Underground Halls Vol. 206 (ALDAARON, PHANTOM, TROVAO, VERSATILE)

«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το άλμπουμ; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.

ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: ALDAARON
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Par-delà les cimes”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Ordre du Givre Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Ioldar – Όλα τα όργανα, φωνητικά
Voldr – Κιθάρες
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Rich Gray – Μπάσο
Oleg Bezuglov – Βιολί
Eric Castiglia – Φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Official site
Deezer
Instagram
Spotify
YouTube

Οι ALDAARON, από τα βάθη των Γαλλικών Άλπεων, επιστρέφουν με το τέταρτο full-length άλμπουμ τους, “Par-delà les cimes” – έναν δίσκο που σφραγίζει τη θέση τους ανάμεσα στις πιο συνεπείς και ειλικρινείς φωνές του επικού black metal. Η μπάντα, που ιδρύθηκε το 2004 στη Γκρενόμπλ, έχει χτίσει μια δισκογραφία με βαθιά ριζωμένη θεματολογία στη φύση, την εσωτερική αναζήτηση και την κληρονομιά του προγονικού πνεύματος. Από το “Nous reviendrons immortels” του 2010, ως το “Arcane mountain cult” του 2020, κάθε δουλειά τους αποτελεί ένα κεφάλαιο σε μια συνεκτική μυθολογία – μια αφήγηση που κορυφώνεται, με μεγαλοπρέπεια, στο “Par-delà les cimes”.

Το νέο άλμπουμ συνεχίζει την παράδοση του συγκροτήματος να εμπνέεται από τα επιβλητικά φυσικά τοπία και την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου απέναντι στο χάος και το μεγαλείο της φύσης. Ο τίτλος, που σημαίνει “Πέρα από τις κορυφές”, αποτυπώνει απόλυτα το πνεύμα της μουσικής: ένα ταξίδι που ξεκινά από τις ρίζες του βουνού και καταλήγει σε ένα υπερβατικό όραμα, έξω από τα όρια του ανθρώπινου κόσμου. Η μουσική τους παραμένει πιστή στο μελωδικό black metal ύφος, αλλά με ακόμη πιο ώριμη σύνθεση, πολυπλοκότητα και δομή.

Οι κιθάρες υφαίνουν μακρόσυρτες, επικές μελωδίες με απόλυτη φυσικότητα, δημιουργώντας έναν ηχητικό καμβά που άλλοτε στροβιλίζεται με ορμή και άλλοτε καταλαγιάζει σε παγωμένα περάσματα σχεδόν ατμοσφαιρικού χαρακτήρα. Τα φωνητικά, σπαρακτικά και γεμάτα πάθος, παραμένουν ένα από τα δυνατότερα στοιχεία της μπάντας, καθώς απαγγέλλουν στα γαλλικά με τρόπο που θυμίζει μυστικιστική τελετή σε αρχαίο δάσος. Οι ρυθμοί κυμαίνονται ανάμεσα σε αστραπιαίες εξάρσεις και αργόσυρτα, τελετουργικά σημεία, δίνοντας στον δίσκο μια ροή που σπανίζει στο είδος.

Το “Par-delà les cimes” δεν αποτελεί απλώς μια ακόμη προσθήκη στη δισκογραφία των Aldaaron, αλλά την πιο πλήρη και εκφραστική μορφή της μέχρι σήμερα. Το συγκρότημα δείχνει πως δεν χρειάζεται να ανακαλύψει εκ νέου τον τροχό για να παραμείνει συναρπαστικό, αρκεί να εξελίσσει διαρκώς το δικό του, προσωπικό όραμα. Εδώ, η τεχνική δεξιοτεχνία συναντά τη συναισθηματική αλήθεια σε απόλυτη ισορροπία.

Τελικά, ο δίσκος αυτός μοιάζει με ένα χειμερινό οδοιπορικό σε αχαρτογράφητα βουνά: αμείλικτο, αποκαλυπτικό και βαθιά λυρικό. Οι ALDAARON δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, προσκαλούν. Και όποιος τους ακολουθήσει πέρα από τις κορυφές, θα βρει κάτι σπάνιο: τη μαγεία που γεννιέται όταν το black metal συναντά την αυθεντική ανθρώπινη εμπειρία.

