Προσωπικά, ανήκω σε όλους εκείνους που γουστάρουν για πολλούς λόγους το “No prayer…” και είναι μία άποψη που δεν έχει αλλάξει ούτε κατ’ ελάχιστο όλες αυτές τις δεκαετίες. Πάμε να δούμε κάποιους από τους λόγους που γουστάρω το δίσκο. Ο πρώτος είναι το γεγονός ότι είμαι μεγάλος οπαδός της χρονικής διάρκειας του δίσκου. 10 τραγούδια συνολικής διάρκειας κάτω των 45 λεπτών. Τραγούδια που σε άρπαζαν κατευθείαν και ήταν αυτό που λένε οι φίλοι μας οι Αμερικανοί “to the point”. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ειλικρινά πιστεύω ότι τα 8 από τα 10 τραγούδια είναι πραγματικά αψεγάδιαστα και το σημαντικότερο: είναι κλασικά MAIDEN! Εξαιρώ από το tracklisting τα “Holy smoke” και “Hooks in you” όχι γιατί είναι άσχημα τραγούδια αλλά γιατί θεωρώ ότι υπολείπονται σε σχέση με τα υπόλοιπα.
Ο τρίτος λόγος είναι ότι θεωρώ ότι εδώ έχουμε δύο κλασικές στιγμές που θα έπρεπε να μνημονεύονται στο διηνεκές. Αναφέρομαι στο ομώνυμο κομμάτι και στο “Mother Russia”. Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσω γιατί θεωρώ ότι αυτά τα δύο συμπυκνώνουν την πεμπτουσία των MAIDEN, έτσι; Πάμε στον τέταρτο λόγο. Κομμάτια που σήμερα οι περισσότεροι επιλέγουν να αγνοούν, όπως τα “Run silent run deep”, “Public enema number one”, “Tailgunner” κ.α. δεν έχουν να ζηλέψουν απολύτως τίποτα από τα καλύτερα τραγούδια των MAIDEN αφού απλούστατα ενέχουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έχουν κάνει τεράστιους τους MAIDEN.
Πέμπτος λόγος: το ότι ο Steve Harris είναι ΘΕΟΣ το ξέρουμε όλοι! Το ερώτημα στο οποίο είχε να απαντήσει τότε ήταν το εξής: «που πάμε μετά τα “Somewhere in time” και “Seventh son”…»; Ο Αρχηγός πήρε την ορθή απόφαση να πάει σε έναν πιο “stripped-down” ήχο που εσκεμμένα θύμιζε εποχές αρχών δεκαετίας ‘80. Και μπορεί ο φίλος Γανίτης να θεωρεί ότι η ερμηνεία του Dickinson είναι κατώτερη σε σχέση με το “Tattooed millionaire” αλλά η πιο γρεζάτη προσέγγιση ταιριάζει γάντι με το ύφος των συνθέσεων. Αφήστε, δε, και που η παραγωγή του Birch στον…αχυρώνα του Harris ήταν απολύτως συμβατή με το όραμα του Αρχηγού. Πάμε και σε έναν έκτο και λίγο πιο αντικειμενικό λόγο: μιλάμε για το δίσκο που έχει μέσα το “Bring your daughter…”. Το κομμάτι που πήγε στην κορυφή των βρετανικών charts και αυτό είναι κάτι διόλου αμελητέο για μία metal μπάντα σαν τους MAIDEN.
