Θεωρούσα και συνεχίζω να θεωρώ 35 χρόνια μετά, ότι η μουσική στις 3 Μαρτίου του 1986 χωρίστηκε σε δυο εποχές. Αυτή πριν και αυτή μετά από την κυκλοφορία του “Master of puppets”. Θέλετε γιατί κατά κοινή και γενική ομολογία θεωρείται από τη συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών της μουσικής μας (ή και όχι) το αντικειμενικά κορυφαίο δημιούργημα της, θέλετε γιατί ως thrasher θεωρώ ότι άλλαξε το παιχνίδι και έδωσε την ευκαιρία σε πολλές μπάντες να το πάρουν πιο σοβαρά (ανεξαρτήτως είδους), αλλά η ουσία παραμένει. Το άλμπουμ είναι το αιώνιο σύμβολο του μεταλλικού ήχου, ακραίου, παραδοσιακού, παλιού, νέου, ενδιάμεσου, βάλτε ότι προσδιορισμό θέλετε. Ένα άλμπουμ που επιβεβαίωνε κι ακόμα επιβεβαιώνει τον κανόνα περί «κρίσιμου» τρίτου δίσκου και που τους έβρισκε μόλις στα 22-23 τους (κατά την περίοδο της ηχογράφησής του) στην καλύτερη στιγμή της καριέρας τους και αυτή που από τότε και μέχρι σήμερα συνεχίζει να τους ορίζει, άσχετα αν 5 χρόνια μετά έβγαλαν το κατ’ εμέ σημαντικότερο (προσέξτε, σημαντικότερο, όχι καλύτερο, αυτό το έβγαλαν 2 χρόνια μετά το 1986) άλμπουμ του μεταλλικού ήχου το οποίο και ευθύνεται ακόμα για το ότι η μουσική μας συνεχίζει να υπάρχει.
Θα μπορούσα να γράψω αράδες και αράδες για το άλμπουμ αλλά είμαι καταδικασμένος σε αποτυχία του να χαλιναγωγήσω τις σκέψεις μου, του να καταφέρω να αποδείξω ότι αυτά που θα έγραφα είναι αντικειμενικά κι όχι απλά η γνώμη μου (καθότι ουδέποτε έκρυψα ότι το συγκρότημα είναι κατ’ εμέ ότι σημαντικότερο υπήρξε ποτέ στον πλανήτη, όχι στη μουσική, γενικότερα) και αποκλείεται επίσης να τα έγραφα πιο εμπεριστατωμένα και ουσιώδη από τον καλό συνάδελφο και γνωστό Metallic-οσυνοδοιπόρο Κώστα Αλατά. Για όλους τους παραπάνω λόγους και εκμεταλλευόμενος τα 35 χρόνια γενεθλίων του δίσκου, θεώρησα σωστό (μια και οι ιδέες πάνε περίπατο όταν έρχεται η ώρα που ΟΝΤΩΣ συνειδητοποιείς ότι θα γράψεις για κάτι που όρισε τη ζωή σου) να χωρίσω τα «ενδότερα» του δίσκου σε 35 διαφορετικές πτυχές, μια για κάθε χρόνο των γενεθλίων του. Σκόπιμα δε θέλησα να αναφερθώ στην ήδη γνωστή κι επίπονη απώλεια του Cliff Burton ή τον μετέπειτα ερχομό στη θέση του, του Jason Newsted, καθότι ο μεν θάνατος του πρώτου και η δε μη παρουσία –ακόμα- στο συγκρότημα του δευτέρου στο συγκρότημα, μου φέρνουν δυσάρεστες αναμνήσεις, και το κλίμα σε ότι ακολουθεί, οφείλει, πρέπει και επιβάλλεται να είναι εορταστικό. Σήμερα λοιπόν είναι ημέρα εορτής για όλους μας, ανεξαρτήτως προσωπικών προτιμήσεων, όπως ισχύει για κάθε άλμπουμ που έμεινε στην ιστορία με την αξία του. Με τη μικρή απλά υποσημείωση πως ότι κι αν βγήκε το 1986, πριν ή μετά, δεν είναι “Master of puppets”, με τον κίνδυνο να μη χαρακτηριστώ λογικός να είναι προ των πυλών, αλλά η ευθύνη ήταν εξ αρχής τεράστια και ο οποιοσδήποτε στη θέση μου –ακόμα κι ο Αλατάς- θα ένιωθε στο τέλος ότι μπορούσε να το ξαναγράψει 100 φορές καλύτερα. One take, love it or leave it.
1) Tην παραγωγή του δίσκου η μπάντα ήθελε να την εμπιστευτεί στον θρυλικό μπασίστα/τραγουδιστή των RUSH, Geddy Lee. Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι υπήρξαν πράγματι συζητήσεις με τον Lars Ulrich, σε μια συνεργασία η οποία στο τέλος δεν ευοδώθηκε.
