a
Σήμερα, θα σας πάρω μαζί μου, νοητά, σε ένα μαγευτικό ταξίδι προς την απόλυτη καταξίωση. Κάπου στο Belo Horizonte της Βραζιλίας, και μια μπάντα που λέγονται SEPULTURA. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε, από το πρωτόλειο death/thrash του “Bestial devastation” EP (1985) και του “Morbid visions” (1986), που με τη σειρά τους, έδωσαν πάσα στο σημαντικότερο σκαλί της ιστορίας της μπάντας. Αυτό το σκαλί που άλλαξε τους κανόνες του παιχνιδιού για τη μπάντα, το οποίο λέγεται “Schizophrenia” (1987). Εκεί οι SEPULTURA, με την καταλυτική είσοδο του Andreas Kisser στις τάξεις της μπάντας, απέδειξαν περίτρανα ότι με τη φόρα που πήραν, με την εξέλιξη που είχαν και πάει λέγοντας, η Cogumelo Records (που ως εκείνο το σημείο διαχειριζόταν τις κυκλοφορίες τους) δεν ήταν αρκετή για να τους κρατήσει εντός Βραζιλιάνικων συνόρων (και εντός του δυναμικού της). Σύντομα θα ερχόταν η ώρα που κάποια μεγαλύτερη εταιρεία θα τους έδινε την ευκαιρία.
Όπερ και εγένετο, με την Roadrunner να τους προσφέρει δισκογραφικό συμβόλαιο (θα δούμε περισσότερα παρακάτω), θεωρώντας ότι αυτοί οι καψωμένοι λεβέντες από τα βάθη της ζούγκλας, έχουν πολλά ακόμα να δώσουν. Και η αλήθεια είναι πως μουσικά μιλώντας, το “Schizophrenia”, “υποσχόταν” πολλά. Θες δαιδαλώδεις συνθέσεις όπως το “Inquisition symphony” ή το “Screams behind the shadows”; Θες οδοστρωτήρες άλλης κλάσης όπως το “Escape to the void” και το “From the past comes the storms”; Εδώ είχες συνθετική δεινότητα, πολύ πιο πάνω από το μέσο όρο του είδους, ακόμα και τότε. Πείτε μου όμως, ποιος (ειδικά από όσους το βιώσατε) περίμενε αυτό το ολοκαύτωμα που έλαβε χώρα στις 7 Απριλίου του σωτηρίου έτους 1989 υπό το όνομα “Beneath the remains”;
Ναι, καλά διαβάσατε, και καλά υπολογίσατε. 33 χρόνια “Beneath the remains” κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι. ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΡΙΑ. Ωσάν τα χρόνια του Ιησού Χριστού. 33 χρόνια όπου το ερώτημα του φερώνυμου κομματιού αντηχεί σε κάθε πολεμική σύρραξη, μετά το πέρας αυτής: WHO….HAS WON? WHO….HAS DIED? Μέσα στα 3 αγαπημένα μου thrash άλμπουμ όλων των εποχών. 33 χρόνια από τότε που οι thrash επιβήτορες του Belo Horizonte, SEPULTURA σπάσανε και επίσημα τα σύνορα της Βραζιλίας, μια και αποτελεί την πρώτη τους κυκλοφορία για λογαριασμό της Roadrunner. 42 λεπτά, και 6 δευτερόλεπτα, όπου συνοψίζεται η φράση “αλλαγή επιπέδου”. Οι SEPULTURA μπήκαν στα μεγάλα σαλόνια της μουσικής βιομηχανίας και δεν κοίταξαν ποτέ τους πίσω. Όλα αυτά όμως, έγιναν χάρη σε μια σειρά γεγονότα, γνωστές μα και αθέατες πτυχές, τα οποία θα τα δούμε αναλυτικότατα, παρεούλα. Ελπίζω να πήρατε από δίπλα αφέψημα και φαγώσιμα, γιατί θα διαβάζετε για ώρα:
– Φεβρουάριος 1988. Ούτε 4 μήνες δε πέρασαν από την κυκλοφορία του “Schizophrenia” (30 Οκτωβρίου 1987). Ο Max Cavalera, ταξιδεύει στην Νέα Υόρκη, για να διαπραγματευτεί επί μια εβδομάδα με την Roadrunner. Δεν γύρισε σπίτι, να πούμε εδώ, με συμβόλαιο, παρότι άφησε μια δυνατή πρώτη εντύπωση στο αφεντικό της εταιρείας Monte Conner. O Conner, δεν ήταν και τόσο σίγουρος για τις πωλήσεις που η μπάντα θα έφερνε, δεδομένου ότι με το ζόρι μιλούσαν Αγγλικά, ενώ σίγουρα τους προβλημάτιζε αν θα μπορούσε να σπάσει τα όρια της χώρας της και να βγει “στο δρόμο”. Αλλά ακολουθώντας το ένστικτό του, ο Conner είπε το μεγάλο ναι στους SEPULTURA. Έτσι, πρότεινε συμβόλαιο 7 δίσκων στους Βραζιλιάνους. Το budget για τις ηχογραφήσεις του επόμενου πονήματος της μπάντας, θα ήταν 8.000 δολάρια, ποσό το οποίο διπλασιάστηκε σχεδόν μέχρι το τέλος των ηχογραφήσεων.
– Πίσω από το “τιμόνι” της παραγωγής, ο άνθρωπος που έχουμε άρρηκτα συνδέσει με την death metal σκηνή της Florida. Ο τιτάνας Scott Burns. Βέβαια, εδώ μιλάμε για τα πρώτα του βήματα καθαρά στο κομμάτι της παραγωγής. Ως τότε το “βιογραφικό” περιλάμβανε χρέη μηχανικού ήχου σε μνημεία όπως το “Leprosy” (DEATH), το “Altars of madness” (MORBID ANGEL) και το “Slowly we rot” (OBITUARY). Έτσι, συμφώνησε η αμοιβή του να είναι χαμηλή, περί τα 2.000 δολάρια, επειδή ήταν περίεργος να μάθει για τη Βραζιλία.
– Οι SEPULTURA θα ηχογραφούσαν στα Nas Nuvens Studio στο Rio De Janeiro μεταξύ 15 – 28 Δεκεμβρίου 1988, από τις 8 το βράδυ μέχρι τις 5 το πρωί γιατί την υπόλοιπη μέρα, απλά ψήνονταν στη ζέστη. Το στούντιο επιλέχθηκε, επειδή εκεί πέρα είχε ηχογραφηθεί το “Cabeça dinossauro” (1986) μιας Βραζιλιάνικης rock μπάντας επ’ ονόματι TITAS, το οποίο λάτρευαν οι SEPULTURA. Ο Burns, έφερε μερικούς ενισχυτές Mesa Boogie και εξοπλισμό τυμπάνων για να βελτιώσει το ηχητικό αποτέλεσμα. Μη ξεχνάτε, ο τύπος έπεσε στα βαθιά: να κάνει παραγωγή για πρώτη φορά σε μια μπάντα από τη Βραζιλία, που με το ζόρι τον καταλάβαινε!
– Οι SEPULTURA ήταν τόσο απορροφημένοι από τις διαπραγματεύσεις μέχρι να πάρουν το συμβόλαιο με την Roadrunner, που σε εκείνο το σημείο που συζητάμε, δεν είχαν καθόλου κομμάτια έτοιμα για το νέο δίσκο. Αυτό στοίχισε το να χαθεί το ένα deadline για τη παράδοση των ηχογραφήσεων, με τη μπάντα να τρέχει και να μη φτάνει!
