“Behold the blade in frost it mourns, gripping death, reaping souls
Runes carved in necromantic speak, reanimate the armies for the Lich!”
Το καταιγιστικό “Temple of the Serpent” των Κυπρίων SOLITARY SABRED (για το οποίο μπορείς να διαβάσεις εδώ), έχει ήδη ξεχωρίσει στο λυκόφως το 2023 με την ποιότητα και την καλώς εννοούμενη… υπερβολή του («όλα στο κόκκινο»). Διά τούτο, που θα έλεγαν και οι ακαδημαϊκοί, «ανακρίνεται» ένας άκρως ευδιάθετος Asgardlord (κατά κόσμον Πέτρος Λεπτός), ο άνθρωπος που κρατά το μικρόφωνο του group και μας μιλά για τη μουσική του, το concept με τις επιμέρους ιστορίες πίσω από τους στίχους, το κάθε τραγούδι του ξεχωριστά, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της μπάντας. Ας ανάψει η λάμπα λοιπόν!
Πέτρο, χαρά μας να σε έχουμε στο Rock Hard και να μιλάμε με την ευκαιρία της κυκλοφορίας ενός τόσο εξαιρετικού δίσκου, όπως είναι το “Temple of the Serpent”. Τα συγχαρητήριά μας!
Ευχαριστώ πολύ Δημήτρη, τόσο για τη φιλοξενία στο Rock Hard, όσο και για τα συγχαρήκια! Η αλήθεια είναι πως αυτή τη φορά μοχθήσαμε πάρα πολύ αφού αναλάβαμε εξ ολοκλήρου όλα τα στάδια της δημιουργίας του δίσκου, οπότε χαίρομαι ιδιαίτερα που σας άρεσε τόσο πολύ το τελικό αποτέλεσμα!
Σε αντίθεση με το πώς μας είχατε ως τώρα συνηθίσει, τη φορά αυτή δεν αργήσατε ιδιαίτερα να κυκλοφορήσετε νέα δουλειά. «Μόλις» τρία χρόνια πέρασαν από το “By fire & brimstone”! Τι έγινε στο μεσοδιάστημα;
Το «κλειδί» είναι το τι ΔΕΝ έγινε! Για πρώτη φορά, μεταξύ δίσκων, δεν είχαμε αλλαγή στο line-up της μπάντας! Με δεδομένο λοιπόν πως δεν χρειάστηκε να αναζητήσουμε καινούργιο μέλος, που να πρέπει να μάθει απ’ την αρχή το υλικό και να «δέσει» με τους υπόλοιπους, δεν είχαμε παρά να χτίσουμε πάνω στα κεκτημένα του “By fire…”. Στο μεσοδιάστημα λοιπόν των κυκλοφοριών πρόβες, πολλές συναυλίες, μπόλικος ιδρώτας και ατσάλι, μας έφεραν στο “Temple of the serpent”!
Δηλαδή, βρήκατε την ομάδα που «κερδίζει, οπότε δεν αλλάζει»;
Ακριβώς! Ξέρεις, μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά οι SOLITARY SABRED και κατά προέκταση το metal δεν είναι απλά κάτι με το οποίο ασχολούμαστε στον ελεύθερο χρόνο μας. Είναι συνυφασμένο με την ίδια μας την ύπαρξη και το να έχεις πέντε άτομα στη μπάντα, που το αντιμετωπίζουν με το ίδιο πάθος, είναι πολύ σημαντικό. Δεν είναι τυχαίο που είμαστε πλέον όλοι «κολλητοί» και εκτός συγκροτήματος (υπάρχουν και δύο κουμπαριές μέσα στη μπάντα), η «χημεία» νομίζω περνάει και στη μουσική. Δε θυμάμαι να κάτσαμε ποτέ να σκεφτούμε «τώρα πως να πάει εδώ το κομμάτι;». Όλος ο δίσκος βγήκε αβίαστα λες και πλανιόταν κάπου στην ατμόσφαιρα του προβάδικου και μας περίμενε να του δώσουμε υπόσταση, όπως ο δαίμονας στην ιστορία του album!
Α, εσύ είσαι καλός! Βλέπω παίρνεις τις πάσες μόνος σου!
Κατάλαβα, ώρα να μιλήσω για το concept! (γέλια)
Ναι, είχα σκοπό να σε ρωτήσω γι’ αυτό αργότερα, αλλά μην σε κόβω!
Ωραία! Στο concept του “Temple of the serpent” λοιπόν, ξεκινάμε από ιστορικά γεγονότα που έχουν να κάνουν με τους Σουμέριους και την πτώσης της Ακκαδικής αυτοκρατορίας και φτάνουμε σε εξίσου ιστορικά και αληθή γεγονότα όπως συμφωνίες με δαιμονικά τζίνι, απέθαντους στρατούς και στοιχειωμένες βασίλισσες, που διψούν για εκδίκηση στον κάτω κόσμο!
