Ζόρικα τα πράγματα για τους Bay Area thrash θεούς TESTAMENT στη δεκαετία του ‘90. Μπαίνοντας σε αυτή με 5 άλμπουμ στο διάστημα ‘87 – ‘92, η μπάντα εκτός του ότι έφτασε στα όρια της υπερκόπωσης, βρέθηκε προ ενός διλήμματος ως προς το ύφος της. Έτσι, έβγαλε δύο ακόμα άλμπουμ τα οποία όσο καλά κι αν είναι, δεν ανταποκρίνονταν πλήρως στις υψηλές προσδοκίες του ονόματος τους. Ο λόγος φυσικά για τα “Low” (1994) και “Demonic” (1997). Βέβαια, να δώσουμε και ορισμένα πράγματα σε αυτά τα δύο άλμπουμ, οι TESTAMENT βάρυναν τον ήχο τους, όταν αρκετοί άλλοι χαμήλωναν γκάζια από τη παλιά “φρουρά”, μια και εκείνοι πειραματίστηκαν με death metal φωνητικά (κάτι που κράτησαν για επόμενες δουλειές, μια και ο Chuck Billy μπορούσε να το κάνει εξαιρετικά). Μάλιστα στο “Demonic” έπαιζε τύμπανα ο “πολύς” Gene Hoglan (DARK ANGEL, DEATH, STRAPPING YOUNG LAD), και στο “Low” ο γητευτής της εξάχορδης James Murphy (DEATH, CANCER, DISINCARNATE, OBITUARY). Τίποτε από όλα αυτά όμως, δεν προμήνυε αυτό που έγινε στις 8 Ιουνίου του 1999.
Στο thrash μέχρι τότε στη δεκαετία εκείνη, τα πράγματα κινούνταν υπόγεια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα άλμπουμ που έβγαιναν τότε δεν ήταν αξιόλογα. Απλούστατα, είχαν λιγότερη προβολή, και χαρακτηρίζονταν από μια τάση πειραματισμού (με όλες τις δυνατές έννοιες). Με τους THE HAUNTED να έχουν ρίξει τη βόμβα υδρογόνου που λέγεται ομώνυμο ντεμπούτο τους στις 23 Ιουνίου του 1998, αυτό άλλαξε. Δημιουργήθηκαν αμέσως επίγονοι τύπου CARNAL FORGE, HATESPHERE, DARKANE και πάει λέγοντας. Οι παλαιοί από την άλλη, ξύπνησαν σαν να τους έριξες σφαλιάρα με πολυκατοικία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι SODOM με το φονικό “Code red” στις 31 Μαΐου. Αλλά στις 8 Ιουνίου 1999, οι TESTAMENT μαζεύουν ίσως την dream team των dream team. Dave Lombardo στα τύμπανα, Steve DiGiorgio στο μπάσο, Eric Peterson στις κιθάρες, James Murphy στις κιθάρες και Chuck Billy, φυσικά, στα φωνητικά. Το αποτέλεσμα; “The gathering” ή αλλιώς “κεραυνός εν αιθρία – το άλμπουμ”. Ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός του είδους, δεν περίμενε τέτοιο άλμπουμ, τέτοιο αποτέλεσμα που σε έστελνε με φόρα στο τοίχο για να τον γκρεμίσεις.
Προσωπικά μιλώντας, πρόκειται για δίσκο που μπαίνει σφήνα στη κλασσική τετράδα ως και “Souls of black” και στρογγυλοκάθεται στη τριάδα. Μακελειό άνευ προηγουμένου, και ανείπωτη βία. Και άνευ επομένου, όσο κι αν γουστάρω/λατρεύω τα επόμενα άλμπουμ των TESTAMENT. Τέτοιο κομβικό άλμπουμ, είναι άθλος να το “κατατάξεις” αλλά θα βάλουμε τα δυνατά μας. Για όλες τις φορές που μας ανατρίχιασε και μας διέλυσε ό,τι υπήρξε ποτέ στέρεο στο κορμί.