– ‘Η σχεδόν καθόλου κομμάτια. Τι εννοώ; Ο οδοστρωτήρας επ’ ονόματι “Slaves of pain” αποτελεί ένα από τα 2 κομμάτια που ο Kisser έφερε στους SEPULTURA από τους Βραζιλιάνους PESTILENCE στους οποίους έπαιζε παλιότερα, οι οποίοι έβγαλαν ένα demo μόνο με τα δύο αυτά κομμάτια το ‘87, πριν διαλυθούν. Έτσι, η εκδοχή που κατέληξε στο άλμπουμ, ήταν η “διασκευασμένη” εκδοχή αυτού του παλιού κομματιού, με διαφορετικούς στίχους από τους αρχικούς. Το έτερο κομμάτι, ήταν το “Escape to the void” (που τότε, το λέγανε “Escape into the mirror”) το οποίο κατέληξε στο “Schizophrenia”.
– Το πρώτο πράγμα που διαπίστωσε ο Scott Burns όταν έφτασε στο Rio, είναι ότι εδώ, δεν παίζουμε! Είχε φέρει μαζί του ο άνθρωπος που λέτε, ένα boombox. Βγαίνει για ένα βραδινό ποτό, γυρίζει στο ξενοδοχείο, και συνειδητοποιεί ότι του άνοιξαν το δωμάτιο και του το κλέψανε! Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου έκανε πως δεν είδε τίποτα, αλλά ισχυρίστηκε ότι ήταν δουλειά εκ των έσω. Ο Burns φρίκαρε, με τη μπάντα να τον “καθησυχάζει” λέγοντας ότι αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό στη πόλη!! Καλά πήγε αυτό ρε μάγκες!
– Η μπάντα εξήρε τη γενναιότητα του Burns να μείνει παρόλα αυτά, με τον Max συγκεκριμένα να δηλώνει ότι “οποιοσδήποτε άλλος θα έφευγε σε μια βδομάδα. Ο καιρός ήταν χάλια, το boombox του εκλάπη, το ξενοδοχείο ήταν χάλια, αλλά δεν παραπονέθηκε στιγμή γι’ αυτό και περάσαμε υπέροχα στις ηχογραφήσεις του δίσκου”. Ο ίδιος, δεν περνιόταν για Αμερικάνος όπως ντυνόταν, ξαφνιάζοντας τη μπάντα κατ’ αυτό το τρόπο, μια και φορούσε σανδάλια και σορτσάκια. Έτσι, η μπάντα του έδωσε το παρατσούκλι “chinelao” (σανδάλια στα Πορτογαλικά).
– Πρώτη φορά στην ιστορία τους, οι SEPULTURA, συνεργάστηκαν με τον Michael Whelan για εξώφυλλο. Ακολουθεί η πλήρης ιστορία πίσω από αυτό: στην αρχή, η μπάντα, θα είχε ως εξώφυλλο τον πίνακα του Whelan, με τίτλο “Bloodcurdling Tales of Horror and the Macabre”. Ο Igor Cavalera έφτασε τόσο μακριά, που το έκανε μάλιστα τατουάζ στο χέρι του. Η Roadrunner ωστόσο, θεωρώντας ότι το “Nightmares in red” είναι πιο ταιριαστό για το συγκρότημα, τους έπεισε να χρησιμοποιήσουν αυτό. Ένα χρόνο μετά, θα δώσει το πρώτο στους OBITUARY, για να το χρησιμοποιήσουν στο μνημείο “Cause of death”. Ο θρύλος θέλει τον Igor Cavalera να μπαίνει σαν μαινόμενος ταύρος στα γραφεία της Roadrunner για να πιαστούν στα χέρια με τον Conner και για χρόνια του κρατούσε μανιάτικο ότι “έδωσε” αλλού το εξώφυλλό τους.
– Στο “Stronger than hate” συμμετέχουν ο Kelly Shaefer (ATHEIST), ο John Tardy (OBITUARY) και τέλος, οι Francis Howard, Scott Latour από τους death/thrashers INCUBUS (“Beyond the unknown” και διαλύω τα πάντα!). Αυτό το ξέρετε όσοι γνωρίζετε το δίσκο καλά. Αυτό που ίσως δε γνωρίζατε είναι πως ο Shaefer, έγραψε τους στίχους του κομματιού αυτού. Ο λόγος; O Max Cavalera ένιωθε “κακός στιχουργός” (δε θα το σχολιάσω!), οπότε του ζήτησε βοήθεια από θαυμασμό για τη δουλειά του (τότε “Piece of time” εποχές, κάτσε καλά!). Έτσι, ο κύριος Shaefer χρεώνεται τους υπέροχα ποιητικούς στίχους του κομματιού αυτού.