2) Τελικά την παραγωγή ανέλαβε ο παραγωγός του “Ride the lightning”, Flemming Rasmussen. Οι METALLICA δε μπορούσαν να βρουν κάποιο στούντιο που να πληροί τις προϋποθέσεις που ήθελαν για την ηχογράφηση κι έτσι ταξίδεψαν και πάλι στη Δανία, καθώς η ακουστική των Sweet Silence Studios και ειδικά όσον αφορά τον ήχο των τυμπάνων, δεν μπορούσε να βρεθεί πουθενά αλλού.
3) Για πρώτη φορά θα ηχογραφούσαν ένα δίσκο για πάνω από ένα μήνα. Τόσο ήταν το διάστημα που χρειάστηκε για τα “Kill’em all” και “Ride the lightning”, αυτή τη φορά όμως τους πήρε τέσσερις μήνες, από το Σεπτέμβριο μέχρι και το Δεκέμβριο του 1985 για να το ηχογραφήσουν.
4) Για να είναι όσο καλύτερα προετοιμασμένοι γινόταν, οι Kirk Hammett και Lars Ulrich έκαναν ειδικά μαθήματα για να βελτιωθούν ακόμα περισσότερο. Ο δε Hammett έμαθε νέα κόλπα δίπλα στον «δάσκαλό» του, Joe Satriani, εκμεταλλευόμενος το διάλειμμα των METALLICA το καλοκαίρι του ’85. Ο δε Ulrich δέχτηκε τη βοήθεια του ντράμερ των ARTILLERY, Flemming Runsdorf, ενώ για καλύτερο ηχητικό αποτέλεσμα, «δανείστηκε» το snare “Black Beauty” του ντράμερ των DEF LEPPARD (και ήρωα της ζωής γενικά) Rick Allen. Μάλιστα πήρε τη σχετική «άδεια» από τον μάνατζερ του ντράμερ, ο οποίος εκείνη την εποχή ανάρρωνε από την απώλεια του χεριού του στο γνωστό παραλίγο θανατηφόρο αυτοκινητιστικό ατύχημα του. Ο παραγωγός Flemming Rasmussen έπαθε την πλάκα του εξιστορώντας «Την επόμενη μέρα το είχαν ήδη στείλει»!
5) To εξώφυλλο του Don Brautigam έχει ως κεντρική ιδέα το ομότιτλο κομμάτι όπως και τη θεματολογία του “Disposable heroes”. O Brautigam είχε κερδίσει ήδη βραβείο για το εξώφυλλο της χρονιάς για τη νουβέλα του Stephen King, “The Stand”. Στη συνέχεια φιλοτέχνησε κι άλλα πολύ γνωστά εξώφυλλα, μεταξύ των οποίων τα “Dr. Feelgood” (MOTLEY CRUE), “The razors edge” (AC/DC), “The ritual” (TESTAMENT) και “Among the living” (ANTHRAX). Το αυθεντικό έργο πουλήθηκε για 28.000 δολάρια στις 24 Νοεμβρίου του 2008 σε σχετική δημοπρασία στο Christies Auction Hose στη Rockfeller Plaza της Νέας Υόρκης, 10 μήνες μετά το θάνατο του καλλιτέχνη. Ο Brautigam δεν είχε ακούσει νότα από το δίσκο (!) κάνοντας το εξώφυλλο, ενώ το όνομα του αγοραστή και της τοποθεσίας που βρίσκεται το έργο δεν έγιναν ποτέ γνωστά. Ωστόσο η αρχική ιδέα για το σκίτσο στην οποία βασίστηκε ο Brautigam προέρχεται από τον ίδιο τον James Hetfield που το είχε ζωγραφίσει εν μέρει και ο καλλιτέχνης το απογείωσε αισθητικά. Ο Hetfield ήθελε να δείξει το αίσθημα απώλειας και απογοήτευσης με τους σταυρούς που τους ελέγχει ο «αφέντης» στο εξώφυλλο από τον ουρανό με τους σπάγκους σαν μαριονέτες.
6) Στην εποχή που η λογοκρισία για τα άλμπουμ από πλευράς PMRC (της οποίας ηγείτο η γυναίκα του Al Gore, Tipper) έδινε κι έπαιρνε, οι METALLICA αποφάσισαν να έχουν μια ιδιαίτερη δική τους «προειδοποίηση» στις αρχικές κόπιες του δίσκου. Από το να μπει το κλασικό “PARENTAL ADVISORY” στο δίσκο, οι ίδιοι ανέφεραν γλαφυρά: “The only track you probably won’t want to play is “Damage Inc.” due to the multiple use of the infamous “F” word. Otherwise, there aren’t any “SHITS”, “FUCKS”, “PISSES”, “CUNTS”, “MOTHERFUCKERS”, or “COCKSUCKERS” anywhere on this record. Απλοί, λιτοί, προειδοποιητικοί.