The “The gathering” countdown:
11) “Careful what you wish for” (3:31)
Άμα έπρεπε κάποιο να επιλέξω ως την λιγότερο λατρεμένη μου στιγμή, με το πιστόλι στον κρόταφο…έπρεπε να είναι αυτή. Mid-tempo, γκρουβάτο, υπέροχο, με ρεφρενάρα και τον Chuck να γκαρίζει “we live in a fucked up world” και εσύ να τον πιστεύεις, αλλά, έλα που έχει ακόμα καλύτερες στιγμές ο δίσκος. Το οποίο όταν τέτοια κομμάτια είναι τα “χειρότερα” λέει πολλά για τη ποιότητα, και την έμπνευση της μπάντας, σημειωτέον.
10) “Allegiance” (2:37)
Υπέροχα τύμπανα, που παίρνουν παραμάσχαλα τον σβέρκο, σε ένα τζαμαριστό αλισβερίσι πραγμάτων όπου ο σβέρκος είναι θύμα, και το μυαλό είναι συνεπαρμένο από όλα τα υπέροχα κάνουν Peterson/Murphy, και από το σεμιναριακά δεμένο rhythm section DiGiorgio/Lombardo. Περί συμμαχίας ο λόγος στους στίχους, και νομίζω άλλο ένα κομμάτι όπου ο Chuck δεν έχει πολύ καλά λόγια να πει για τον “λευκό” που τον καταπιέζει, όντας απόγονος Ινδιάνικης φυλής. Θα το θίξει στο “Native blood” 13 χρόνια μετά κιόλας, καθιστώντας το σαφές και στον τελευταίο εξ ημών.
9) “Riding the snake” (4:10)
Riffing υποχθόνιο και ατμοσφαιρικό στην εισαγωγή, σαν φίδι που σέρνεται στο έδαφος. Εναλλαγές στη ταχύτητα, ακολουθώντας αυτές ενός φιδιού που περιμένει να χτυπήσει και να επιστρέψει πίσω στο κρησφύγετο του με το θήραμα του. Η δίκαση του Lombardo αλωνίζει έτι μια φορά, και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει και στις μεσαίες ταχύτητες, ενώ το riff πριν το 3ο λεπτό είναι όλα τα λεφτά. Άμα έχεις τέτοιον drummer τι να φοβάσαι…
8) “Sewn shut eyes” (4:16)
“Μάτια ερμητικά κλειστά” σου λέει στον τίτλο. Καμιά σχέση με την ιστορική ταινία της ίδιας χρονιάς με Tom Cruise/Nicole Kidman, φυσικά (χώρια που εκείνη λεγόταν “Eyes wide shut”). Περισσότερο ευθεία αναφορά στο πως το μίσος μας τυφλώνει και μας κάνει να βλέπουμε το κόσμο μέσω ερμητικά κλειστών ματιών. Υπέροχο παράδοξο στους στίχους και ένα πλήρες κομμάτι, με φοβερά mid-tempo μέρη, και ανάπτυξη για σεμινάριο. Έχει και το γρήγορο μέρος που είναι ίσα-ίσα για να μη ξεχνιόμαστε, μια χαρά όλα!
7) “Down for life” (3:23)
Αδελφικής φιλίας το ανάγνωσμα. Φιλίας που πρέπει να δοκιμαστεί και ίσως και να τελειώσει, γιατί ο “αδελφός” σου, δε θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του. Έχει μπλέξει τόσο βαθιά, και εσύ βλέπεις στη θέση εκείνου, κάποιον που του μοιάζει. Παρόλα αυτά, εσύ είσαι δίπλα του, και τον βοηθάς, μέχρι το σημείο που νιώθεις ότι δεν πάει άλλο. Πως διαχειρίζεσαι τις αναμνήσεις και πως προχωράς παρακάτω; Όλα αυτά σε ένα από τα πιο οδοστρωτηρωτά κομμάτια του δίσκου, με το ρυθμό να εναλλάσσεται μεταξύ mid-tempo και βρωμόξυλου, ανοίγοντας pit ακόμα και στο Θιβέτ! I…FEEL…THAT I…CAN’T-PRO-TECT-MY-FRIEND-FROM-HIM-SELF!
