H ελληνική σκηνή έχει πάψει εδώ και καιρό να θεωρείται ο φτωχός συγγενής του χώρου. Πλέον υπάρχει τεράστια εξέλιξη αλλά παράλληλα υπάρχουν και οι ανάλογες απαιτήσεις από τις μπάντες. Πολύ χαίρομαι λοιπόν, όταν βλέπω μπάντες σαν τους TYPHUS να προχωρούν και να κάνουν, αυτό που λέμε, ένα βήμα παραπέρα.
Τους TYPHUS τους ξέραμε ως ένα speed/ thrash σχήμα, με το ντεμπούτο τους “Mass produced perfection” να έχει λάβει πολύ καλές κριτικές. Πέντε χρόνια μετά η μπάντα κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο “Fate weaver” που επιφυλάσσει πολλές και ευχάριστες εκπλήξεις.
Βασική αλλαγή στο line up είναι η αντικατάσταση του Χρήστου Κουταλέλη από τον Στέφανο Κωνσταντίνου, με τον δεύτερο να συνθέτει ένα ιδανικό κιθαριστικό δίδυμο με τον Κώστα Φουκαράκη. Ηχητικά τώρα, όπως προείπα, το “Fate weaver” αιφνιδιάζει όσους περίμεναν μια συνέχεια του ντεμπούτου. Οι ταχύτητες έχουν ελαχιστοποιηθεί και πλέον η μπάντα πατάει γερά σε πιο heavy/ power φόρμες. Και όταν λέμε heavy/ power φόρμες , φανταστείτε ένα κράμα από SANCTUARY, METAL CHURCH, βάλτε και λίγο VICIOUS RUMORS και HELSTAR, αλλά νομίζω ότι η μεγάλη αγάπη των παιδιών είναι ο King Diamond και οι MERCYFUL FATE.
Από το πρώτο κιόλας κομμάτι, το καταπληκτικό “Only ashes remain”, δύο πράγματα κάνουν εντύπωση. Τα κοφτερά, τσαμπουκαλεμένα riffs και τα φωνητικά του Κώστα “Korg” που προσδίδουν μια επική και συνάμα πωρωτική χροιά. Ο δίσκος δεν κάνει κοιλιά πουθενά και ακούγεται με αμείωτο ενδιαφέρον. Κι, επειδή το αίμα νερό δεν γίνεται, δεν λείπουν και τα thrash ξεσπάσματα , όπως για παράδειγμα στο break του “Army of none” ή στο θυελλώδες “Crestfallen”. Η μεγάλη μου αδυναμία είναι το φοβερό “Catacombs of Sancre Tor” και το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο με τίτλο “The last congregation” που ξεκινά πορωτικά με τις μπασογραμμές του Κώστα και εξελίσσεται σε ένα τραγούδι δυναμίτη, χωρίς όμως να υστερούν τα υπόλοιπα.
Όλες οι συνθέσεις είναι υψηλού επιπέδου και, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αντίστοιχες κυκλοφορίες του εξωτερικού. Παικτικά, η μπάντα έχει εξελιχθεί τρομερά με τα μεγάλα όπλα τους, όπως προανέφερα , τις κιθάρες του Κώστα και του Στέφανου να μην παίρνουν αιχμαλώτους και τα θεατρικά φωνητικά του Κώστα “Korg”.
Αν υποθέσουμε ότι οι TYPHUS αποφάσισαν να πειραματιστούν και να εξελίξουν τον ήχο τους, τότε το πείραμα θεωρείται άκρως επιτυχημένο. Οι απαιτήσεις σαφώς και ανεβαίνουν πλέον, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν συνεχίσουν με αυτόν τον ρυθμό, θα μας απασχολήσουν πολύ στο μέλλον. Ακούστε το “Fate weaver” και βρεθείτε απέναντι σε μία από τις πιο ευχάριστες και δυναμικές εκπλήξεις της χρονιάς!
8,5 / 10
Θοδωρής Κλώνης