7) Ο δίσκος είναι ο πρώτος ο οποίος δεν περιέχει στα συνθετικά credits τον αγαπημένο Dave Mustaine των MEGADETH, με τον ίδιο ωστόσο να ισχυρίζεται μέχρι σήμερα ότι έχει γράψει μέρος του “Leper Messiah”. O Kirk Hammett φυσικά και το αρνήθηκε αναφέροντας ότι υπήρχε ένα σημείο το οποίο με το ζόρι να διαρκούσε 10 δευτερόλεπτα το οποίο ήταν δική του ιδέα. To δε κομμάτι πήρε τον τίτλο του από ένα στίχο του “Ziggy stardust” του DAVID BOWIE, όπου αναφέρεται “Making love with his ego Ziggy sucked up into his mind, like a leper messiah”.
8) Το θρυλικό σόλο μπάσου στο “Orion” ήταν αρχικά το δεύτερο μισό του σόλο του Kirk Hammett, με τον χαρισματικό μπασίστα να το αλλάζει τόσο όσο χρειάστηκε για να γράψει για πάντα ιστορία. Ο Hammett δηλώνει ότι όχι απλά δεν τον πείραζε, αλλά το κομμάτι είχε τέσσερα σόλο και δεν ένιωσε ότι «έκλεψε» κάτι δικό του. Με τη σειρά του, ο James Hetfield κάποια στιγμή αποτύπωσε τις νότες αυτού του σόλο του Cliff πάνω του ως τατουάζ για να τον έχει για πάντα «μαζί του» τρόπον τινά, δείγμα της μεγάλης αγάπης που του είχε και του ιδιαίτερου δεσμού που είχαν οι δυο τους. Από την άλλη, ο Cliff δεν έμεινε εκεί, καθώς στην αρχή του “Damage Inc.” έχει εμπνευστεί από τον κλασικό συνθέτη Johann Sebastian Bach και συγκεκριμένα από το έργο του “Come, sweet death”.
9) H περιοδεία του δίσκου διήρκησε ένα χρόνο και απαρίθμησε συνολικά 142 συναυλίες. Άρχισε στις 27 Μαρτίου του 1986 στη Wichita του Kansas και ολοκληρώθηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 1987 στο Goteborg της Σουηδίας. Μοναδικό διάλειμμα ήταν όταν έφυγε από τη ζωή ο Cliff Burton με τη μπάντα να προσπαθεί να συνέλθει και με τις πρώτες σκέψεις να είναι ότι ήθελαν να διαλύσουν γιατί δεν είχε νόημα να συνεχίσουν χωρίς αυτόν.
10) Την «φαεινή» ιδέα του James Hetfield να σπάσει το χέρι του κάνοντας skateboard στις 26 Ιουνίου του 1986 τη γνωρίζετε όλοι. Σχεδόν για τρεις μήνες (και ενώ το συγκρότημα έπαιζε ως support του Οzzy Osbourne), τις ρυθμικές κιθάρες στις συναυλίες τους ανέλαβε ο αδερφικός τους φίλος, John Marshall των METAL CHURCH. Ο ίδιος τους βοήθησε και 6 χρόνια μετά στην περιοδεία του “Black album” όταν ο Hetfield τραυματίστηκε με εγκαύματα στην περίφημη συναυλία τους με τους GUNS N’ROSES στο Montreal του Kαναδά (γνωστή και ως Montreal riot καθότι οι GUNS είχαν την επίσης «φαεινή» ιδέα να αποφασίσουν να μην παίξουν θεωρώντας ότι η παύση της συναυλίας των METALLICA θα επισκίαζε ότι κι αν έκαναν. Κι έγινε Ο χαμός. Μπράβο παιδιά, σπουδαία απόφαση). Αρχική σκέψη ήταν να αναλάβει τις ρυθμικές κιθάρες ο Scott Ian των ANTHRAX, ο οποίος δέχτηκε σχετικό τηλεφώνημα από τον Hammett να πάρει το πρώτο διαθέσιμο αεροπλάνο, αλλά έπρεπε να αρνηθεί καθώς εκείνη την εποχή οι ANTHRAX ήταν έτοιμοι να μπουν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το “Among the living”.
