a
Δεκατρείς μήνες πέρασαν από την προηγούμενη εμφάνιση στη χώρα μας, των Σουηδών ηγετών του συμφωνικού metal, THERION. Όλα όσα είχαν γίνει στην συναυλία της Αθήνας, όμορφα και άσχημα, τα είχαμε γράψει εκτενώς και αναλυτικότατα εδώ, συνεπώς δεν χρειάζεται να πλατειάσουμε τον πρόλογό μας, κάνοντας αναδρομή στο «τότε». Το «τώρα» έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία.
Σε έναν σαφέστατα πολύ πιο ταιριαστό χώρο για να χωρέσει το όλο «THERION οικοδόμημα», αυτόν του Fuzz έναντι του μικρού Piraeus Club Academy, οι THE SILENT WEDDING ανέλαβαν τον ρόλο της «προθέρμανσης», σε ένα club στο οποίο παρατηρήθηκε για μια ακόμη φορά, αν και όχι στον απελπιστικό βαθμό που είχαμε συνηθίσει επί πολλά χρόνια, το φαινόμενο της μικρής, αναλογικά, προσέλευσης του κοινού. Ο κλειστός εξώστης, σε συνδυασμό με την αρένα όπου μόνον στις μπροστινές σειρές δεν ήταν αραιός ο κόσμος, είχαν σαν αποτέλεσμα ρήσεις όπως «Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα», «Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου» και διάφορα άλλα σχετικά γνωμικά, να κάνουν βόλτα στο μυαλό μου.
Το συγκρότημα όμως, ως όφειλε, δεν πτοήθηκε. Διακατέχεται από μια επαγγελματική φιλοσοφία και κρατά επαγγελματική στάση στην πορεία του, μακριά από αστείους «χαβαλέδες», που παίζουν τον ρόλο του «χαλιού» κάτω από το οποίο θα κρύψουμε τα «στραβά και τα κουτσά μας». Γιατί επαγγελματίας δεν είναι μόνον ο καλλιτέχνης που ζει από την τέχνη του. Λάθος. Επαγγελματίας (πρέπει να) είναι οποιοσδήποτε θέλει να τον παίρνουν στα σοβαρά γι’ αυτό που κάνει. Επαγγελματίας στη νοοτροπία.
Ξεκίνησε λοιπόν η μπάντα το set της, αντιμετωπίζοντας το αιώνιο, γνωστό πρόβλημα: Έναν ήχο κάτω των αναμενόμενων επιπέδων. Στην αρχή, ακούγαμε μόνον την τριπλέτα «φωνή – πλήκτρα – τύμπανα», μετά μπήκε το μπάσο στο παιχνίδι και αργότερα, δειλά – δειλά, η κιθάρα. Δυστυχώς, η κοπέλα που έκανε τα δεύτερα φωνητικά, δεν ακούστηκε παρά ελάχιστα στο τέλος. Κρίμα, γιατί οι δεύτερες φωνές, σωστά τοποθετημένες, πάντα δίνουν το «κάτι παραπάνω». Αλλά ας αφήσουμε τις όποιες τεχνικές δυσκολίες, για τις οποίες ουδεμία ευθύνη φέρει το συγκρότημα (πιθανόν να μην άκουγαν τίποτα επάνω στην σκηνή, έτσι κι αλλιώς) και ας επικεντρωθούμε σε πιο ουσιώδη πράγματα.
Οι THE SILENT WEDDING, για όσους δε γνωρίζουν, παίζουν ένα πολύ όμορφο μείγμα power/progressive metal, λυρικό και με πολλές, συναισθηματικές εξάρσεις. Ή progressive/power metal, με όποιο από τα δυο και να παίξεις πρώτο, το ίδιο κάνει, αφού στο τέλος θα σου μείνουν μπάντες όπως οι FATES WARNING, οι EVERGREY, οι KAMELOT και οι THRESHOLD. Όχι τυχαία, με τους πρώτους και τους τελευταίους τους έχουμε δει ξανά ως support. Οπότε, ας πάρω πάσα από τον εαυτό μου, με αφορμή το τελευταίο group, για να πω ότι αυτή εδώ η εμφάνιση ήταν ισάξια της πιο πρόσφατης, στο Κύτταρο, ως support των Βρετανών progsters, με τη διαφορά πως τότε είχαν έναν άψογο ήχο.
