“Το “Balls to the wall” απογείωσε την καριέρα μας”!
Είναι πάντα ιδιαίτερη χαρά και τιμή να συνομιλούμε με τον Udo Dirkschneider και τον Peter Baltes αφού είναι θρυλικές μορφές που σφυρηλάτησαν το heavy metal οικοδόμημα με δίσκους όπως το “Balls to the wall”, το “Metal heart” κ.α. Με αφορμή την επαναηχογράφηση του “Balls to the wall” και την επερχόμενη περιοδεία που θα περάσει και από τη χώρα μας, επικοινωνούμε μέσω Ζoom και με τους δύο σε μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Now…show me the sign of victory!
Έχουμε κάνει πολλές συνεντεύξεις μαζί στο παρελθόν αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που θα μιλήσουμε αποκλειστικά για το πολυαγαπημένο μου “Balls to the wall”…
Udo Dirkschneider: Τέλεια! Καμία αντίρρηση αφού μας αρέσει να μιλάμε για το “Balls to the wall”.
Η αφορμή, βέβαια, είναι η επαναηχογράφηση του δίσκου και πρέπει να σας πω ότι ήμουν ιδιαίτερα επιφυλακτικός καθώς δεν μου αρέσουν γενικά αυτά τα πειράματα. Ωστόσο, κάνατε μία καταπληκτική δουλειά!
Udo Dirkschneider: Σε ευχαριστούμε πολύ. Ξέρεις, δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα να επαναηχογραφήσουμε απλώς και μόνο το δίσκο. Το ιδιαίτερο και πολύ ξεχωριστό στοιχείο είναι η παρουσία όλων αυτών των καλεσμένων τραγουδιστών.
Συμφωνώ. Αλήθεια, ποιος είχε την ιδέα για αυτού του είδους την επαναηχογράφηση;
Σίγουρα όχι η εταιρεία (γέλια)! Το τελευταίο διάστημα όταν βρισκόμασταν σε κάποιο festival και συναντούσαμε φίλους και μουσικούς μας ρωτούσαν αν θα κάνουμε κάτι ξεχωριστό για το “Balls to the wall” λόγω της επετείου των 40 χρόνων από την κυκλοφορία του. Τους απαντούσαμε ότι σκοπεύουμε να κάνουμε μία περιοδεία για αυτό αλλά όσο περνούσε ο καιρός το συζητούσαμε με τον Peter και θεωρήσαμε ότι θα ήταν καλή ιδέα να το επαναηχογραφήσουμε με καλεσμένους σε κάθε κομμάτι.
Έρχομαι σε σένα, Peter…πως αισθάνθηκες που έπαιξες μπάσο και ξαναέκανες δεύτερα φωνητικά σε τραγούδια που τα είχες ηχογραφήσει πριν από 41 περίπου χρόνια;
Peter Baltes: (γέλια) Déjà vu!
Udo Dirkschneider: Σωστά (γέλια)!
Peter Baltes: Είναι ένα πολύ ξεχωριστό άλμπουμ για εμάς και όπως είπες, όμως, είναι και λίγο επικίνδυνο να επαναηχογραφείς κάτι που είναι τόσο σημαντικό για πολλούς ανθρώπους. Συνήθως δεν αγγίζεις ή δεν πρέπει να αγγίζεις τέτοιους δίσκους! Σε όσους παραμένουν διστακτικοί ή ακόμη και αρνητικοί απέναντι σε αυτή την κίνηση από μέρους μας, οφείλω να τους πω ότι στην πραγματικότητα τους δίνεται η ευκαιρία να απολαύσουν ξανά το δίσκο αφού το original πιθανότατα μάζευε σκόνη σε κάποιο ράφι και έχουν χρόνια να το ακούσουν. Επιπλέον δίνεται η δυνατότητα στις νεότερες γενιές να το απολαύσουν με έναν διαφορετικό τρόπο. Οπότε ο σκοπός μας ήταν ουσιαστικά να το «ξανασυστήσουμε» στον κόσμο και για αυτό το λόγο η παρουσία των καλεσμένων είναι πολύ σημαντική. Δεν χρειάζεται να σου πω φυσικά ότι δεν έχει να κάνει με τα χρήματα αφού πλέον δεν υπάρχει κανένα κέρδος από τις πωλήσεις δίσκων.
Udo Dirkschneider: Πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο…χάνεις χρήματα!
Peter Baltes: Θέλουμε να τιμήσουμε έναν κλασικό μας δίσκο και να κάνουμε τη νέα γενιά μέρος αυτού του νέου εγχειρήματος. Αυτός είναι και ο λόγος που το κάναμε.