11) Το κλίμα εναντίον του Lars Ulrich στους κόλπους της μπάντας ήταν πλήρως αρνητικό και οι υπόλοιποι τρεις είχαν ήδη αποφασίσει να τον διώξουν από το συγκρότημα (του). Μάλιστα ήταν τόσο έντονη η επιθυμία τους που δήλωναν ότι αυτό θα γινόταν ακόμα κι αν χρειαζόταν να μην ξαναχρησιμοποιήσουν το όνομα METALLICA στο μέλλον. Ο Scott Ian (ANTHRAX) αναφέρει ότι ειδικά όσον αφορά το τελευταίο σκέλος, ο πλέον αποφασισμένος ήταν ο Cliff Burton.
12) Σε περιοδεία τους στην Κίνα το 2013, η κυβέρνηση της χώρας είχε ως απαίτηση να μην παιχτεί ζωντανά το “Master of puppets” λόγω της σχετικής θεματολογίας του με τα ναρκωτικά. Άσχετα αν το κομμάτι είναι ξεκάθαρα ένα μήνυμα αντί αυτών, το συγκρότημα δέχθηκε, αλλά ο Kirk Hammett σε κάθε δοθείσα ευκαιρία, έπαιζε μέρη του κύριου ριφφ του κομματιού στις συναυλίες στη χώρα, υψώνοντας τεχνηέντως κωλοδάχτυλο προς τις αρχές κάνοντας το να μη φανεί τόσο εξόφθαλμο.
13) Ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε πλήρες σκοτάδι, με τον Lars να δηλώνει ότι «για τρεις μήνες δε νομίζω να είδαμε καθόλου το φως της μέρας». Οι ηχογραφήσεις ξεκινούσαν γύρω στις 7 το απόγευμα και τελείωναν μεταξύ 4-6 τα ξημερώματα. «Είχαμε Σεπτέμβριο, Οκτώβριο, Νοέμβριο και Δεκέμβριο, οπότε στη Δανία αν ξυπνήσεις στις 4 το απόγευμα για παράδειγμα, είναι ήδη σκοτεινά. Δεν είδαμε καθόλου φως εκείνη την εποχή και η κύρια ανάμνηση μου είναι το πόσο σκοτεινά ήταν όλα».
14) Πέραν του προαναφερθέντος David Bowie, το συγκρότημα είχε πολλά διαφορετικά ακούσματα εκείνη την εποχή, όπου τη μερίδα του λέοντος κατείχαν η Kate Bush, THE POLICE και SIMON & GARFUNKEL, πέρα από τις κλασικές τους μόνιμες επιλογές ακούγοντας IRON MAIDEN, SAXON, MISFITS και DISCHARGE. Ο Cliff σύμφωνα με τον Hammett άκουγε συνέχεια THE POLICE καθώς λάτρευε το παίξιμο του ντράμερ Stewart Copeland και ειδικά ο ήχος του snare του τον έκανε πάντα χαρούμενο με τον ψηλό μπασίστα να μονολογεί πολλάκις «Αγαπώ αυτό το snare».
15) Στο δίσκο γενικότερα, οι METALLICA κούρδισαν σε χαμηλότερες συχνότητες, καθώς ήθελαν ένα σφιχτό και συμπαγές αποτέλεσμα και ιδιαίτερα στον κιθαριστικό ήχο, ο κύριος λόγος ήταν γιατί ήθελαν να κρατήσουν το συναίσθημα των συναυλιών τους και με απόλυτο γνώμονα να κάνουν αυτά τα κομμάτια έτοιμα να παιχτούν ζωντανά εξ αρχής. Από την άλλη, ο ίδιος ο Lars σήμερα πλέον θεωρεί ότι το αποτέλεσμα παραείναι «σφιχτό» και πως όταν ακούει το δίσκο του φαίνεται λες και τα master tapes αφέθηκαν μέσα στο reverb σε υπερβολικό βαθμό.
16) Τι κοινό έχει η προσωπική φωτογραφία του Kirk Hammett στο οπισθόφυλλο του δίσκου με ένα… πικάντικο χοιρομέρι; Πολύ απλά είναι παρμένη από το Donington Festival (όπου κατά κοινή ομολογία οι METALLICA ήταν η καλύτερη μπάντα, για άλλους η μόνη μπάντα που έπαιξε εκείνη τη μέρα) και κάποιος από το κοινό πέταξε ένα σάντουιτς με πικάντικο χοιρομέρι πάνω στην ολοκαίνουργια μαύρη Jackson Flying V του Hammett. Τη στιγμή εκείνη, ο Hammett γύρισε και είδε τον εμβληματικό φωτογράφο των METALLICA, Ross Halfin να γελάει και τον κοίταξε με το θυμωμένο ύφος το οποίο τελικά έγινε η φωτογραφία του για το δίσκο.
17) Το γέλιο που ακούγεται στο τέλος του ομότιτλου κομματιού είναι τα μέλη της μπάντας, συνοδευόμενα από ένα ειδικό εφέ με τα ριφφ του κομματιού παιγμένα ανάποδα.
