«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το άλμπουμ; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: ANCHORITE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Realm of ruin”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Personal Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Leo Stivala – Φωνητικά
Martin Jepsen Andersen – Κιθάρες
Peter Svensson – Μπάσο
Marcus Rosenkvist – Τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Michael Denner – Κιθάρα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
Η φετινή χρονιά σηματοδοτεί την δεύτερη δισκογραφική δουλειά του πολυεθνικού project των ANCHORITE. Οι ANCHORITE σχηματίστηκαν στα τέλη του 2018 με τον αρχικό τους πυρήνα να αποτελείται από τον τραγουδιστή Leo Stivala (FORSAKEN, πρώην REFLECTION) και τον μπασίστα Peter Svensson (VOID MOON, ASSASSIN’S BLADE), ενώ ο drummer Marcus Rosenkvist (VOID MOON, ASSASSIN’S BLADE) και ο κιθαρίστας Martin Jepsen Andersen (BLINDSTONE, MERIDIAN) εντάχθηκαν λίγο μετά. Πρώτη τους κυκλοφορία ήταν το “Further from Eternity”, με τον Magnus “Devo” Andersson των MARDUK να εμπλέκεται στην παραγωγή και καλεσμένους τους Randy Foxe και Bryan Patrick των MANILLA ROAD, στο κομμάτι – φόρος τιμής στον εκλιπόντα Mark Shelton, με τίτλο “Valhalla awaits”.
Το “Realm of ruin” (ωραίος doom metal τίτλος), έρχεται πέντε έτη μετά και είναι μια τρανταχτή απόδειξη πως οι ANCHORITE το μόνο που πρέπει να κάνουν από τούδε και στο εξής, είναι να δουν τα πράγματα σοβαρά και να δουλέψουν συστηματικά. Και αυτό διότι τίποτα δεν τους λείπει. Έχουν όλα τα εχέγγυα, όλα τα φόντα, όλη την απαιτούμενη πείρα, να καταθέσουν μια σειρά (όσο μακριά και να είναι αυτή) από ποιοτικές κυκλοφορίες και να αποκτήσουν τον δικό τους χώρο, καθιερώνοντας το όνομά τους στην doom metal σκηνή.
Γενικά, μιλώντας για επικό doom metal, οι επιρροές που μπορεί κανείς να έχει προέρχονται από μια συγκεκριμένη «δεξαμενή». Έτσι και οι ANCHORITE, βγάζουν στα δικά τους τραγούδια όλη τους την αγάπη για συγκροτήματα όπως οι SORCERER και οι CANDLEMASS, χωρίς να αποκλείουν και πιο κλασσικές, heavy metal αναφορές, που τις βρίσκουμε στο πρόσωπο των MANILLA ROAD (από το 2000 και μετά) ή των πρώιμων (εννοείται) MANOWAR. Προσοχή όμως, δεν εμμένουν στην στείρα αναπαραγωγή αυτού του ήχου, δεν θέλουν να ακουστούν σαν τα είδωλά τους, αλλά έχουν ήδη τη δική τους ταυτότητα και για μένα, αυτό είναι το μεγαλύτερό τους ατού.
Η κιθαριστική δουλειά είναι αξιολογότατη και με την προσθήκη του μεγάλου Michael Denner, πέραν από επιπλέον κύρος, αποκτά αυτό το ιδιαίτερο “touch” που ο συγκεκριμένος κιθαρίστας έχει. Οι ρυθμοί ποικίλλουν και η ατμόσφαιρα είναι η δέουσα, επική αλλά και μελαγχολική, ανάλογα τις επιταγές του εκάστοτε τραγουδιού. Στα φωνητικά ο Stivala βρίσκεται σε φόρμα και νομίζω πως εδώ, ακούμε και τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του. Ομοίως, μόνο καλά λόγια μπορώ να πω και για το rhythm section, αν και το doom metal από μόνο του ως είδος, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια σε μπάσο και τύμπανα να αναδείξουν πλήρως τις αρετές τους.
Εκεί που υστερεί το “Realm of ruin” είναι στη διάρκειά του. Θα μπορούσε να είναι σχετικά μικρότερο σε έκταση, με κάποια από τα κομμάτια του, πιο μαζεμένα. Είναι κρίμα οι κεντρικές ιδέες να είναι τόσο καλές και στο τέλος να χάνονται πόντοι επειδή απλώνονται παραπάνω από αυτό που επιτάσσει το ίδιο το τραγούδι. Πέραν αυτού, βέβαια, έχουμε έναν πολύ αξιόλογο δίσκο, ανώτερο του “Further from Eternity”, ο οποίος πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα από τους doomsters.
