«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: COFFIN HUNTERS
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Wake the dead”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Unsigned/Independent
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Sean Rivera – Φωνητικά
Eric Harriman – Κιθάρα
Brian Crites – Μπάσο
Brennan Kunkel – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube
Από την επαρχία της Sonoma στην California μας έρχονται οι COFFIN HUNTERS, με το δεύτερό τους album, “Wake the dead”. Βλέπω πως ως συγκρότημα υπάρχουν από το 2017 και μάλιστα έχουν ήδη κυκλοφορήσει ένα full length album, το “The fire knight” του 2019. Ξέρεις τη ρήση που λέει να μην κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του, έτσι; Και λογικά θα θυμάσαι μια ετικέτα σε κάποια προϊόντα, γλυκίσματα, που γράφει «η επικάλυψη δεν είναι σοκολάτα». Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τους Αμερικανούς, βλέποντας το εξώφυλλό τους. Ασπρόμαυρο, γκροτέσκο, με τάφους, σκελετούς, νεκροζώντανους, κάσες και αιχμηρό λογότυπο… δεν σου κάνει περισσότερο για εξώφυλλο μιας thrash ή death metal μπάντας; Ό,τι πρέπει είναι! Με αυτό το σκεπτικό και αναλογιζόμενος τους τόνους σαπίλας που κυκλοφορεί στο underground από ακραίες μπάντες, οι οποίες κανονικά θα έπρεπε να μην παράγουν μουσική αλλά να πάνε πρώτα να λύσουν τα ψυχολογικά τους θέματα και κατόπιν να ασχοληθούν με κάποιο sport ή hobby, έβαλα το άλμπουμ να παίξει… Κι όμως… τα φαινόμενα με απάτησαν!
Οι COFFIN HUNTERS πρέπει να είναι πολύ «παλαιών αρχών» στα ακούσματά τους. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως και η δική τους μουσική είναι ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος. Heavy metal όπως παιζόταν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 με αρχές της δεκαετίας του ’80 στην σκηνή του N.W.O.B.H.M και στις Η.Π.Α, εννοείται με έντονο το hard rock στοιχείο, πολύ ωραία απόδοση, όμορφα, μελωδικά φωνητικά, μια ελαφριά αίσθηση occult στην ατμόσφαιρα και πολύ καλή παραγωγή, που χαρίζει έναν τέλειο vintage ήχο. Μόνο και μόνο με αυτήν την περιγραφή, εγώ θα είχα ήδη «τσιμπήσει» το δόλωμα, δε θα χρειαζόταν καν να ακούσω το άλμπουμ. Βάσει γούστου μιλώντας, ναι; Οκτώ τραγούδια, κάτι περισσότερο από 40 λεπτά διάρκεια, αμεσότητα, ευθύτητα, το συναίσθημα του οπαδού να συμπορεύεται με τον επαγγελματισμό του μουσικού… τί άλλο να ζητήσουμε; Ακόμη και το δεκάλεπτο “Coffin lord” κυλάει σαν γάργαρο νεράκι, δείγμα του πόσο καλά κατέχουν την τεχνική του songwriting τούτοι δω οι Καλιφορνέζοι. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτός εδώ πρέπει να είναι ο τελευταίος τους δίσκος με την περιγραφή “Unsigned/Independent”. Γιατί δε μπορεί τόσο ωραίες μπάντες να μην έχουν στέγη, και να απολαμβάνουν συμβολαίου τα απανταχού «λιμά»*… Δηλαδή, έλεος! Πάω να τσεκάρω και το ντεμπούτο τους.
* τα άχρηστα και μη πειστικά λόγια, οι άχρηστες και χωρίς αξία πράξεις και χειρονομίες. Προέρχεται από τα άχρηστα χαρτιά στο παιχνίδι της πρέφας και της πόκας
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: CONSTRICTOR
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Ravages of fate”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Wings of destruction
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Alex Sakharov – Τύμπανα
Ilya Sterkhov – Κιθάρες
Roman Strekalov – Κιθάρες, φωνητικά
Vadim Drozdov – Μπάσο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
YouTube
Disclaimer 1: Ένας λόγος που χαιρόμαστε να γράφουμε σε αυτήν την στήλη, είναι γιατί οι ευχάριστες εκπλήξεις είναι πολλές και συχνά-πυκνά ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με μπάντες την ύπαρξη των οποίων κακώς δε γνωρίζαμε. Ένας άλλος λόγος, που σχετίζεται με τον πρώτο, είναι πως μας διαβάζουν άνθρωποι που έχουν «μπει στο πετσί» του νοήματός της, ψάχνουν, ασχολούνται, ανακαλύπτουν και εν τέλει προτείνουν! Ο φίλος Κώστας λοιπόν, έπεσε πάνω στο νέο άλμπουμ των Ρώσων CONSTRICTOR και μας πρότεινε να το ακούσουμε, θεωρώντας το αφενός ιδανικό για το πνεύμα των Underground Halls, αφετέρου αξιόλογο ώστε να παρουσιαστεί από αυτά.