(8,5 / 10)

Φανούρης Εξηνταβελόνης

ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: PHANTOM
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Tyrants of wrath”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: High Roller Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
J.C. García – Φωνητικά
Harel O. – Κιθάρες
Raír Tavizón – Μπάσο
J. P. Alatorre – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Deezer
Instagram
Spotify
YouTube

Οι Μεξικάνοι speed/ thrashers PHANTOM, μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα δημιούργησαν μεγάλο ντόρο γύρω από το όνομα τους. Όχι άδικα, αν θέλετε τη γνώμη μου, καθώς το ντεμπούτο τους του 2023 “Handed to extinction” αλλά και το EP “Transylvanian nightmare” που ακολούθησε έναν χρόνο αργότερα, είναι εξαιρετικά δείγματα ωμού και ασυμβίβαστου speed/ thrash metal και άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων. Με σπασμένα φρένα, οι λεβέντες από τη Γουαδαλαχάρα επιστρέφουν δισκογραφικά με το δεύτερο άλμπουμ τους που τιτλοφορείται “Tyrants of wrath”.

Η αλήθεια είναι ότι εξεπλάγην ευχάριστα ακούγοντας το “Tyrants of wrath”. Και αυτό επειδή, ενώ λάτρεψα τις δύο προηγούμενες δουλειές τους, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα ακούσω “μια από τα ίδια”. Και όμως έπεσα έξω. Φυσικά υπάρχουν και εδώ οι φρενιασμένες ταχύτητες με το ξύλο να πέφτει ανελέητο, όμως αυτή τη φορά είναι πιο κοντρολαρισμένο και μεθοδικό. Δεν λείπουν και οι εκπλήξεις, όπως για παράδειγμα στο μελαγχολικό και απρόσμενα μελωδικό “Nimbus” όπου οι ταχύτητες πέφτουν αισθητά, και με κύριο χαρακτηριστικό τα καθαρά φωνητικά, γεγονός που δείχνει ότι οι PHANTOM δεν επαναπαύονται αλλά τολμούν να πειραματιστούν με τον ήχο τους.

Από εκεί και πέρα, και βγάζοντας στην άκρη τα δύο instrumental, το εναρκτήριο “Poltergeist” και “Nocturnal opus 666”, φαίνεται ξεκάθαρα ότι υπάρχει μέθοδος στην τρέλα τους με τα “Dance of the spiders” και “Dark wings of death” να εντυπωσιάζουν με την τεχνική και τις εναλλαγές τους. Τα υπόλοιπα κομμάτια κινούνται στις γνωστές αγαπημένες PHANTOM φόρμες, με το ομώνυμο να αποτελεί, κατά την ταπεινή μου άποψη, την πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου. Το “Violent invasion” θυμίζει έντονα DESTRUCTION, κάτι που προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου. Τέλος, πολύ εντυπωσιακά είναι το εξαιρετικό “ The tower of Seth” με τις κολασμένες ταχύτητες του, το μοχθηρό “Nazghul” με τους VENOM και τους SLAYER να κλείνουν πονηρά το μάτι, το “Thunderbeast” να συνδυάζει με ιδανικό τρόπο καφρίλα και τεχνική και το “Lost in the sands” με ένα απίστευτο riff πραγματικό ανεμοστρόβιλο, καθηλωτικό και συνάμα στοιχειωτικό.

Ηχητικά, ο δίσκος παίρνει κεφάλια! Φοβερή, ογκώδης παραγωγή με τον πασίγνωστο Patrick W. Engel να είναι υπεύθυνος για το mastering και το τελικό αποτέλεσμα. Αξίζει τέλος, να απονείμουμε τα εύσημα στη συνολική απόδοση της μπάντας, καθώς η εξέλιξη της, τόσο τεχνικά όσο και συνθετικά, και μάλιστα σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, είναι αξιοπρόσεκτη. Δεν θα μπω στη διαδικασία να συγκρίνω το “Tyrants of wrath” με τις προηγούμενες δουλειές των PHANTOM, να πω δηλαδή αν είναι καλύτερο ή χειρότερο. Είναι όμως ξεκάθαρα διαφορετικό, πιο τεχνικό, πιο ποικίλο, χωρίς όμως να αφαιρεί πόντους από την ταυτότητα της μπάντας. Ενδεχομένως οι πιο σκληροπυρηνικοί οπαδοί να απογοητευτούν. Για όλους τους υπόλοιπους όμως, που αρέσκονται να ακούν πραγματικές συνθέσεις πίσω από το αγαπημένο headbanging, το “Tyrants of wrath” αποτελεί ένα εξαιρετικά ποιοτικό speed/ thrash διαμαντάκι που είναι άδικο να αγνοηθεί.

