a
Ημερολόγιο καταστρώματος ημέρα 49η: Αυτό είναι το προτελευταίο Underground Scans της χρονιάς. Με τους έξι (ναι, έξι) δίσκους που θα παρουσιαστούν παρακάτω, φτάνουμε μια ανάσα πριν το τέλος, όπου και θα παρουσιαστούν τα καλύτερα της χρονιάς. Αυτά όμως, στο επόμενο Scans. Προς το παρόν, υπάρχουν ωραία πράγματα που αξίζουν της προσοχής μας. Και ξεκινάμε την ανάγνωση και την ακρόασή τους από μια μπάντα που κυκλοφορεί τη νέα της δισκογραφική απόπειρα, δέκα (!) ολόκληρα χρόνια μετά το εξαιρετικό της ντεμπούτο. Πρόκειται για τους…
…BRITON RITES και το άλμπουμ “Occulte fantastique”. To “For Mircalla” είχε κάνει μεγάλη αίσθηση στον χώρο του underground doom, και δεν ήταν λίγοι αυτοί που περίμεναν εναγωνίως το επόμενο «χτύπημα» του group. Αν σου είναι άγνωστοι, να σου πω πως το όνομά τους βασίζεται στη κλασσική νουβέλα τρόμου “Carmilla”, του Ιρλανδού Joseph Sheridan Le Fanu, ένα από τα παλαιότερα διηγήματα αυτού του είδους, παλαιότερο και από το “Dracula” του Bram Stoker, αφού κυκλοφόρησε το 1872. Εκεί βασίζεται και η θεματολογία τους, σε αυτό το σύμπαν. Να δούμε και ποιοι είναι τούτοι οι Αμερικανοί. Έχουμε και λέμε: Phil Swanson στα φωνητικά, γνωστός από την συνεργασία του με τους ATLANTEAN KODEX, SUMERLANDS, HOUR OF 13, SEAMOUNT και VESTAL CLARET μεταξύ άλλων. Howie Bentley στην κιθάρα (των CAULDRON BORN) και ο μαθητής του δεύτερου, στο μπάσο, John Leeson (επίσης στους CAULDRON BORN). Τέλος, Corbin King, κιθαρίστας των VAINGLORY, στα τύμπανα. Occult horror στιχουργική άποψη λοιπόν, με την μουσική να ακολουθεί τη παράδοση των BLACK SABBATH, WITCHFINDER GENERAL και TROUBLE, έναν συνδυασμό δηλαδή doom metal και heavy rock/proto-doom στοιχείων, «ντυμένα» με την ανάλογη, 70s-vintage παραγωγή. Είναι σίγουρο πως κάθε οπαδός του doom αλλά και γενικότερα του vintage ήχου, θα βρει στο “Occulte fantastique” τραγούδια τα οποία όχι απλά θα τον «κρατήσουν», αλλά αμέσως θα τον οδηγήσουν στο συμπέρασμα πως έχει μπροστά του μια από τις top φετινές κυκλοφορίες για τον ευρύτερο doom ήχο. Τα δικά μου αγαπημένα; “My will be thine” (πόσο CATHEDRAL… άψογο!), “In Hell I will rule” (up tempo έπος), “Strange but beautiful” (ο ορισμός του doom) και “The wizard’s pipe”. Τσεκάρεις οπωσδήποτε. (8 / 10)
Δεν αλλάζουμε και τόσο ύφος για την συνέχεια. Φεύγουμε όμως από την Atlanta και επισκεπτόμαστε την California, όπου στην Bay Area μας περιμένουν οι CARDINAL WYRM. Και εδώ doom metal θα ακούσουμε, αλλά σε πιο πειραματικό επίπεδο, όχι τόσο old school. To “Devotionals” είναι ο τέταρτος δίσκος αυτού του trio, μετά τα “Another holy trinity” (2013), “Black hole gods” (2014) και “Cast away souls” (2016). Η μπάντα αποτελείται από τους Pranjal Tiwari στα τύμπανα και στα πρώτα φωνητικά, Nathan A. Verrill στις κιθάρες και στα δεύτερα, και Leila Abdul-Rauf (γνωστή μας από τους θεούς HAMMERS OF MISFORTUNE) στο μπάσο και επίσης στα δεύτερα φωνητικά. Βέβαια, κάπου εδώ θα ρωτήσεις πως γίνεται κάποιος να προσκυνά τους BLACK SABBATH και να πειραματίζεται επάνω στις doom φόρμες τους… δεν ξέρω, μπορείς να ρωτήσεις τους CARDINAL WYRM πως το κάνουν. Οι κιθάρες τους είναι εννοείται χαμηλοκουρδισμένες, το rhythm section «μονολιθικό», τα φωνητικά που χρησιμοποιούν βαρύτονα, με κάποιες αλλαγές σε brutal και γυναικεία, ενώ ενώνουν το παραδοσιακό Sabbath-ish metal με το sludge και το περνούν συχνά μέσα από progressive μοτίβα, αρνούμενοι να κινηθούν σε αυτό που λέμε «σύνηθες doom πλαίσιο». Οκτώ τραγούδια με πάνω από πενήντα λεπτά διάρκεια, τα οποία έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό τους το γεγονός πως δεν ξέρεις, και δεν μπορείς έστω να μαντέψεις την ροή τους. Και αν αυτό αποτελεί τροχοπέδη για κάποιον που επιθυμεί βατά και αναμενόμενα πράγματα, τότε για αυτόν που έλκεται από τις όσο το δυνατόν “out of the box” συνθέσεις είναι μάλλον καλός λόγος για να εντρυφήσει στην μουσική των CARDINAL WYRM. Προσωπικά, είμαι κάπου στην μέση. Μου αρέσει η θέλησή τους να μην ακούγονται τετριμμένοι, αλλά νομίζω πως στο τέλος χάνουν πόντους από αυτό. Όπως και να ’χει, το άλμπουμ το άκουσα ευχάριστα, βρήκα κάποιες στιγμές που με κέρδισαν λίγο παραπάνω, και αναγνωρίζω την μουσική αξία του. Επομένως… (7 / 10)
Δύσκολη μουσική το progressive metal. Όχι μόνο για τους ακροατές, αλλά και για τους μουσικούς. Θα μου πεις, αυτοί εφόσον ασχολούνται, είναι «τέρατα» τεχνικής και δεν τους είναι δύσκολο να παίξουν όπως ορίζει το είδος. Κι όμως, μη νομίζεις πως δεν δυσκολεύονται και αυτοί. Είναι πολύ δύσκολο να συνδυάσεις το τεχνοκρατικό στυλ, με το στρωτό και άμεσο songwriting. Οι GRAYCEON από την California όμως, δεν έχουν τέτοιες έγνοιες στο μυαλό τους. Όσοι δηλώνουν ενθουσιασμένοι τόσο από το ομώνυμο ντεμπούτο (αριστούργημα) όσο και από τα “This grand show”, “All we destroy” και “IV” που ακολούθησαν, στο άκουσμα του “Mothers – weavers – vultures” θα διατηρήσουν τον ενθουσιασμό τους. Πέντε τραγούδια χρειάζονται, δεν θέλει περισσότερα για να μπει στη καρδιά σου αυτός ο δίσκος. Κιθάρα από τον Max Doyle, drums από τον Zack Farwell και cello από την Jackie Perez Gratz. Τα φωνητικά, τα μοιράζονται. Τρία όργανα, επίσης αρκετά ώστε να «ζωγραφίσουν» στο πεντάγραμμο τις υπέροχες ιδέες τους οι τρεις μουσικοί. «Στεγανά» δεν υπάρχουν, ο ήχος «ταξιδεύει» από το metal στο rock με χαρακτηριστική άνεση, η jazz κάνει και αυτή την εμφάνισή της, το folk το ίδιο, και εν τέλει το progressive αποθεώνεται γιατί πολύ απλά βρίσκει τη πραγματική του ταυτότητα. Και ξέρεις ποια είναι αυτή; Το ρηξικέλευθο και ανήσυχο πνεύμα, όχι η άκρατη επιδειξιμανία. Καθώς γράφω τούτες τις γραμμές, ακούω έναν υπέροχο δίσκο και αλήθεια, θα ήθελα να τον ακούσεις και συ. Δεν ξέρω ποιο κομμάτι να διαλέξω ως ενδεικτικό, ώστε να έχεις μια ιδέα, οπότε, ας διαλέξω στην τύχη. “This bed” λοιπόν, και ο λυρισμός σε ύψιστα επίπεδα! (8 / 10)