Πως καταλήξατε στους καλεσμένους; Καθίσατε μαζί και φτιάξατε μία λίστα με ποιους τραγουδιστές θέλετε να έχετε;
Udo Dirkschneider: Με τους παλιότερους τραγουδιστές σαν τον Dee Snider, τον Biff, τη Doro ήταν εύκολο καθώς επικοινωνήσαμε κατευθείαν μαζί τους. Η ιδέα πίσω από τους νεότερους σε ηλικία τραγουδιστές ανήκει στον γιο μου, τον Sven. Αυτός ήταν που πρότεινε να υπάρχει μία ισορροπία ανάμεσα σε νεότερους και παλιότερους τραγουδιστές ώστε να έχει αντίκρισμα και στις νεότερες γενιές. Αξίζει να σου πω ότι στην αρχή βάλαμε τους τραγουδιστές να τραγουδήσουν ολόκληρο το κομμάτι προκειμένου να δούμε ποια σημεία ήταν πιο ταιριαστά για να ηχογραφήσουν τελικά μαζί μου. Να σκεφτείς η Doro μας έστειλε κάπου στις 10-15 διαφορετικές εκτελέσεις…απίστευτο (γέλια)! Πρέπει να σου πω ότι δεν ήταν κάτι που το θεωρήσαμε δεδομένο. Ήταν ιδιαίτερα τιμητικό για εμάς.
Peter Baltes: Προφανώς και είχαμε μία μεγαλύτερη λίστα αλλά δεν μπορούσαν όλοι να συμμετέχουν λόγω προγραμμάτων ή άλλων πλάνων. Για παράδειγμα η Lzzy Hale από τους HALESTORM ήθελε πολύ να συμμετάσχει αλλά δεν ήταν καθόλου καλό το timing για εκείνη. Οπότε, ναι…έχεις δίκιο. Είχαμε μία λίστα στην αρχή με τραγουδιστές που θέλαμε να είναι στο δίσκο.
Αλήθεια ποιο κομμάτι θα έλεγε η Lzzy Hale;
Udo Dirkschneider: Το “Turn me on”… Είναι το αγαπημένο της τραγούδι από το “Balls to the wall”. Καμιά φορά όμως μπαίνουν στη μέση οι δισκογραφικές και δεν βγάζεις άκρη…
Πριν από μερικές μέρες μιλούσα με τη Doro και πήγε η κουβέντα στην επαναηχογράφηση του “Balls to the wall”. Της είπα ότι αν σου έλεγα πριν από 40 χρόνια ότι θα τραγουδούσες κάποια μέρα ντουέτο με τον Udo στο “Winter dreams” θα με θεωρούσες τρελό. Κι όμως…
Udo Dirkschneider: (γέλια) Έτσι είναι. Μου έχει πει πολλές φορές η Doro ότι το “Winter dreams” είναι το αγαπημένο της τραγούδι από το “Balls to the wall”. Πιστεύω, κιόλας, ότι της ταιριάζει πάρα πολύ.
Μιλώντας για αγαπημένα τραγούδια, το δικό μου αγαπημένο είναι το “Losing more than you’ve ever had“.
Udo Dirkschneider: Εξαιρετική επιλογή.
Μα είναι απίστευτο κομμάτι. Μάλιστα, η νέα εκτέλεση με τον Michael Kiske είναι συγκλονιστική.
Udo Dirkschneider: Όταν φτιάχναμε τη λίστα, θυμάμαι να λέω με τον Peter ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ό,τι πρέπει για τον Michael Kiske. Θα σου πω το εξής: όταν επικοινωνήσαμε μαζί του, ήταν πολύ νευρικός και είχε άγχος καθώς δεν ήξερε αν θα αποδώσει όπως του αξίζει το κομμάτι. Όμως όπως είπες η δουλειά που έκανε ήταν απίστευτη. Προσέδωσε το δικό του χαρακτήρα στο τραγούδι όπως έκαναν άλλωστε και όλοι οι καλεσμένοι. Για παράδειγμα όταν ακούσαμε το “London Leatherboys” από τον Biff…μιλάω για την έκδοση του κομματιού που το τραγούδησε ολόκληρο στην αρχή, τόσο εγώ όσο και ο Peter σκεφτήκαμε αμέσως ότι ήταν ένα κλασικό κομμάτι των SAXON!
