The Real Me: Για να πάρω τον ταλαίπωρο να δω τι κάνει…
Me: Έλα μεγάλε…
The Real Me: Χαθήκαμε ρε…δεν γίνονται και συναυλίες. Βέβαια, αυτό είναι καλό για εμάς (και την ανθρωπότητα) καθώς τα μουσικά σου γούστα είναι για τα μπάζα.
Me: Πάλι με τον καλό το λόγο, ρε γκρινιάρη! Για αυτό με πήρες…για να με κράξεις;
The Real Me: Όχι…έτσι για τη φάση. Να δω τι κάνεις και αν έχεις πάρει κάνα CD…φασαρία ακούω από πίσω…τι παίζει;
Me: Έλα…θα χαρείς και θα σε εκπλήξω ευχάριστα!
The Real Me: Αμφιβάλλω αλλά για πες…
Me: Το νέο άλμπουμ των NESTOR…σε έφτιαξα, έτσι;
The Real Me: Σοβαρά τώρα;
Me: Τι…δεν σου αρέσει;
The Real Me: Τι να μου αρέσει, ρε συ; Αναμασήματα, πλαστικούρα, επιτηδευμένα όλα. Αν είσαι 25-30 χρονών και θεωρείς ότι το hard rock προέρχεται από τη Σκανδιναβία, τότε…πάσο. Μάλλον, όχι πάσο! Δεν γίνεται εκεί έξω να υπάρχει μία τόσο διαστρεβλωμένη εικόνα για το hard rock ή το melodic rock…
Me: Μα, και εσύ βρε αδερφάκι μου…σε έχει τσιμπήσει καμία μύγα και αρπάζεσαι κάθε φορά που κάποιος γουστάρει H.E.A.T., CRAZY LIXX, RECKLESS LOVE κτλ.;
The Real Me: Αν έχεις μεγαλώσει τη δεκαετία του ‘80 και έχεις δει πως ήταν το πραγματικό hard rock από την Αμερική, τότε είναι εξαιρετικά απίθανο να συμβιβαστείς με τη σημερινή πλαστικούρα.
Me: Οι εποχές αλλάζουν και τίποτα δεν είναι ίδιο με τα 80s. Δε λες πάλι καλά που υπάρχουν και κάποιες μπάντες που συνεχίζουν αυτή την παράδοση;
The Real Me: Βασικά, μόνο επιφανειακά συνεχίζουν αυτή την παράδοση αφού το hard rock του σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το τότε. Και δεν θα σου συγκρίνω π.χ. τους CRUE ή τους LEPPARD με τους CRAZY LIXX ή τους ECLIPSE. Απλώς μιλάω για το attitude των συγκροτημάτων…κάτι που σήμερα δεν υπάρχει.
Me: Πότε είδες ή άκουσες κάτι που άγγιζε το attitude εκείνων των ένδοξων ημερών;
The Real Me: Καλή ερώτηση…τώρα με εκπλήσσεις πραγματικά! Σου έχω την απάντηση: από τους CRASHDIET και το “Rest in sleaze”. Αυτό, μάλιστα. Ευρωπαίοι που τίμησαν και με το παραπάνω το παρελθόν και με αυθεντικότατο attitude.
Me: Δισκάρα και μπαντάρα που δυστυχώς δεν προχώρησε όσο θα έπρεπε. Πέρα από αυτό…;
The Real Me: Όσον αφορά τα mainstream hard rock σχήματα…όχι. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές underground αμερικάνικες (κυρίως) μπάντες που συνεχίζουν αυτή την παράδοση αλλά δυστυχώς δεν θα τις ακούσει ο μέσος ακροατής.
Me: Πάμε παρακάτω…ακόμη και στη δεκαετία του ‘80 όμως υπήρχαν πολλά Ευρωπαϊκά σχήματα που μεγαλούργησαν στο hard rock…SCORPIONS, EUROPE, WHITESNAKE κτλ. Δεν ήταν δηλαδή μόνο η Αμερική…
The Real Me: Εννοείται…και αυτές έπιασαν το απόλυτο ταβάνι όταν…έκλεισαν το μάτι στην Αμερική και άλλαξαν τον ήχο τους. Και φυσικά υπήρχαν και άλλες…BONFIRE, TNT, SHY, FM και πάει λέγοντας.
Me: Ξεφεύγουμε όμως…δεν μου λες, πως σου φαίνεται η νέα σουηδική σκηνή;
The Real Me: Μου αρέσουν οι ECLIPSE. Ως εκεί…
Me: Οι H.E.A.T.;
The Real Me: Αξιόλογοι αλλά και υπερεκτιμημένοι όχι τόσο διότι δεν γράφουν ωραία τραγούδια αλλά γιατί δεν έχουν το σωστό attitude για μία hard rock μπάντα.