Μη γελιέστε…θα μπορούσα να αραδιάσω και άλλους λόγους (π.χ. το εξαιρετικό εξώφυλλο, τους πιο «γήινους» στίχους, την πιο παραδοσιακή προσέγγιση του Gers κτ.). Πιστεύω όμως ότι καταλάβατε τη θέση μου. Έκανα λόγο στην αρχή για ψυχολογία της μάζας. Ξέρετε…υπάρχει μία ολόκληρη γενιά εκεί έξω που άκουσε MAIDEN για πρώτη φορά με το “Brave new world” (τεράστιο ΕΠΟΣ, παρεμπιπτόντως…μη λέμε τα αυτονόητα). Έχει «εκπαιδευθεί» αγκαλιάζοντας την πιο progressive πλευρά των MAIDEN με αποτέλεσμα το “No prayer…” να φαντάζει σαν…demo ηχογράφηση. Είμαι σίγουρος όμως ότι βαθιά μέσα τους, γουστάρουν το δίσκο αλλά στο δημόσιο διάλογο δεν το παραδέχονται. Ευθύνονται όμως και οι MAIDEN! Γύρισαν την πλάτη τους στο δίσκο και δεν τον υποστηρίζουν στις συναυλίες τους δείχνοντας με αυτό τον τρόπο ότι και εκείνοι δεν το γουστάρουν. Ίσως και η αποστροφή του Dickinson για το “No prayer…” να παίζει το ρόλο του. Η μουσική είναι τέχνη και κάθε μορφή τέχνης είναι υποκειμενική. Έτσι και για μένα, το “No prayer…” δεν είναι απλώς και μόνο ένα από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ ολόκληρης της δισκογραφίας του Θηρίου αλλά στα μάτια μου είναι και το 8ο καλύτερο άλμπουμ τους. Ξέρουμε όλοι, φυσικά, ποια είναι τα πρώτα επτά…
Σάκης Νίκας
“No prayer for the dying”. Ή αλλιώς, για εμένα, η μεγαλύτερη απογοήτευση των IRON MAIDEN. Προσοχή. Όχι ο χειρότερος δίσκος. Εκεί πέρα, δυστυχώς, ο τίτλος μπορεί να πάει τουλάχιστον σε 3-4 δίσκους ακόμη, με χειρότερο όλων το “The final frontier”. Υπάρχει πολύς κόσμος που ξεκίνησε να ακούει heavy metal με αυτόν το δίσκο των MAIDEN. Και; Υπάρχει κόσμος που ξεκίνησε να ακούει και με το “Virtual XI”, τι να κάνουμε; Καταλαβαίνω πως για πολλούς είναι δύσκολο να μιλούν άσχημα για την αγαπημένη τους μπάντα ή για τον δίσκο που τους έμπασε σ’ έναν κόσμο μαγικό. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο όγδοος δίσκος του τεράστιου αυτού σχήματος, αναμφισβήτητα ήταν και ο όγδοος καλύτερός τους μέχρι τότε! Άρα χειρότερος απ’ όλους τους προηγούμενους και δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει κάποιον που να έχει αντίθετη άποψη. Αν με ρωτάτε, λοιπόν, είναι απογοήτευση, διότι ήταν αρκετά έως και πολύ χειρότερος και από τους προηγούμενους εφτά.
Ναι, όταν είχε βγει το “Somewhere in time” και το “Seventh son…”, ο κόσμος δεν τα είχε κατανοήσει πλήρως και υπήρχε αρκετός κόσμος που δεν τα είχε δεχθεί με ευχαρίστηση (έχω βρεθεί και σε σκηνικό που οπαδός των MAIDEN, στο άκουσμα του “Seventh son…”, έσπασε το βινύλιο, επειδή δεν άντεχε «δεύτερο δίσκο MAIDEN με πλήκτρα». Αυτά γίνονταν κατά κόρον στα 80s). Η επιστροφή στον πιο κλασικό ήχο του γκρουπ, ήταν καλοδεχούμενη και θεωρώ πως ήταν μία πολύ σοφή απόφαση.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μετά από πολλά χρόνια, είχαμε την πρώτη αλλαγή μέλους στο σχήμα, με τον Gers να παίρνει τη θέση του Smith και να γίνεται σχεδόν αμέσως αποδεκτός από τους οπαδούς. Θα έπρεπε να περιμέναμε το “Brave new world” για να αρχίσουν τα αρνητικά σχόλια για την παρουσία του και τη συνεισφορά του στη Σιδηρά Παρθένο. Βέβαια, δεν συμμετείχε συνθετικά, αλλά συμμετείχε ο …Adrian Smith, στο χειρότερο –ίσως- τραγούδι του άλμπουμ, το “Hooks in you”!!!
Μην ξεχνάμε όμως, πως το κύριο ζητούμενο σ’ ένα δίσκο, είναι η μουσική. Κι εκεί οι MAIDEN δεν μας τα είπαν καλά. Θυμάστε δίσκο τους που οι δύο πλευρές του βινυλίου να ξεκινούσαν με τόσο μέτρια τραγούδια όσο το “Tailgunner” και το “The assassin”; Το “Public enema number one” είναι τόσο καλό, όσο ένα b’ side της περιόδου του “Peace of mind” ή του “Powerslave”, ενώ το “Fates warning” (κρίμα ο τίτλος), έχει κλασικό ήχο MAIDEN και κιθαριστική μελωδία της περιόδου του “Somewhere in time”, αλλά δεν θα έμπαινε ούτε σε b’ side εκείνης της περιόδου. Το “Run silent run deep”, για κάποιον λόγο, πάντα μου θύμιζε τα πιο αδιάφορα τραγούδια του επόμενου δίσκου τους, του “Fear of the dark”, ενώ για το “Hooks in you” τα είπαμε παραπάνω.
