SUICIDAL ANGELS interview (Nick)

“Pray for destruction”

SUICIDAL ANGELS. Ένα όνομα που πλέον θα έλεγε κανείς πως δε χρειάζεται συστάσεις. Οι μπροστάρηδες της εγχώριας thrash σκηνής, υπεύθυνοι εν πολλοίς για την άνθηση και την άνοδο επιπέδου του είδους τα τελευταία 15 χρόνια στη χώρα μας. Το Rock Hard, με αφορμή τη κυκλοφορία του όγδοου καταστροφικού πονήματος τους “Profane prayer”, σαν συνοδευτικό της παρουσίασης του δίσκου, συνομιλεί με τον frontman της μπάντας Νίκο Μελισσουργό, ο οποίος είχε πολλά και ενδιαφέροντα να μας πει παρακάτω.

Νίκο καλησπέρα! Τα θερμά μου συγχαρητήρια για τον νέο δίσκο, “Profane prayer“. Από τις πλέον ώριμες στιγμές του συγκροτήματος δίχως αμφιβολία! Πρώτος δίσκος επίσης, μετά από 15 χρόνια στην Nuclear Blast. Ας ξεκινήσουμε από αυτό. Μπορείς να μας πεις περισσότερα για την επιστροφή σας αυτή; Πως προέκυψε;
Ούτως ή άλλως, ήμασταν σε αναζήτηση εταιρείας, επειδή η προηγούμενη εταιρεία, πως να το πω τώρα… Είχε αρχίσει να παραπαίει ας το πούμε έτσι λίγο απλά. Και ήταν σχεδόν για κλείσιμο, δεν ξέρω αν έχει κλείσει ήδη. Δεν τους βλέπω να κινούνται γενικότερα. Οπότε και εμείς ήμασταν σε μια αναζήτηση για δισκογραφική, οι άνθρωποι από τη Blast μας ήξεραν. Είχαμε ξανασυνεργαστεί προφανώς. Βέβαια πολλοί από αυτούς έχουν φύγει. Αλλά επίσης έχουν μείνει και αρκετοί. Κάναμε μια επαφή, το συζητήσαμε, ήτανε πάρα πολύ δεκτικοί και κάπως έτσι έγινε.

Μάλιστα. Στο “Profane prayer” όπως λες και στο δελτίο τύπου, επηρεάστηκες στιχουργικά πολύ από τη φιλοσοφία, διαβάζοντας πολύ Nietzsche, Πλάτωνα και Σωκράτη. Κάτι που σαφώς το διαφοροποιεί από τα προηγούμενα άλμπουμ της μπάντας, διατηρώντας το χαρακτήρα της παράλληλα. Οι στίχοι επηρέασαν το ύφος της μουσικής ή το αντίστροφο;
Όχι, δεν έχει να κάνει το ένα με το άλλο νομίζω. Δηλαδή, είναι κάτι εντελώς ξεχωριστό για μένα. Δηλαδή το θέμα το μουσικό, το ύφος είναι το SUICIDAL το οποίο λίγο ως πολύ γνωρίζουμε. Αλλά το στιχουργικό κομμάτι είναι κάτι άλλο. Πολλές φορές γράφω για προσωπικά μου βιώματα, πολλές φορές γράφω για πράγματα τα οποία με προβληματίζουν. Στο προηγούμενο και σε αυτό το δίσκο, έχω “τσακωθεί” λίγο με τη φιλοσοφία παραπάνω, καταλαβαίνεις.

Κατάλαβα. Μια και το πιάσαμε, στο πρώτο video clip του δίσκου, “When the lions die” εμφανίζεται πρώτο ένα ρητό του Nietzsche και στο τέλος εμφανίζεται ένα ρητό του Μάρκου Αυρήλιου. Αμφότερα εμφανίζονται ως στίχοι, σε άλλα κομμάτια του “Profane prayer“. Ήταν ένας τρόπος προκειμένου να δώσετε μια μικρή γεύση του στιχουργικού περιεχομένου του δίσκου;
Και αυτό. Βασικά, αυτό κυρίως ας πούμε. Και λίγο να προϊδεάσεις το κόσμο για το τι πρόκειται να επακολουθήσει στιχουργικά.

