a
Δεκατέσσερα χρόνια δισκογραφικής απραξίας είναι αρκετά. Δεν ξέρω καν πως πέρασαν και δεν θέλω να αναπολώ το παρελθόν. Δεν μπορώ όμως να μη διακρίνω το σημάδι που έχουν αφήσει στη μουσική σκηνή της χώρας μας από τις αρχές των 00’s οι SUN OF NOTHING. Μία από τις ελάχιστες μπάντες που αφουγκράστηκαν τον ακραίο/πειραματικό ήχο της εποχής τους, έχοντας πρωτίστως γίνει ένα με το πετσί τους και στη συνέχεια τον μεταλαμπάδευσαν υπό το δικό τους πρίσμα στο αθηναϊκό κοινό. Όσοι ήταν εκεί το γνωρίζουν καλά και το γεγονός πως υπάρχει κόσμος που ζητά επίμονα νέα δουλειά από αυτούς σημαίνει πολλά. Ο επαναπατρισμός στη Venerate Industries και η ανανεωμένη, αλλά με παλιούς γνώριμους, σύνθεση του συγκροτήματος ήταν ήδη γνωστά σε όσους είχαν παρευρεθεί στη φοβερή εμφάνισή τους στο festival που είχε διοργανώσει η εταιρεία τους τον Δεκέμβριο του 2022 αλλά στη συνέχεια επικράτησε σιγή για έναν ακόμη χρόνο. Πλέον όμως έχουμε στα χέρια μας την τέταρτη κυκλοφορία τους, επιστέγασμα του προηγούμενου και μακροβιότερου line-up, το οποίο παρόλα τα σκαμπανεβάσματα παραδίδει ένα άλμπουμ-ταυτόσημο όλων όσων πρεσβεύουν οι SUN OF NOTHING.
Το “Maze” αποτελεί ένα άλμπουμ σύνοψης και επαναπροσδιορισμού την ίδια στιγμή. Ένα άλμπουμ οικείο παρόλο που το ίδιο το συγκρότημα μπορεί να το έβλεπε ως ψυχοβγάλτη μιας και ήταν έτοιμο από το 2018 αλλά το γεγονός πως αποφάσισαν να το κυκλοφορήσουν φανερώνει την πίστη τους στο υλικό που είχαν διαθέσιμο. Λιγότερο αφαιρετικοί και πιο στιβαροί αυτή τη φορά, με αρκετές black metal εξάρσεις και πολλαπλά πεδία στο ηχόχρωμά τους, με τα χαρακτηριστικά απόκοσμα ουρλιαχτά να απηχούν τον αντίκτυπο που προκαλεί η μουσική τους στον ακροατή, με όμορφους VED BUENS ENDE-ισμούς στο “After the fall” αν και δεν χρειάζονται αναφορές σε άλλα συγκροτήματα μιας και ο ήχος των SUN OF NOTHING διατηρεί τη δική του φύση και υπόσταση αλλά αυτό δεν σημαίνει πως παύουν οι φίλοι των πρώιμων ISIS να νιώθουν οικεία ακούγοντάς τους ή σε ένα υποθετικό σενάριο κάπως έτσι να ακούγονταν οι WOLVES IN THE THRONE ROOM σε ένα πιο αστικό περιβάλλον. Οι sludge εκφάνσεις του πρώιμου ήχου τους έχουν μεταλλαχθεί προ πολλού σε μία γοητευτική υποβόσκουσα darkwave μουντάδα χωρίς να υποκύπτουν σε shoegaze/post-rock ψυχαναγκασμούς, με την ακρόαση να φορτίζεται συναισθηματικά όσο πλησιάζει προς το τέλος της ειδικά κατά τη διάρκεια του “Voidhanger”, αφήνοντάς σε μετέωρο στον απόηχο του “Buried endeavors”.
Μπορεί όλο αυτό το διάστημα το συγκρότημα να είχε βυθιστεί στα ενδότερα του «λαβύρινθου» που είχαν οι ίδιοι δημιουργήσει βρίσκοντας συνεχώς τοίχο και πολύ πιθανό να είχαν συνηθίσει στα ενδότερα του αλλά το “Maze” παραδόξως σηματοδοτεί την έξοδο τους από αυτόν και μάλιστα με θριαμβευτικό τρόπο. Σε έναν κόσμο που όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, οι SUN OF NOTHING αποτελούν μια σταθερά. Ευελπιστώ η συνέχεια να είναι πιο «φωτεινή» για τους ίδιους προσεγγίζοντας τον χρόνο όπως ακριβώς αυτοί επιθυμούν αρκεί να υπάρχει δισκογραφική παρουσία.
8 / 10
Κώστας Αλατάς