Ο δίσκος χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια: 1) “The Saga of Naram-Sin” 2) “The fall of Akkad” 3) “The plight of Ereshkigal” και 4) “The realm of Asag”. Τι είδους σύνδεση υπάρχει μεταξύ τους; Κάποια αλληλουχία, ίσως;
Ναι, η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα σε τέσσερα κεφάλαια, όπου η θεματική κάθε επόμενου είναι αποτέλεσμα των συμβάντων του προηγουμένου. Ξεκινάμε λοιπόν με την ύβρη που διαπράττει ο βασιλιάς Naram-Sin, που στην προσπάθειά του να επαναφέρει στη ζωή τη βασίλισσά του, συνάπτει συμφωνία με τον δαίμονα Asag.
(σ.σ: ο Naram-Sin, εγγονός του σπουδαίου Sargon, γενάρχη των Ακκαδίων, βασίλευσε από το 2.254 π.Χ ως το 2.218 π.Χ, η δε πτώση της Ακκαδικής αυτοκρατορίας έγινε το 2.154 π.Χ, λόγω των εισβολών Γουτίων, Ελαμιτών, Κασσιτών και Ασσυρίων. Τελευταίος της ηγεμόνας, ήταν ο Shu-turul. O δε Asag ή Azag ή Asakku, ήταν ένας δαίμονας τόσο απαίσιος, που στο διάβα του ακόμη και τα ψάρια έβραζαν μέσα σε λίμνες και ποτάμια. Όταν έπαιρνε μέρος στις μάχες των ανθρώπων, συνοδευόταν από πέτρινους διαβόλους, που ήταν τα παιδιά του, τα οποία και είχε κάνει με τα βουνά. Εχθρός του ήταν ο θεός του πολέμου, ο Ninurta)
Η συμφωνία αυτή, καταδίκασε όλο το βασίλειο σε μια καταραμένη απέθαντη αιωνιότητα. Την πτώση της αυτοκρατορίας του ακολουθεί η μήνη της ίδιας της απέθαντης βασίλισσας που ζητά εκδίκηση για την κατάρα που της έλαχε, φτάνοντας έτσι στην ύστατη προσπάθεια του βασιλιά να αντιστρέψει τα γεγονότα, παραδίδοντας εξ ολοκλήρου τη ψυχή του στις δαιμονικές δυνάμεις, μετατρεπόμενος στη γνωστή φιγούρα του θεριστή, καταδικασμένος να παραδίδει για πάντα ψυχές στον κάτω κόσμο.
Περισσότερα μη με ρωτήσεις, δεν θέλω να χαλάσω την πλοκή και το σασπένς, καθώς τόσο το βινύλιο, όσο και το CD συνοδεύονται από πλούσια booklets με σχετική εικονογράφηση που «ακολουθεί» την ιστορία του κάθε κομματιού. Μέσα σε όλα αυτά όμως, αγγίζουμε και «γήινα», ανθρώπινα, καθημερινά ερωτήματα, όπως πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κάποιος για τους δικούς του ανθρώπους, αν οι καλές προθέσεις δικαιολογούν αλόγιστες πράξεις, ή κατά πόσο τα τζίνι είναι άξια εμπιστοσύνης! (σ.σ: Νομίζω πως αυτό το τελευταίο είναι κάτι που προβληματίζει πολύ κόσμο, επί καθημερινής βάσεως)
Ε, δε γίνεται να μην σε ρωτήσω πως εμπνευστήκατε τη δημιουργία ενός τέτοιου concept! Εμένα μου φαίνεται σαν να ήταν κάτι που ήθελες από καιρό να κάνετε…
Η αλήθεια είναι πως όλοι μας γουστάρουμε απίστευτα τα concept albums και όταν γράψαμε το “Skeleton King”, σκεφτήκαμε πως θα ήταν ωραίο να αναπτύξουμε τη θεματική αυτή. Το ίδιο διάστημα έτυχε να διαβάζω για τον Naram-Sin και τη πτώση της Ακκαδικής αυτοκρατορίας, οπότε ήρθε κι έδεσε!
Αλήθεια, πού έμαθες Σουμεριανά; Δεν είναι «νεκρά»;
«Νεκρό» είναι μόνο αυτό που χάνεται στη λήθη της ιστορίας και για εκείνα τα δευτερόλεπτα στο intro, ο Naram-Sin ζει και βασιλεύει! Έπεσε ψάξιμο σε online λεξικά, ακόμα και «καμένα» μουσικά παραδοσιακά βίντεο στα Σουμεριανά για να πιάσουμε την κατάλληλη ατμόσφαιρα σε προφορά, καταλήξεις κλπ. Μας θυμάμαι μάλιστα σε μια ταβέρνα στο καταχείμωνο με τον Τζίμη και τον Φώτη να κάνουμε απαγγελίες στα Σουμεριανά και να δουλεύουμε το concept ενώ μας κοίταγαν περίεργα απ’ τα δίπλα τραπέζια! (σ.σ: εγώ δεν βλέπω κάτι το περίεργο πάντως)
Ας δούμε λοιπόν ένα προς ένα τα καινούργια σας τραγούδια, ξεκινώντας από την εισαγωγή “Echoes from the tomb και το “The Skeleton King”.