Επίσης, στο video clip αυτό, συνεργαστήκατε με την πασίγνωστη Grupa13 (BEHEMOTH, ARCH ENEMY, AMON AMARTH, KREATOR, HATE και πάει λέγοντας). Πως ήταν η συνεργασία σας μαζί τους;
Άκρως επαγγελματική. Ήξεραν εξαρχής τι θα κάνουν. Για να σου δώσω να καταλάβεις, όλο το γύρισμα και οι ηθοποιοί και η μπάντα, έγινε σε μια μέρα, σε 8 με 10 ώρες. Ήταν όλο στημένο, δηλαδή οι άνθρωποι, με τους ηχολήπτες, τους φωτιστές, το crew, ηλεκτρολόγοι, catering. Ήρθαν, μας πήραν, πήγαμε στο ξενοδοχείο. Την άλλη μέρα το πρωί, ήρθαν μας πήραν. Οι απαραίτητες pro-shooting διαδικασίες, μπήκαμε, το γυρίσαμε σε τέσσερις ώρες. Μετά μας είπαν “αν θέλετε καθήστε για να δείτε όλο το θέμα με τους ηθοποιούς, αν θέλετε φύγετε”. Κάτσαμε αρκετή ώρα, ήταν φοβερό. Ήταν συγκλονιστική εμπειρία, το τι κάνουν οι άνθρωποι. Με το πως διαλέγουν τους ηθοποιούς, με το make-up, με όλα τα φωτιστικά και τα λοιπά. Και νομίζω πως ήταν μια τρομερή συνεργασία και πρωτόγνωρη θα έλεγα.

Γιατί επιλέξατε συγκεκριμένα το “When the lions die” για να γίνει το πρώτο video clip;
Ήταν το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο, οπότε λέμε “ναι, γιατί όχι;”. Είναι και ένα πιο ιδιαίτερο κομμάτι αν θέλεις, βάσει και των υπολοίπων. Τώρα, τι σου λέω θα μου πεις, είναι εννιά διαφορετικά τραγούδια μεταξύ τους. Αλλά το επιλέξαμε γιατί ανοίγει το δίσκο. Και η ατμόσφαιρα η οποία έχει, επίσης, σαν κομμάτι, σε συνδυασμό με αυτό που είχαν προτείνει τα παιδιά από την Grupa13 ταίριαζε απόλυτα.

Μιας και μιλάς για διαφορετικά κομμάτια, μου κάνεις πάσα για την επόμενη ερώτηση. Θέλω να σταθώ ξεχωριστά σε δύο κομμάτια: το “Deathstalker” με τους Σάκη Τόλη, Ευθύμη Καραδήμα και Φώτη Bernardo που κινείται στα οχτώ λεπτά, αλλά και το “The fire paths of fate” που πλησιάζει σε διάρκεια τα δέκα λεπτά. Τα δύο μεγαλύτερα σε διάρκεια κομμάτια του δίσκου. Πως προέκυψαν αυτά τα κομμάτια, που είναι πιο περιπετειώδη και αρκετά διαφορετικά από τo υπόλοιπο σύνολο;
Για αρχή θα σου πω, πως δεν ήταν προκαθορισμένο. Δηλαδή δεν είπαμε “πάνε να γράψουμε δύο μεγάλα κομμάτια”. Ως συνήθως, η διαδικασία είναι απλή. Θέλω να πω, ότι επειδή ασχολούμαι με το όργανο αρκετές ώρες την ημέρα, μου βγαίνουν διάφορων ειδών riff. Αργά, γρήγορα και τα λοιπά. Τα οποία, τα παρουσιάζω και στα παιδιά. Και επειδή ήταν κάποιες πιο ιδιαίτερες συνθέσεις αν θέλεις, πιο διαφορετικές συγκριτικά με άλλες προσεγγίσεις που έχουμε κάνει στο παρελθόν, είπαμε να ξεκινήσουμε να τα δουλεύουμε και όπου βγει. Γιατί, για να φτιάξεις ένα μεγάλο κομμάτι πρέπει να δώσεις πολύ μεγάλη σημασία στις λεπτομέρειες. Ένα μεγάλο κομμάτι μπορεί να γίνει πάρα πολύ εύκολα, πάρα πολύ βαρετό αλλά και πάρα πολύ ενδιαφέρον. Δηλαδή, η γραμμή, είναι πάρα πολύ λεπτή ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Δώσαμε λίγο παραπάνω προσοχή και έμφαση, γιατί όπως σου είπα, θέλει μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες. Και εφόσον καταλήξαμε ότι μας ικανοποιεί το πρώτο παίξιμο αν θέλεις, η πρώτη προσέγγιση, είπαμε “ναι, ΟΚ, πάμε να το συνεχίσουμε”.

