Όταν ο Greg Mackintosh διέλυσε τους VALLENFYRE, μαζί με τον μπασίστα του σχήματος, Chris Casket, δημιούργησαν αμέσως τους STRIGOI, θεωρώντας ότι οι VALLENFYRE είχαν πλέον επιτελέσει τον σκοπό τους και είχαν κλείσει τον κύκλο τους ως συγκρότημα. Φυσικά, οι περισσότεροι ανέμεναν ότι οι STRIGOI θα ήταν η φυσική συνέχεια τους και ως ένα βαθμό, ειδικά στο πρώτο τους άλμπουμ “Abandon all faith”, αυτό είχε και μία ανταπόκριση στην πραγματικότητα. Το 2022, όμως η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά των STRIGOI, “Viscera”, έδειξε ότι οι Βρετανοί, μπήκαν στο δικό τους πλέον αυλάκι. Σημείωση, πως οι STRIGOI το μόνο κοινό που έχουν με τους PARADISE LOST, είναι ο Mackintosh. Άντε και λίγο το χαρακτηριστικό τράβηγμα του Greg στην κιθάρα του.
Από τα κομμάτια που γράφτηκαν για το “Viscera”, κάποια δεν βρήκαν τον δρόμο για να μπουν στον δίσκο, όμως ήταν πολύ καλά, για να μείνουν κάπου θαμμένα για πάντα. Έτσι, το συγκρότημα, αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα ΕΡ, στο οποίο θα περιλαμβάνονται αυτά τα πέντε τραγούδια και το οποίο ονομάζεται “Bathed in a black sun”. Εφόσον είναι κομμάτια τα οποία προέρχονται από τα σπλάχνα του “Viscera”, προφανώς και έχουν ομοιότητες με το σύνολο αυτού του πολύ καλού δίσκου. Οι διαφορές τους όμως ήταν αυτές που τα κράτησαν έξω από το άλμπουμ και αυτές οι διαφορές, δίνουν μία δική του ταυτότητα σε αυτό το 13λεπτο ΕΡ.
Βαρύ και ασήκωτο, σκοτεινό και αδυσώπητο, το ΕΡ ανοίγει με το “Bathed in a black sun”, το οποίο με τα όποια ατμοσφαιρικά του στοιχεία, θυμίζει το “Viscera” σε αυτές του τις στιγμές. Το “The grotesque” που ακολουθεί, φέρνει μαζί του την καταστροφή, μιας και είναι ταχύτατο blackened death metal κομμάτι, μικρό σε διάρκεια, τεράστιο σε χαμό όμως. Αν το “The grotesque” είναι μικρό στα περίπου 3 λεπτά της διάρκειας του, το αμέσως επόμενο, το “Beautiful stigmata”, διαρκεί μόλις 42 δευτερόλεπτα και αν το “The grotesque” φέρνει την καταστροφή, το “Beautiful stigmata” κουβαλάει μαζί του τον όλεθρο όντας ένα πραγματικά brutal άσμα, που επιτελεί το καθήκον του παρά την διάρκεια του. Τέταρτο στη σειρά έρχεται το “A spear of perfect grief” ένα death/crust, ωμό και αρκετά γρήγορο κομμάτι, για να κλείσει το ΕΡ με το επίσης πολύ μικρό σε διάρκεια (μόλις 1,5 λεπτό) “The construct of misery” το οποίο μπαίνει με ένα εξαιρετικό riff, για να συνεχίσει με ένα χαρακτηριστικό κιθαριστικό θέμα – σήμα κατατεθέν του Greg και να ξεσπάσει σε έναν death metal ορυμαγδό.
Έχει λόγο ύπαρξης αυτό το ΕΡ; Φυσικά κλείνει τον κύκλο του “Viscera”, βγάζοντας στην επιφάνεια κάποια πράγματα που δεν μπόρεσαν να λεχθούν εκεί. Πάει τους STRIGOI ένα βήμα παραπέρα; Με την λογική ότι κλείνει έναν κύκλο, ίσως, μένει να το δούμε στην επόμενη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Αξίζει τον κόπο να το ακούσει κανείς; Εννοείται, είναι Greg Mackintosh, δεν είναι αρκετό σαν κίνητρο από μόνο του αυτό;
(Το ΕΡ, κυκλοφόρησε σε μόλις 666 κομμάτια, όποιος πρόλαβε, πρόλαβε).
Φανούρης Εξηνταβελόνης