18) Κατά τη μίξη του δίσκου από τον Michael Wagener στα Amigo Studios του Los Angeles, οι James Hetfield και Lars Ulrich ήταν παρόντες για να επιβλέψουν τη διαδικασία, με τον μεν Lars να παραπονιέται για το πόσο δυνατά ακουγόντουσαν οι κιθάρες και τον δε James να αντικρούει με το επιχείρημα ότι τα τύμπανα ήταν πολύ μπροστά.
19) Μέρος της γέφυρας που είχε γραφτεί στο demo του “Disposable heroes” αποφασίστηκε τελικά να χρησιμοποιηθεί στο “Battery”. To “Disposable heroes” πάντως ήταν το μόνο κομμάτι που παίχτηκε ζωντανά στη μοναδική συναυλία που δόθηκε κατά τη διάρκεια ηχογραφήσεων του δίσκου στο Metal Hammer festival στο Frielichtbune Lorely στις 14 Σεπτεμβρίου του 1985. Επίσης ηχογραφήθηκε ένα κομμάτι ονόματι “Only thing” το οποίο πρακτικά «έσπασε» σε δυο κομμάτια, τα “Welcome home (Sanitarium)” και “Orion”.
20) To άλμπουμ έκανε ντεμπούτο στα charts στην Αμερική στο νούμερο 129 στις 29 Μαρτίου του 1986. Έμεινε για 72 συνεχείς εβδομάδες στα charts με υψηλότερη θέση το νούμερο 29. Ας δούμε μερικές από τις διακρίσεις του δίσκου αναλυτικά στα charts: Aυστραλία 33, Βέλγιο 94, Καναδάς 52, Ολλανδία 17, Φινλανδία 5 (!), Γαλλία 52, Γερμανία 12, Μεξικό 66, Νέα Ζηλανδία 33, Νορβηγία 30, Ισπανία 38, Σουηδία 14, Ελβετία 18, Ηνωμένο Βασίλειο 41, ενώ το 2020 έφτασε στην 3η θέση στα Πολωνικά chart! Πάμε να δούμε και τις διακρίσεις πωλήσεων: Aργεντινή (!!) πλατινένιο, Αυστραλία πλατινένιο, Βέλγιο χρυσό, Καναδάς 6 φορές πλατινένιο, Φινλανδία πλατινένιο, Γερμανία πλατινένιο, Ιταλία χρυσό, Νέα Ζηλανδία πλατινένιο, Πολωνία πλατινένιο, Ηνωμένο Βασίλειο πλατινένιο, Ηνωμένες Πολιτείες 6 φορές πλατινένιο. Υπολογίζεται ότι μέχρι στιγμής έχει δώσει σχεδόν 9.000.000 αντίτυπα παγκοσμίως.
21) Κατά τη διαμονή τους στη Δανία, οι METALLICA έμεναν στο ξενοδοχείο Scandinavia Hotel στην Κοπεγχάγη, με τους Hetfield και Ulrich να μοιράζονται το ένα δωμάτιο και τους Burton και Hammett το άλλο. Ο Ulrich όταν ήθελε κάτι να πει με τον Rasmussen που δεν ήθελε να ακούσουν ή να μάθουν οι υπόλοιποι, μιλούσε στη μητρική του γλώσσα, παρότι ο Rasmussen γνώριζε άπταιστα Αγγλικά. Τελικά ήταν ο μόνος που έμεινε με τον παραγωγό στο τέλος, καθώς πρώτα επέστρεψε στην Αμερική ο Cliff Burton αφού τέλειωσε τα μέρη του, ενώ οι Hetfield και Hammett επέστρεψαν μαζί στις 23 Δεκεμβρίου του 1985.
22) Κατά τη διάρκεια που περιόδευαν με τον Ozzy Osbourne, συχνά έπαιζαν στα soundcheck κομμάτια των BLACK SABBATH, με την ελπίδα ότι το αιώνιο είδωλο τους θα ανέβει μια μέρα στη σκηνή μαζί τους για να τους συνοδεύσει σε κάποια διασκευή. Ο madman αντίθετα σε μια από τις φορές που το κάνανε και ήταν παρόν, δεν το πήρε με καθόλου καλό μάτι, θεωρώντας ότι προσπαθούν να τον υποβιβάσουν και η περιβόητη «συνάντηση» επί σκηνής δε συνέβη ποτέ. Στη συνέχεια και όταν έκαναν τη δική τους headline περιοδεία, μεταξύ άλλων που τους συνόδευσαν ήταν φυσικά οι «αδερφικές» τους μπάντες ARMORED SAINT, METAL CHURCH και ANTHRAX.
