Η επιστροφή των Καναδών STRIKER στα δισκογραφικά δρώμενα σηματοδοτεί και μια νέα, σημαντική αρχή για το συγκρότημα. Το τέταρτο τους album με τίτλο “Stand in the fire” δεν κυκλοφορεί από κάποια δισκογραφική εταιρεία, αλλά το συγκρότημα έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου την προώθηση και τη διανομή του. Η μεγαλύτερη βέβαια πρωτοτυπία είναι ότι η ηχογράφηση του δίσκου δεν έγινε σε κάποιο studio αλλά στα σπίτια των μελών του συγκροτήματος! Μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι «μυρίζει» προχειροδουλειά, μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω ότι θα εκπλαγείτε ευχάριστα.
Ένα από τα χαρακτηριστικά των μέχρι τώρα δίσκων των STRIKER είναι πως κάθε κυκλοφορία εμπεριέχει και νέα στοιχεία προσδίδοντας στο μουσικό αποτέλεσμα μια φρεσκάδα και διαφορετικότητα. Το κύριο συστατικό βέβαια είναι το κλασικό heavy metal αλλά το συγκρότημα δεν επαναπαύεται στο να παίζει το ίδια και τα ίδια. Το “Stand in the fire” δεν αποτελεί εξαίρεση και μπορώ να πω με βεβαιότητα πως οι STRIKER έχουν κυριολεκτικά «απογειώσει» τον ήχο τους.
Πιο συγκεκριμένα, η αρχή με το “Phoenix lights” δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Καθαρό metal με την κιθάρα να παίρνει φωτιά και φωνητικά για σεμινάριο από τον Dan Cleary. Τα solos, τα οποία οι STRIKER ποτέ δεν τσιγκουνεύτηκαν, σε κάνουν να πιάσεις την air guitar σου και να σολάρεις μαζί με το συγκρότημα. Το “Out for blood” που ακολουθεί, είναι απλά η απόδειξη ότι οι Καναδοί δεν βγάζουν απλά μουσική, βγάζουν ΚΑΛΗ μουσική. Power metal μαζί με σαξόφωνο δεν είχα ακούσει ποτέ και ο συνδυασμός απλά «σκοτώνει». Απλά επικό. Το “Too late” είναι το single που εισήγαγε και το νέο δίσκο στο κοινό. «Γήινος» ήχος και ίσως το πιο “radio friendly” τραγούδι του δίσκου. Κομματάρα για την οποία έχω χάσει τον λογαριασμό για το πόσες φορές την έχω ακούσει. Το “Stand in the fire” είναι ένα εμφατικό τραγούδι με το μπάσο και τα ντραμς να δίνουν τον ρυθμό. Ειδικά τα ντραμς είναι το κάτι άλλο και ο ρυθμός που δίνουν είναι ιδανικός για να μπει και το solo που κλείνει το κομμάτι. Πολύ δυνατό τραγούδι. Το “The iron never lies” κινείται στα ίδιο κλίμα αλλά έχει αυτό το refrain που αρνείται πεισματικά να φύγει από το μυαλό μου. Συνεχής εναλλαγή του ρυθμού που χτυπάει μέχρι και την πόρτα του AOR για ένα διάστημα.
Ακολουθεί ένα μικρό διάλλειμα με το “Escape from the shred city”, ένα instrumental κομμάτι με εξωπραγματικές κιθάρες. Ο ρυθμός είναι τρελός και ο Tim Brown αποδεικνύει ότι είναι εξαιρετικός κιθαρίστας. Το “Outlaw” είναι με διαφορά το πιο heavy τραγούδι του δίσκου. Thrash-ιά στο μεγαλύτερο μέρος του με τον Cleary να μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα. Το συγκρότημα μας το προτείνει ως ένα από τα αγαπημένα του και καλά κάνει γιατί είναι εξαιρετικό. Το “Locked in” είναι ένας ακόμη δυναμίτης κυρίως λόγω του riff που δίνει εκρηκτικό ρυθμό. Το συγκεκριμένο είναι εγγύηση για ατελείωτο headbanging! Το “United” είναι ότι πιο κοντά έχουν βγάλει οι STRIKER σε hair metal καθώς μου θύμισε σε αρκετά σημεία συγκροτήματα όπως οι RATT και οι MÖTLEY CRÜE. Θα το τραγουδήσετε δυνατά, ξανά και ξανά. Το “Better times”, θα το χαρακτήριζα ως «ένα απ’ όλα». Συνεχές εναλλαγές στο μουσικό στυλ καθώς εμπεριέχει λίγο από κάθε κομμάτι του δίσκου με το νεοκλασικό solo να ξεχωρίζει. Ο δίσκος κλείνει με το “One life”, ένα τραγούδι έκπληξη. Δεν θυμάμαι τους STRIKER να έχουν βγάλει κάτι παρόμοιο καθώς στο μεγαλύτερο μέρος του το συγκρότημα παίζει unplugged. Ο ήχος τονίζει τα φωνητικά του Cleary τα οποία είναι για άλλη μια φορά εξαιρετικά. Προς το τέλος ο ήχος σταματάει να είναι unplugged και κλείνει με πολύ δυνατά riffs και φωνητικά.
Οι STRIKER δεν φοβήθηκαν να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους και οι εντυπώσεις μου από αυτή την κίνηση τους είναι οι καλύτερες. Ο ήχος σε καμία περίπτωση δεν σου δίνει την εντύπωση ότι έχει ηχογραφηθεί σε ένα σπίτι και όχι σε κάποιο στούντιο, κίνηση που σίγουρα έχει συντελέσει στην καλύτερη χημεία μεταξύ των μελών του συγκροτήματος. Η μίξη του Frederik Nordstrom (IN FLAMES, OPETH) είναι άριστη. Όσο και αν προσπάθησα να βρω κάτι αδύναμο δεν τα κατάφερα και κάθε φορά που άκουγα τον δίσκο ξανά τον απολάμβανα όλο και περισσότερο. Πιστεύω πως με το “Stand in the fire”, οι STRIKER κατάφεραν να βγάλουν τον καλύτερό τους δίσκο μέχρι σήμερα και το γεγονός ότι το κατόρθωσαν μόνοι τους είναι παράδειγμα προς μίμηση και για άλλα νέα συγκροτήματα. Αξίζουν πολλά μπράβο στους Καναδούς που τόλμησαν και ειλικρινά ελπίζω η προσπάθεια τους να βρει ανταπόκριση στο μουσικό κοινό. Από τους δίσκους που αξίζουν να βρίσκονται στη συλλογή του καθενός μας.
9 / 10
Νίκος Ανδρέου