(8 / 10)

Θοδωρής Κλώνης

ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: TROVAO
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Diamante”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Classic Metal Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Gustavo Trovão – Φωνητικά
Alexandre Gatti – Κιθάρες
Igor Senna – Κιθάρες
Lucas Chuluc – Μπάσο
Alan Caçador – Τύμπανα
Luke D. Couto – Πλήκτρα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Classic metal official site
Deezer
Facebook
Spotify
YouTube

Μια πολύ όμορφη έκπληξη, έρχεται από το São Paulo. Οι Βραζιλιάνοι TROVAO, στο δεύτερό τους άλμπουμ με τίτλο “Diamante”, έρχονται να τραγουδήσουν στη μητρική τους Γλώσσα και να αποδείξουν πως, αν η μουσική είναι πραγματικά καλή, η μη χρήση Αγγλικών περνά σε δεύτερη μοίρα, όσον αφορά την απόλαυση ενός metal δίσκου. Και το λέω αυτό διότι, ας λέμε αλήθειες, τα Αγγλικά είναι αυτά που κατεξοχήν ταιριάζουν στο rock και στο παραδοσιακό metal και όλες οι μπάντες που δοκίμασαν κάτι έξω από αυτά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ε, δεν έκαναν και το γνωστότερο των ονομάτων εκτός της περιοχής τους. Εκτός αν μιλάμε για ακραίο ήχο, τύπου black, οπότε εκεί εντάξει, δεν έχει και μεγάλη σημασία αν θα ουρλιάζεις στα Αγγλικά, στα Γερμανικά ή στα Σουαχίλι (sorry blacksters, σας αγαπάμε)!

“Trovão” σημαίνει «κεραυνός» στα Πορτογαλικά ή Πορτογαλέζικα ή Πορτουγκέζικα όπως τα λένε οι ναυτικοί της «παλαιάς σχολής» και ο Gustavo Trovão (κατά κόσμον Gustavo Eid) διάλεξε ένα ωραίο, εύηχο και ταιριαστό όνομα για τη μπάντα του. Αυτό όμως δεν είναι το πραγματικά εντυπωσιακό της υπόθεσης. Ούτε η χρήση των Πορτογαλικών στους στίχους. Το εντυπωσιακό είναι το πόσο ωραίο, σωστά ρετρολάγνο και εμπνευσμένο ακούγεται το “Diamante”. Είναι από εκείνους τους δίσκους που όχι απλά θυμίζουν απελπιστικά τα 80s, αλλά θαρρείς πως βγήκαν εκείνη την εποχή! Από το εξώφυλλο ως την τελευταία νότα, το “Diamante” φέρνει στο νου εποχές που η νεολαία διασκέδαζε σε ντίσκο, σε ουφάδικα (arcade games) και έκανε «ουρές» στους κινηματογράφους, για να δει το “Rocky IV” και το “Terminator”.

O Γουσταύος δεν έχει καμιά σπουδαία φωνή, αλλά ακούγεται ταιριαστός με τη μουσική, η οποία ενώνει τους SAXON του “Destiny”, τους LOUDNESS του “Disillusion”, τον OZZY του “The ultimate sin” και τους DOKKEN του “Under lock and key”. Όλα τα τραγούδια είναι προσανατολισμένα να παιχτούν πρωτίστως σε κάποιο αμάξι, κάπου σε κάποια εθνική οδό και κερδίζουν τον ακροατή με τα «πιασάρικα» refrains, τα «παλιακά» leads και τα απαραίτητα πλήκτρα, που όπως θέλει ο φίλος μου ο Νίκας, ακούγονται «μπροστά». Άλλωστε, η πλειοψηφία των υπολοίπων μελών του γκρουπ έχει προϋπηρεσία σε μπάντες σαν τους NIGHT PROWLER και TIGER οπότε ήξεραν εκ των προτέρων, τι έπρεπε να κάνουν!

Μπορεί σε κάποια σημεία να σου δημιουργηθεί η εντύπωση ότι κάποιες μελωδίες είναι οικίες περισσότερο του… εχμ… επιτρεπτού, αλλά μη δώσεις σημασία. Εδώ υπάρχουν μπάντες που συνθέτουν και ηχογραφούν ΑΙ μουσική ή κατακλέβουν τους πάντες, σε ένα riff που θυμίζει πχ LOUDNESS θα κολλήσουμε; Άκουσε το “Diamante”, άκου και το προηγούμενο “Prisioneiro do Rock ‘n’ Roll” (2018) και άσε τον εαυτό σου ελεύθερο, να ευχαριστηθεί ανέμελο 80s heavy metal! Έχει μέσα και γαμάτη διασκευή στο “Não Lembre Mais de Mim” των super cult hard rockers VAPOR.