6) “3 days in darkness” (4:40)
Από τα πλέον συναυλιακά κομμάτια της ύστερης περιόδου των TESTAMENT. Σταθερή επιλογή από εδώ μέσα, μαζί με άλλο ένα που θα δούμε παρακάτω για το setlist της μπάντας ως και σήμερα. Το υπέρτατο mid-tempo riff, που μας οδηγεί στο υπέροχο ξύσιμο του ρεφρέν, αποτελεί την ιδανική μουσική για να ντύσει τους στίχους για τη προφητεία των 3 ημερών σκοταδιού το 2012. Το κατά πόσον αυτή η προφητεία όπως και άλλες επιβεβαιώθηκαν, το αφήνω στη κρίση σας! Και αυτό το μεσαίο αργόσυρτο riff, μεγαλειώδες και μνημειώδες όσο λίγα.
5) “Legion of the dead” (2:41)
Τρίτος παγκόσμιος, χαμός στο ίσωμα, βομβαρδισμοί από τον Dave Lombardo πίσω από τα τύμπανα (γιατί δεν είναι χτυπήματα με μπαγκέτες αυτά), ένα κομμάτι φτιαγμένο για να κάνει τον κάθε συναυλιακό χώρο σμπαράλια σε ούτε 3 λεπτά. Κορμιά πετάνε στον αέρα σε περιγραφή Αλέξη Κωστάλα, μπουνιές φεύγουν με τρόπο που θα ζήλευε και ο Mike Tyson και οτιδήποτε δεν κινείται κυκλικά εξαϋλώνεται. Από τα μοντέρνας κοπής γρήγορα κομμάτια, που δείχνουν ότι οι TESTAMENT ακούνε τι γίνεται στο περίγυρο τους. Ο τίτλος σαφώς αποτελεί αναφορά και θεματική συνέχεια τρόπον τινά του ύμνου ολέθρου “C.O.T.L.O.D.” από το “The legacy” (1987). Η Λεγεώνα του Θανάτου, βγήκε παγανιά. Ουαί και αλίμονο σου αν βρεθείς στο διάβα της.
4) “True believer” (3:37)
“Do you beliiiiieve in the darkness below?” τραγουδάει λυρικά σχεδόν ο Chuck στην εισαγωγή. Φυσικά Ινδιάνε μου και πιστεύω, είναι να σου πηγαίνουμε κόντρα νομίζεις; Σε βλέπουμε έτσι να κρύβεις τον ήλιο και σαν φυσιογνωμία και σαν ύψος, και λέμε “άστο, λέγε του ναι, αλλιώς δεν σε βλέπω καλά!”. Στοιχειωτικός ύμνος, mid-tempo μεγαλείο, με πανέξυπνο γκρουβάτο break μέσα στη δίκαση του Κουβανού επιβήτορα, με τα death metal φωνητικά του Chuck να εμφανίζονται δίνοντας στο κομμάτι ακριβώς αυτό που χρειάζονται. Στίχοι γεμάτοι όχι με τυπικές καφροσατανίλες, αλλά με τους σπόρους της αμφισβήτησης της θρησκείας και του δογματισμού της. Μια ποιητική, περισσότερο ενός ελεύθερου πνεύματος παρά ανίερη περιγραφή αν θέλετε. Nothing can touch me now…true believer…
3) “D.N.R. (do not resuscitate)” (3:33)
Το μπάσιμο μεγάλου παικτού, που δεν προμηνύει απλά το τι περιμένει το σβέρκο σου για τα επόμενα 43 λεπτά, αλλά είναι και διαχρονικό άσμα της ύστερης καριέρας των TESTAMENT. Αυτό δε γίνεται χωρίς λόγο, και σίγουρα θέλει τρόπο. Οι TESTAMENT τον κατέχουν, και σπάνε κόκκαλα και δόντια με το καλημέρα σας. Για όσους του ιατρικού κλάδου, το κομμάτι πήρε το όνομα του από το σύμφωνο μη ανάνηψης. Το σύμφωνο μη-ανάνηψης είναι ένα έγγραφο που ενημερώνει γιατρούς, νοσηλευτές και άλλο ιατρικό προσωπικό έκτακτης ανάγκης για το τι δεν πρέπει να κάνουν όταν ένα άτομο σταματά να αναπνέει ή όταν ο καρδιακός του ρυθμός είναι απειλητικός για τη ζωή του. Ή όπως ωρύεται στο κομμάτι ο Chuck Billy: GOD SAVE ME NOW!!