Disclaimer 2: Το ότι ο κόσμος τρελάθηκε, άνθρωποι σκοτώνονται και μεγάλες δυνάμεις λύνουν όπως πάντα τις διαφορές τους στην πλάτη αθώων ανθρώπων, δε μας δίνει το δικαίωμα να αποκλείσουμε την καλλιτεχνική έκφραση ανθρώπων που στο κάτω-κάτω, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, δεν φαίνεται να έχουν σχέση με όλο αυτό. Αντίθετοι λοιπόν σε πρακτικές του τύπου «να αποκλείσουμε οτιδήποτε είναι ρωσικό», λόγω των γνωστών τραγικών γεγονότων, και γελώντας με πράξεις όπως ο αποκλεισμός της κλασικής μουσικής Ρώσων συνθετών από τις απανταχού εκδηλώσεις πολιτισμού στην Ευρώπη, παρουσιάζουμε το “Ravages of fate”.
Ξεκινώ από αυτό: Υπάρχουν πολλοί δίσκοι με έντονο retro «χρώμα». Μας αρέσουν και τους χαιρόμαστε, εφόσον είναι σωστά παιγμένοι, έχουν καλές συνθέσεις και αποτυπώνουν μια περασμένη εποχή πιστά και όχι με «γραφικό», χαζό τρόπο. Υπάρχουν όμως και κάποιοι δίσκοι, που δεν αναβιώνουν απλά, αλλά μοιάζουν λες και βγήκαν από άλλη εποχή! Τούτο δω το δισκάκι, δε ξέρω πως το κατάφεραν οι CONSTRICTOR, αλλά αν του αλλάζαμε τη χρονολογία κυκλοφορίας, γράφοντας 1990, θα παραπλανούσαμε πολύ κόσμο! Οι ίδιοι δηλώνουν πως αντλούν πρωτίστως επιρροές από τις tech thrash μπάντες της Δυτικής και Ανατολικής Ακτής των Η.Π.Α και δευτερευόντως από τις μεγάλες heavy metal μπάντες και μα την αλήθεια, είναι ειλικρινείς! Τεχνικό thrash λοιπόν, με όχι τόσο «σπαστικό» χαρακτήρα και βιρτουόζικο όσο πρέπει ώστε να «πιάσει» και τον ακροατή που δεν είναι τόσο «χωμένος» στην όλη φάση. Υπάρχουν αρετές εδώ, όπως η χρήση των κιθαρών, υπάρχουν κάποιες παράμετροι που χρειάζονται βελτίωση, όπως τα φωνητικά που σε στιγμές πάσχουν από την έλλειψη «ισορροπίας», οι ιδέες γενικά είναι καλές… Το “Ravages of fate” περνά τη βάση με χαρακτηριστική άνεση, αλλά βρίσκει γρήγορα «ταβάνι». Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός πως τα τραγούδια αυτά μπορούν εύκολα να γίνουν η βάση ώστε πάνω τους να χτιστεί ένα ωραίο οικοδόμημα. Στα υπόψιν για το μέλλον, λοιπόν. Μέχρι τότε…
(7 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: CRISIX
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Full HD”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Listenable Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Javi Carrion – Τύμπανα
Marc Busque “Busi” – Κιθάρες
Albert Requena – Κιθάρες
Julian Baz – Φωνητικά
Pla Vinseiro – Μπάσο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Website
Spotify
YouTube