Θέλαμε η έναρξη του δίσκου να σε μεταφέρει κατευθείαν σε ένα σκοτεινό τάφο, με τις σκιές να σαλεύουν και να αναδύεται η φιγούρα του απέθαντου βασιλιά. Πιστεύω η Σουμεριακή αφήγηση συνεισφέρει στο μυστηριακό κλίμα, ενώ όποιος βρει ομοιότητες μεταξύ του δικού μας Skeleton King και του αντίστοιχου στο Diablo, μάλλον θα έχει δίκιο!
Δεύτερο κομμάτι, το πρώτο σας single, “Spectral domain”.
Το συνειδητό συναντά το υποσυνείδητο και τα αρχαία ένστικτα επιβίωσης, που είναι βαθιά κωδικοποιημένα στο DNA μας, ξυπνούν. Γενικά, βρίσκω αρκετά συναρπαστικό το πως το «ζώο» μέσα μας αρχίζει να βλέπει απειλές στα πάντα μόλις βγει από το “comfort zone” που έχει συνηθίσει, πόσο μάλλον όταν μια αυτοκρατορία καταρρέει γύρω σου και στρατιώτες ζόμπι κυκλοφορούν ολούθε!
Επόμενο, single κι αυτό, το “Bound by the lich”.
Η φιγούρα του πανίσχυρου απέθαντου μάγου είναι ένα κλασσικό sword & sorcery σύμβολο. Τι έχει όμως θυσιάσει για να αποκτήσει αυτή τη δύναμη και να νικήσει τον θάνατο; Άξιζε τελικά τον κόπο; Τουλάχιστον αυτά θα ρωτούσε ένας πιο «συνεσταλμένος» παρατηρητής, γιατί εδώ εννοείται πως “we will claim the risen souls FOR THE LICH”!
Το “Lament” είναι άλλη μια εισαγωγή, για να ακολουθήσει το ”Flight of the banshee”
Τελικά, πόση αξία έχει η ύπαρξη όταν αυτή είναι ένα αέναο βασανιστήριο χωρίς διαφυγή; Μήπως τελικά η λήθη αποτελεί μια μορφή λύτρωσης; Ή μήπως η μόνη σωτηρία είναι να τα παίρνεις στο κρανίο και να στρατολογείς απέθαντους για να τα ισιώσεις όλα στο διάβα σου;
Θες απάντηση τώρα; (γέλια)
Εννοείται πως όχι, SOLITARY SABRED δίσκο ακούς, η απάντηση είναι προφανής και κρύβεται στην εναρκτήρια τσιρίδα!
Πάμε στο “The undead cry for vengeance”
“Βoney limbs wield rusted swords with scabbards long decayed, mournful cries from tattered lungs screaming for the grave…”. Τα λάθη του παρελθόντος πάντα έρχονται να σε στοιχειώσουν κι εδώ έρχονται με σκισμένα λάβαρα και σκουριασμένα σπαθιά γιατί είπαμε, SOLITARY SABRED δίσκος!
Και ολοκληρώνεται ο δίσκος με την τριάδα “Lords of Ganzer”/“Reaper of Kur”/“Gates of Namtar”…
Αφηγηματικό κομμάτι το πρώτο, όπου ο πρωταγωνιστής μας έρχεται αντιμέτωπος με τις λάθος επιλογές του. Επιλογές που έκανε με καλές προθέσεις μεν, όμως όπως καλά γνωρίζουμε, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες των προθέσεων! Μουσικά το κομμάτι είναι περιπετειώδες, με κορυφώσεις και υφέσεις που ακολουθούν την ιστορία και το κλονισμένο θυμικό του έκπτωτου βασιλιά.
Στο “Reaper…”, τραγουδάμε το πόσο εύκολα κάθε άνθρωπος με ισχύ μπορεί να μετατραπεί σε υπηρέτη ισχυρότερων δυνάμεων και παράλληλα αναρωτιόμαστε… οι ψυχές των άλλων, αρκούν για να ξεπληρώσουν τις αμαρτίες μας; Δεν ξέρω την απάντηση, αλλά το κομμάτι είναι αναμφίβολα doom, γιατί γουστάρουμε κάργα doom και με κάποιο μαγικό τρόπο κάθε κυκλοφορία μας καταλήγει να έχει ένα doom κομμάτι! Είναι και λίγο doom, το ανέφερα;
Όχι, με την πρώτη ευκαιρία, όταν τα ξαναπούμε, θα σε ρωτήσω αν είναι doom! (γέλια)
Όσο για το “Gates of Namtar”… Κάθε κομμάτι του δίσκου είχε ένα “code name” όταν το γράφαμε μέχρι να «σμιλευτούν» οι στίχοι και να καταλήξουμε στον τίτλο. Το “doom”, το «γρήγορο» κλπ. Δεν θέλω να ακουστώ αλαζόνας, αλλά το συγκεκριμένο ήταν το «έπος» γιατί μας ακούγεται όντως ΕΠΟΣ και αποτελεί την πεμπτουσία των SOLITARY SABRED! (σ.σ: τα έγραψα, να πω πως δεν τα έγραψα;) Είναι και η επική κατάληξη της ιστορίας που κάνει full circle με την αρχή του δίσκου… αλλά όχι, είπαμε, όχι (πολλά) spoilers!»