2) “Eyes of wrath” (5:28)
Τι ύμνος που να με πάρει! Εκπληκτική σύνθεση. Από τα πλέον ολοκληρωμένα κομμάτια του δίσκου. Ατμοσφαιρική εισαγωγή που αναπτύσσεται σε ένα φοβερά ογκώδες άσμα, με γρήγορο ξέσπασμα παλαιάς κοπής, με γκρούβα ανείπωτη καθ’ όλη τη διάρκεια του κομματιού, με τον Dave Lombardo να κάνει κουμάντο στο ρυθμό, όπως επιθυμεί. Απίστευτος όπως πάντα, συγκλονιστικός στα σημεία όπου οι ταχύτητες κατεβαίνουν, με τα θέματα που παίζει να τα ζηλεύουν και αρκετοί progressive-άδες. Πάνω από όλα, έχουμε τον Chuck Billy να δίνει ερμηνεία καριέρας, κοιτάζοντας σε με Μάτια Οργής όπως λέει και ο τίτλος. Και κερασάκι στη τούρτα φυσικά, μια σολάρα στο φινάλε, τόσο γλυκιά και ουσιώδης, από τον σπεσιαλίστα James Murphy που στέλνει τους μισούς κιθαρίστες για τσάι. Ρίχτο αγόρι μου να ‘χουμε να γκρεμίζουμε!
1) “Fall of sipledome” (4:51)
Μικρή σημείωση, κατόπιν έρευνας. Siple Dome, ονομάστηκε ένα παγοκάλυμμα που καλύπτει μια έκταση 100 χιλιομέτρων σε μήκος – πλάτος, η οποία βρίσκεται στα 130 χιλιόμετρα μακριά από την Siple Coast στην Ανταρκτική. Το 1998, βγήκε στην επιφάνεια ένα ντοκιμαντέρ για τη κλιματική αλλαγή με τίτλο “Warnings from the ice”, βασισμένο αποκλειστικά στην έρευνα του πυρήνα του Siple Dome, για το πως η μείωση της επιφάνειας του πάγου στην Ανταρκτική, θα ανεβάσει τη στάθμη της θάλασσας καθώς και τις επιπτώσεις αυτού. Τι κάνανε οι TESTAMENT με αυτές τις υπέροχες πληροφορίες ρωτάτε; Φτιάξανε έναν ολέθριο ύμνο, που τα έχει όλα μέσα και συμφέρει. Και εισαγωγή γκρουβάτη έχει και διαλύει τα πάντα στο πέρασμα του. Σαν ορμητικό κύμα που συγκρατούνταν κάτω από αιώνες παγωμένης φυλακής, και τώρα, απλά ήρθε η ώρα. Αυτά τα γλαφυρά περιγράφουν οι Αμερικανοί σε έναν ύμνο, που είναι η αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου, με ελάχιστη διαφορά από τους υπόλοιπους ογκόλιθους. Άμα κάποιος θελήσει να κάνει παραλληλισμό με το “Greenhouse effect” από το “Practice what you preach” (1989), δε θα έχει άδικο!