23) Το 2016 το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου χαρακτηρίστηκε πολιτιστικά, ιστορικά κι αισθητικά απαραίτητο, αρκετό ώστε να διατηρηθεί στην εθνική βάση ηχογραφήσεων από τη βιβλιοθήκη των Ηνωμένων Πολιτειών στο Κογκρέσο!!! Φυσικά και ήταν το πρώτο μεταλλικό κομμάτι στο οποίο αποδόθηκε αυτός ο τίτλος!
24) Ο παραγωγός Flemming Rasmussen δίνοντας το κλίμα της εποχής, τόνιζε «θέλαμε να κάνουμε το “Ride the lightning” ξανά, απλά ανώτερο σε όλα. Είναι εκπληκτικό του πόσο ανέβαζαν τον πήχη όσο περνούσαν τα χρόνια και πόσο είχαν βελτιωθεί τεχνικά και αισθητικά». Το συγκρότημα είχε πάει στη Δανία με έτοιμες τις demo εκτελέσεις των κομματιών, πλην των “The thing that should not be” και “Orion”. Για «ζέσταμα» πριν τις ηχογραφήσεις, το συγκρότημα ηχογράφησε τρεις διασκευές στα “The prince” (DIAMOND HEAD), “Green hell” (MISFITS), “The money will roll right in” (FANG). Τα 2 πρώτα τα ακούσαμε μετέπειτα, ενώ το τρίτο δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα σε κάποια κυκλοφορία τους. Ο δε Hetfield είχε έξι guitar tracks ηχογραφημένα για κάθε κομμάτι προκειμένου να πετύχει τον ιδανικό ήχο. Ήταν τόσο απαιτητικός που ακόμα και η παραμικρή απόκλιση τον έκανε να ξαναπαίζει τα κομμάτια από την αρχή, ξανά και ξανά μέχρι να βγει ιδανικό.
25) Σε στιγμές που ο Hetfield κι ο Ulrich δούλευαν ασταμάτητα, οι Burton και Hammett προσπαθούσαν να βρουν ασχολίες να γεμίζουν το χρόνο τους στην Κοπεγχάγη… Ο Hammett ανέφερε κάποτε «Υπήρχαν φορές που μέναμε όρθιοι 24 ώρες και απλά τριγυρνούσαμε στην Κοπεγχάγη σχεδόν μεθυσμένοι, κάνοντας ότι μπορούμε για να περνάει η ώρα. Κάποια στιγμή βρήκαμε μια παραλία στο χάρτη και πήγαμε εκεί, αλλά είχε τόσο κρύο και δεν υπήρχε καν κύμα ή οτιδήποτε. Με τον Cliff κοιταζόμασταν πολλές φορές και συμφωνούσαμε ότι αυτή η παραλία μας τρελαίνει». Ο Hammett παραδέχτηκε επίσης ότι ακούγοντας τη δουλειά του Cliff στο “Orion”, θεώρησε ότι αυτή θα ήταν η κατεύθυνση που θα προσπαθούσε να δώσει ο Cliff στη μουσική τους μελλοντικά και ότι αν ζούσε, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.
26) Παρότι ήταν όλοι τους γνωστοί πότες (εξ ου και το περίφημο ALCOHOLICA), το συγκρότημα κατάφερε να μείνει νηφάλιο κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων και βασικός λόγος που αυτές κράτησαν παραπάνω, ήταν το αίσθημα περφεξιονισμού που είχαν αποκτήσει. Ήθελαν όσο ποτέ να κάνουν τη διαφορά και να βγάλουν κάτι που θα μείνει στην ιστορία και να εξαφανίσει τις glam μπάντες που τόσο μισούσαν. O Hammett ανέφερε ότι ένιωθε πως έκαναν απλά ένα ακόμα άλμπουμ και κανείς τους δεν φαντάστηκε ποτέ ότι θα έχει τέτοια επιρροή μετέπειτα, ωστόσο τόνιζε ότι η μπάντα ήταν στο απόγειό της και ότι περνούσαν καλύτερα από ποτέ και είχαν μάθει να δουλεύουν καλύτερα από ποτέ μεταξύ τους, κι αυτό φάνηκε στο τελικό αποτέλεσμα.
27) Το “Battery” αναφέρεται στην έκρηξη θυμού και βίας, κατά την Αμερικάνικη έκφραση “assault and battery”. Άλλοι θεωρούν ότι αναφέρεται στις ομοβροντίες επίθεσης ενός πυροβολικού σώματος με τον Hetfield να είναι η ενσάρκωση της επιτιθέμενης πλευράς, τραγουδώντας για τακτικές πολέμου πριν εξαπολύσει την απόλυτη ανηλεή επίθεση προς το εχθρικό στράτευμα. Το κύριο ριφφ προήλθε από μια στιγμή χαλάρωσης του Hetfield σε δωμάτιο ξενοδοχείου στο Λονδίνο.