Τα δυο τελευταία είναι οι προσωπικές μου αδυναμίες, ενώ αν έπρεπε να ποντάρω σε ένα μόνο κομμάτι ως future live classic που δε θα βγαίνει από το set με τίποτα, θα διάλεγα το “Spectral domain”. Οι δικές σου αντίστοιχες επιλογές;
Κάθε φορά που ακούω το album κολλάω και σε διαφορετικό κομμάτι, οπότε η «φτηνή» απάντηση είναι πως μου αρέσουν όλα! Με το χέρι στην καρδιά όμως, νομίζω πως το “Gates of Namtar” είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι που γράψαμε ποτέ (σ.σ: και ο Νίκας το ίδιο λέει). Περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους SOLITARY SABRED, cranked to eleven!
(σ.σ: ο Namtar, στη μυθολογία της Μεσοποταμίας, ήταν θεός του θανάτου και υπεύθυνος για τις αρρώστιες και τις επιδημίες. Λεγόταν ότι εξουσίαζε εξήντα αρρώστιες, που έπαιρναν τη μορφή δαιμόνων και εισέβαλλαν σε διαφορετικά μέρη του ανθρώπινου σώματος. Γι’αυτό οι άνθρωποι του έδιναν προσφορές, για να τον καλοπιάνουν, αν και μάλλον δεν πήγε και πολύ καλά αυτό…)
Παρατηρώ μια αλλαγή στον ήχο σας, υπό την έννοια πως σε τούτο το album σας ακούμε πιο άμεσους και επικούς από κάθε άλλη φορά. Πως προέκυψε η αλλαγή αυτή;
Αβίαστα! Όπως σου είπα και πριν, δεν καθόμαστε ποτέ να σχεδιάσουμε πως θα ηχεί το κάθε κομμάτι, καταλήγουμε όπου μας πάει η αιματοβαμμένη μούσα της έμπνευσης! Για να είμαι όμως ειλικρινής, σε κάποια φάση είχαν λάβει χώρα μερικά γεγονότα γύρω από την μπάντα που μας τσάντισαν ιδιαιτέρως και ίσως υποσυνείδητα αυτό να επηρέασε τις συνθέσεις! Κάτι άλλο που έγινε αυτή τη φορά, είναι πως είχαμε το χρόνο να κάνουμε ένα pre-production με πρόχειρες ηχογραφήσεις των κομματιών πριν μπούμε στο στούντιο. Ακούγοντάς τα, υπήρξαν περιπτώσεις όπου αλλάξαμε ενορχηστρώσεις ή αφαιρέσαμε σημεία, για να σμιλέψουμε τις συνθέσεις στην τελική, φονική τους μορφή που κατέληξε στο album!
Παραγωγή λοιπόν… Να υποθέσω πως δεν σας περνά πια απ’ το μυαλό να εμπιστευθείτε σε ξένο παραγωγό τον ήχο σας, σωστά;
Κοίτα, δεν είναι το ότι είμαστε de facto αρνητικοί σε «εξωτερικές» γνώμες ή συνεργασίες! Εξάλλου ο Πάρης (σ.σ: Λάμπρου, τον συναντάμε ως μπασίστα επίσης στους ARRAYAN PATH, ASTRONOMIKON, SANGREAL και αλλού) που μας μίξαρε τα προηγούμενα είναι κουμπάρος μου οπότε δεν τον λες και ξένο. Έκανε εξαιρετική δουλειά, αλλά αυτή τη φορά θέλαμε να στηριχτούμε εξ ολοκλήρου στις δικές μας δυνάμεις. Το μεγαλύτερο βάρος βέβαια έπεσε στον Νικόλα (σ.σ: Μουτάφης, ο ένας εκ των δυο κιθαριστών), που ανέλαβε τα της ηχογράφησης και μίξης, αλλά όλοι μας αφιερώσαμε άπειρες ώρες να ακούμε το υλικό και να του δίνουμε το feedback μας, ώστε να καταλήξουμε στο καλύτερο δυνατό ηχητικό αποτέλεσμα.
Ξέρεις, το να τα κάνεις όλα μόνος σου καμιά φορά κρύβει παγίδες, αφού η υπερβολική οικειότητα με το υλικό μπορεί να θολώσει την κρίση, κάτι που μια «εξωτερική» άποψη μπορεί να σου υποδείξει. Οπότε προσπαθήσαμε να αποστασιοποιηθούμε λίγο απ’ το ρόλο του δημιουργού και να σταθούμε με ιδιαίτερα κριτική στάση απέναντι στα κομμάτια και την παραγωγή. Αν κρίνω που λες από τη μέχρι στιγμής ανταπόκριση, μάλλον το αποτέλεσμα μας δικαιώνει!
Πως διαμοιράζονται οι ρόλοι στη μπάντα; Ποιος γράφει τι, ποιος ασχολείται με τι… Εντός και εκτός μουσικής.
Μια μπάντα νομίζω πως μπορεί να δουλέψει με δύο τρόπους: Ή με ένα «εγώ» που γράφει το υλικό, διαφεντεύει και οι υπόλοιποι ακολουθούν, ή με κανένα «εγώ», όπου όλοι συμμετέχουν τόσο στη σύνθεση όσο και στα διαδικαστικά. Εμείς ανήκουμε σαφώς στη δεύτερη κατηγορία, οπότε όλοι συμμετέχουν τόσο στο δημιουργικό κομμάτι, όσο και στις αποφάσεις. Από κει και πέρα, μοιραία με τα χρόνια, δημιουργούνται κάποιοι «αυτοματισμοί» αφού ο καθένας έχει τα ταλέντα και το comfort zone του.