Peter, πάμε λίγο πίσω στο χρόνο. Όταν ηχογραφούσατε το “Balls to the wall” αισθανθήκατε καθόλου πίεση δεδομένου ότι ερχόσασταν φορτσάτοι με δύο δισκάρες όπως το “Breaker” και το “Restless and wild”;
Peter Baltes: Δεν θα σου πω ψέματα… Υπήρχε λίγη πίεση αλλά θα πρέπει να θυμάσαι κιόλας ότι ήμασταν τότε νέοι και ήμασταν συνέχεια μαζί σε ένα studio δουλεύοντας πάνω στα κομμάτια. Το αποτέλεσμα ήταν να είμαστε τόσο αφοσιωμένοι στις νέες συνθέσεις που δεν είχαμε χρόνο να σκεφτούμε τίποτα άλλο. Για μένα, το “Balls to the wall” είναι ο τελειότερος δίσκος των ACCEPT. Σε άκουγα πριν να μας λες ότι το “Losing more than you’ve ever had” είναι το αγαπημένο σου κομμάτι στο δίσκο και σκεφτόμουν ότι αυτό και το “Guardian of the night” είναι τα δύο κομμάτια που δεν τα έχουμε παίξει ποτέ ζωντανά επί σκηνής. Για μένα, το “Balls to the wall” δεν είναι μονάχα το πιο πετυχημένο μας εμπορικά άλμπουμ αλλά θα έλεγα ότι είναι και το αρτιότερο. Οπότε, όταν το ηχογραφούσαμε και αργότερα ακούγαμε τη μίξη του Michael Wagener ξέραμε ότι είχαμε στα χέρια μας κάτι πολύ δυνατό αλλά δεν γίνεται να γνωρίζεις τότε αν θα αρέσει κιόλας στον κόσμο. Ευτυχώς άρεσε (γέλια)! Αν το σκεφτείς το “Balls to the wall” ήταν το άλμπουμ που μας καθιέρωσε. Το “Breaker” έδωσε το στίγμα της μουσικής μας αλλά το “Balls to the wall” απογείωσε την καριέρα μας!
Ξέρεις, Peter…δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο γιατί όταν με ρωτάνε πιο είναι το πιο αντιπροσωπευτικό σας άλμπουμ, πάντα τους λέω το “Balls to the wall”. Είναι αυτό που συγκεντρώνει τα πάντα σε μία δεκάδα υπερκλασικών τραγουδιών!
Peter Baltes: Έχεις δίκιο… Έτσι είναι.
Θυμάστε την εποχή που δεν υπήρχε internet και έμπαινες στο δισκάδικο και αγόραζες ένα δίσκο μόνο και μόνο γιατί σου άρεσε το εξώφυλλο; Έτσι αισθάνθηκα και εγώ όταν πρωτοείδα το εξώφυλλο του “Balls to the wall” χωρίς να σημαίνει ότι είναι κανένα αριστούργημα αλλά είναι σίγουρα πολύ χτυπητό.
Udo Dirkschneider: Ήταν ιδέα της μάνατζερ μας, της Gaby (σ.σ. Hauke ή Deaffy που έγραφε πολλούς από τους στίχους των ACCEPT και αργότερα παντρεύτηκε τον Wolf Hoffmann). Είχε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες για την όλη αισθητική του δίσκου. Μπορώ να σου πω, μάλιστα, ότι όσον αφορά στη στιχουργική πλευρά και στο θέμα του artwork, τα πάντα ήταν δικά της… Εμείς γράφαμε τη μουσική. Νομίζω ότι είχε δίκιο σε όλο το πλάνο marketing που είχε στο μυαλό της αφού σκέψου ότι 40 χρόνια μετά πολύς κόσμος μιλάει ακόμη για αυτό το εξώφυλλο.
Δεν χρειάζεστε φαντάζομαι εμένα να σας πω ότι ήσασταν μία από τις πρώτες μπάντες αν όχι η πρώτη μπάντα στο heavy metal η οποία μίλησε ανοιχτά για μειονότητες σε κομμάτια όπως το “London leatherboys” ή το “Love child”. Ξέρεις… Σήμερα μπορεί να θεωρείται δεδομένο αλλά τότε δεν το έκανε κανένας.
Udo Dirkschneider: Οπωσδήποτε δεν ήταν δεδομένο…το αντίθετο μάλιστα (γέλια)! Ωστόσο, είναι και αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία του δίσκου.