Δουλευταράδες, ενεργητικότατοι και άκρως έξω καρδιά οι Καταλανοί thrashers CRISIX το δίχως άλλο. Η αγάπη και αφοσίωση τους σε αυτό που κάνουν δεν αμφισβητείται, έχουν και τον απαραίτητο χαβαλέ σαν άτομα όπου ξέρουν αν και πόσο πρέπει να παίρνουν τους εαυτούς τους στα σοβαρά (α λα TANKARD), κοινώς μια ωραία ατμόσφαιρα που θα έλεγε μια ψυχή από τα παλιά. Στον 6ο τους δίσκο από το 2011 και μετά, ονόματι “Full HD”, ακολουθούν τη γνώριμη πατέντα των δίσκων τους με το τσιτωμένο στυλάκι τους να ακροβατεί μεταξύ σοβαρότητας και χαβαλέ και στο τέλος να καταφέρνουν – και πάλι – να μπερδεύουν τον μέσο ακροατή. Κι αυτό διότι ενώ έχουν τρομερές δυνατότητες κι ενίοτε φονικό παίξιμο, πάντα κάτι γίνεται στο τέλος κι αντί να κρατηθεί μια συγκεκριμένη ποιότητα στα άλμπουμ, πάνε στη βρύση και δεν πίνουν νερό. Γι’ αυτό και προκαλεί πολύ μεγάλο ερώτημα ειδικά στους thrash κύκλους το πώς ενώ δουλεύουν τόσο σκληρά και όντως αγαπάνε όσο λίγοι αυτό που κάνουν (και ειδικά το είδος), εν τέλει δε δείχνουν ικανοί – ακόμα – να περάσουν στο επόμενο επίπεδο συνθετικά, γιατί από άποψη προώθησης, συναυλιών και έκθεσης στο κοινό, τα πάνε ως και περίφημα. Για παράδειγμα, οι συμπατριώτες τους ANGELUS APATRIDA που είναι αρκετά λιγότερο προβεβλημένοι, είναι μια πολύ πιο ποιοτική και ουσιώδης – και έμπειρη – μπάντα, δεν το αναλύω καν εκτός Ισπανίας.
Κρίμα γιατί πραγματικά είναι πολύ καλοί παίκτες, έχουν αιχμηρές ριφφάρες, πολύ καλή παραγωγή, τα φρενήρη σημεία τους είναι σούπερ, κι εκεί που περιμένεις απλά για τα επόμενα 42’ να πάει έτσι η δουλειά και να διαλύσεις τα πάντα γύρω σου, πάλι στο τέλος σε μπερδεύουν και σε αφήνουν με το αίσθημα του ανεκπλήρωτου. Έτσι ακροβατούν πάντα ανάμεσα στο 7-8 ενώ έχουν δυνατότητες για 9+ (οκ δε μπορούν να φτάσουν το απόλυτο, δεν το συζητάμε), ενώ και η συνέπεια με την οποία δουλεύουν για το συγκρότημα εκτός στούντιο δεν συνάδει με το υλικό τους. Για παράδειγμα, στις εκδόσεις του δίσκου θα συμπεριλαμβάνονται 3D γυαλιά για να μπορεί να διακρίνει κάποιος το κοκκινο-μπλέ artwork (Το είχαν κάνει και οι VOIVOD στο “The outer limits” αυτό, γύρω στα 30 χρόνια πριν), ενώ στο βίντεο για το “W.N.M. United” έχουν κοτζάμ Chuck Billy των TESTAMENT να το προλογίζει και πληθώρα καλεσμένων* από την αφρόκρεμα του thrash των ημερών μας. Δεν ξέρω αν είμαι υπέρμετρα αυστηρός μαζί τους ή αν έχω μεγαλύτερες προσδοκίες λόγω τρόπου δουλειάς τους, σίγουρα θα σας αρέσει ο δίσκος περισσότερο από μένα, απλά περιμένω χρόνια να κάνουν το «μπαμ» που δεν έρχεται και θεωρώ ότι τους κρατάει πίσω σε σχέση με το τι αξίζουν. Ακούστε το νέο EVIL INVADERS για να δείτε πως γίνεται η διαφορά! Άσε που μου τη «σπάσανε» πάλι, άκου εκεί “Macarena mosh” και “John was born for metal”, δύο χρονών ρε σεις;!;) Σ’ αυτό που συμφωνώ είναι ότι όντως… THE WORLD NEEDS MOSH!
*Οι καλεσμένοι στο εν λόγω κομμάτι περιλαμβάνουν τους:
John Kevill (WARBRINGER)
Poney Ret (VIOLATOR)
Νίκο Μελισσουργό (SUICIDAL ANGELS)
Philly Byrne (GAMA BOMB)
Diva Satanica (NERVOSA)
Guillermo Izquierdo (ANGELUS APATRIDA)
Jose Barrales (BONDED BY BLOOD)
Leny Breuss (DUST BOLT)
Rick Rangel (FUELED BY FIRE)
Heavy Kevy (INSANITY ALERT)
Και τι κοινό έχουν όλες οι μπάντες των καλεσμένων; Είναι ΠΟΛΥ πιο συνεπείς συνθετικά και ποιοτικά από τους CRISIX!