Και εδώ καλοδουλεμένοι, σωστοί επί σκηνής, καλοπροβαρισμένοι, άπαντες άψογοι στα παικτικά και ερμηνευτικά τους καθήκοντα, οι THE SILENT WEDDING στηρίχτηκαν στα δυο τελευταία τους albums (“Enigma eternal” και “The ego path”) παρουσιάζοντας ένα set το οποίο δεν έκανε πουθενά «κοιλιά», με αποκορύφωμα νομίζω το “Loneliness” και «ανάγκασε» τον κόσμο, που σταδιακά πλήθαινε, σε ειλικρινέστατο, θερμό χειροκρότημα. Άλλη μια πολύ καλή βραδιά λοιπόν γι’ αυτήν την συμπαθέστατη μπάντα, που πιστοποιεί τη διαρκή της άνοδο και που αφήνει υποσχέσεις για ακόμη καλύτερα πράγματα στο μέλλον. Λογικά, κάπου εδώ, πρέπει σιγά-σιγά να ετοιμάζονται και για το επόμενό τους δισκογραφικό βήμα, έτσι δεν είναι; Καλή συνέχεια!
SETLIST: 1. Time of darkness 2. The sea of Fate 3. Point of no return 4. Catharsis 5. Stealing the Sun 6. Caught in the web 7. Closer to the end 8. Loneliness 9. Song of the Dead
O εξώστης ανοίγει, ο κόσμος κάνει ένα πολύ γερό «ντου» και στην αρένα δεν πέφτει πια ούτε καρφίτσα. Τώρα ναι, τώρα μιλάμε σωστά. Και οι νωπές στο νου μας μνήμες από την περσινή τους εξαιρετική, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, εμφάνιση, ενισχύουν τη δημιουργία του κάλλιστου κλίματος. Ακριβώς λοιπόν στις 22:00, οι Σουηδοί κατ’ όνομα, πολυεθνικοί κατ’ ουσίαν, THERION, οι ηγέτες του συμφωνικού metal, παίρνουν τις θέσεις τους στην σκηνή, υπό τους ήχους της προηχογραφημένης εισαγωγής του “The blood of Kingu”, για να μπει το κομμάτι και να γνωρίσουν την αποθέωση. Εννοείται ο ήχος κάνει τα δικά του, εννοείται ο ηχολήπτης τους δίνει τη δική του μάχη και ψάχνει τρόπους και λύσεις, αλλά ευτυχώς, η μάχη κερδίζεται εύκολα, οι λύσεις βρίσκονται άμεσα και η συνέχεια της βραδιάς ήταν αυτή που έπρεπε.
Έχω δει πολλές φορές τους THERION, σε πολλές φάσεις της καριέρας τους. Τους έχω δει στα πολύ “metal” τους, νέους και ενθουσιώδεις, τους έχω δει στην απόλυτη ακμή τους, στα «πάνω» τους, στα «κάτω» τους. Εξακολουθώ και πιστεύω πως το “Beloved Antichrist” είναι ο χειρότερός τους δίσκος και το live του 2018 το μοναδικό που θα μπορούσες να το πεις και «διεκπεραιωτικό». Παρόλα ταύτα όμως, ακόμη και τότε, απογοητευμένος δεν πήγες σπίτι σου. Και αν δεν πήγες τότε, δεν υπήρχε περίπτωση με το show που έδωσαν αυτήν τη φορά, να μη νιώσεις «πλήρης». Κάτι που ισοδυναμεί με την καλύτερη δυνατή κριτική καθώς, από την στιγμή που παρήλθαν οι εποχές που ενθουσιαζόμασταν με το παραμικρό, θεωρώ πως το να νοιώθει κανείς πλήρης μετά από ένα live, είναι που το κάνει καλό ή σημαντικό.