(7,5 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: ATOMIC WITCH
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Death etiquette”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Redefining Darkness Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Greg Martinis – Φωνητικά
Jonah Meister – Κιθάρες
Jesse Shattuck – Κιθάρες, φωνητικά
David McJunkins – Μπάσο
Nick Amato – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
Παραμένουμε στην ευρύτερη περιοχή του Ohio και θα μιλήσουμε για ένα κρυμμένο διαμαντάκι της περιοχής, τους ATOMIC WITCH. Το “Death etiquette” είναι μόλις το δεύτερο άλμπουμ τους μετά το “Crypt of sleepless malice“ που κυκλοφόρησε τρία χρόνια πριν και άφησε άριστες εντυπώσεις. Τι θα ακούσετε όμως από τους DEATH WITCH; Φοβερό, τεχνικό thrash metal με έντονα death στοιχεία, φρενιασμένες ταχύτητες και όλα αυτά, πλαισιωμένα από τα παρανοϊκά φωνητικά του Greg Martinis και τις τσιρίδες του που θα σας φέρουν στο μυαλό κυρίως τον Warrel Dane εποχής SANCTUARY αλλά και πιο αμυδρά τον Alan Tecchio των WATCHTOWER. Υπερβολικό; Καθόλου! Ενδιαφέρον; Σίγουρα ναι!
Το “Death etiquette”, είναι, απλά και λιτά, δισκάρα! Η μόλις συνολική διάρκεια 27 λεπτών, δεν αφήνει περιθώρια διαφυγής. Οι υψηλές ταχύτητες και τα κολασμένα riffs συναγωνίζονται για το αν θα κλέψουν την παράσταση από τα φωνητικά του Martinis, με το αποτέλεσμα να είναι, σαφώς ισόπαλο, με τους ακροατές να είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι αυτού του ηχητικού μακελειού. Thrash metal υψηλών προδιαγραφών, που αγγίζει τις παρυφές του death metal και παράλληλα δημιουργεί και μια δόση νοσταλγίας.
Πάμε όμως να δούμε και μερικά πράγματα λίγο πιο αναλυτικά. Ο δίσκος πραγματικά από την αρχή μέχρι το τέλος σε γραπώνει χωρίς έλεος. Απόλαυσα κάθε στιγμή του, με πολλά κομμάτια να έχουν διάφορες εκπλήξεις. Από τη μία για παράδειγμα, το “Worms & dirt” βγάζει μια old school DARK ANGEL αύρα, το “Sabbath breaker” θα μπορούσε, ΑΝΕΤΑ να βρίσκεται σε κάποιο από τα δύο πρώτα άλμπουμ των DEICIDE ενώ το “Vicious mistress” αποτελεί την τέλεια μίξη ανάμεσα στους SANCTUARY και τους SLAYER.
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για αυτόν τον δίσκο που αποτελεί το μεγάλο μου κόλλημα εδώ και μέρες αλλά ο Δημήτρης και ο Φανούρης θα με κυνηγάνε (σ. Δ.Τ: δεν σε κυνηγάω, γράψε, γράψε) οπότε δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και δωρίστε του 27 λεπτά ηχητικού ολέθρου!
(8,5 / 10)
Θοδωρής Κλώνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: TRANSCENDENCE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Nothing Etched in Stone – Pt. I”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Cosmic Fire Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Brian Dixon – Φωνητικά
Jeff Ford – Κιθάρα
Kirk Wood – Μπάσο
John Howser – Πλήκτρα, πιάνο
Derrek Edwards – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Linktr.ee
Επιστροφή από το πουθενά και χωρίς προειδοποίηση! Οι Τεξανοί progressive metallers TRANSCENDENCE, εκεί που όλοι τους είχαμε ξεχάσει (εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς, ούτε ο Φράγκος που ακούει progressive ακόμη κι όταν τυλίγει λαχανοντολμάδες, δε θυμάται εν έτει 2025 τη μπάντα αυτή!), επανέρχονται στα δισκογραφικά δρόμενα μετά από 22 χρόνια (τότε είχε βγει το EP “3 Stones”), κυκλοφορώντας το δεύτερό τους full length άλμπουμ και διάδοχο του “The Meridian Project” (2001), με τίτλο “Nothing Etched in Stone – Pt. I”.
Ξεκινάμε με μια διευκρίνιση: Οι TRANSCENDENCE παίζουν prog metal, ναι, αλλά παίζουν σαν αυτό που σπανίως ακούμε πια. Το παλαιό, το ορθόδοξο US progressive, αυτό που ναι μεν είναι τεχνικό και εκτός νορμών και πλαισίων, κάποιες φορές, αλλά ταυτόχρονα δεν κρύβει τις US power metal καταβολές του. Αυτό με τα εκτυφλωτικά leads, τις σπουδαίες, κρυστάλλινες ερμηνείες στα φωνητικά, τα refrains που τα τραγουδάς, τα πλήκτρα που ξέρουν πως πρέπει να συνεργαστούν με τις κιθάρες για το καλό της συνθετικής συνοχής, το rhythm section που ακόμη κι όταν δρα αυτοβούλως, δεν χαλά το τελικό αποτέλεσμα.