Και οι καλεσμένοι, πως προέκυψαν;
Α, καλά, αυτό είναι αστείο, είναι κωμωδία εντελώς! Να σου πω γι’ αρχή πως δεν ήταν κανονισμένο. Πήγαινα στο Φώτη να γράψω το “Deathstalker”, γιατί είχαμε ξεκινήσει διαδικασία φωνητικών. Και ήταν και ο Σάκης εκεί, κάτι έκανε για το προσωπικό του δίσκο, για CHRIST…τέλος πάντων, τελειώνει, τα λέμε λίγο. Ξεκινάω εγώ, έτσι ψιλοζέσταμα, να πω τις πρώτες γραμμές και τα λοιπά. Του λέω “ρε συ Σάκη, δεν έρχεσαι και εσύ να πεις καναδύο;”. “Άντε, μπαίνω” λέει. Μετά από καμιά ώρα, δεν ξέρω κι εγώ τι, περνάει ο Ευθύμης για καφέ. “Ρε Ευθύμη δεν μπαίνεις και εσύ;” “Άντε, να μπω κι εγώ” λέει. Και λέει ο Φώτης στο τέλος “ε, θέλω κι εγώ τώρα, δεν μπορώ” (γέλια). Και μπήκε και έκανε κι αυτός, τα καθαρά φωνητικά στο “Deathstalker” στη μέση, είναι δικά του.

Μάλιστα, μάλιστα, πάρα πολύ ενδιαφέρον. Και το “The fire paths of fate“; Πως προέκυψαν τα γυναικεία φωνητικά, τα παραδοσιακά όργανα;
Αυτό ήταν μια ιδέα που τριγύρναγε στο κεφάλι μου πάρα πολύ καιρό. Ειδικά για τα παραδοσιακά όργανα. Αλλά δεν είχα βρει, το κατάλληλο riff που θα μπορούσε να παντρευτεί έτσι με κάποιο παραδοσιακό όργανο. Στη προκειμένη το σαντούρι. Όταν έβγαλα αυτό το riff στο μεσαίο μέρος του κομματιού, εκεί μου ήρθε η αναλαμπή ότι “ωπ, εδώ κάτι θα ταιριάζει”. Βέβαια, χωρίς να το έχω φανταστεί πως και τι, λέω “εντάξει, όταν θα το γράψουμε το κομμάτι, θα φέρουμε έναν άνθρωπο να παίξει σαντούρι στο στούντιο και να δούμε πως θα το παντρέψουμε”. Έλα μου ντε όμως που το σαντούρι πάει με αμανέ! Δηλαδή, αν κάποιος έχει ασχοληθεί, λίγο με το ρεμπέτικο, λίγο με τα πιο μικρασιάτικα και τα λοιπά, οι αμανέδες και τα σαντούρια πάνε μαζί. Και λέμε “κάτσε να δοκιμάσουμε και μια κοπέλα”. Τέλος πάντων, της δώσαμε οδηγίες το τι θέλαμε και τα λοιπά, δεν ήρθε στο στούντιο, το έκανε μόνη της. Μας έστειλε, δύο τρία λεπτά περίπου αυτού του αμανέ. Μετά κατά τη διάρκεια της μίξης κόψαμε και ράψαμε αυτά τα οποία θέλαμε και από τα φωνητικά και από το σαντούρι και έτσι μπήκε. Δηλαδή ακόμα κι ο Jens Bogren όταν ανεβήκαμε επάνω να κάνουμε τη μίξη, μου λέει “κάτσε, γιατί λίγο αυτό με το σαντούρι πρέπει να ξαναπάω στις οδηγίες για να δω τις συχνότητες του, γιατί δε μιξάρω συχνά τέτοια όργανα”. Δηλαδή, του έκανε και εκείνου μεγάλη εντύπωση.

Εξώφυλλο του δίσκου, για έκτη συνεχή φορά από τον θρυλικό Ed Repka. Και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει! Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείτε συνήθως μαζί του για να καταλήξετε σε ένα εξώφυλλο όλα αυτά τα χρόνια;
Είναι πάρα πολύ απλή. Του δίνουμε συνήθως το τίτλο του δίσκου, κάποιες φορές του δίνουμε κάποια ιδέα, κάποιες φορές όχι. Αλλά στη προκειμένη, του δώσαμε μια ιδέα, κάτι πάρα πολύ απλό συγκριτικά με αυτό που έκανε ο άνθρωπος έτσι; Μας έδωσε και αυτός κάποιες επιπλέον ιδέες. Ξεκίνησε να κάνει το προσχέδιο, μας το έστειλε, το είδαμε, λέμε “ντάξει, θα βγει κάτι πάρα πολύ δυνατό”. Και μετά η διαδικασία ήταν απλή, σε φάση “τώρα, τι χρώματα θα βάλουμε που έχουμε βάλει, τόσα χρώματα σε τόσους δίσκους ας πούμε;” για να μη θυμίζει κάτι συγκεκριμένο. Και τελικά, ο άνθρωπος, μεγαλούργησε για άλλη μια φορά.