28) Το ομότιτλο κομμάτι αναφέρεται ξεκάθαρα στην εξάρτηση από τις ουσίες και δη την κοκαΐνη, στα συναισθήματα αποξένωσης και έλλειψης βοήθειας που προκαλεί απέναντι στον ανίκητο εθισμό. Το DNA του ακολουθεί κατά πολύ αυτό του “The four horsemen” από το “Kill’em all” με τα μακροσκελή θέματα να επαναλαμβάνονται και τις αλλαγές να είναι στο κατάλληλο σημείο για να κάνουν τη διαφορά. Για πολλούς θεωρείται το καλύτερο κομμάτι που γράφτηκε ποτέ όχι απλά στο μεταλλικό ήχο, αλλά σε όλη τη μουσική συνολικά.
29) Το “The thing that should not be” είναι το «ταξίδι» των METALLICA στη μυθολογία γύρω από τον Άρχοντα Cthulhu (ΠΑΤΕΡΑ) του H.P. Lovecraft. Προέρχεται από την ιστορία του συγγραφέα “The shadow over Innsmouth” και είναι σίγουρα το βαρύτερο –και εφιαλτικότερο- κομμάτι του δίσκου. Για πολλούς είναι ο ύψιστος φόρος τιμής του συγκροτήματος στους BLACK SABBATH και της γενικότερης επιρροής τους στη μουσική μας. Ο ήχος του κύριου riff είναι τέτοιος που προσπαθεί να αναπαραστήσει την κάθοδο του Cthulhu στη θάλασσα και τον αιώνιο ύπνο του.
30) Το “Welcome home (Sanitarium)” αφορά την νουβέλα του Κen Kesey, “One flew over the cuckoo’s nest” (η οποία έγινε η ασύλληπτη ταινιάρα με τον Jack Nicholson να παραδίδει μαθήματα υποκριτικής). Πραγματεύεται τις σκέψεις ενός τρόφιμου ασύλου ο οποίος έχει κλειστεί άδικα εκεί μέσα και το ξέσπασμα του κομματιού είναι στην ουσία το ξέσπασμα του ίδιου του πρωταγωνιστή του κομματιού. Έχει την γνώριμη θέση στο tracklist (4o) όπως τα ανάλογης αισθητικής “Fade to black” (πριν) και “One” (μετά) σε σχέση με αυτό αντίστοιχα και είναι ο ορισμός της power ballad που εξελίσσεται σε κάτι διαφορετικό στο τέλος και είναι το θεωρητικά πιο «προσβάσιμο» κομμάτι του δίσκου στην πρώτη ακρόαση.
31) Το “Disposable heroes” είναι ένα ξεκάθαρο αντιπολεμικό κομμάτι που μιλάει από την οπτική ενός νεαρού στρατιώτη, η μοίρα του οποίου είναι προαποφασισμένη και καθορίζεται από τους ανωτέρους του, εμβαθύνοντας πλήρως στον παραλογισμό γύρω από ένα πόλεμο. Και πάλι εδώ έχουμε την ίδια ΘΕΪΚΗ πατέντα που βρίσκουμε πρότερα στο “Trapped under ice” (“Scream – from my soul, Fate – mystified, Hell- forevermore) στο ρεφρέν “Back to the front, you will do, what I say, when I say, Back to the front, you will die, when I say, you must die, Back to the front, you coward, you servant, you blindman”. Σκοπός της μπάντας ήταν μέσα από μια ιδέα του Hammett, να γράψουν μουσική ανάλογη με αυτές στις πολεμικές ταινίες που έβλεπαν.
32) Το “Leper Messiah” είναι ίσως το πιο καυστικό κομμάτι, στραμμένο ευθέως στους τηλε-ευαγγελιστές της εποχής όπου γνώρισαν «άνθηση» κατά τα 80s. Στην ουσία μιλάει και από τη σκοπιά των «θυμάτων» που νιώθουν τόσο αβοήθητα και μετατρέπονται σε ακόλουθους θρησκειών με αντάλλαγμα μια θέση στον παράδεισο και κάνουν ότι τους λέει αυτός που τους τάζει λαγούς και πετραχήλια. Η επανάληψη του “LIE” 8 συνεχείς φορές στο τέλος του κομματιού από τον Hetfield φανερώνει την οργή του και το πόσο βαθιά μπήκε στο πνεύμα του κομματιού. Πολλοί τα παρομοιάζουν επίσης αντίστοιχα με το “Escape” του “Ride the lightning” και λόγω θέσης στο tracklist (6o) και λόγω ότι ρίχνει λίγο το τέμπο.