Bonus round: “Hammer of the gods” (3:13)
Εκτός συναγωνισμού τίθεται το bonus κομμάτι του δίσκου. Mid-tempo λογικής τζαμάρισμα, με ένα εφετζίδικο riff που φέρνει πιο πολύ σε “Low” μέρες, με μια ιδιαίτερη διάθεση. Ξεχωριστή σύνθεση θα πω εγώ, εκτός κλίματος δίσκου θα πει κάποιος και νομίζω θα έχει και δίκιο. Πιο πολύ, το τζαμάρισμα πάνω σε κάποιο riff που σκάρωσε ο Peterson, για εορτασμό του φινάλε ενός τέλειου δίσκου, μου ακούγεται. Μη σας πω, θυμίζει και GRIP INC λιγάκι. Από την άλλη, ο Lombardo παίζει εδώ, οπότε όλα έχουν εν τέλει την εξήγηση τους.
Ο δίσκος εξερράγη και αγκαλιάστηκε από τους πάντες ως η μεγάλη επιστροφή των TESTAMENT. Οι οποίοι βγήκαν στο δρόμο με αυτό και μαζί τους ήταν οι THE HAUNTED με ντεμπούτο τότε στις αποσκευές τους (αντίο ζωή, μετά συνοπτικότατων διαδικασιών). Η κάθε στάση μοίραζε πτώματα και έσφαζε αμάχους, και όλα δείχνουν τέλεια για τους Αμερικανούς. Δυστυχώς η υγεία του Chuck Billy είχε άλλη άποψη και φρέναρε απότομα όλη την ενέργεια αυτού του δίσκου και την αποδοχή αυτού του παιξίματος. Εκτιμώ πως με κεκτημένη ταχύτητα θα είχαμε τουλάχιστον άλλον ένα εφάμιλλο δίσκο, ανάμεσα σε αυτόν και το “The formation of damnation”. Ωστόσο, επειδή όλα για κάποιο λόγο γίνονται, αυτό οδήγησε στην ιστορική φιλανθρωπική συναυλία το 2001 με το τίτλο Thrash Of The Titans (VIO-LENCE, DEATH ANGEL, MORDRED, FORBIDDEN, και οι TESTAMENT ως LEGACY για μια βραδιά), που αποτέλεσε σημείο επιστροφής της “φρουράς” τους.
Σχετικό-άσχετο, περνώντας στο σήμερα, μα εκτιμώ πως πρέπει να το σχολιάσω: θεωρώ εκπληκτική σύμπτωση τη εκ νέου συνύπαρξη του lineup (πλην James Murphy) αυτού του δίσκου στη μπάντα. Η απόδοση επί σκηνής (με τον Lombardo να αντικαθιστά τον Gene Hoglan, τον μέντορα του εν ολίγοις), φυσικά είναι εξαιρετική, με τη μπάντα να μην χαρίζει κάστανα. Τώρα, το άμα και κατά πόσον θα δούμε κάτι εφάμιλλο του “The gathering” μελλοντικά, δεν το γνωρίζω και δεν μπορώ να πω ότι το βρίσκω και άκρως πιθανό. Από μεριάς μου, περιμένω απλά το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, όπως και όποτε έρθει αυτό από τους σπουδαίους TESTAMENT. Κατά αυτό το τρόπο, κλείνει και αυτό το κείμενο, με μπόλικες φάπες, με πάμπολλες αναμνήσεις του υποφαινομένου. Θέλω να ελπίζω πως οι παλαιοί που ζήσατε Ρόδον το 2000 και είδατε ό,τι είδατε σε εκείνη τη περιοδεία να θυμηθήκατε όμορφα πράγματα και καταστάσεις, καθώς και να βάλατε για νιοστή φορά το μακελειό αυτό στο τέρμα για να τα διαλύσετε όλα. Δεν του αξίζει πραγματικά τίποτε λιγότερο.
Γιάννης Σαββίδης
