Κάθε δίσκος των KISS είναι βαθιά εντυπωμένος στο DNA μου και ως εκ τούτου δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να επισημάνω ότι η καριέρα τους ως το 2012 είναι πολύ σημαντική για τα δικά μου μουσικά κριτήρια…και ας έχουν απογοητεύσει ανεπανόρθωτα το σκληρό πυρήνα των οπαδών τους την τελευταία (τουλάχιστον) δεκαετία. Το έργο μας, όμως, εδώ είναι να τονίσουμε τη σπουδαιότητα ενός σχετικά υποτιμημένου άλμπουμ της δισκογραφίας τους που κυκλοφόρησε πριν από 43 ολόκληρα χρόνια. Και χρησιμοποιούμε τη λέξη «σχετικά» διότι είναι πολλοί οι φανατικοί οπαδοί της μπάντας που έχουν πολύ ψηλά το “Unmasked” στη λίστα των προτιμήσεων τους. Μεταξύ αυτών και ο γράφων το παρόν κείμενο και πιο συγκεκριμένα στη θέση #5 των αγαπημένων μου δίσκων των KISS. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συγκαταλέγεται στην πρώτη δεκάδα των -όσο γίνεται με πιο αντικειμενικά κριτήρια- καλύτερων δίσκων των Αμερικανών. Αυτά εν είδει εισαγωγής…
Πριν από καμιά δεκαετία είχαμε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενήσουμε στη χώρα μας τον θρυλικό μηχανικό ήχου, τον Jay Messina ο οποίος -μεταξύ άλλων- είχε δουλέψει και πάνω στη δημιουργία του “Unmasked”. Ακόμη θυμάμαι την έκπληξη του Messina όταν του είπα ότι για μένα προσωπικά στο “Unmasked” έχει ξεπεράσει τον εαυτό του όσον αφορά την ευκρίνεια των μουσικών οργάνων (σε άμεση συνεργασία φυσικά με τον παραγωγό Vini Poncia). Η απορία του συνοδεύτηκε άμεσα από την εύλογη ερώτηση: «ακόμη καλύτερο και από το “Destroyer”;». Βλέπετε ο Messina είχε δουλέψει με τον Bob Ezrin στο θρυλικό άλμπουμ το οποίο θεωρείται από τους πάντες ως το magnum opus των KISS και για αυτό του έκανε εντύπωση ο ισχυρισμός μου. Όμως ειλικρινά θεωρώ ότι το “Unmasked” έχει μία μοναδική ηχητική ευκρίνεια την οποία πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό ο Messina. Την ίδια άποψη συμμερίζεται και η σπουδαία Holly Knight η οποία σε μία από τις συζητήσεις μας δεν είχε κρύψει ότι είχε εντυπωσιαστεί με το τελικό αποτέλεσμα του “Shandi” στο οποίο συμμετέχει παίζοντας keyboards.
Υπάρχει μία εν μέρει λανθασμένη άποψη σχετικά με το “Unmasked”. Πολλοί θεωρούν ότι από εδώ ξεκινάει μία περίοδος κρίσης για τους KISS η οποία κράτησε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1983 και την κυκλοφορία του “Lick it up” με την ταυτόχρονη έναρξη της μετά-make up εποχής για το συγκρότημα. Σίγουρα, το “Unmasked” δεν πούλησε τα αναμενόμενα αντίτυπα δίσκων και ήταν εισπρακτικά ο χειρότερος δίσκος των KISS από την εποχή του “Hotter than hell”. Βέβαια, έγινε χρυσό αλλά συγκρινόμενο με τις πλατινένιες δόξες των προηγούμενων δίσκων το “Unmasked” θεωρήθηκε αποτυχία με αποτέλεσμα οι KISS να μην περιοδεύσουν στην πατρίδα τους δίνοντας μονάχα μία συναυλία στο Palladium της Νέας Υόρκης τον Ιούλιο του 1980 στην οποία κάνει το επίσημο ντεμπούτο του ο drummer Eric Carr. Οι KISS επικεντρώθηκαν στην Ευρώπη και την Αυστραλία με απίστευτα αποτελέσματα. Ειδικά στην Αυστραλία οι KISS θεωρούνταν ακόμη super ήρωες και σύμφωνα με έρευνες το 1980 ένας στους δώδεκα Αυστραλούς πολίτες είχε ένα δίσκο των KISS στην κατοχή του. Οι συναυλίες έλαβαν χώρα σε γήπεδα και ήταν σχεδόν sold out ενώ για τον γράφοντα η πρώτη εμφάνιση στο Sydney αποτελεί την καλύτερη ever συναυλία της μπάντας (και αυτό λέει πολλά αν αναλογιστούμε ότι υπάρχει εκεί έξω ένα Tokyo ‘77 κι ένα Houston ‘77). Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι η κρίση ήταν εν πολλοίς…εγχώρια για τους KISS οι οποίοι έχαιραν τεράστιας αποδοχής στον υπόλοιπο κόσμο το 1980.