Για παράδειγμα στο στιχουργικό κομμάτι, συνήθως κάποιος έχει μια ιδέα για το που παραπέμπει το εκάστοτε τραγούδι ηχητικά και αυτό μου δίνει έναυσμα για να αρχίσω να γράφω. Στο μουσικό κομμάτι, συνήθως θα παίξει ο Τζίμης ή ο Νικόλας ένα riff στην πρόβα που θα μας εξιτάρει και θα αρχίσουμε να τζαμάρουμε. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως δεν έτυχε να φέρω εγώ ή ο Γιώργος κάποιες ιδέες που γράψαμε στο μπάσο ή ο Φώτης κάποιο ρυθμό που σκέφτηκε… γενικά υπάρχει ελευθερία έκφρασης, υπάρχει duende (σ.σ: στα Ισπανικά, το ανώτερο επίπεδο εκφραστικότητας και συναισθήματος στην Τέχνη)… ωραία πράματα! Στα εξω-δημιουργικά, ο Νικόλας έχει αναλάβει το κομμάτι του διαδικτυακού distribution αφού οι υπόλοιποι δεν έχουμε ιδέα πως να στήσουμε bandcamp, spotify και τα σχετικά, εγώ ασχολούμαι πιο πολύ με συνεντεύξεις, emails κλπ, ο Τζίμης (σ.σ: Δημητρίου, η έτερη κιθάρα) που είναι ο πιο «οργανωτικός» είναι ο merch overlord… o ένας συμπληρώνει τον άλλο τελοσπάντων και δημιουργικά και πρακτικά!
Νομίζω επίσης πως αξίζει ειδικής και ιδιαίτερης αναφοράς το artwork… Για πες.
Τι να πω, ο Κώστας Τσιάκος είναι πλέον το έκτο μέλος της μπάντας! Χώρια του ότι είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ καλλιτεχνάρα και πολύ καλό παιδί, μπήκε μέσα στο concept 100% και το έφερε σε μορφή που δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε. Ετοιμαστείτε να δείτε το ασύλληπτο βίντεο που ετοιμάζει για ένα από τα κομμάτια του δίσκου σύντομα… Πάντως, παράλληλα με τη μουσική και το εικαστικό κομμάτι δουλεύτηκε για πάνω από ένα χρόνο, με τον Τζίμη να ανταλλάσσει άπειρα μεταμεσονύχτια διαδικτυακά μηνύματα με τον Κώστα, τροποποιώντας την κάθε λεπτομέρεια σε βαθμό ψυχαναγκασμού!
Πέτρο, αν ΑΥΤΟ το εξώφυλλο έβγαινε στα 80s-90s, πολλοί θα αγόραζαν το album μόνο και μόνο λόγω αυτού!
Συμφωνώ και επαυξάνω! Θυμάμαι πολλές φορές τον εαυτό μου να αγοράζει δίσκους με κριτήριο το εξώφυλλο στις προ internet εποχές. Βέβαια, για κάθε “Champion Eternal” και “Reborn in steel” που έβρισκα, έπαιρνα και 2-3 μούφες, αλλά δε βαριέσαι! (γέλια) Εν πάση περιπτώσει, αυτή τη φορά θέλαμε να δώσουμε βάση σε ένα ολοκληρωμένο «πακέτο» που να υποστηρίζει την ιστορία, γι΄ αυτό πέραν του εξωφύλλου, τις κυκλοφορίες τόσο σε cd όσο και σε βινύλιο συνοδεύουν πολυσέλιδα, fully illustrated booklets!
Έχει και αρκετά “Easter Eggs”, έχω βρει μερικά, αλλά δεν θα τα πω, για να ψάξει και ο ακροατής.
Ήμουν σίγουρος! Και πολύ καλά θα κάνεις!
Τι σημαίνει το σύμβολο με τα φίδια;
Το σύμβολο με τα φίδια ήταν εξ’ αρχής το έμβλημα της μπάντας και κοσμεί σε τατουάζ το μπράτσο εμού και του Τζίμη! Έχω διάφορες μεταφυσικές ιστορίες που έτυχαν με το συγκεκριμένο, θα στις πω κάποια στιγμή (σ.σ αυτά μόνον από κοντά λέγονται), αλλά βασική πηγή έμπνευσης αποτέλεσε το έμβλημα του Thulsa Doom από την ταινία Conan. Αυτή τη φορά το εντάξαμε και στο concept της ιστορίας, ενώ ο φίλος Κώστας Κρασώνης της Epic Statues μας το έφτιαξε σε σκήπτρο που θα ανεβάζω στη σκηνή!