33) Το “Damage Inc” πραγματεύεται την άσκοπη βία και τη στροφή αυτής προς απροσδιόριστα θύματα, αρκεί να βρει το δρόμο της να εκφραστεί. Σίγουρα το κλείσιμο του δίσκου είναι και η πιο φορτισμένη στιγμή, τίγκα στο βρισίδι (θυμάστε την «προειδοποίηση» που λέγαμε παραπάνω;) και μετά την εισαγωγή του μπάσου του Cliff, το ριφφ που ακολουθεί, σύμφωνα με τον Hammett, το εμπνεύστηκαν τεχνοτροπικά από τους DEEP PURPLE με βάση τη χρήση του πεταλιού.
34) Οι διακρίσεις του “Master of puppets” όσον αφορά τον Τύπο είναι αναρίθμητες. Το Rolling Stone το κατέταξε 167ο στη λίστα με τα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, ενώ σε άλλη λίστα του περιοδικού, ανακηρύχθηκε 2ο καλύτερο άλμπουμ, πίσω μόνο από το “Paranoid” των BLACK SABBATH. To Slant Magazine το κατέταξε 90ο καλύτερο μεταλλικό άλμπουμ όλων των εποχών. Ανακηρύχτηκε 4ο καλύτερο κιθαριστικό άλμπουμ όλων των εποχών το 2006 στο Guitar World και το ομότιτλο κομμάτι 61ο καλύτερο στη λίστα με τα καλύτερα σόλο. Το κύριο ριφφ του κομματιού έλαβε την 7η καλύτερη θέση στο Total Guitar μέσα στα 20 απόλυτα ριφφ που γράφτηκαν ποτέ, ενώ η έκδοση του Απριλίου του 2006 στο Kerrang! ήταν αποκλειστικά αφιερωμένη στο δίσκο και συνοδευόταν από ανάλογο CD με διασκευές σε όλα τα κομμάτια του δίσκου.
35) Πλέον έχουν παιχτεί όλα τα κομμάτια του ζωντανά, με το ομότιτλο κομμάτι να είναι το κομμάτι που έχει παιχτεί περισσότερο από όλα της δισκογραφίας τους (1500-1600 φορές τη στιγμή που μιλάμε, αν και αρκετές φορές παίχτηκε για μια περίοδο μόνο το βασικό μέρος του πριν το ακουστικό κομμάτι). Ο δίσκος στην περιοδεία “Escape from the studio ‘06” παίχτηκε ολόκληρος από την αρχή ως το τέλος, όπου εκεί έκανε επιτέλους την πρεμιέρα του και το “Orion”. To “Battery” έχει περίοπτη θέση ειδικά τα τελευταία χρόνια, «δειλές» εμφανίσεις κάνει και το “The thing that should not be” (από τα πλέον αγαπημένα κομμάτια του Hetfield), ενώ μετά το ομότιτλο κομμάτι, αυτό που έχει παιχτεί τις περισσότερες φορές από το δίσκο είναι το “Welcome home (Sanitarium)”.
Έχω κενό και δυσκολία στο αν και πως πρέπει να κλείσω το κείμενο. Μια λέξη μου έρχεται στο τέλος… ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Σε ότι το περικλείει πριν και μετά τη δημιουργία του, στη στιγμή που έφτασαν σε αυτό το κορυφαίο συνθετικό επίπεδο, στον τρόπο με τον οποίο άλλαξαν τα πάντα και απέδειξαν την ανωτερότητα τους, στα χρόνια που μου κρατάει συντροφιά, στο σοκ που έπαθα όταν το πρωτοάκουσα και όταν συνεχίζω να το ακούω κι ακόμα απορώ με αυτό που γίνεται εκεί μέσα, στο εξώφυλλο που το βλέπω μπροστά στα μάτια μου πολλές φορές, στον ήχο, τις ανάσες ανάμεσα στα τραγούδια κι ας μη σε αφήνει να πάρεις εσύ ανάσα και κυρίως…
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ το αθάνατο πνεύμα του Cliff Burton που για τελευταία φορά έδειξε εδώ ότι ήταν ένας μουσικός διαφορετικότερος από όλους τους άλλους και που η φαιά ουσία του ήταν τόσο τεράστια για τον μικρόκοσμο μας που θαρρείς και ήταν όχι μοιραίο αλλά επιβεβλημένο να κάνει το ταξίδι για τα υψηλότερα πατώματα και να λάβει τη θέση που του άρμοζε δίπλα σε αυτό(ν) που τα δημιούργησε όλα, ως κάτι ανώτερο από την ανθρώπινη υπόσταση.
Blood will follow blood, dying time is HERE!
Άγγελος Κατσούρας
