a
«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: ABSCESSION
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Rot of ages”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Transcending Obscurity Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Thomas Clifford – Φωνητικά
Skaldir – Κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, δεύτερα φωνητικά
Markus Porsklev – Τύμπανα
Mε έδρα το Linköping στο Östergötland, οι Σουηδοί ABSCESSION με τον Γερμανό συνθέτη, έρχονται με φόρα να κάνουν τη διαφορά στον ακραίο ήχο μέσα από το δεύτερο κορυφαίο άλμπουμ τους με τίτλο “Rot of ages”. Εκτός από το τέρμα τραβηχτικό εξώφυλλο του Adam Burke (κορυφαίος και πολυσχιδής εικονογράφος με διασημότερο έργο του αυτό του “Termination redux” των VEKTOR), στο δίσκο θα σας τραβήξει και η αβίαστη ενέργεια τους, όπως και η αναβίωση του Σουηδικού παλιού δοξασμένου ήχου, χωρίς ωστόσο να παραπέμπουν στη μεγάλη της Στοκχόλμης σχολή καθαυτή (ENTOMBED, DISMEMBER, UNLEASHED, GRAVE), αλλά στους μετέπειτα μιμητές του ήχου και νεότερους εκπροσώπους, όπως οι BLOODBATH, REVEL IN FLESH, DEMONICAL και ENTRAILS. Οι ABSCESSION βέβαια έχουν κάνει έναν ωραίο «ελιγμό» στη μουσική τους σε σχέση με όλους τους προαναφερθέντες –παλιούς και νέους-, καθώς πέραν του γνώριμα λατρεμένου ήχου-πριονοκορδέλα που όλοι επιζητούμε, έχουν τη σωστή δόση μελωδίας σε κάποια περάσματα, που φυσικά βρίσκει πομπό και δέκτη μαζί στη λογική των EDGE OF SANITY, που ήταν το μέσο της Σουηδικής σκηνής τότε και μπορούσες να βρεις τα πάντα στα άλμπουμ τους. Προσθέτοντας την καθαρότητα του ήχου τους, με μια εξαίρετη παραγωγή και άκρως προσεγμένο παίξιμο με βαριά riff και δυνατά τύμπανα, έχετε ότι ακριβώς σας χρειάζεται.
Ο Γερμανός Skaldir (κατά κόσμον Markus Skroch) που εκτός από το να τραγουδάει και να παίζει τα τύμπανα, κάνει όλα τα υπόλοιπα στο δίσκο, παίζει φοβερά θέματα στις κιθάρες με άκρως «σκαφτό» ήχο, ενώ δεν παραλείπει να γεμίζει τον ήχο με όμορφα πλήκτρα όπου χρειαστεί. Φοβερό λαρύγγι ο τραγουδιστής Thomas Clifford, με καθαρή και τσαμπουκαλεμένη άρθρωση, ενώ ο ντράμερ Markus Porsklev πολλές φορές θα σας αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Δεν χωράει καμία παρερμηνεία στις προθέσεις των ABSCESSION, οι οποίοι προσφέρουν μια από τις ομορφότερες εκπλήξεις στον death metal χώρο, με ένα άλμπουμ το οποίο χωρίς να είναι εμπορικό, μπορεί κάλλιστα να αγαπηθεί και από άτομα που δεν πολυγουστάρουν τον ήχο (κακώς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Θα μπορούσα να τους παρομοίαζα με σκληρότερους DESERTED FEAR, οι οποίοι έχουν αυτό το BOLT THROWER meets AMON AMARTH κράμα, αλλά οι ABSCESSION και λόγω καταγωγής, το καταθέτουν πιο πειστικά το Σουηδικό του θέματος σε συνάρτηση με τη Γερμανική μπαντάρα. Στο τέλος του “When the guillotine falls” θα συγκινηθείτε διότι το κλείσιμο με τα πλήκτρα θα σας θυμίσει το σημείο με το οποίο ξεκίνησαν όλα στον ήχο (ξεκάθαρο tribute) και γενικά μάλλον μιλάμε για την αρχή μιας αξιόλογης πορείας, από τη στιγμή που θα έχει ανάλογη συνέχεια. Ακούστε άφοβα και με πολλές επαναλήψεις.