Me: Μας έχεις πρήξει με το attitude…τι διάτανο είναι αυτό;
The Real Me: Δεν υπάρχει ορισμός, μεγάλε. Είτε το έχεις, είτε όχι. Να είσαι αυθεντικός και κυρίως να μην είναι δήθεν όλο αυτό και πλαστικοποιημένο. Δηλαδή, για να καταλάβεις δύο νότες από το νέο L.A. GUNS ή ένα riff του George Lynch είναι κλάσεις ανώτερο από ολόκληρο δίσκο των CRAZY LIXX.
Me: Νομίζω καταλαβαίνω τι εννοείς…αν και παίζει εδώ πέρα και το θέμα της νοσταλγίας. Οπότε, δεν είσαι αντικειμενικός.
The Real Me: Μα, δεν θέλω να είμαι αντικειμενικός ούτε σου το παίζω ιστορία. Είσαι μικρότερος και είναι λογικό να έχεις άλλες παραστάσεις. Και εγώ θυμάμαι σε ένα πάρτι στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, καθόμουν και έπαιζε το “Appetite…” και δίπλα μου ήταν ένας γέρος (δεν θα πρέπει να ήταν πάνω από 50 αλλά τότε μου φαινόταν υπερήλικας) και μου είπε…τι ακούτε, ρε σεις; Ακούστε λίγο ZEPPELIN ή PURPLE.
Me: Χάσμα γενεών.
The Real Me: Ναι αλλά τον καταλαβαίνω. Κάπως έτσι είναι και τώρα…με τη διαφορά ότι όσο αυθεντικός ήταν ο Page και ο Plant άλλο τόσο ήταν ο Slash και ο Axl. Ούτε λόγος σύγκρισης με τα σημερινά κατασκευάσματα.
Me: Μην είσαι γκρινιάρης λέμε…
The Real Me: Ίσως φταίνε και τα social media…δεν ξέρω. Όταν βλέπεις και βγαίνουν σαν καλύτερα hard rock άλμπουμ το NESTOR και το CHEZ KANE είναι…πώς να το πω…είναι αυτό που λέει ο Steven Tyler: there’s something wrong with the world today…
Me: Το CHEZ KANE είναι καλό.
The Real Me: Να που συμφωνούμε…καλό. Απλώς καλό. Όχι εξαιρετικό. Και άσε που δεν μπορώ να δεχτώ το πλασάρισμα της δεσποινίδος μέσω…Danny Rexon. Τέλος πάντων…
Me: Όταν τα έκανε αυτά ο Mutt Lange με τους LEPPARD δεν έλεγες τίποτα…
The Real Me: Τι να σου πω, παιδάκι μου; Το ίδιο είναι;
Me: Δεν είναι;
The Real Me: Όχι αλλά βαριέμαι να στο αναλύσω. Είναι σα να λες ότι ο Desmond Child απογείωσε την καριέρα των BON JOVI. Θεός ο Desmond αλλά legend o Jon! Από εκεί ξεκινούν όλα…
Me: Και τώρα έχουμε τον Alessandro Del Vecchio…
The Real Me: Τα βλέπεις; Μπράβο…υπάρχει τελικά ελπίδα και για σένα, νεαρέ μου!
Me: Άσε ρε…πες μου, πριν κλείσουμε…ποιο είναι το καλύτερο hard rock άλμπουμ της χρονιάς για σένα;
The Real Me: Ευκολάκι…το δεύτερο άλμπουμ των THE END MACHINE. Όταν οι DOKKEN συνάντησαν τους LYNCH MOB. Αυτό είναι αυθεντικό attitude.
Me: Θα το τσεκάρω. Καμιά obscurίλα;
The Real Me: PLATINUM OVERDOSE. Θα με θυμηθείς…
Me: Μια χαρά…
The Real Me: Σε αφήνω τώρα…ώπα…τι ακούω από πίσω; “Naughty Naughty”; Που τους έμαθες, ρε συ, τους DANGER DANGER;
Me: Μου τους έβγαλε το YouTube στα προτεινόμενα.
The Real Me: Τρομάρα σου…πήγαινε πάρε κάνα δίσκο να ακούσεις. Άντε σε αφήνω να πάω να ακούσω…τι να ακούσω…; Το δεύτερο καλύτερο άλμπουμ των WHITESNAKE…τα λέμε.
Me: Περίμενε…ποιο είναι το δεύτερο καλύτερο άλμπουμ των WHITESNAKE;
The Real Me: Θα τα πούμε άλλη φορά αυτά…πάντως, δεν είναι αυτό που νομίζεις!
Σάκης Νίκας
