a
«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: BISMARCK
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Vourukasha”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Dark Essence Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Anders Vaage – Μπάσο
Tore Lyngstad – Τύμπανα
Eirik Goksøyr – Κιθάρες
Trygve Svarstad – Κιθάρες
Torstein Nørstegård Tveiten – Φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
Spotify
Μετά το ντεμπούτο τους “Urkraft” του 2018 και τον εξαιρετικό διάδοχό του, το “Oneiromancer” του 2020, μετά από τέσσερα χρόνια αποχής από την δισκογραφία, ήρθε η ώρα για τους Νορβηγούς BISMARCK να μας πάνε ένα νέο μουσικό ταξίδι, αυτή τη φορά στον μυθικό ωκεανό “Vourukasha”, όπως επέλεξαν να ονομάζεται το νέο τους άλμπουμ, εμπνευσμένο από τον κοσμικό ωκεανό που συναντά κανείς στην Ζωροαστρική θρησκεία. Οι Νορβηγοί ξέρουν πολύ καλά να παίζουν το μουσικό τους παιχνίδι και αυτό είναι ακόμα πιο ξεκάθαρο στην τρίτη και μάλλον καλύτερη ως τώρα δισκογραφική τους προσφορά.
Με βάση ένα ιδιότυπο sludge/stoner/doom δικό τους ύφος το οποίο βρίσκει κανείς ατόφιο στο opener “Sky Father”, οι BISMARCK στο “Vourukasha” αγγίζουν τα όρια της ψυχεδέλειας, ανακατεύοντας μέσα στις μελωδίες τους από τουμπερλέκια και ανατολίτικες μελωδίες, όπως στο πανέμορφο “Kigal” και ονειρικές, σχεδόν χαοτικές μελωδίες, όπως στο εξαιρετικό “The tree of all seeds” , αλλά και το ομώνυμο του δίσκου τραγούδι, με τα χορωδιακά φωνητικά του στο φόντο. Τα δε φωνητικά, αλλού καθαρά, αλλού βρώμικα, με τις εναλλαγές τους τονίζουν την ένταση των τραγουδιών.
Κορυφή των έξι συνθέσεων του δίσκου όμως αποτελεί το τελευταίο άσμα. Ένα τραγούδι γεμάτο αλλαγές, βαριά και αργόσυρτα τύμπανα, έντονα doom στοιχεία και φοβερά ακουστικά περάσματα. Και μόνο η ατμοσφαιρικότατη εισαγωγή του “Ocean dweller”, είναι αρκετή για να πείσει τον ακροατή, ότι κάτι πολύ μεγάλο έρχεται προς το μέρος του. Και φυσικά η συνέχεια, αποδεικνύει το δίκαιο της προσδοκίας του. Χωρίς εξάρσεις, χωρίς γρήγορα σημεία, μόνο ένα όνειρο, μέσα από μία ομίχλη.
Ξεπέρασαν εαυτόν οι BISMARCK με το νέο τους πόνημα. Μπορεί να τους πήρε τέσσερα χρόνια, αλλά αυτό που παρέδωσαν, άξιζε κάθε αναμονή. Ακόμα και αν χρειαστούν άλλα τέσσερα χρόνια μέχρι την επόμενη κυκλοφορία τους, αν διατηρήσουν αυτά τα στάνταρ, η μόνη λέξη που έρχεται είναι χαλάλι. Δώστε τους τα τριάντα πέντε (μόλις και δυστυχώς) λεπτά που απαιτεί η ακρόαση του δίσκου τους, το κέρδος θα είναι πολλαπλάσιο.
(9 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: HANDS OF GORO
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Hands of Goro”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nameless Grave Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Tom Draper – Κιθάρα, πλήκτρα, β’ φωνητικά
Adrian Maestas – Μπάσο, φωνητικά
Avinash Mittur – Τύμπανα, πλήκτρα, β’ φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
YouTube
Ωπ! Τι έχουμε εδώ; Δεύτερη σερί φορά, μετά το προηγούμενο Underground Halls, που ασχολούμαστε με το γενεαλογικό δέντρο των THE LORD WEIRD SLOUGH FEG. Δεν μας «χάλασε» καθόλου, έχω να ομολογήσω, ελπίζω να λες και συ το ίδιο! Η σχέση τούτη τη φορά με την μπαντάρα του Mike Scalzi, έχει να κάνει με τον μπασίστα Adrian Maestas, ο οποίος μαζί με τον Tom Draper των εξαίσιων SPIRIT ADRIFT (super το περσινό “Ghost at the gallows”, το άκουσες;) και τον drummer των NITE, Avinash Mittur, δημιούργησαν ετούτο δω το περίεργο, αλλόκοτο power trio. HANDS OF GORO, λέει… αν η μουσική είναι εξίσου ενδιαφέρουσα με το όνομα του project (νομίζω πως όλοι πάνω-κάτω ξέρουμε ποιος είναι ο Goro, επίσης λογικά το ξέρει και η τσέπη μας ή η τσέπη του πατέρα μας) και ανάλογη με το γκροτέσκο artwork, τότε έχουμε χτυπήσει διάνα, έχουμε βρει φλέβα χρυσού.