Εκείνη την εποχή πήγατε στην Αμερική ανοίγοντας τις συναυλίες των KISS. Πως ήταν η όλη εμπειρία;
Udo Dirkschneider: Μάθαμε πολλά από τους KISS όσον αφορά το πως θα πρέπει να κινούμαστε πάνω στη σκηνή αν θέλουμε να κερδίσουμε ένα αμερικάνικο ακροατήριο. Μην ξεχνάς ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο για μία νέα γερμανική μπάντα να κερδίσει την αμερικάνικη νεολαία. Κι όμως τα πήγαμε περίφημα. Τόσο ο Paul (Stanley) όσο και ο Gene (Simmons) μας βοήθησαν πολύ.
Ετοιμάζεστε να περιοδεύσετε σε όλο τον κόσμο παίζοντας όλο το “Balls to the wall”. Υπάρχει περίπτωση σε ορισμένες συναυλίες να δούμε καλεσμένους μαζί σας πάνω στη σκηνή; Για παράδειγμα, όταν παίξετε στην Αγγλία, μπορεί ο Biff να πεταχτεί να πει μαζί σας το “London leatherboys”…
Udo Dirkschneider: Φυσικά… Αυτό είναι το πλάνο και όπου μπορούμε θα το επιδιώξουμε. Εννοείται ότι στο Wacken τα πράγματα είναι πιο εύκολα και σίγουρα θα ανέβουν πολλοί καλεσμένοι πάνω στη σκηνή μαζί μας. Θα εξαρτηθεί φυσικά και από τα προγράμματα τους αλλά ναι, αυτό είναι το σχέδιο.
Ερώτηση για τον Peter… Υπήρχε κάποιο τραγούδι στην επαναηχογράφηση που σε δυσκόλεψε; Αναφέρομαι κυρίως στα δεύτερα φωνητικά που είναι τόσο χαρακτηριστικά στη μουσική των ACCEPT…
Peter Baltes: Σίγουρα έπρεπε να ξαναμάθω το “Losing more than you’ve ever had” και το “Guardian of the night”… Είχα να τα παίξω από τότε. Επίσης, να ξέρεις ότι σπάνια οι μουσικοί ακούνε τους δίσκους τους, έτσι και εγώ (γέλια)! Ένας από τους λόγους που δεν είχαμε παίξει ποτέ το “Losing…” είναι διότι είχε πολλά δεύτερα φωνητικά και τότε στους ACCEPT τα φωνητικά τα είχαμε αναλάβει μόνο εγώ και ο Udo φυσικά. Οπότε ήταν εξαιρετικά δύσκολο να το αποδώσεις σε συναυλιακό περιβάλλον, γι’ αυτό δεν το παίξαμε. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς αφού και ο Sven τραγουδάει υπέροχα και έτσι μπορούμε να αποδώσουμε το κομμάτι στην εντέλεια του. Πάντως, δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση η επαναηχογράφηση ορισμένων σημείων.
Udo Dirkschneider: Όταν το παίξαμε πριν από λίγο καιρό στην Bogota ο κόσμος ξετρελάθηκε!
Τώρα που κάνατε το “Balls to the wall”, υπάρχει περίπτωση να επιχειρήσετε κάτι ανάλογο και με κάποιον άλλο κλασικό δίσκο των ACCEPT;
Udo Dirkschneider: Χμμ… Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με κάτι τέτοιο γι’ αυτό θα σου απαντήσω κατηγορηματικά ότι δεν θα επαναηχογραφήσουμε κάποιον άλλο δίσκο μας.
Peter Baltes: Επιπλέον είμαστε τόσο απασχολημένοι με τους U.D.O. αφού θα περιοδεύσουμε σε όλο τον κόσμο και μέσα στο καλοκαίρι θα ηχογραφήσουμε το νέο studio άλμπουμ, αλλά θα συμφωνήσω με τον Udo. Το “Balls to the wall” ήταν μία καλή ιδέα αλλά ως εκεί. Δεν θα κάνουμε κάτι άλλο με κάποιον άλλο κλασικό δίσκο μας.
Για το τέλος θα ήθελα να σας ρωτήσω τι να περιμένουν οι Έλληνες οπαδοί σας από τις δύο συναυλίες που θα δώσετε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη;
Udo Dirkschneider: Προφανώς θα ακούσουν ολόκληρο το “Balls to the wall” και πολλά hits των ACCEPT! Ίσως και κάποιες εκπλήξεις..
Εκπλήξεις…;
Peter Baltes: Με έπεισαν να τραγουδήσω ένα κομμάτι.
Αυτό θα μας πεις μόνο;
Peter Baltes: Προς το παρόν (γέλια)!
Udo Dirkschneider: Είναι έκπληξη!
Κάπου πηγαίνει ο νους μου…
Peter Baltes: Δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι πάντως…(γέλια)!
Σάκης Νίκας
Φωτογραφίες: Martin Hausler
