a
Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα 52: Ακραίες οι «καιρικές συνθήκες» κατά βάση σε τούτο το Scans, ωστόσο ακόμη και μέσα στην ακρότητά τους, δεν ταλαιπωρούν το «σκαρί» μας που παραμένει καλοτάξιδο. Ένα thrash, δύο black metal albums και ένα live από μια vintage rock μπάντα αποτελούν την τετράδα για σήμερα. Σημερινή λοιπόν σκέψη: ανέκαθεν ήμουν θιασώτης της μελέτης των στίχων. Ποτέ δεν «περνούσα» ένα άλμπουμ μόνον ακούγοντάς το. Αυτό που μου κάνει γενικά την μεγαλύτερη εντύπωση στις μέρες μας, δεν είναι τα «μαθήματα ιστορίας» με τα οποία καταπιάνονται αρκετά συγκροτήματα, κυρίως δε από τα πιο ακραία metal «ηχοτόπια». Αυτό πάντα συνέβαινε. Είναι η σωστή προσέγγιση επάνω στο θέμα αυτό, που δείχνει μελέτη και δεν αφήνει περιθώρια για να ευδοκιμήσουν σχόλια περί «γραφικότητας» από την μια, και «πονηρών σκοπών» από την άλλη. Κάτι που συμβαίνει και εδώ, όπως θα διαπιστώσεις διαβάζοντας παρακάτω.
Ξεκινάμε με τους BLOODLETTER από το Σικάγο και το νέο τους άλμπουμ με τίτλο “Funeral hymns”. Για την ιστορία, είχαν προηγηθεί τρία eps (“Malignancy”, “Bloodletter” και “The darkest reaches”) και ένα full length (“Under the dark mark”) πριν φτάσουμε ως εδώ. Ας τους γνωρίσουμε πρώτα: Peter Carparelli (κιθάρα, φωνή), Pat Armamentos (κιθάρα), Adam Payne (μπάσο), Zach Sutton (τύμπανα). Το Δελτίο Τύπου, προειδοποιεί – ενημερώνει πως ο δίσκος αυτός είναι ιδανικός για οπαδούς των TOXIC HOLOCAUST, THE BLACK DAHLIA MURDER, HAVOK, DARKEST HOUR. Εγώ θα προσέθετα και τους WARBRINGER και LOST SOCIETY στις παραπάνω «ανάλογες» μπάντες. Έντεκα κομμάτια ταχυδύναμου και μελωδικού thrash σε μόλις μισή ώρα, με το απαιτούμενο γρέζι στην φωνή, εντυπωσιακά riffs και leads και πολύ δυναμική παραγωγή, που όμως πάσχουν, ίσως ακριβώς λόγω της σύντομης διάρκειάς τους, στον τομέα της σύνθεσης. Τι θέλω να πω… πιστεύω πως η μικρή διάρκεια των κομματιών μπορεί να αποτελεί θετικό στοιχείο όσον αφορά την αμεσότητα, αλλά αν υπερβαίνει ένα κάποιο όριο, αφαιρεί πόντους από την ανάπτυξη του εκάστοτε τραγουδιού. Έτσι, τα κομμάτια του “Funeral hymns” μοιάζουν να «βιάζονται να τελειώσουν», χωρίς να έχουν «απλώσει» στο τραπέζι όλα τους τα «φύλλα». Αν αυτή είναι η παγιωμένη αντίληψη της μπάντας, δεν μου πέφτει κανένας λόγος. Αλλά αν δεν είναι, τότε ίσως θα ήταν καλύτερα να σκεφτούν να μειώσουν τον αριθμό των τραγουδιών, και να αυξήσουν την διάρκειά τους. Έτσι κι αλλιώς δίσκοι με 35-40 λεπτά διάρκεια είναι ιδανικοί. Αξιόλογος δίσκος για τους (neo) thrashers. (7 / 10)
Facebook / Bandcamp / Instagram
Το δεύτερο “slot” ανήκει στους CAIRDEAS FALA και το “Sons of the North”. Αυστραλοί, από την Victoria, μπάντα των δύο ατόμων. Ο Stuart Callinan ή αλλιώς Son of Weir και ο Son of Mackay, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Ο πρώτος σε κιθάρα, μπάσο και tin whistle, ο δεύτερος στα φωνητικά και στα πλήκτρα. Τύμπανα, δυστυχώς, παίζει ο γνωστός «Ιάπωνας», αν και τελικά μου δημιουργείται η εντύπωση πως όλα τα υπόλοιπα τα κάνει ο Callinan και έχουμε ένα one man’s project. Ένα project που είτε αποτελούμενο από δύο άτομα, είτε από ένα, θα πρέπει να εξελιχθεί σε κανονική μπάντα, για να