Με άλλα λόγια, οι TRANSCENDENCE, όσο κι αν παίζουν με τη φωτιά με το όνομα που έχουν διαλέξει (οι λόγοι προφανείς), επαναφέρουν τις ένδοξες για το progressive metal μέρες των late 80s – early 90s, πριν έρθουν και μας «πρήξουν τα συκώτια» όλοι αυτοί οι γεννημένοι στεναχωρημένοι τύπου LEPROUS, SOEN και δεν συμμαζεύεται (σ. Σάκη Φράγκου: βρε ουστ από δω!!!). Η σύνθεσή τους είναι αυτή του “The Meridian Project”, μόνο που στα φωνητικά ακούμε τον Brian Dixon (RESONANCE THEORY, X OPUS) στη θέση του Greg Drew. Ενδιαφέρουσα πτυχή της αντικατάστασης αυτής, είναι το γεγονός ότι τον Dixon πρότεινε στη μπάντα ο Travis Wills, τωρινός τραγουδιστής των CRIMSON GLORY, οι οποίοι έχουν φυσικά δίσκο με τίτλο “Transcendence”.
To “Nothing etched in stone” είναι ένα concept άλμπουμ που αφηγείται την πορεία ενός καλλιτέχνη μέσα από το πάθος, την απώλεια και εν τέλει τη λύτρωση, αποτελείται από 19 τραγούδια στο σύνολο (όλα έτοιμα ήδη) και χωρίζεται σε δύο μέρη, με το δεύτερο να αναμένεται του χρόνου. Οπαδοί των FATES WARNING, QUEENSRYCHE, CRIMSON GLORY και DREAM THEATER (όχι όμως μετά το “Images and words”), προτείνω να ακούσετε αυτόν τον δίσκο, προσπερνώντας το αχαρακτήριστο ΑΙ artwork και να φανταστείτε τον Brian Dixon στη θέση του James LaBrie.
(7,5 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
EPs/LIVES/DEMOS & COMPILATIONS
Το μεσαιωνικό βασίλειο της Dalarna, στην Σουηδία, καθώς και η πρωτεύουσά του, το Falun, έχουν εγγραφεί στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Είναι γνωστά για το τοπία τους, που περιλαμβάνουν το ορυχείο Falu Gruva, ένα από τα παλαιότερα και μεγαλύτερα ορυχεία χαλκού στην Ευρώπη, το οποίο κάποτε παρήγαγε τα 2/3 του συνολικού χαλκού στον δυτικό κόσμο, τους γραφικούς λόφους, τις κοιλάδες και τις όμορφες λίμνες. Επίσης είναι γνωστά για τα ξύλινα, χειροποίητα αλογάκια Dalahäst. Α ναι, από εκεί κατάγονται και οι SABATON.
Από την ίδια πόλη όμως, κατάγονται και οι GAUPA («Λύγξ», στα Σουηδικά). Το “Fyr” είναι το τρίτο EP τους, μετά το “Gaupa” (2018) και το “Live session at MonkeyMoon Studios” (2023) και η πέμπτη κυκλοφορία τους στο σύνολο, μαζί με τα full lengths “Feberdröm” (2020) και “Myriad” (2022). Μιλάμε για μια πολύ καλή και συνάμα πολύ επιτυχημένη, στον χώρο της, μπάντα, από αυτές που πρωταγωνιστούν στις εξελίξεις. Η επιτυχία που έχουν βιώσει στην πλατφόρμα του Spotify, για παράδειγμα, είναι ενδεικτική: Το “Febersvan” EP έχει πλέον πάνω από 4 εκατομμύρια streams, ενώ το “Myriad” έχει ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο.
Τι παίζουν στο “Fyr”; Progressive doom/folk/psych rock, με ιδιαίτερους στίχους εμπνευσμένους σε μεγάλο βαθμό από το βραβευμένο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας “The word for world is forest” της Ursula K. Le Guin και γραμμένους από την έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερη, φωνητικά, τραγουδίστρια Emma Näslund. Ok, οι GAUPA στα ολοκαίνουργια τέσσερα τραγούδια τους, δεν παρουσιάζουν κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, άλλωστε σε ένα έμπειρο αυτί θα θυμίσουν συγκροτήματα σαν τους JEX THOTH, αλλά τελικώς, αυτό που μετράει, είναι η ποιότητα των συνθέσεων και από αυτή, κάθε άλλο παρά «πάσχουν».
Οπότε, έχουμε στα χέρια μας ένα EP που αποτελεί καλό οιωνό για το τι θα επακολουθήσει, αναμένοντας τον επόμενο ολοκληρωμένο δίσκο των Σουηδών. Να σημειώσω τέλος ότι η φυσική έκδοση του “Fyr” συνοδεύεται από ένα bonus track, το “Sömnen & Febersvan”, το οποίο δεν περιλαμβάνεται στην ψηφιακή έκδοση. Από την Magnetic Eye Records κυκλοφορεί κι εδώ, θα βρεις οποιαδήποτε πληροφορία θες:
Δημήτρης Τσέλλος