7,5 / 10
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: EUCHARIST
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “I am the void”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Regain Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Simon “BloodHammer” Schilling – Τύμπανα
Markus Johnsson – Κιθάρες, φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
YouTube
Spotify
Bandcamp
Μια επιστροφή στην κυριολεξία από το πουθενά, που δεν την περίμενε μάλλον κανείς. Οι EUCHARIST ήταν ένα από τα πιο όμορφα κρυμμένα μυστικά του μελωδικού Σουηδικού death metal, και τα δυο λαμπρά άλμπουμ που είχαν κυκλοφορήσει (“A velvet creation” -1993 και “Mirrorworlds” -1997), σε συνδυασμό ότι στην πορεία εξαφανίστηκαν, έκαναν πολλούς να μιλάνε για ένα από τα μεγαλύτερα “what if…” της Σκανδιναβικής μεταλλικής ιστορίας. Οι νεότεροι σε ηλικία μάθανε την μπάντα για όλους τους λάθος λόγους, διότι έπαιζε ο Daniel Erlandsson τύμπανα, νυν ντράμερ των ARCH ENEMY και μικρός αδερφός του Adrian Erlandsson (ο original Erlandsson, ο ορθόδοξος, δεν πιστεύω να χρειάζονται συστάσεις). Ακόμα κι αν οι λόγοι ήταν λάθος, τουλάχιστον το όνομα των EUCHARIST έστω κι έτσι έγινε γνωστό κι έτσι ακόμα περισσότεροι ενστερνίζονταν την ίδια άποψη, ότι επρόκειτο για μια από τις καλύτερες μπάντες που έβγαλε ποτέ η χώρα, ειδικά στο είδος τους. Όλοι αυτοί μάλλον δε θα πιστεύουν όταν θα διαβάζουν για την επιστροφή τους 25 χρόνια μετά, καθώς όπως είναι λογικό, η μπάντα θεωρήθηκε νεκρή και ουδείς πολυπίστεψε ότι θα υπάρξει νέα δουλειά παρά την επίσημη ενεργοποίησή τους ξανά από το 2015 και μετά. Κι όμως τελικά η επιστροφή έγινε και μάλιστα με ιδιαίτερο τρόπο και ήχο.
Αυτή τη φορά οι EUCHARIST παθαίνουν UNANIMATED, οι οποίοι επίσης επέστρεψαν μετά από μακρά απουσία, κι έτσι το πάλαι ποτέ μελωδικό death metal τους έχει αντικατασταθεί πλήρως από death/black αισθητική. Το τρίτο τους άλμπουμ με τίτλο “I am the void” κάθε άλλο παρά γεφυρώνει το κενό των 25 ετών, καθώς μας παρουσιάζει το συγκρότημα σε τελείως διαφορετική οπτική. Και μάλιστα στην απαγορευτική διάρκεια των 76μιση λεπτών (74 και κάτι λεπτά διαρκούσαν οι άλλοι δυο δίσκοι τους μαζί)! Κι όμως οι EUCHARIST ακόμα κι αν έλειψαν 25 χρόνια, ακόμα και με 76μιση λεπτά δίσκο και με άλλο τελείως ήχο, καταφέρνουν το ακατόρθωτο, να βγάλουν ένα σπουδαίο και απόλυτα καλοδουλεμένο άλμπουμ. Το οποίο να τονίσω ότι είναι τρομερά ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος και δεν το βαρέθηκα στιγμή παρά την διάρκεια DREAM THEATER/SAVIOUR MACHINE/TOOL δίσκου που έχει. Εντυπωσιακή η χροιά του «τα παίζω όλα και συμφέρω» Markus Johnsson, τρομερός και ο BloodHammer στα τύμπανα, δεν ήθελε πολύ να δέσει το γλυκό. Παικτικά μιλάμε για δίσκο από άλλη εποχή που θα μπορούσε κάλλιστα να βγει στην πρώτη τους περίοδο καθώς ακουστικά είναι τέρμα ‘90s, ενώ και μόνο που βλέπω δίσκο από την τίμια Regain αρκεί για να σας τον προτείνω.
Μπράβο τους για το πώς έχτισαν όλο το άλμπουμ, το οποίο προφανώς με πολύ μικρότερη διάρκεια θα έπαιρνε μεγαλύτερο βαθμό κι ενδεχομένως να άφηνε εποχή μελλοντικά!
(8 / 10)
Άγγελος Κατσούρας