Ως το τρίτο κύμα του New Wave Of British Heavy Metal περιγράφουν οι ίδιοι τη μουσική τους και νομίζω καταλαβαίνω τη λογική πίσω από αυτό. Τα «Χέρια του Γκόρο» παίρνουν το early 80s heavy metal, το αναμειγνύουν με hard rock, του κάνουν γερές punk ενέσεις και τελικά φτιάχνουν κάτι που μοιάζει αρκετά με τους THE LORD WEIRD SLOUGH FEG. Χύμα φάση, σε σημεία ακατέργαστη, με μπόλικο πάθος που ξεχειλίζει, ορμητικότητα, τσαμπουκά, ξέφρενες κιθάρες, μπάσο που πρωταγωνιστεί, αλαφιασμένα τύμπανα και γηπεδικά φωνητικά. Ό,τι ακριβώς θα περίμενε κάποιος από αυτούς τους τρεις μουσικούς. Από τους DIAMOND HEAD στους RAVEN, από εκεί στους MOTORHEAD και έπειτα στους HAMMERS OF MISFORTUNE και DAWNBRINGER, ο δρόμος είναι πολύ μικρός και δεν έχει πουθενά στροφές.
Κοίτα, θα είμαι ειλικρινής. Τόσο η μπάντα, όσο και το άνω κείμενο μαζί με τον βαθμό, αφορούν όσους έχουμε λιώσει τη δισκογραφία του Mike Scalzi. Οι υπόλοιποι, προσέλθετε με δική σας ευθύνη. Οι HANDS OF GORO δε θα φιγουράρουν σε λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς, δε θα αποκτήσουν mainstream status, δε θα τους δεις στα «μεγάλα σαλόνια». Είναι όμως το ίδιο βέβαιο, πως μερικοί «βλαμμένοι», σαν αυτόν που γράφει τούτες τις γραμμές, θα τους ακούσουν αρκετά και θα τους εκτιμήσουν. Οπότε τελικά ναι…
Goro wins.
Fatality.
(7,5 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: IN AEVUM AGERE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Darkness, then light”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Metal on Metal Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Marcello D’Anna – Κιθάρα, μπάσο
Michele Coppola – Τύμπανα
Bruno Masulli – Κιθάρα, φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp 1
Bandcamp 2
Facebook
Spotify
YouTube
Παλαιοί γνώριμοι της στήλης οι Ιταλοί IN AEVUM AGERE, με ιστορία πολλών ετών, σχεδόν είκοσι παρακαλώ! Εμείς τους είχαμε παρακολουθήσει ξανά στο “The shadow tower”, στο “Canto III” και στο “Emperor of Hell – Canto XXXIV”, παρακολουθούμε δηλαδή την πορεία και την εξέλιξή τους από κοντά. Από κοντά θα δούμε και το νέο τους album, “Darkness, then light”. Δεν έχω στίχους να συνοδεύουν το promo, αλλά από τους τίτλους των τραγουδιών και το εξώφυλλο, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι όπως και στις προηγούμενες κυκλοφορίες, έτσι και στον καινούργιο δίσκο, η στιχουργική ενασχόληση του συγκροτήματος παραμένει η ίδια: «Θεία Κωμωδία», Δάντης, Βιργίλιος, οι Εννέα Κύκλοι της Κολάσεως, το Καθαρτήριο, ο ποταμός Κώκυτος, ο Διάβολος, οι αμαρτωλοί και προδότες που βασανίζονται νυχθημερόν… Ωραία πράγματα, ενδιαφέροντα, με πολύ πλούσιο υπόβαθρο και πάνω απ’όλα… doom!