Η τριλογία των “Leviathan” albums δεν αγγίζει τα μεγαλεία του παρελθόντος, ξεπερνά όμως άνετα το “Beloved Antichrist” και όσο περνά ο καιρός, ωριμάζει και κερδίζει πόντους μέσα μου. Σε αυτήν όπως ήταν λογικό στηρίχτηκε σε τούτο το live o Christofer Johnsson, διαλέγοντας επτά τραγούδια της, τα οποία και τοποθέτησε σωστά στο μακροσκελές set, ώστε να κουμπώσουν τέλεια με τις παλαιότερες στιγμές του group. Μακροσκελές set… Ξέρεις, σιχαίνομαι τη λέξη «τίμιος», όταν την αποδίδουν σε έναν μουσικό για να περιγράψουν τη μουσική του. Δηλώνει μια προσπάθεια να «χρυσωθεί το χάπι», να καλυφθεί η όποια μετριότητα. Εδώ όμως, πρέπει να ειπωθεί, μιας και δεν αφορά την μουσική αξία, αλλά την στάση, την αντιμετώπιση προς τον οπαδό που δίνει τον οβολό του. Και οι THERION, με τα δίωρα, το λιγότερο, live τους, είναι ο ορισμός του ΤΙΜΙΟΥ συγκροτήματος.
Η σύνθεσή τους, ήταν η ίδια με την περσινή, με μια μόνον αλλαγή: Στη θέση της Chiara Malvestiti, είδαμε ξανά τη Lori Lewis! Μια από τις ντίβες της σκηνής, όχι σε τουπέ, αλλά σε αξία! Και ο κόσμος την υποδέχτηκε όπως της άξιζε, με την ίδια να δείχνει τόσο ανοικτά τη χαρά της, που πολλαπλασίαζε την αλληλεπίδραση αυτή. «Τσακώσαμε» και φιλάκι, στα ψηλά πατώματα. Με την Lori στα λυρικά φωνητικά, η Rosalía Sairem είχε όλον τον χώρο να ξεδιπλώσει τις φωνητικές της αρετές τόσο σε ανάλογης υφής ερμηνείες, όσο και σε αντίστοιχες που έγερναν περισσότερο προς το “rock”, συνθέτοντας έτσι με τη Lori ένα υπέροχο φωνητικό δίδυμο, καλύτερο από το αντίστοιχο με την Chiara, όσο και αν παραδέχομαι την αξία της τελευταίας.
Ο Thomas Vikström δεν χρειάζεται κάποια ανάλυση ή αναφορά, ο άνθρωπος είναι ένας σπουδαίος τραγουδιστής και θα το λέω συνεχώς, υποτιμημένος σε σχέση με την αξία του. Sami Kristian Karppinen στα τύμπανα και Christian Vidal (κιθάρα και κάπου-κάπου β’ φωνή) ήταν όπως πάντα άψογοι, ενώ μεγάλη έκπληξη αποτέλεσε η φετινή, αναβαθμισμένη παρουσία του Christopher Davidsson στο μπάσο και στα σταθερά β’ ανδρικά φωνητικά. Πολύ πιο άνετος από την προηγούμενη φορά, πήρε μεγάλο «χώρο» και απεδείχθη άψογος σε όλα του, ακόμη και στην επαφή με τον κόσμο. Είναι μεγάλη «γάτα» και «αλεπού» ο Χριστόφορος, ξέρει να διαλέγει συνεργάτες και να παίρνει το 100% από αυτούς.
