Η κρίση της μέσης ηλικίας που χτύπησε τον υπερταλαντούχο Steven Wilson, στον προηγούμενο προσωπικό του δίσκο, συνέπεσε με μια ακόμα καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, η οποία φαίνεται ότι τον βοήθησε να ξεπεράσει τις μαύρες σκέψεις που οδηγούσαν την έμπνευσή του. Και το λέμε αυτό με βεβαιότητα, διότι το “To the bone” είναι ότι πιο “θετικό” έχει συνθέσει ο Βρετανός από την αρχή της καριέρας του. Ή τουλάχιστον αυτό θέλει να μας πλασάρει. Ο Wilson στο νέο άλμπουμ του ακροβατεί ανάμεσα σε αυτό που είναι και σε αυτό που θέλει να γίνει. Όμως η “κανονικότητα” δεν αποτελούσε ουδέποτε πτυχή της προσωπικότητάς του ως καλλιτέχνης και η αλήθεια είναι ότι η προσπάθεια του να την ενσωματώσει σε πολλές από τις νέες συνθέσεις του, αποτυγχάνει παταγωδώς.
Με το ηλεκτρονικό στοιχείο να επιστρέφει ενισχυμένο (π.χ. “Song of I”), όχι όμως με τον τρόπο που κυριαρχούσε στο “Insurgents”, το “To the bone” εισάγει τον Wilson στο σύγχρονο “έντεχνο” rock, εννοώντας το διανοούμενο, εύπεπτο rock που συνήθως καταναλώνει με το κιλό η ευρωπαϊκή νεολαία που την βρίσκει με κλώνους των RADIOHEAD. Με την εναρκτήρια, ομώνυμη σύνθεση, αντιλαμβάνεσαι την στροφή στην μελωδία, τον ρυθμό και την εξωστρέφεια και αυτό από μόνο του δεν μπορεί να αποτελεί κάτι αρνητικό. Το πράγμα χαλάει όταν αντιλαμβάνεσαι ότι μέσα στην ίδια σύνθεση, ο δημιουργός προσπαθεί να χωρέσει tribal τύμπανα, γκιλμουρικά (sic) solos και προς το τέλος περάσματα από φυσαρμόνικα (;;;). Κάπως έτσι βολοδέρνει ηχητικά σε αρκετές από τις συνθέσεις του, αγνοώντας πλήρως τις νόρμες μιας πραγματικά pop σύνθεσης και μοιραία κατασκευάζει κάθε φορά κάτι ενδιάμεσο μεταξύ rock και pop, που δυστυχώς είναι και μέτριο. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ABBA σύνθεση του άλμπουμ, το περίφημο “Permanating”. Χορευτικό beat, ψεύτικες στο full, κουπλέ-ρεφραίν επί τέσσερα, να το εμπεδώσουμε καλά και τσουπ ένα solo, τσουπ μια τεταμένη αποφώνηση (με βιολιά εννοείται), τελικά πλήρης κατάρρευση. Άσε που το επόμενο κομμάτι μπαίνει με φλογέρα, είναι ντουέτο με την Tayeb και αποτελεί μια σκοτεινή δίλεπτη μαγεία (φωτεινή εξαίρεση για το άλμπουμ). Εάν μπερδευτήκατε με την περιγραφή, σας δικαιολογώ. Αντίστοιχα μπερδεμένος δηλώνω και εγώ ως ακροατής. Μάλλον το ίδιο πρέπει να είναι και ο κύριος Wilson.
Ακόμα και στα τραγούδια που επιθυμεί να διατηρήσει τον χαρακτήρα του (π.χ. “The same asylum”, “Song of unborn”) κοπιάρει τόσο ξεδιάντροπα τον εαυτό του, που ουσιαστικά ακυρώνει την προσπάθεια να ανανεώσει την μουσική κατεύθυνση του και ουσιαστικά επανεκτελεί παλιότερες ιδέες του μέσα από ένα πιο ρυθμικό ή μελωδικό πρίσμα, εξαλείφοντας κάθε πιθανή “γωνία”. Κάποιος θα πει ότι αυτά είχαν γίνει και σε προηγούμενα άλμπουμ του. Θα συμφωνήσω, αλλά υπό την απουσία υλικού ικανού να δημιουργηθούν θετικές εντυπώσεις ή έστω πρόσκαιρου ενθουσιασμού, οι επαναλήψεις εκνευρίζουν ακόμα περισσότερο.
Τι διασώζεται τελικά από το “To the bone”; Πέρα από το “Blank tapes” που εκθειάσαμε παραπάνω, το “Refuge” είναι μια ακόμα πολύ αξιόλογη σύνθεση που παραπέμπει αρκετά στην επιτυχημένη συνταγή του “Hand.Cannot.Erase”, ενώ και το εννιάλεπτο “Detonation” δείχνει μια άλλη οδό που θα μπορούσε να ακολουθήσει ο Wilson, με πιο grandiose παραγωγές, πολυπολιτισμικά στοιχεία και jazz performance. Δεν ήταν ποτέ για τα εύκολα, πόσο να εμβαθύνει κάποιος στους TALK TALK άλλωστε; Ελπίζουμε στον επόμενο δίσκο να μην ενθουσιαστεί από το funk και την afro κουλτούρα των 70’s, γιατί θα πιάσουμε πάτο, Steve…
5 / 10
Αλέξανδρος Τοπιντζής