Μπασίστας που διεπίστωσε πως τραγουδά καλά, ή τραγουδιστής που αναγκάστηκε να παίξει μπάσο; Τι δηλώνεις;
Πάντα γκάριζα μόνος μου στο δωμάτιό μου και στο μπάνιο, αλλά η αλήθεια δεν περίμενα ποτέ να το κάνω δημόσια! Όταν πήγα φοιτητής στην τρυφερή ηλικία των 17 ετών, πήρα με δόσεις ένα αριστερόχειρο μπάσο και άρχισα να μαθαίνω μόνος μου. Κάποια στιγμή ένας κλασικομεταλλάς, ένας hard rock-άς και ένας που άκουγε διάφορα περίεργα με τον Mike Patton – ακούγεται σαν αρχή από κουφό ανέκδοτο, το ξέρω – φτιάξαμε γκρουπάκι. Ναι, τόσο χάλια όσο φαντάζεσαι, χαχα! Και αφού δε βρίσκαμε τραγουδιστή, είπα να το δοκιμάσω… Ναι, πιο χάλια απ’ όσο φαντάζεσαι! (γέλια)
Στην πορεία, άρχισα να το βλέπω λίγο πιο «ζεστά», μέχρι που συναντηθήκαμε/γνωριστήκαμε/αγαπηθήκαμε με τον Τζίμη και μια μέρα όπως καθόμασταν στο σπίτι μου και συζητάγαμε για τους DEADLY BLESSING (σ.σ: μπαντάρα!), του τραγούδησα το “Cry of Medusa”. Άρπαξε και κείνος την κιθάρα μου που ήταν και αριστερόχειρη και λίγο μετά είχαμε την αρχή του “Slayer’s Oath” και του “Dominion”! (σ.σ: το πρώτο και το τρίτο κομμάτι, αντίστοιχα, του ντεμπούτου των SOLITARY SABRED)
Όσο το υλικό γινόταν πιο απαιτητικό και ζητούσε περισσότερη θεατρικότητα επί σκηνής, μου πέρναγε απ’ το μυαλό να αφήσω το μπάσο, ώστε να μου «λυθούν» τα χέρια. Ένα φεγγάρι μας βοήθησε με το μπάσο ο φίλος Josh Iωάννου και «γλυκάθηκα», οπότε μια νύχτα πήγα σε ένα live που έπαιζαν οι STAINLESZ και είδα τον Γιώργο (σ.σ: Παπαϊωάννου, ο μπασίστας της μπάντας) να παίζει και έγινε “recruited” με το που κατέβηκε απ’ τη σκηνή! Μιλάμε για 12-13 χρόνια πριν, τότε ήταν «τρυφερούδι» 16 χρονών! Πάντως ακόμα γρατζουνάω το μπάσο, κυρίως γιατί βαριέμαι να μάθω αξιοπρεπή κιθάρα! (σ.σ: η ειλικρίνεια είναι σπάνιο προσόν στις μέρες μας, εύγε)
Μέγιστη φωνητική επιρροή;
Oυφ… δύσκολο! Υποθέτω αν ο Eric Adams, o King Diamond και ο James Rivera σε μια νύχτα πάθους γονιμοποιούσαν την ίδια γυναίκα, και αυτή γεννούσε ένα δίμετρο παλίκαρο με φωνάρα και ιδιαίτερα χαρισματικά γενετήσια προσόντα… εγώ θα ήμουν το μπασμένο αυτιστικό δίδυμο με πιτυρίδα, αλλά παρόμοια γενετήσια προσόντα! Ας είναι! (σ.σ: θα αρκεστούμε σε αυτό… ΠΟΛΛΑ ΓΕΛΙΑ)
Τα «παρατσούκλια» σας πως προέκυψαν και τι σημαίνουν;
Με βάλανε να σχεδιάσω τις μπλούζες της αποφοίτησης όταν ήμουν Γ’ Λυκείου και χρειαζόμουνα ένα παρατσούκλι! Έτυχε να ακούω το πρώτο RHAPSODY που έλεγε κάτι για “Algalord” που όταν το έψαξα είχε να κάνει με φύκια (!!!), οπότε για να μην είμαι φλώρος αντικατέστησα το πρώτο συνθετικό με το Asgard, αφού στο καπάκι είχα βάλει το “Hail to England” των MANOWAR που ξεκινά με το “Blood of my Enemies”. Ξέρεις, “…to Asgard, the Valkyries fly!” και τα ρέστα. Εγένετο λοιπόν “Asgardlord” και αντίθετα με τις προσδοκίες μου, τα γκομενάκια της τάξης δεν φάνηκε να συγκινούνται καθόλου! (γέλια)
O Τζίμης είναι ο “Spartacus” από το αντίστοιχο κομμάτι των STEEL ASSASSIN που παίζαμε κάποτε διασκευή, ενώ ο Γιώργος είναι “Stainlesz” από την παλιά του speed metal μπάντα (το “sz” είναι tribute στην ουγγρική του καταγωγή). Ο Νικόλας είναι o “Sprits” από μια παλιά μέθοδο κυπριακής τοιχοποιίας, που έδωσε το όνομα στη θρησκεία που κάποτε είχε ιδρύσει…
Ορίστε; (γέλια)
Ναι, είναι τόσο «καμένο» όσο ακούγεται… (γέλια)
…ενώ ο Φώτης (σ.σ: Μουντούρης, ο drummer του group) επειδή είναι σοβαρός άνθρωπος και όχι σούργελο σαν τους υπόλοιπους δεν ήθελε παρατσούκλι, αλλά του κολλήσαμε το “Defiler”, αφού τον πρώτο καιρό στην μπάντα κάθε δεύτερο μήνα «βεβήλωνε» τα τύμπανα και έσκιζε τη μεμβράνη της μπότας απ’ τη δύναμη με την οποία παίζει!