– Οι OBITUARY με τους SEPULTURA δέθηκαν με περίεργο τρόπο με την ιστορία του εξωφύλλου, αλλά παρόλα ταύτα, δεν είχαν κανένα πρόβλημα μεταξύ τους, όπως μαρτυρά και η συμμετοχή του Tardy στο δίσκο. Έτσι, σε φωτογραφήσεις της εποχής, ο Max φορούσε μπλούζα “Cause of death”, ενώ ο Tardy μπλούζα “Beneath the remains”. Τόσο καλά τα πήγαιναν, που οι 2 τους, την επόμενη χρονιά, θα έβγαιναν σε κοινή περιοδεία στην Αμερική, με την σύνθεση να συμπληρώνεται από τους SADUS που εκείνη τη περίοδο είχαν στις αποσκευές τους το μνημείο του death/thrash “Swallowed in black”. Η περιοδεία εκείνη, ονομάστηκε S.O.S. από τα αρχικά των μπαντών, με την επιγραφή “SOME TOURS WERE MEANT TO STAY UNDERGROUND”. Κάτω από το έδαφος βρεθήκανε και πολλοί μετά το πέρας αυτών των συναυλιών, διότι δε γίνεται ΑΥΤΕΣ οι μπάντες, με ΑΥΤΟ το υλικό και ΑΥΤΗ την επί σκηνής απόδοση να μη μοίρασαν πτώματα στο πέρασμα τους!
– Παρότι πήρε credit για την ηχογράφηση του μπάσου ο Paulo Jr. Στο βιβλιαράκι του δίσκου, τα μέρη του μπάσου εν τέλει, ηχογραφήθηκαν από τον Andreas Kisser, όπως και στον προκάτοχο και τον διάδοχό του.
– Οι SEPULTURA παρέδωσαν εν τέλει το υλικό μετά το πέρας των ηχογραφήσεων και τον Ιανουάριο του 1989, οι Tom Morris, Max Cavalera και Scott Burns ανέλαβαν τη τελική μίξη του δίσκου.
– Στην remastered έκδοση του δίσκου, συμπεριλαμβάνονται τα εξής αξιοσημείωτα: Το πρώτο είναι μια διασκευή σε μια μπάντα της δεκαετίας του ‘60 (το καιρό της δικτατορίας τους τότε), τους OS MUTANTES. Το κομμάτι λεγόταν “A Hora e a vez do cabelo nascer” (“This is the time to let the hair grow” στα Πορτογαλικά). Του βάλανε Αγγλικούς στίχους, πολλά γκάζια και πάρτο! Έγινε κομμάτι του tribute άλμπουμ “Sanguinho novo… Arnaldo Baptista revisitado” το οποίο κυκλοφόρησε το 1989, ως φόρος τιμής στον Arnaldo Baptista, συνθέτη των OS MUTANTES.
Δεύτερο “σκέλος” των bonus, instrumental εκτελέσεις των “Inner self”/”Mass hypnosis” μόνο τα τύμπανα και κιθάρες “οδηγοί”, χωρίς πολλά φτιασίδια. Παρουσιάζουν ιστορικό ενδιαφέρον, οπότε, παρατίθενται αυτούσια.