αποδώσει σωστά το επικό, φολκλορικό black metal του. Όπως ακριβώς έγινε και με τους Σκότους SAOR. Η παρομοίωση δεν είναι τυχαία. Οι CAIRDEAS FALA ακούγονται ακριβώς σαν τους SAOR. Άλλωστε, ξέρουμε θαρρώ πως οι Αυστραλοί είναι Σκότοι στην καταγωγή στο μεγαλύτερο ποσοστό τους. Έχουν λοιπόν οι μεν το ίδιο επικό ύφος, τις ίδιες κιθάρες και πανομοιότυπα φωνητικά με τους δε, πράγμα που αν με ρωτάς δεν με ενοχλεί καθόλου. Οι SAOR μετά από τέσσερεις δίσκους και ένα δικό τους στυλ, έχουν πια καθιερωθεί στον χώρο ως μεγάλη και επιδραστική μπάντα. Λογικό λοιπόν να έρχονται οι CAIRDEAS FALA και να επηρεάζονται στον μέγιστο βαθμό από την μουσική τους. Επικεντρωνόμενος στο στυλ των συνθέσεων, κατέληξα στο συμπέρασμα πως μου αρέσουν περισσότερο τα λιγότερο καταιγιστικά σημεία, δηλαδή όπως ακούγονται σε κομμάτια σαν το “1314” (δεν έχω στίχους μπροστά μου αλλά λογικά μιλά για την μάχη του Bannockburn – γενικά με ιστορικά θέματα καταπιάνονται και αν κρίνω από το εξώφυλλο, σίγουρα με τον Μέγα Πόλεμο), το “The land that begat me” και το “The butcher’s apron”, χωρίς να μπορώ να πω κακή κουβέντα για μικρά έπη σαν τα “The piper’s call” και “Of truth and fire”. Θα πρέπει όμως, αφού ιδέες καλές υπάρχουν και ικανότητες, να προσεχθούν θέματα όπως η παραγωγή (φτωχή εδώ) και η μίξη (ομοίως) και να αντικαταστήσει το programming σύντομα ένας κανονικός drummer, με χέρια και πόδια. Θεωρώ πως αν ξεκινήσουν από αυτά τα δύο, οι CAIRDEAS FALA θα δώσουν πολλά και σπουδαία στο μέλλον, όσον αφορά το επικό black metal. Ως τότε… (7 / 10)
Συνεχίζουμε με τους Ιταλούς GATES OF DOOM και το ντεμπούτο τους “Aquileia Mater Aeterna”. Η μπάντα αποτελείται από τους Stefano Declich (φωνή), Manuel Scapinello (κιθάρα), Francesco Nobile (κιθάρα), Luca Franzin (μπάσο) και Giulia Zuliani (drums) και εδρεύει στα βόρεια της Ιταλίας, συγκεκριμένα στο Cervignano del Friuli, στο Udine. Εξ ου και η τιμητική αναφορά του concept δίσκου τους στην αρχαία πόλη Ακυληία, μια από τις λαμπρότερες πόλεις των αρχαίων Ρωμαίων και σημερινό Πολιτιστικό Μνημείο της UNESCO. «Ακυληία, αιώνια μητέρα» λοιπόν και πατώντας το “play”, όπως αναφέραμε στο «ημερολόγιο», ξεκινά ένα μάθημα ιστορίας που εστιάζεται στην γενέτειρα πόλη τους και επεκτείνεται και σε άλλες πτυχές της ιστορίας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η Ακυληία, χτισμένη το 181 π.Χ στον μυχό της Αδριατικής θάλασσας και στον άξονα της φημισμένης Αιμιλιανής Ρωμαϊκής Οδού, έφτασε να έχει πληθυσμό 100.000 κατοίκων, να θεωρείται μια από τις σημαντικότερες πόλεις της εποχής και να αποτελεί το «ανάχωμα» εναντίων των βαρβαρικών επιθέσεων πέραν των Ιουλιανών Άλπεων. Όπως συνέβαινε με κάθε ρωμαϊκή πόλη, χτίστηκε ξεκινώντας από το έθιμο του “Sulcus Primigenius” (η εισαγωγή του δίσκου), δηλαδή την τελετή κατά την οποία ιερείς, οι οποίοι οδηγούν ένα άροτρο που το σέρνουν δύο βόδια, χαράσσουν τα όρια της εκάστοτε νεοϊδρυθείσας πόλεως. Σύμβολό της είχε τον Αετό της Ρώμης (“Under the sign of the Eagle”, “I, the Eagle, the Strength, the Power”) και ακολουθούσε το δίδαγμα/δόγμα του Βεγέτιου και της «Στρατιωτικής επιτομής» του (“Si vis pacem, para bellum” – αν επιζητάς ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο). Το 180 π.