a
STRAY GODS. Τι περίπτωση και αυτή. Λες και δεν είχε αρκετά πράγματα να ασχοληθεί ο Bob Katsionis, ναι, ο Μπάμπης, είπε να παίξει λίγο και με την ψυχολογία ημών των Μεϊντενάδων. Και αφού το έκανε με επιτυχία με το “Storm the walls” του 2022 και είπαμε, εντάξει ησυχάσαμε από αυτόν, αποφάσισε να επανέλθει έναν μόλις χρόνο μετά με το καινούργιο υπό το όνομα των Αδέσποτων Θεών πόνημά του, το “Olympus”. Σιγά που θα καθόταν ήσυχος.
Στην γνωστή παρέα των Gus Macricostas στο μπάσο, τον Thanos Pappas στα τύμπανα, τον προαναφερθέντα ιθύνοντα νου στις κιθάρες, τα πλήκτρα, τη σύνθεση και τους στίχους και τον σχεδόν κλώνο της «αντιαεροπορικής σειρήνας» Artur Almeida, προστίθεται πλέον και ο John McRis στις κιθάρες και το ταξίδι ξεκινά. Νοσταλγικό; Ναι. Ε, τι περιμένατε;
Γνωστή η αγάπη του Μπάμπη για το Θηρίο, γνωστή και η συγκίνησή του όταν συνάντησε τον Steve “The Captain” Harris, όταν ανέλαβε υποχρεώσεις για λογαριασμό της κόρης του. η αγάπη αυτή, αποτυπώνεται περίτρανα στο “Storm the walls”, πιάνοντας κυρίως κεφάλαια του παρελθόντος της Σιδηράς Παρθένου. Εδώ όμως; Σε σημεία και αρχικά, ας πούμε ότι υπάρχει και προσωπικό στοιχείο. Έντονο; Όχι, αλλά υπάρχει. Δείγμα ότι οι STRAY GODS ίσως ακολουθήσουν σιγά – σιγά ένα δικό τους μονοπάτι με λιγότερες αναφορές στο Βρετανικό Ιερό Τέρας; Πιθανόν.
Το άλμπουμ μπαίνει με τέρμα τα γκάζια με το “Out of nowhere”, περίοδος, “Somewhere in time” με ολίγη από “Powerslave”. Προχωρά με το “Ghost from the future” και συνεχίζει με το “The other side of the mirror”. Εδώ, δεν βλέπουμε μόνο τους MAIDEN του παρελθόντος, εδώ έχουμε vibes σύγχρονης περιόδου. Λίγο “Brave new world” σίγουρα…. Ίσως και λίγο “A matter of life and death”. Όλες οι συνθέσεις του δεύτερου αυτού άλμπουμ, είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Heavy metal θέλετε, heavy metal θα πάρετε. Οκτώ στο σύνολο (τι περίεργο) και όλες κυλάνε νεράκι, τις ακούς και τις χαίρεσαι. Θυμάσαι τα νιάτα σου, χαίρεσαι που ακόμα βγαίνουν άλμπουμ που συνδυάζουν την νοσταλγία με την φρεσκάδα. Κάτι σαν το “Stranger things” ένα πράγμα. Απευθύνεται στους νοσταλγούς των 80s, αλλά κέρδισε κάθε κοινό.
Και εκεί που λες, εντάξει τα άκουσα όλα, έρχεται το ομώνυμο. Το “Olympus”. Το τελευταίο. Το επικό τραγούδι του άλμπουμ, στα αρχετυπικά πρότυπα των IRON MAIDEN. Και απλά θαυμάζεις. Μένεις με το στόμα ανοιχτό και θαυμάζεις. Την σύνθεση, τις μελωδίες τα γυρίσματα.
Έχει γράψει πολλά και καλά κομμάτια ο Μπάμπης. Όχι μόνο φυσικά για τους νεότευκτους STRAY GODS. Γενικά στην μεγάλη πολυποίκιλη καριέρα του. Αλλά εδώ, ξεπέρασε εαυτόν. Έδωσε ψυχή, έδωσε μεγαλείο, έδωσε τα πάντα. Άντε, του χρόνου το επόμενο. Για να δούμε…
9 / 10 (ναι, είναι καλύτερο από το προηγούμενο)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