Πάμε στο “Bring your daughter… to the slaughter”, το οποίο είναι …το μοναδικό #1 single στην πατρίδα τους!!! Παράδοξο, αφού σαφώς δεν είναι το καλύτερο τραγούδι τους, είναι όμως πολύ καλύτερο από την αρχική εκδοχή του, που είχε εμφανιστεί στο soundtrack της ταινίας “Nightmare on Elm Street: The dream child” («Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες» δηλαδή), ως κομμάτι της σόλο μπάντας του Bruce Dickinson. Οι αλλαγές ήταν τόσο μεγάλες, που ενώ η εκδοχή των MAIDEN πήγε στο #1, η αντίστοιχη του Μπρουσάρα, πήρε «Χρυσό Βατόμουρο» ως το “Worst Original Song”, το 1989. Ο Αρχηγός όμως, είδε δυναμική σ’ αυτό το τραγούδι, έπεισε τον Dickinson να μην το βάλει στο σόλο άλμπουμ του κι εγένετο #1. Αλήθεια όμως, σε πόσους δίσκους των IRON MAIDEN μέχρι τότε θα έβρισκε θέση, παρά το ιστορικό αυτό επίτευγμα; Μιλώντας τη γλώσσα των οπαδών τους, όχι αυτών που παρακολουθούν απλά τα charts της Μεγάλης Βρετανίας.
Από την άλλη, το “No prayer for the dying” (το τραγούδι), είναι ένα πραγματικά εξαιρετικό δείγμα γραφής του γκρουπ, διαχρονικό, που θα είχε θέση στις συναυλίες τους, ενώ το “Mother Russia”, είναι ένα μικρό έπος, αλλά τονίζω το «μικρό», καθώς νομίζω ότι χρειάζεται 2-3 λεπτά ακόμα για να αναπτυχθεί όπως πρέπει, αφού στο τέλος μου αφήνει μία αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Άποψή μου είναι, ότι αν το έγραφε ο Harris 15 χρόνια αργότερα, θα παραμιλούσαμε. Παρόλα αυτά, μιλάμε για ένα εξαιρετικό τραγούδι, επίσης.
Τελευταίο αφήνω το “Holy smoke”. Συνέχισε την παράδοση, του εντελώς άστοχου πρώτου single, που είχε ξεκινήσει από το “Can I play with madness” και συνεχίστηκε με την ίδια «επιτυχία» τα επόμενα χρόνια (θυμηθείτε τι έχουν βγάλει για πρώτο single και λίγο-πολύ θα συμφωνήσετε μαζί μου). Ο μόνος λόγος που δεν κατακεραυνώνω το τραγούδι, είναι το uber cvlt video clip, που έχει τροφοδοτήσει μία σειρά από απίστευτα meme όλο το internet. Και τι δεν έχει; Dickinson σε χωράφι με μαργαρίτες; Harris να παίζει μπάσο στο τρακτέρ που οδηγεί ο –προσφάτως αποθανών- Vic Vella, θρυλικός roadie και φίλος του; Murray να παίζει το σόλο σε ποτάμι, με τις μπότες του και το νερό μέχρι το γόνατο και την κιθάρα με το καλώδιό της; Gers να παίζει το δικό του σόλο σε πισίνα, κρατώντας παιδική κιθάρα; McBrain να είναι απλά ο εαυτός του; Και με bonus την πρώτη ever εμφάνιση της μικρούλας τότε, Lauren Harris, κόρης του αρχηγού; Δεν θα ήθελα να μιλήσω για το δερμάτινο παντελόνι του παραγωγού Martin Birch, που αφήνει εκτεθειμένα τα …οπίσθιά του…Ένα cvlt αριστούργημα… Γιατί από μουσικής πλευράς, άστα να πάνε…
Τους δίνω έναν πόντο, ότι στα πλαίσια της περιοδείας για την προώθηση εκείνου του δίσκου, έπαιζαν εφτά ολόκληρα τραγούδια μέσα από το “No prayer…”, τους δίνω κι άλλον ένα, επειδή στην περιοδεία του “Fear of the dark”, αφουγκράστηκαν τον κόσμο κι έπαιζαν μόνο το “Tailgunner” και το “Bring your daughter…”. Έκτοτε, μόνο το “Bring your daughter…” ακούγεται, στη χάση και στη φέξη. #1 είπαμε αφού!
Όπως καταλάβατε, το συγκεκριμένο άλμπουμ, το θεωρώ καλύτερο μόνο από τα δύο της εποχής του Blaze, από το “The final frontier” και ίσως το “Dance of death”. Σίγουρα όμως, είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση που ένιωσα μέχρι τότε από τους IRON MAIDEN. Συνήθως, ο χρόνος «γιατρεύει» και τέτοιου είδους άλμπουμ τα ακούς με μεγαλύτερη συμπάθεια 30 χρόνια αργότερα. Κι εγώ το βλέπω με συμπάθεια πλέον, αλλά εξακολουθεί να μην μου αρέσει και αν δεν ήταν τούτο εδώ το κείμενο, δεν πιστεύω ότι θα ξανάκουγα τουλάχιστον τα μισά του τραγούδια.
Σάκης Φράγκος