Ο βαθμός λαμβάνεται υπόψη, σαν να μιλάμε για δίσκο του 1986.

(8 / 10)

Δημήτρης Τσέλλος

ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: VERSATILE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Les litanies du vide”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Les Acteurs de l’Ombre Productions
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Cinis – Κιθάρες
Famine – Κιθάρες
Hatred Salander – Φωνητικά
Morphée – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube

Οι VERSATILE είναι από εκείνες τις μπάντες που ξεφεύγουν από την απλή κατηγοριοποίηση. Προερχόμενοι από τη Ελβετία, ξεκίνησαν τη μουσική τους πορεία το 2019, έχοντας στο ενεργητικό τους ένα ΕΡ από το 2022 και από τότε κινούνται στις παρυφές του avant-garde black metal, με industrial και αρκετά συμφωνικά στοιχεία, με μια καθαρά προσωπική και ανεξάρτητη φωνή. Δεν ακολουθούν τη γνώριμη φόρμα του είδους, αντίθετα, χτίζουν έναν δικό τους μικρόκοσμο, σκληρό, αποσυντεθειμένο και ενδοσκοπικό. Παρόμοιο με τις μάσκες και την εμφάνιση του συγκροτήματος. Το “Les litanies du vide” είναι το πρώτο τους πλήρες άλμπουμ και μοιάζει με άσκηση αυτογνωσίας μέσα σε έναν κόσμο που έχει χάσει κάθε σημείο αναφοράς.

Από τον τίτλο κιόλας, «Οι λιτανείες του κενού», προετοιμάζεται το έδαφος για κάτι διαφορετικό. Το άλμπουμ δεν προσφέρει παραδοσιακή κάθαρση. Δεν υπάρχει λύτρωση, ούτε σκοτεινός ρομαντισμός. Αντίθετα, οι VERSATILE μάς παραδίδουν έναν κόσμο όπου η ελπίδα έχει εκπνεύσει και το μόνο που μένει είναι η αποδοχή του απόλυτου κενού. Η μουσική τους είναι μια διαρκής ρήξη με τις προσδοκίες: θόρυβος, ψίθυροι, ambient στοιχεία, σπασμένες δομές και μια αίσθηση ακινησίας μέσα στον χαμό. Πρόκειται για μια εμπειρία που προσεγγίζεται περισσότερο ως υπαρξιακή τέχνη παρά ως «μουσική» με την κλασική έννοια.

Οι κιθάρες δεν ακολουθούν μελωδικές γραμμές αλλά καταρρέουν σε αλλοιωμένες συγχορδίες. Τα τύμπανα ακολουθούν έναν σχεδόν τελετουργικό ρυθμό, παύοντας και ξεσπώντας ακανόνιστα. Η φωνή είναι σε ένα άλλο επίπεδο μόνο της: παραμορφωμένη, σπαρακτική, μια κραυγή που μοιάζει να έρχεται όχι από το λαρύγγι αλλά από κάποιο βαθύτερο σημείο της ύπαρξης. Η παραγωγή έχει δικό της χαρακτήρα, δίνοντας στο υλικό μια μεταφυσική υφή.

Το “Les litanies du vide” δεν φτιάχτηκε για να ευχαριστήσει (άσχετα αν το κάνει). Είναι ένας δίσκος για όσους έχουν περάσει τη γραμμή, για όσους κοιτάζουν τον κόσμο με βλέμμα που δεν ζητά πλέον απαντήσεις. Δεν υπάρχουν ρεφρέν, δεν υπάρχουν κορυφώσεις παρά μόνο μια συνεχής καταβύθιση που αποτελεί την δική του σκοτεινή κορύφωση. Οι VERSATILE δεν ενδιαφέρονται για το αν θα σε κερδίσουν, σου ζητούν απλώς να ακολουθήσεις τη λιτανεία, να γίνεις μέρος της. Κάθε κομμάτι λειτουργεί σαν ψαλμός ενός κόσμου χωρίς Θεό, χωρίς ηθική, χωρίς σκοπό. Ordo ab chao; Ίσως.

Στο ντεμπούτο τους, οι VERSATILE κατορθώνουν κάτι σπάνιο: δίνουν μορφή στο άμορφο, φωνή στο ανείπωτο, χώρο στο τίποτα. Το “Les litanies du vide” είναι ένα έργο-καθρέφτης, που αντέχεις να κοιτάξεις μόνο όταν είσαι έτοιμος να δεις και τη δική σου αντανάκλαση μέσα στο κενό. Τιμήστε τους, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι αποκαλυπτικό.

(8,5 / 10)

Φανούρης Εξηνταβελόνης