(8,5 / 10)
Facebook
Bandcamp
Spotify
YouTube
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: CONJURETH
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Majestic dissolve”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Memento Mori
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Frankie Saenz – Τύμπανα, μπάσο
Ian Mann – Κιθάρες
Wayne Sarantopoulos – Φωνητικά, κιθάρες, μπάσο
Από το τιμημένο San Diego της California (PSYCHOTIC WALTZ ΑΡΡΩΣΤΙΑ!), έρχονται οι καταιγιστικοί CONJURETH να φέρουν αναταραχή στα νερά του ακραίου ήχου με το ντεμπούτο τους, “Majestic dissolve”. Το ανίερο τρίο που ηχογράφησε το δίσκο έχει τον αέρα των IMMOLATION/INCANTATION με τον πιο πηχτό Νεοϋορκέζικης προέλευσης ήχο, αλλά παίζουν κάπως πιο «καθαρά» και γρήγορα/λιγότερο εφιαλτικά από τους δυο μεγάλους που προαναφέραμε. Είμαι βέβαιος ότι κοιτώντας το λογότυπο-μύξα πάνω στο φοβερό λογότυπο, θα έχετε προϊδεαστεί για το τι επακολουθεί. Οπαδοί του underground ήχου τους ανέφεραν συχνά από πέρυσι μετά τα δυο εντυπωσιακά demo, “Foul formations” και “The levitation manifest” και το είδαν να έρχεται, με συνέπεια ήδη το άλμπουμ να έχει δημιουργήσει σχετικό θόρυβο, στο οποίο να σημειωθεί δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι από τα demo και το υλικό είναι ολοκαίνουργιο. Μάγκες κοινώς, καθώς θέλησαν να το πάνε ένα βήμα μπροστά και δικαιώνονται εκ του αποτελέσματος, καθώς και σε καλή εταιρεία υπέγραψαν (δεν είναι αμελητέα ποσότητα η Memento Mori) και ωραία προώθηση έχουν στον ενάμιση περίπου μήνα που κυκλοφόρησε ο δίσκος, win/win κατάσταση από όλες τις απόψεις. Αρκετοί φίλοι που τους άκουσαν τους παρομοίασαν λίγο με τους δικούς μας DEAD CONGREGATION και παρότι δεν πολυσυμφωνώ, η παραπομπή δεν είναι τέρμα άστοχη.
Οι CONJURETH έχουν απαιτητικό υλικό, από την άποψη ότι ούτε εύκολα θέματα παίζουν, αλλά και ότι δημιουργούν μια τέρμα επιβλητική ατμόσφαιρα στον ήχο τους. Ήχος μη καλογυαλισμένος μεν, αλλά που βοηθάει τη σαπίλα του ήχου τους να ακούγεται φιλικότερη στα αυτιά, σε σχέση με τα demo που ήταν πιο χαώδεις (αλλά και πάλι όχι άμπαλοι, έχει σημασία). Έχουν ένα κιθαριστικό ήχο που θα μπορούσε να σας θυμίσει early ENTOMBED/NIHILIST από άποψη βαρύτητας, ενώ μιλάμε κάλλιστα για υλικό που προσκυνάει την πρώιμη death metal περίοδο (βαριά μέχρι ’92-’93) την εποχή κυριαρχίας του παγκοσμίως. Δεν ξέρω αν το ιερό τέρας του underground και κιθαρίστας/τραγουδιστής Wayne Sarantopoulos (γνωστότερος ως Elektrokutioner από τα 100 άλμπουμ που έχει παίξει) έχει Ελληνική καταγωγή, αλλά ξέρω σίγουρα ότι έχει φωνή που ταιριάζει γάντι στο υλικό και που πάλι προσφέρει τα μέγιστα σε κυκλοφορία που συμμετέχει (αν αρχίσω τη λίστα θέλουμε 2 volumes Underground Scans, ψαχτείτε και μια φορά από μόνοι σας). Ασταμάτητοι στα 37’ του “Majestic dissolve” οι CONJURETH, σε ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα των τελευταίων ετών, με την ευχή να μην μείνει μόνο ένα project αλλά να έχουν και μέλλον. Η αλληλουχία riffs/δίκασης και η δύναμη με την οποία παίζουν, είναι πολύ πιθανό να κερδίσουν και τους πλέον απαιτητικούς κάφρους.