Επόμενη στάση, Salem. Μασσαχουσέτη. Εδώ έχουμε τους OLYPHANT και τον δεύτερό τους δίσκο, “Destinies of the soul”. Άλλη μια μπάντα που προσπαθεί να συνδυάσει πολλούς «κόσμους»… Οι «κόσμοι» αυτοί είναι το παραδοσιακό heavy metal, το αμερικανικό (εννοείται) power metal, το thrash, το doom και το παλαιάς κοπής progressive, όπως αυτό ακουγόταν πριν κυκλοφορήσει το “Images and words”. Και ναι, μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται περίεργο όλο αυτό και ίσως δυσνόητο, αλλά τα καταφέρνουν μια χαρά στο δύσκολο εγχείρημά τους! Έστω και αν στα δικά μου τουλάχιστον αυτιά, δεν τους πάει τόσο το thrash αλλά θεωρώ πως θα μπορούσαν να μεγαλουργήσουν αυστηρά στο power/doom και να ακούγονται μεγαλόσχημοι και μεγαλειώδεις, χωρίς να χάνουν σε τραχύτητα. Μου θύμισαν λίγο τους ECCLESIA που φέτος αποτέλεσαν ίσως την έκπληξη της χρονιάς, ιδιαίτερα στο πως συνδυάζονται οι διπλές κιθάρες με τα πλήκτρα. Θεματικά, ασχολούνται με τον τομέα των ταινιών τρόμου, τα σύμπαντα των Tolkien (λογικό, δες ξανά το όνομά τους), Stephen King, H.P Lovecraft, καθώς και διάφορες άλλες ιστορίες από τον χώρο του φανταστικού. Ταιριαστή στιχουργική άποψη, οπωσδήποτε. Το ντεμπούτο “Expedition to the barrier peaks” δεν το έχω ακούσει δυστυχώς, ώστε να προβώ σε συγκρίσεις, αλλά μετά από αυτό που άκουσα εδώ, θα το κάνω σίγουρα. Ωραία και η διασκευή στο “The wizard” των URIAH HEEP. Νομίζω πως το “The conjuror” είναι χαρακτηριστικό τόσο ως σύνθεση, όσο και ως video, επομένως θα είναι το video που θα συνοδεύσει το κείμενο της παρουσίασης. Η σύνθεση της μπάντας είναι η εξής: Andy Small (φωνή, keytar), Scott Randall (κιθάρα), Jeff Clarkson (μπάσο) και Steve Dowsett (τύμπανα). (7,5 / 10)
Λονδίνο. Αγγλία. Γηραιά Αλβιώνα. Τόπος με μεγάλη επική παράδοση, πολύ πριν από την ρωμαϊκή ακόμη εποχή. Οι δύο από τους τρεις PHAETHON, ερχόμενοι από Φινλανδία (S. Vrath – φωνή, κιθάρα, πλήκτρα) και Ελλάδα (Aees – μπάσο), έσμιξαν με τον ντόπιο drummer Herr Berthelsen και φανερά επηρεασμένοι από αυτή, καθώς και από οτιδήποτε το ηρωικό, κυκλοφορούν το παρθενικό τους πόνημα, το EP “Sacrifice doth call”. Κάποιοι θα πουν πως είναι σχετικά «ανώριμο». Μπορεί και να είναι. Κάποιοι άλλοι θα προτιμούσαν να είναι πιο «γυαλισμένος» ο ήχος. Ίσως, αν ήταν, να αναδείκνυε τις συνθέσεις ακόμη καλύτερα. Θα υπάρξουν ορισμένοι που δεν θα δεχτούν/ανεχτούν αυτά τα φωνητικά. Κανείς όμως δεν θα πει πως εδώ δεν υπάρχει μια ακατέργαστη πρώτη ύλη η οποία αν δουλευτεί σωστά, μπορεί να δώσει στο μέλλον λαμπρά πράγματα. Ήχος πρωτόγονος, «βάρβαρος» θα έλεγε κανείς. Γνήσιο επικό heavy metal. Πολλά θα σου θυμίσει, αυτό είναι σίγουρο, ίσως δε, να είναι και το ζητούμενο! Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί πως θα θέλαμε να υπάρχουν συγκροτήματα που να θυμίζουν τους «μεγάλους» του παρελθόντος…έτσι δεν είναι; Πρόσθεσε μια ακόμη, τώρα, και δέξου με χαρά πως οι PHAETHON αυτό ακριβώς πετυχαίνουν. Περιμένω κάτι πολύ δυνατό από αυτούς στο μέλλον. Τραγούδια σαν το “Bless us, o Ra” και το 12λεπτο έπος “The final beholder” με ώθησαν σε αυτό. Για να δούμε τι θα φέρουν οι επόμενες μέρες. Προς το παρόν, τους πρέπει ένας – μην το ξεχνάμε – καλός βαθμός. (7 / 10)
Last but not least, όπως είθισται να λέγεται, οι VOID MOON με το τρίτο τους album “The Autumn throne”. Οι Σουηδοί αποτελούνται από τον Peter Svensson στην κιθάρα και στο μπάσο και τον Marcus Rosenqvist στα φωνητικά και στα τύμπανα. Οι δυο τους είναι επίσης μαζί στους εξαιρετικούς speed metallers ASSASSIN’S BLADE (με τον μικρό θεό Jacques Bélanger των EXCITER στα φωνητικά) και στους doomsters ANCHORITE, τους οποίους και είδαμε πριν λίγο καιρό στο Vol.45. Όπως είναι γνωστό, το doom metal με όλα του τα συγγενή είδη (vintage doom rock, proto-doom, sludge κλπ) διέρχεται τα τελευταία χρόνια εποχές μεγάλης δόξας. Αυτό, αυτομάτως, θέτει πολύ ψηλά τον πήχη για κάθε καλλιτέχνη ο οποίος θέλει να εκφραστεί μέσω του συγκεκριμένου στυλ. Οι VOID MOON τον ξεπερνούν όμως τον πήχη αυτόν, και καταθέτουν έναν πολύ δυνατό δίσκο με την δική τους «πρόταση» σχετικά με το πώς πρέπει να παίζεται το doom metal. Έχουν λίγο, από πολλά. Από CANDLEMASS (εννοείται), ISOLE, από τους Μαλτέζους underground ήρωες FORSAKEN, τους DOOMSHINE, ισορροπούν μεταξύ του επικού στοιχείου και του ανόθευτου Sabbath ήχου και διανθίζουν με λίγες folk (υπό το βρετανικό πρίσμα, όπως το κάνουν οι SOLSTICE) επιρροές. Ταιριαστά, «θρηνητικά» φωνητικά, ωραίες κιθάρες, μονολιθικό παίξιμο από το rhythm section. Και το κυριότερο, οι συνθέσεις τους είναι απολύτως «συμπαγείς», χωρίς να κάνουν «κοιλιά» και χωρίς να υπάρχουν fillers. Από την άλλη, υπάρχουν κάποιες που ξεχωρίζουν έναντι των υπολοίπων, ανεβάζοντας το επίπεδο ένα «σκαλί» παραπάνω. Αυτές είναι το ομότιτλο κομμάτι και το “To outlive myself”, αμφότερα μεγάλα σε διάρκεια, καθώς και το “Invulnerable”. Εν κατακλείδι, το “The Autumn throne” δεν ενθουσιάζει τόσο ώστε να πεις πως ακούς ένα αριστούργημα που «θα αφήσει εποχή», σίγουρα όμως είναι μια κυκλοφορία εξαιρετικά ποιοτική για φέτος. Μπράβο τους. (7,5 / 10)
Website / Spotify / Facebook / Bandcamp
Κάπου εδώ, φτάνουμε στο τέλος. Στο επόμενο Underground Scans, καθώς αναφέρθηκε στον πρόλογο, θα παρουσιαστούν τα καλύτερα albums της χρονιάς, όπως αυτά ξεχώρισαν από τη στήλη. Μέχρι τότε, εύχομαι καλά Χριστούγεννα, με υγεία, και να περάσουμε όσο γίνεται καλύτερα τις άγιες τούτες μέρες.
Δημήτρης Τσέλλος