Είστε συγκρότημα που στα κοντά 25 χρόνια ύπαρξης σας, έχετε περιοδεύσει με μερικά από τα προσωπικά σας είδωλα και έχετε κάνει headline περιοδείες στην Ευρώπη. Είστε έμπνευση για άλλες, νεότερες μπάντες από το 2010 και πέρα. Όταν κοιτάζεις πίσω σε όλα αυτά τα χρόνια ύπαρξης των SUICIDAL ANGELS, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι ή νιώθεις;
Να ‘σαι καλά. Περηφάνεια. Αυτό, παρότι έχεις όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε, ειδικά στην αρχή. Γιατί από ότι ενδεχομένως ξέρεις, το thrash όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε δεν υπήρχε, ήταν μουσειακό είδος. Δηλαδή μας κοιτάγανε περίεργα, “που το θυμηθήκατε το thrash;” και τα λοιπά. Αργότερα, επίσης δισκογραφικό συμβόλαιο δεν μπορούσαμε να βρούμε με τίποτα και καταλήξαμε το 2007, να βγάλουμε τον πρώτο δίσκο. Η συνέχεια είναι λίγο ως πολύ γνωστή. Και εν τέλει αισθάνομαι περήφανος και χαρούμενος που τα έχουμε καταφέρει μετά από πόσα χρόνια να είμαστε ακόμα εδώ. Και να μπορούμε να βγάζουμε όσο καλύτερους δίσκους γίνεται.

Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πετύχετε σαν μπάντα και δεν έχετε πετύχει ακόμα;
Τώρα αυτό, είναι λίγο σχετικό. Δηλαδή, δεν νομίζω ότι υπάρχει ταβάνι σε αυτή τη διαδικασία ενός συγκροτήματος. Με κάθε δίσκο σου θέλεις να γίνεσαι καλύτερος, να παίζεις σε περισσότερο κόσμο, να μεγαλώνεις τη βάση των οπαδών σου. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που να μην έχουμε πετύχει. Πως να στο πω, ο κόσμος μας είναι εκεί, οι headline περιοδείες πάνε πάρα πολύ καλά, η ανταπόκριση του κόσμου στη μουσική είναι αρκετά δυνατή. Οπότε νομίζω ότι όλα βαίνουν καλώς.

Κι εγώ το πιστεύω αυτό, προσωπικά. Και μου δίνεις και πολύ ωραία πάσα, άλλη μια φορά γιατί ήθελα να σε ρωτήσω για τη περιοδεία που θα βγείτε το Μάρτιο με FUSION BOMB και CRIMSON FIRE (σ.σ. η οποία ξεκίνησε πριν λίγες μέρες). Πως αισθάνεστε;
Θέλω να σου πω πως είμαστε παρά πολύ ανυπόμονοι γι’ αυτή τη περιοδεία. Γιατί είναι η πρώτη headline περιοδεία που κάνουμε κανονική, εννοώ μεγάλη, από αυτές που συνηθίζαμε να κάνουμε, μετά τον covid. Γιατί με τη κατάσταση του covid, όταν άνοιξαν τα σύνορα πλέον και μπορούσαμε να ταξιδέψουμε και αφού εμβολιαστήκαμε και όλα αυτά τα σχετικά κάναμε κάποιες μικρές περιοδείες. Αλλά δεκαήμερα, γιατί ακόμα υπήρχαν περιορισμοί: πολλά μαγαζιά ήταν στο μεταίχμιο “ανοίγουμε/κλείνουμε”. Οπότε στη προκειμένη περίπτωση το περιμένουμε πως και πως. Σε δεύτερο κομμάτι μετά έρχεται η Αγγλία έρχεται και η Ισπανία με τη Πορτογαλία. Και πιστεύω ότι θα συνεχίσουν να κλείνονται πραγματάκια.

Ελληνικές συναυλίες για το “Profane prayer“;
Προς το παρόν δεν έχουμε κάτι συζητήσει με κάποιον. Αλλά σίγουρα θα γίνουν. Το πότε, δεν το γνωρίζω. Αλλά σίγουρα, κάτι θα κάνουμε, δεν θα αφήσουμε την Ελλάδα εκτός.

Έχετε καιρό να βγάλετε live video. Είχατε βγάλει το “Conquering Europe” το 2016 αν δεν απατώμαι. Ήταν και bonus DVD στο “Division of blood“.
Ναι, αν θυμάμαι καλά το 2016 είχε βγει, ναι.

Αυτά από εμένα Νίκο, σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου, είναι μεγάλη μου τιμή, είστε και πολύ αγαπημένη μου μπάντα. Ο επίλογος είναι δικός σου!
Να ‘σαι καλά, εμείς ευχαριστούμε! Να είμαστε όλοι καλά στην υγεία μας πάνω από όλα, θετική σκέψη και όλα έρχονται.

Γιάννης Σαββίδης