Ενότητα «πεντάδες». Έχουμε και λέμε, πέντε δίσκοι που ξεχωρίζουν για σένα στη φετινή χρονιά, πέντε δίσκοι που σε έκαναν “Asgardlord” και τα πέντε πιο “SOLITARY SABRED” κομμάτια που αποτελούν το DNA, τον «κορμό» της μπάντας.
Ειδικά για τη φετινή χρονιά είναι δύσκολο γιατί μου άρεσαν πάρα πολλά άλμπουμ, αλλά θα προσπαθήσω! Τα τελευταία METAL CHURCH, CIRITH UNGOL, AIR RAID, FIFTH ANGEL και WINGS OF STEEL ήταν πολύ δυνατά, ενώ από ελληνικά θα έλεγα TRIUMPHER, DARKLON, RECEIVER, PROTEAN SHIELD, SACRED OUTCRY και MARCH TO DIE… ποιο να αφήσεις έξω; Πέντε δίσκοι που με έκαναν “Asgardlord” τώρα… δεν το σκέφτηκα ποτέ ως τώρα, αλλά βάσει των όσων είπαμε για την προέλευση του nickname θα πούμε σίγουρα “Hail to England” και “Legendary tales”. Τα επόμενα θα αλλάξουν αν με ρωτήσεις σε πέντε λεπτά αλλά DOMINE – “Champion Eternal”, OMEN – “The Curse” και HELSTAR – “Nosferatu” είναι σίγουρα στο DNA μου. Πέντε πιο SOLITARY SABRED κομμάτια; Χμ… Aν κάποιος ακούσει τα “Redeemer”, “Burn magic, black magic”, “The Scarlet Citadel”, “Gates of Namtar” και φυσικά το ομώνυμο, θα έχει μια αντιπροσωπευτική ιδέα του τι πρεσβεύουμε.
Πες μου με λίγα, δικά σου λόγια, πως θα περιέγραφες τις τρεις προηγούμενες δουλειές σας, σε κάποιον άσχετο με τη μουσική σας, ξεκινώντας φυσικά από το “The Hero, the Monster, the Myth”
Το πρώτο μας δείγμα στουντιακής (;) γραφής. Ήμασταν μια παρέα φίλων διψασμένων για αμερικανοτραφές επικό metal που τότε, αλλά και τώρα εδώ που τα λέμε, ήταν είδος προς εξαφάνιση. Τζαμάραμε περίπου live στο studio και το αποτέλεσμα είναι ετούτο δω, που παρά τις όποιες αστοχίες στην υλοποίησή του θεωρώ πως μεταφέρει ακέραιο το πνεύμα της μπάντας. Σύντομα, θα έχουμε κάποιες εκπλήξεις όσον αφορά την συγκεκριμένη κυκλοφορία. (σ.σ: έλα, εντάξει, επανηχογράφηση τώρα!)
Το “Redemption through force” είναι η «εξέλιξη» της μπάντας, μέσα από ένα concept album όπου θρησκεία και μαγεία συγκρούονται σαν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αν και μισώ τη λέξη «εξέλιξη» όταν πρόκειται για metal (σ.σ: εγώ πάλι καθόλου και μάλιστα μου αρέσει πολύ), γιατί συχνά ισούται με ωραιοποίηση. Δεν ξέρω αν μπορούμε να μιλήσουμε για “breakthough” album (σ.σ: όχι μόνο μπορούμε, επιβάλλεται), αλλά σίγουρα μέσω αυτού ανακάλυψε το συγκρότημα πολύς περισσότερος κόσμος. Κυκλοφόρησε από δύο διαφορετικές εταιρίες σε CD, την Pitch Black και τη No Remorse, έγινε sold out και πρόσφατα επανακυκλοφόρησε σε βινύλιο από την Vinyl Store.
Το “By fire & brimstone” τώρα, ήταν τo πρώτο άλμπουμ με την «οριστική» SOLITARY SABRED σύνθεση, όπου εκτός από τον Δημήτρη και εμένα συνεισέφεραν, μουσικά, όλα τα μέλη της μπάντας. Μια ακόμα κυκλοφορία που αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο, μάλιστα έγινε sold out σε CD ενώ και σε βινύλιο έχουν μείνει ελάχιστες κόπιες και είμαστε ευγνώμονες για αυτό. Μουσικά, εξερευνήσαμε και επεκτείναμε τον ήχο μας προς όλες τις κατευθύνσεις, τα επικά έγιναν πιο επικά, τα γρήγορα πιο γρήγορα, τα αργά πιο αργά, τα τεχνικά πιο τεχνικά… τέλος πάντων το ’πιασες το νόημα! Όταν βγήκε είχαμε σχέδια για περιοδεία και κλεισμένες ημερομηνίες σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ, τα οποία δυστυχώς ακυρώθηκαν λόγω κορωνοϊού. Ή μάλλον αναβλήθηκαν προσωρινά, καθώς το καλοκαίρι σκοπεύουμε να περιοδεύσουμε με το ερπετό σε όσες περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες μπορούμε!