(8 / 10 γιατί είναι πιθανό να μη σας κάτσει ο ήχος τους εξ αρχής και να χρειαστεί χρόνος)
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: FORTRESS
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Don’t spare the wicked”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: High Roller Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Chris Scott Nunez – Φωνητικά
Filiberto Bibiano – Κιθάρες
Damian Rejon – Μπάσο
Robert Duran – Τύμπανα
Ήταν το 2018, όταν πρωτογνωρίσαμε τους Καλιφορνέζους FORTRESS. Ότι είχαν κυκλοφορήσει το πρώτο τους, ομώνυμο EP και μέσα σε μόλις 17 λεπτά της ώρας, μας είχαν διαλύσει, στην κυριολεξία. “Witchcraft”, “Midnight dream”, “Bloodmoon”, “Peace in Hell”. Δεν χρειάζονταν περισσότερα κομμάτια παρά αυτά τα τέσσερα, για να τρέξουμε στο κοντινότερο δισκοπωλείο λες και ξεμείναμε από γάλα! Ήταν ΤΟΣΟ «βαμμένο» με το «χρώμα» των JUDAS PRIEST, ήταν τέτοια η λατρεία που έδειχνε η μπάντα για το κλασσικό heavy metal των 80s, που δε γινόταν να μη μας ενθουσιάσει! Μοιραία οι προσδοκίες μας εκτοξεύτηκαν σε μεγάλα ύψη και όσο και αν ακούγεται υπερβολικό, υπήρχε απαίτηση για ένα ισάξιο ντεμπούτο. Φέτος, είναι η χρονιά που οι Αμερικανοί μας προσφέρουν επιτέλους το πρώτο full length τους, με τίτλο “Don’t spare the wicked” έχοντας ελαφρώς αλλαγμένη σύνθεση, καθώς ο Damian Rejon στο μπάσο, ήρθε να αντικαταστήσει τον Ulises Serrano, ο οποίος «άνοιξε πανιά προς άγνωστες θάλασσες». Κοινώς, δε ξέρουμε πού είναι και τι κάνει, αλλά κρίνοντας από αυτά που ακούμε εδώ, δε νομίζω να τον αναζητήσουμε. Γιατί;
Γιατί η αλλαγή αυτή ουδένα πρόβλημα επέφερε, η συνοχή του group έμεινε αλώβητη και το “Don’t spare the wicked” είναι ένα ΕΠΟΣ, από την πρώτη ως την τελευταία νότα. Καταρχάς, δε γίνεται να μην παρατηρήσει όποιος είχε ακούσει το ep, την αλλαγή στον ήχο. Η μπάντα ξέφυγε από τα πιο στενά πλαίσια που όριζε το 100% Priest-ικό heavy metal της και ενσωμάτωσε στη μουσική της πολλά νεοκλασσικά αλλά και hard rock στοιχεία. Πως μου ακούγεται αυτό; Εξαιρετικό. Και δεν υπήρχε διαφορετική περίπτωση να μην είναι εξαιρετικό, όταν ο «παράγοντας Malmsteen» είναι τόσο ισχυρός. Οκτώ κομμάτια, το ένα instrumental (με κορυφαίο όλων τον ύμνο “Children of the night”) και ειλικρινά, αυτό που θα πω το λέω χωρίς καμία τάση υπερβολής και αν θες με πιστεύεις: ΑΥΤΟ, είναι το άλμπουμ που θα έπρεπε να έχει κυκλοφορήσει φέτος ο Σουηδός. Είναι ακόμη πιο “Malmsteen” και από το ντεμπούτο των PERPETUAL ETUDE που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, το οποίο και παρουσιάσαμε στο 82ο Scans. Ξέχωρα από τις εξαίσιες κιθάρες που «κλασσικίζουν» γεμάτες φαντασία και έμπνευση, το «δυνατότερο χαρτί» των FORTRESS είναι ο Chris Scott Nunez, ο οποίος, δε ξέρω ΠΩΣ το κάνει, αλλά ακούγεται πολύ κοντά σε χροιά και δυναμική στον Jeff Scott Soto του “Marching out”. Αν τον ακούσεις στη διασκευή του group στο “Lost in Hollywood” των RAINBOW, ο τύπος «πιάνει» τον μεγάλο Bonnet με άνεση! Καταπληκτικός… πραγματικά καταπληκτικός! Το μέλλον των FORTRESS προμηνύεται λαμπρό. Υπέρλαμπρο θα έλεγα, αρκεί να προσέξουν, να μη βιαστούν και να οργανώσουν-σχεδιάσουν με προσοχή τα βήματά τους. Τώρα, σε περίπτωση που μετά απ’ όσα διάβασες δεν κατάλαβες ΠΟΣΟ καλός είναι αυτός ο δίσκος, να σου πω πως μπήκε στην πρώτη δεκάδα του γράφοντος, με τα καλύτερα της χρονιάς. Αυτό. “Shut up and take my money!”.
(8,5 / 10)
Bandcamp
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube
Δημήτρης Τσέλλος
