Πριν από λίγους μόλις μήνες είχα γράψει για την μουσική παρακαταθήκη του Scott “Wino”Weinrich, με την ευκαιρία της επίσκεψής του στην Ελλάδα για πρώτη φορά με τους THE OBSESSED. Ας μπούμε τώρα στο ψητό που είναι ο πέμπτος τους δίσκος, επτά χρόνια μετά το “Sacred”, και με καινούργιο μπασίστα, τον Chris Angleberger και επιπλέον κιθαρίστα τον Jason Taylor , κάνοντάς τους έτσι ένα κουαρτέτο για πρώτη φορά. Από το πρώτο κομμάτι, “Daughter of an Echo”, καταλαβαίνουμε γιατί ο Wino μας είχε προειδοποιήσει ότι αυτός θα ήταν ο πιο heavy δίσκος τους. Τόσο το “Daughter Of An Echo” όσο και τα “It’s Not OK” (από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου) και το “Realize A Dream” μας θυμίζουν όχι μόνο τους κλασικούς SABBATH αλλά και τις δοξασμένες εποχές του stoner. O Wino μας δείχνει ακόμη μια φορά γιατί θεωρείται ως ο προφήτης του doom, τουλάχιστον στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου κατεβάζει τους ρυθμούς για να μπει με το κεφάλι στο πεδίο του sludge, όπου και με την βοήθεια κάποιον διακριτικών synths δημιουργεί το πιο ψυχεδελικό κομμάτι του δίσκου (παρεμπιπτόντως, υπάρχουν σκόρπια, αραιά και που, κάποια synths, όπως στο πρώτο κομμάτι, που επιδεικνύουν τον Wino ως έναν μουσικό που προσέχει την κάθε λεπτομέρεια). Το “Stoned Back to the Bomb Age” (ένα λογοπαίγνιο της φράσης Bombed back to the Stone Age, που χρησιμοποιούν κατά κόρον τα νατοϊκά γεράκια όταν εξαπολύουν τις βόμβες τους σε όλον τον κόσμο), και που πρωτακούσαμε και στην Αθήνα, είναι ένα doom κομμάτι που μας βαράει σαν σφυρί στο αμόνι όχι μόνο στα αυτιά μας αλλά και στις συνειδήσεις μας, μιας που είναι γνωστές οι καθόλου κολακευτικές εκτιμήσεις που έχει ο Wino για το διεθνές πολιτικό κατεστημένο.
Ο δίσκος κλείνει με τρία κομμάτια που κυμαίνονται από το απλά καλό “Wellspring-Dark Sunshine” μέχρι το σχεδόν rock n’ roll “Jailine” (γιατί δεν χρειάζεται να είναι όλα doom & gloom σε αυτήν την ζωή) και το stoner/doom του “Yen Sleep”, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, δηλαδή. Το σύντομο ορχηστρικό “Lucky Free Nice Machine”, που κλείνει τον δίσκο, είναι σαν να βάζει μια τελευταία νότα αισιοδοξίας. Πραγματικά ήταν πολύ καλή ιδέα να προσθέσουν έναν δεύτερο κιθαρίστα, γιατί, όπως ήταν αναμενόμενο, ο ήχος τους αποκτά πιο πολύ βάθος. Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος δίσκος της καριέρας τους, έτσι όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται ο ίδιος ο Wino, αλλά σίγουρα αυτή η αναμονή άξιζε τον κόπο.
8 / 10
Γιώργος Γκούμας