Άρα, τα άμεσα σχέδιά σας είναι…
…συναυλίες! Τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό, τις οποίες θα αρχίσουμε να ανακοινώνουμε με τη νέα χρονιά! Από κει και πέρα θα υποστηρίξουμε όσο μπορούμε την κυκλοφορία του δίσκου, αλλά ελπίζουμε με τη νέα χρονιά να μπούμε πάλι στο στούντιο για μια ηχογράφηση έκπληξη! (σ.σ: είπαμε, αυτή θα είναι η επανηχογράφηση του ντεμπούτου, μαζί με μερικές εξαιρετικές διασκευές ως bonus CD, μπορώ να στείλω και λίστα αν χρειαστεί!)
Κάτι πήρε το αυτί μου πως θα γίνει ένα πολύ ωραίο festival στην Κύπρο, εκεί κατά τον Απρίλιο!
Η δεύτερη χρονιά του Open the Gates καταφτάνει, με DOMINE, ARRAYAN PATH, TRIUMPHER, RECEIVER, HARDRAW, MARCH TO DIE, ACHELOUS και φυσικά SOLITARY SABRED! Θα περάσουμε τέλεια, νομίζω αξίζει κάποιος να έρθει Κύπρο για να δει τόσες φοβερές μπάντες μαζεμένες!
Εδώ θα σας δούμε;
Εσείς στην Ελλάδα ετοιμαστείτε, γιατί επιτέλους ερχόμαστε με full set και όχι για 40 λεπτά σε φεστιβάλ! (σ.σ: ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, άντε με το καλό και οι MIRROR!) Θα κάνουμε ένα mini tour, ήδη κλείστηκε η πρώτη ημερομηνία και το δουλεύουμε για τις υπόλοιπες, stay tuned στη σελίδα μας στο facebook για ανακοινώσεις σύντομα!
Τελευταίες ερωτήσεις… Πού νομίζεις, ή πού θες να φτάσει η μουσική των SOLITARY SABRED; Πόσο πιστεύεις πως μπορεί, αν μπορεί, να αλλάξει/εξελιχθεί;
Ξέρεις, αυτό που λέω πάντα είναι πως η εξέλιξη στη μουσική είναι δίκοπο μαχαίρι. Συχνά τα λάθος κίνητρα μπορεί να σε οδηγήσουν σε μονοπάτια που ηχητικά απέχουν πολύ από εκεί όπου ξεκίνησες… Δεν θέτουμε όρια στο που μπορεί να μας πάρει η έμπνευση, όλα είναι ελεύθερη έκφραση, αλλά δεδομένου του ότι αυτό που ακούμε και βιώνουμε καθημερινά είναι βαθιά ριζωμένο στον παραδοσιακό, τσαμπουκαλεμένο, αμερικανοθρεμμένο επικό ήχο, θα εκπλαγώ αν αύριο αρχίσουμε να παίζουμε ritualistic jazz! Ωστόσο, σε κάθε άλμπουμ όλο και κάποιο νέο στοιχείο εισάγουμε, οπότε ποιος ξέρει!
Υπάρχει κάποιο όνειρο/απωθημένο όσον αφορά τους SOLITARY SABRED, προσωπικό ή και των υπολοίπων παιδιών; Αν το έχετε συζητήσει, πάντα…
Πολλά! Το κύριο φυσικά είναι να συνεχίσουμε να είμαστε καλά, να μπορούμε να δημιουργούμε μουσική και να την αποδίδουμε στο επίπεδο που πρέπει. Από κει και πέρα το όνειρο είναι το ίδιο με οποιουδήποτε έγραψε ποτέ έστω και ένα κομμάτι: Να ταξιδέψουμε σε όλες τις μεριές του πλανήτη και να παίξουμε τη μουσική μας σε ανθρώπους που νοιώθουν τα ίδια με μας όταν την ακούνε.
Πέτρο σε ευχαριστούμε πολύ για την κουβέντα! Μπορείς να κλείσεις την συζήτησή μας όπως εσύ θες… αλλά όχι με ανέκδοτο!
Μα τι σε κάνει να πιστεύεις πως θα έλεγα ανέκδοτο;!; Εγώ από τη γέννησή μου δε λέω τίποτα, από γεννησι-mute μου δηλαδή… (σ.σ: είπε τελικά «ανέκδοτο»…)
Για όσους δεν έκλεισαν ακόμα τη σελίδα (γέλια), να πω και γω «ευχαριστώ» Δημήτρη για τις πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις και την υποστήριξη, το εκτιμάμε αφάνταστα! Ρίξτε μια «αυτιά» στον δίσκο στη σελίδα μας στο Bandcamp και θα σας δούμε όλους στο πεδίο της μάχης!
Και κλασσικά… (σ.σ: και οι δυο μαζί, με μια φωνή)
“The Bloodlust is Sacred, Solitary Sabred!”
Δημήτρης Τσέλλος