Οι THERION δεν είναι μια τυπική metal μπάντα. Είναι κάτι το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό. Είναι λες και βλέπεις ένα metal μιούζικαλ, ένα metal variété, είναι ένας περιοδεύων θίασος όπου κάθε μουσικός έχει τον δικό του ρόλο. Το ενδυματολογικό κομμάτι, η όλη κινησιολογία, το πώς αλληλεπιδρούν με τον κόσμο, όλα φτιάχνουν κάτι το μοναδικό. Οι καλύτερες στιγμές ήταν, κατά προσωπική πάντα άποψη, το “Birth of Venus Illegitima” ως η πρώτη πραγματικά σπουδαία σύνθεση που ακούστηκε στο live, η αλληλουχία των “Asgård” – “Morning Star” – ”Black Diamonds”, το μαγευτικό “The siren of the woods” που ξαναπαίχτηκε μετά από οκτώ χρόνια και φυσικά το υπέρτατο “The rise of Sodom and Gomorrah”. Ναι, εντάξει, και το πάντα τιτάνιο “To Mega Therion”, κατά τη διάρκεια του οποίου είδαμε μέχρι και moshing. Πώς να το αφήσω εκτός;
Όταν πέφτει το όνομα των THERION στο τραπέζι, παύει κάθε άλλη συζήτηση περί συμφωνικού metal. Μπάντες και δίσκοι «γίνονται ατμός και πάνε», που έλεγε και ο φιλόσοφος Θρασύβουλας. O Christofer Johnsson είναι εν πολλοίς ο ιδρυτής του ιδιώματος και με το “Vovin”, κυρίως, θα μπορούσαμε να το δημιουργήσουμε από την αρχή. Εκ του μηδενός. Πέραν όμως της ιστορικότητας, οι THERION είναι ακόμη ακμαίοι. Είναι ένα σχήμα που το βλέπεις, έχει να δώσει, τουλάχιστον σε επίπεδο συναυλιακό. Θέλω λοιπόν να πιστεύω πως η δήλωση του αρχηγού περί μακράς παύσης από τα συναυλιακά δρώμενα, δεν κρύβει κάποιο κρυφό μήνυμα από πίσω…
Ίσως όντως χρειάζεται μια περίοδος αγρανάπαυσης, για να ανανεωθεί το συγκρότημα και να ασχοληθεί περισσότερο ο ίδιος, όπως είπε χαρακτηριστικά, με τα δυο του γαϊδουράκια. Η διαβεβαίωση από την άλλη πως η χώρα μας, ως τύποις «νονός» της μπάντας, δεν έχει να ανησυχεί για κάτι και πως θα είμαστε ανάμεσα στους ελάχιστους, επιλεγμένους προορισμούς του Θηρίου μελλοντικά, μου διώχνει κάποια «συννεφάκια». Άρα, τι να κάνω; Να πω «εις το επανιδείν», ή όχι; Ας το πω, για το κακό το μάτι… Εις το επανιδείν!
ΥΓ 1: Πόσα χρόνια έχεις να δεις live χωρίς σηκωμένα κινητά; Εγώ είδα. Αυτό που μόλις περιέγραψα.
ΥΓ 2: Οι διασκευές στα γαλλικά κομμάτια, live «απογειώνονται».
ΥΓ 3: Χριστόφορε φέρε πίσω Mats και Martina, δίχως να διώξεις κάποιον και έλα για τρίωρη παράσταση σε θέατρο. Γράψε ιστορία!
SETLIST: 1. The blood of Kingu 2. Ruler of Tamag. 3. Birth of Venus Illegitima 4. Tuonela 5. Twilight of the gods 6. Mon amour, mon ami (Marie Laforêt cover) 7. La Maritza (Sylvie Vartan cover) 8. Leviathan 9. Asgård 10. Morning Star 11. Black diamonds 12. Ginnungagap 13. Litany of the Fallen 14. The siren of the woods 15. Aeon of Maat 16. Lemuria 17. Sitra Ahra 18. Quetzalcoatl 19. Eye of Algol 20. Son of the staves of Time / Encore: 21. The rise of Sodom and Gomorrah 22. To Mega Therion
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