Doom metal λοιπόν, αλλά ίσως όχι όπως το περιμένεις. Ναι μεν βασικές αρχές του ιδιώματος σαν τους CANDLEMASS είναι παρούσες, δεν θα γινόταν άλλωστε διαφορετικά, εκκωφαντικός όμως είναι και ο «θόρυβος» που κάνουν, φαινομενικά και θεωρητικά, αλλότριες αναφορές: ο ακραίος ήχος (υπό τη μορφή του death metal), οι NEVERMORE, το πολύ βαρύ, σουηδικό power metal. Η riff-ολογία είναι άκρως επιθετική, σε σημεία πολύπλοκη παραπάνω από όσο θα περιμέναμε, το rhythm section ακολουθεί τη φιλοσοφία των Jim Sheppard/Van Williams («παίζουμε ακραία χωρίς να ανήκουμε σε extreme metal group», με τη δίκαση να οδηγεί το άρμα), οι μελωδίες και η ατμόσφαιρα απλώνουν ένα λυρικό πέπλο ώστε να ενταθεί ο doom metal χαρακτήρας της μουσικής, τα φωνητικά είναι μοναδικά σε χροιά. Άκουσε το παρακάτω τραγούδι, είναι ενδεικτικό του δίσκου:
H παραγωγή, η καλύτερη ως τώρα μεταξύ των κυκλοφοριών της μπάντας, είναι η πρέπουσα. Ο όγκος και η δύναμη συνυπάρχουν με τη μελωδία με τον σωστό τρόπο, σε ισορροπία. Δυστυχώς, ενώ αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο, έχουμε φτάσει εν έτει 2024 να το αναφέρουμε ως κάτι το σπουδαίο, καθώς ακόμη και σήμερα, υπάρχουν πολλοί δίσκοι των οποίων ο ήχος όχι μόνο δεν είναι σωστός, αλλά περνά στα επίπεδα του κακού, του ανεπίτρεπτου. Ευτυχώς, εδώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει, οπότε ο ακροατής μπορεί να απολαύσει πολύ καλά τραγούδια σαν το “Kerberos”, το “The Harpies and the Suicides”, το “Itinerarium Mentis in Deum” και το ομότιτλο του album, στο 100%.
Άλλη μια πολύ καλή δουλειά για τους Ιταλούς φίλους μας, αξίζει της προσοχής μας. Εγώ το χρέος μου το έκανα.
(7,5 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: MAERE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “…and the universe keeps silent”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Transcending Obscurity Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
IV – Μπάσο, δεύτερα φωνητικά
I – Φωνητικά
V – Τύμπανα, κιθάρες, δεύτερα φωνητικά
ΙΙΙ – Κιθάρες, δεύτερα φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp 1
Bandcamp 2
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube
Με ένα όνομα που τίποτα καλό δεν θα μπορούσε να προμηνύει, οι Γερμανοί MAERE κυκλοφόρησαν φέτος το ντεμπούτο άλμπουμ τους, το οποίο, όποιος πήρε είδηση το ΕΡ που είχαν κυκλοφορήσει το 2020, το περίμενε σίγουρα με ανυπομονησία. Οι «Μόρα», όπως θα μπορούσε να είναι στα Ελληνικά το όνομα τους, αναφερόμενοι φυσικά στην γνωστή φανταστική ύπαρξη μίας ηλικιωμένης, μαυροντυμένης γυναίκας με το ίδιο όνομα, η οποία κάθεται πάνω σου τα βράδια, δεν σε αφήνει να κουνηθείς και φυσικά παγώνεις από τον φόβο σου, αν μη τι άλλο έχουν ένα κοινό να μοιράζονται μεταξύ τους. Τον τρόμο.
Με διάρκεια ελάχιστα μεγαλύτερη από το ΕΡ τους που λυτά ονομαζόταν “I”, το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους «τρέχει» σε μόλις τριάντα έξι λεπτά, αποτελείται από πέντε αρκετά μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, άνω των έξι λεπτών η κάθε μία και ότι πραγματεύονται, το βλέπουν μέσα από ένα πρίσμα που προκαλεί τρόμο. Η μουσική είναι βαριά, βαθιά, με έναν ήχο απόλυτα «λασπωμένο», παίζοντας ένα death metal, με αρκετά doom στοιχεία, όσον αφορά τουλάχιστον τις ταχύτητες των κομματιών αλλά και το γενικότερο ύφος τους, ενώ το σύνολο διανθίζουν κάποια black περάσματα, τα οποία είναι αισθητά λιγότερα, συγκριτικά με το “I”. Τα φωνητικά, τα οποία προέρχονται από guest μουσικό, σε συνάρτηση με την μουσική, δεν θα μπορούσαν παρά να είναι ατελείωτα growl, τα οποία επίσης ακούγονται λες και βγαίνουν από έναν βούρκο, συντελώντας στο απόλυτα εφιαλτικό σκηνικό που θέλει το συγκρότημα να στήσει με την μουσική του.
Καταφέρνουν το στόχο τους με το “...and the universe keeps silent”; Εν πολλοίς ναι. Όμως, δυστυχώς, αυτό το συνεχόμενο ύφος φωνητικών και το υπερβολικά λασπωμένο και χωρίς πολλούς ελιγμούς μουσικό στυλ των MAERE, σίγουρα θα κάνει χαρούμενους τους οπαδούς του είδους, τους υπόλοιπους όμως;
(7 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