To γεγονός ότι οι KISS επέλεξαν να συνεχίσουν τη συνεργασία τους για δεύτερο σερί άλμπουμ με τον Vini Poncia φανερώνει την αποδοχή στο πρόσωπο του μεγάλου παραγωγού αλλά και τη διάθεσή τους να ακολουθήσουν ακόμη πιο pop μονοπάτια σε σχέση με την disco rock κατεύθυνση του “Dynasty”. Προσωπικά, θεωρώ ότι το αποτέλεσμα τους δικαίωσε σε αμιγώς συνθετικό επίπεδο αν και οφείλω να τονίσω ότι συνέβαλε περαιτέρω στην αποξένωση των KISS με την ισχυρή βάση οπαδών τους οι οποίοι έβλεπαν την αγαπημένη τους μπάντα να γίνεται ολοένα και περισσότερο mainstream ξεχνώντας την κλασική περίοδο 1974-1977. Όμως η αλήθεια είναι ότι ο Stanley είναι στο στοιχείο του γράφοντας μερικούς απίστευτους ύμνους τους οποίους οι ίδιοι συνειδητά «έσβησαν» από το συναυλιακό ρεπερτόριο τους προς μεγάλη απογοήτευσή μας. Ακόμη και ο Ace Frehley εμφανίζεται ανανεωμένος ενώ και ο Gene Simmons γράφει μερικά πολύ όμορφα κομμάτια (προεξέχοντος του “Naked city” που σε μεταφέρει άριστα στην ατμόσφαιρα της νυχτερινής Νέας Υόρκης). Για την ιστορία ο Peter Criss δεν παίζει στο δίσκο παρά το γεγονός ότι εμφανίζεται στο πανέξυπνο εξώφυλλο του Victor Stabin. Ο αντικαταστάτης του είναι ξανά ο Anton Fig από τους SPIDER (το συγκρότημα της Holly Knight).
Θα μπορούσαμε να γράφουμε ώρες για το “Unmasked” και σίγουρα υπάρχουν πάμπολλες ιστορίες εκεί έξω τις οποίες μπορείτε να βρείτε στο διαδίκτυο. Εγώ απλώς θέλω να πω ότι ο συγκεκριμένος δίσκος σηματοδοτεί από τη μία την έναρξη μιας νέας εποχής για τους KISS (λόγω Eric Carr) και το ταυτόχρονο τέλος μιας άλλης (αφού τον Δεκέμβριο του 1980 ο Ace έπαιξε για τελευταία φορά live με τους KISS μέχρι το reunion στο unplugged του 1995). Σαν επίλογο θα αναφέρουμε ορισμένα στοιχεία που θεωρώ ότι έχουν το δικό τους ενδιαφέρον για τους πολύ φανατικούς…
Κατά την προσφιλή τακτική των KISS, δεν υπάρχει…εξειδίκευση όσον αφορά στο ποιος θα παίξει τι στο studio. Έτσι για παράδειγμα ο Ace παίζει μπάσο στα δικά του τραγούδια ενώ ο Paul έχει αναλάβει τα solos στα αντίστοιχα δικά του κομμάτια. Επίσης, ο Gene δεν παίζει μπάσο στο “Shandi” (αυτό το ρόλο ανέλαβε ο Tom Harper).
O Vini Poncia είναι ΠΑΝΤΟΥ στο δίσκο παίζοντας keyboards, κρουστά και κάνοντας δεύτερα φωνητικά σε όλα τα κομμάτια.
Στο “Naked city” έχουν βάλει το χεράκι τους οι Bob Kulick και Peppy Castro από τους BALANCE. Αν δεν τους ξέρετε παίρνετε ΧΘΕΣ τα δύο πρώτα άλμπουμ.
Η πρώτη πολύχρωμη έκδοση του βινυλίου από το Μεξικό κοστίζει σήμερα μία περιουσία. Αν την έχει κάποιος εκεί έξω έχει εξασφαλίσει τις διακοπές του σε πολυτελές θέρετρο της Καραϊβικής μετά της οικογενείας του.
Όταν η Holly Knight επισκέφτηκε τα γραφεία του manager των KISS, Bill Aucoin, για να συζητήσει κάποιες λεπτομέρειες για τους SPIDER έπεσε πάνω στον Gene ο οποίος κλασικά της την έπεσε τρώγοντας μία πανηγυρική χυλόπιτα. Ως γνωστόν, αυτό δεν πτόησε καθόλου τον αγαπημένο μας μπασίστα ο οποίος λίγο μετά…συνεβρέθη με μία γραμματέα από το Aucoin Management δίνοντας ένα κυριολεκτικό νόημα στο τραγούδι “Ladies room”!
Κλείνοντας θα πω για μία ακόμη φορά ότι αν δεν υπήρχαν οι Bill Aucoin, Sean Delaney και Neil Bogart οι KISS δεν θα είχαν χαράξει ούτε το 1/10 της μεγάλης διαδρομής τους. Το “Unmasked” δεν αποτελεί φυσικά εξαίρεση…
Σάκης Νίκας
