλά και μιας take no prisoners προσέγγισης που τόσο λείπει από τα σύγχρονα hard rock σχήματα. Άλλες εποχές, άλλες επιρροές θα πει κάποιος…
Όχι μόνο προτείνω ανεπιφύλακτα το “World of sin” αλλά ειλικρινά θα πρότεινα στους LYPSWITCH να σκεφτούν να δώσουν ξανά ορισμένα shows έστω και για νοσταλγικούς λόγους. Άλλωστε οι…κολώνες του Sunset Strip είναι ακόμη στη θέση τους για το παραδοσιακό κόλλημα flyers! Τι λέτε;
8 / 10
Σάκης Νίκας