– 7 Απριλίου 1989: To “Beneath the remains” βρίσκεται στα ράφια των δισκοπωλείων και ο κόσμος παθαίνει το πρώτο σοκ. Οι πρώτες εκτός Βραζιλίας συναυλίες των SEPULTURA, είναι ως support στους SODOM στην Ευρώπη, ενώ οι Γερμανοί είχαν στις αποσκευές τους το “Agent orange” (μείον τον Blackfire, που έφυγε πριν τη περιοδεία). Η απώλεια αυτή, σε συνδυασμό με το Λατινοαμερικάνικο πάθος, είχε ως αποτέλεσμα οι SEPULTURA (κατά παραδοχή του ίδιου του Angelripper), να υπερτερούν των διασημότερων SODOM σχεδόν κάθε βράδυ!
– 31 Οκτωβρίου 1989. Οι SEPULTURA παίζουν στο θρυλικό Ritz της Νέας Υόρκης, ανοίγοντας για τον KING DIAMOND. Eκεί, γυρίζεται και το video clip για το θρυλικό “Inner self”, που αποτυπώνει τον χαμό που λάμβανε χώρα στις συναυλίες τους. Εύφημος μνεία στα μπλουζάκια DANZIG (Igor Cavalera) και MEGADETH (Paulo Jr.)!
– Λοιπές περιοδείες για τη προώθηση του δίσκου περιλαμβάνουν εντός του 1990, μια μικρή (3 συναυλιών) με τους NAPALM DEATH στη Βραζιλία, μια Ευρωπαϊκή με τους funk thrashers MORDRED και τέλος την S.O.S. tour που αναφέραμε παραπάνω (SEPULTURA, OBITUARY, SADUS, ενώ κάπου πήρε το μάτι μου στα πλαίσια της έρευνας ότι μια από αυτές τις συναυλίες, την άνοιγαν οι SUFFOCATION – λογικά σε εκείνη τη περιοδεία, έκανες μια ωραιότατη διαθήκη πριν μπεις στο χώρο, καλού κακού!).
To “Beneath the remains” σαν δίσκος, δεν άλλαξε απλά άρδην τη καριέρα των SEPULTURA. Ανέβασε τη Βραζιλία στα μάτια των metal οπαδών, αναδεικνύοντας ολόκληρη τη μουσική της σκηνή συνολικά, μέσα από τη δική τους ιστορία. Πριν οι ANGRA, σε άλλο ιδίωμα, δώσουν εκ νέου παγκοσμίου επιπέδου περηφάνεια στους Βραζιλιάνους metalheads, οι SEPULTURA έγιναν σταδιακά ένα όνομα που θα μαθευόταν από όλο το κόσμο, thrashers και μη. Κι αυτό, διότι οι αξίες και οι αρχές τους, το πείσμα τους στέκονταν υπεράνω ιδιωμάτων και προτιμήσεων. Δεν μπορούσες να μη τους αναγνωρίσεις ότι αυτοί οι τύποι δεν είχαν ΤΙΠΟΤΑ και με σκληρή δουλειά, υπομονή, επιμονή και τους κατάλληλους ανθρώπους έβαλαν μπρος για τη κορυφή. Δεν ξέρω κάτω από τα ερείπια ποιος κερδίζει και ποιος πεθαίνει (όπως γλαφυρά ρωτάει το ομώνυμο άσμα). Πάντως, από άλμπουμ σαν το “Beneath the remains”, κερδισμένοι είμαστε εμείς, ξεκάθαρα που υπάρχουν οι SEPULTURA στις ζωές και τις καρδιές μας! Ο γράφων, παραθέτει ως τον ιδανικό επίλογο τούτου εδώ του κειμένου, τους παρακάτω στίχους – στάση ζωής:
NOBODY WILL CHANGE MY WAY, LIFE BETRAYS BUT I KEEP ON GOING
THERE’S NO LIGHT BUT THERE’S HOPE, CRUSHING OPPRESSION I WIN
BETRAYING AND PLAYING DIRTY, YOU THINK YOU’LL WIN
BUT SOMEDAY YOU’LL FALL AND I’LL BE WAITING
LAUGHS OF AN INSANE MAN, YOU WILL HEAR
PERSONALITY IS MY WEAPON, AGAINST YOUR ENVY!
Γιάννης Σαββίδης