Χ «γνώρισε» τη πανούκλα του Γαληνού (“The Galenus plague”), δηλαδή την επιδημία ευλογιάς που εξαπλώθηκε σε μεγάλο μέρος της αυτοκρατορίας εκείνη την εποχή. Βρέθηκε στο επίκεντρο όταν ο Μαξιμίνος Β’ προσπάθησε να σφετεριστεί τον θρόνο και ηττήθηκε στην μάχη του Tzirallum (“Under a treacherous domain”). Καταστράφηκε από τον Αττίλα, τον επονομαζόμενο και «μάστιγα του Θεού» (“Attila, flagellum Dei”), πιθανότατα ελέω προδοσίας κατόπιν μακράς πολιορκίας το 452 μ.Χ. και έκτοτε δεν πρωταγωνίστησε ξανά, αλλά με την παλαιά της αίγλη να παραμένει ζωντανή ως τις μέρες μας (“Aquileia Mater Aeterna”). Μετά από όλα αυτά, το να μιλήσω για την μουσική είναι το πανεύκολο της υπόθεσης: Φαντάσου τους AMON AMARTH (κυρίαρχη επιρροή) να ενώνουν δυνάμεις με τους πρόσφατους PRIMORDIAL και τους IMMORTAL του “Damned in black” να έρχονται για τις τελευταίες «πινελιές» και έχεις περίπου την μουσική ταυτότητα των GATES OF DOOM. Ένα εξαιρετικό μείγμα μελωδικού death και black metal, σε επικότατο ύφος. Συμμετέχει ο Raffaello Indri των cult progsters GARDEN WALL, εξαιρετικό το εξώφυλλο του Χιλιανού Sebastian Salvo, οι τύποι πάνε για μεγάλα πράγματα. (8 / 10)
Τους Johannes Carlsson (κιθάρα, φωνή), Mikael Thunborg (κιθάρα, β’ φωνητικά), Martin Larsson (μπάσο, β’ φωνητικά) και Albin Grill (drums, β’ φωνητικά) τους γνωρίζεις; Είναι οι Σουηδοί vintage-retro rockers THE HAWKINS οι οποίοι κυκλοφορούν μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ζωντανά ηχογραφημένου δίσκου. “Live in the woods” τιτλοφορείται, και ναι, δεν είναι τυχαία η ονομασία αυτή. Τα επτά κομμάτια του είναι διαλεγμένα από τρεις διαφορετικές εμφανίσεις και εδώ θέλω την προσοχή σου: Τα τέσσερα πρώτα (“Hilow”, “Stranger in the next room”, “Black gold” και “Libertine”) είναι ηχογραφημένα σε δάσος, τα επόμενα δύο (“Roomer” και “Cut moon bleeds”) στην μπυραρία/ζυθοποιία “Brasstacks”, στην Ουψάλα και το τελευταίο, το “Fisherman blues” σε έναν αχυρώνα. Πως σου φαίνεται; Προσωπικά το βρήκα ενδιαφέρον, όπως θα το βρήκαν ακόμη περισσότερο οι τυχεροί που βρέθηκαν ειδικά στην μπυραρία. Καλή rock μουσική, μπύρες και μεζέδες; Νομίζω είναι κάτι που όλοι μας ευχαριστιόμαστε και εκτιμούμε. Άσε που εκεί φτιάχτηκε και η Olsson Lager, η μπύρα του group δηλαδή. Βλέπεις; Δεν χρειάζεται να είσαι Maiden για να έχεις μπύρα δική σου. Άσε που σίγουρα θα είναι καλύτερη από το αίσχος της παρέας του Harris. Και επειδή δεν ανέφερα κάτι πιο συγκεκριμένο για την μουσική, να πω πως αν σου αρέσουν οι GRAVEYARD, πρέπει να ακούσεις τους THE HAWKINS. Μπορεί να ακούγονται και να φαίνονται σαν τα μικρά τους ξαδέρφια, ωστόσο όταν μεγαλώσουν θα τα καταφέρουν και αυτοί. O ήχος είναι εξαιρετικός και LIVE, η παραγωγή «ζεστή» όσο πρέπει, τα πάντα εξαιρετικά. Βαθμολογία δεν έχει, όπως και σε κάθε live album, εντολή του αφεντικού είναι αυτή, αλλά εσύ με το μυαλό σου βάλε καλό βαθμό.
Αυτά και για σήμερα. Μουσική ακούσαμε, νέο πλανητάρχη ορκίσαμε (είχαμε και αυτή την έννοια και τώρα ησυχάσαμε), συνεχίζουμε πλέον από εκεί που σταματήσαμε. Ως την επόμενη φορά, take care out there!
Δημήτρης Τσέλλος
