UP THE HAMMERS Festival (7-8-9 Μαρτίου 2024)

Για τους οπαδούς του παραδοσιακού, κλασσικού και underground metal ήχου, ένα είναι το festival στην Ελλάδα και ονομάζεται UP THE HAMMERS. Δέκατη όγδοη φορά που ανοίγει τις πόρτες του, έκτη σερί στο Gagarin205 της οδού Λιοσίων, για πρώτη φορά χωρίς να έχει μείνει ούτε ένα εισιτήριο απούλητο. Είκοσι μπάντες θα παρελάσουν από μπροστά σου στο κείμενο που ακολουθεί και που φαίνεται να έχει τον ατελείωτο, οπότε, φτιάξε καφέ και εγώ θα προσπαθήσω να σε βάλω σε mood. Ξεκινάμε!

ΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ – WARM UP SHOW (ΑΝ Club)

Οι SATURDAY NIGHT SATAN δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη τον πρώτο τους δίσκο “All things black”, δεν έχουν ξαναδώσει live ποτέ ως σύνολο, ωστόσο οι εμπειρίες, η πείρα κάθε μέλους ξεχωριστά και το «δέσιμο» που φαίνεται πως έχουν ήδη σαν μπάντα, έφταναν και περίσσευαν για να ξεκινήσουν τη βραδιά αλλά και ολόκληρο το festival με τον καλύτερο τρόπο.

Οι μοναδικοί εκπρόσωποι της χώρας σε τούτο το event, παίζουν αυτό το πανέμορφο proto doom/vintage heavy rock, που σε κάποιες στιγμές γίνεται και καθαρό heavy metal. Καταλαβαινόμαστε πλήρως, πιστεύω. Η τραγουδίστρια μου έμοιασε σαν μια δική μας εκδοχή της Johanna Sadonis των LUCIFER (εσύ άκουσες το καταπληκτικό νέο τους album;), με τα ξανθά μαλλιά, τα ολόμαυρα ρούχα και την ανάλογη στάση επί σκηνής. Πολύ ωραία παρουσία στο σύνολο, με μια θεωρώ πολύ ξεχωριστή χροιά, είναι οπωσδήποτε ατού για το group.

 

Δεύτερο ατού είναι ο drummer, ο οποίος δεν ξέφυγε «ούτε πόντο», ήταν άψογος επάνω στο groove και πήγαινε τη μπάντα «τραίνο». Ωραίες κιθάρες επίσης, «γεμάτο» μπάσο, διακριτικά πλήκτρα… όλα όπως πρέπει! Τεράστιο bonus, o καταπληκτικός ήχος, που με εξέπληξε σε βαθμό που δεν το περίμενα με τίποτα! Θα σε πάω λίγο πίσω, λέγοντας πως ανάλογα vibes είχα δεχθεί όταν έβλεπα τους μικρούς θεούς UNCLE ACID AND THE DEADBITS στην ίδια σκηνή, συνεπώς, αν είσαι παρομοίως οπαδός τους, έχεις πιάσει το νόημα. Όταν βγει ο δίσκος, θα τα πούμε αναλυτικότερα. Για αρχή, να δώσουμε ένα «μπράβο» και να ευχηθούμε καλή αρχή!

SETLIST: 1. Rule with fire 2. Lurking in the shadows 3. All things black 4. Crown of arrogance 5. By the river 6. Devil in disguise

Δεύτεροι κατά σειρά οι DOLMEN GATE, τόσο στο billing, όσο και σαν μπάντα με γυναικεία παρουσία στα φωνητικά. Άλλη μια ομοιότητα βρίσκεται στο ότι ούτε οι Πορτογάλοι έχουν κυκλοφορήσει ακόμη το παρθενικό τους album, θα πρέπει να περιμένουμε ως τις 24 Απριλίου, για να μας δώσει η No Remorse τη φυσική κόπια στο χέρι. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι DOLMEN GATE ανέλαβαν να «φτιάξουν ατμόσφαιρα» παίζοντας κάποια κομμάτια από το επερχόμενο “Gateways of Eternity” και ολόκληρο το παρθενικό τους EP, “Finis Imperii”.

Επικό μέταλλο ακούσαμε από τους φίλους μας, κάπου μεταξύ των RAVENSIRE, δηλαδή της προηγούμενης μπάντας του αρχηγού Nuno και των SMOULDER. Ο ήχος δεν ήταν κολακευτικός, κυρίως ως προς τη φωνή. Πάνω στο τελευταίο, παρατήρησα πως η συμπαθέστατη Ana αν και έχει δώσει κάποιες συναυλίες, είναι ακόμη αρκετά «σφιγμένη», ντροπαλή θα έλεγα και αυτό είχε αντίκτυπο στις ερμηνείες της. Γιατί καλό μου κορίτσι; Δε δαγκώνουμε, μεταξύ οπαδών και φίλων τραγουδάς, χώρια που ήμασταν όλοι εξαρχής θετικοί απέναντί σου και απέναντι στη μπάντα, άσε ελεύθερο τον εαυτό σου και όλα θα πάνε περίφημα!

Ο Nuno, μπασίστας πλέον, έχοντας αναλάβει τον ρόλο του δεύτερου «μπροστάρη», ευχαρίστησε τον κόσμο για την απίστευτη, όπως είπε, υποδοχή, αφιέρωσε το set στον προσφάτως εκλιπόντα φίλο και πρώτο τραγουδιστή των RAVENSIRE Jose Gomes και έδειχνε σαν να βρίσκεται στο σπίτι του. Ο κόσμος έδειχνε πως ήξερε όλα τα κομμάτια του EP, αδημονούσε για την κυκλοφορία του “Gateways…” και εν τέλει, η πρώτη εμφάνιση των DOLMEN GATE στα μέρη μας στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία.

SETLIST: 1. Retribution 2. The Oath 3. Chambers of magic 4. The wheel 5. Betrayal 6. Rest in flames

«Βουτιά στα 70s» για την συνέχεια και LYNX. Άλλη μια μπάντα της δικής μας No Remorse Records, οι Γερμανοί LYNX είναι πραγματικό χρονοντούλαπο. Ξεκινάμε από το οπτικό μέρος, όπου το “vintage starter pack” που λέει και μια καλή μου φίλη (γεια σου Ελένη!) πραγματικά αποθεώθηκε: Μπότες Commanchero, στενό τζιν, ζώνη χρώματος καφέ με μεγάλη εγκράφα, πουκάμισο με γυρισμένο μανίκι ως το ύψος του αγκώνα και ανοικτά τα πρώτα 4-5 κουμπιά, μαλλί μακρύ τουλάχιστον ως το ύψος των ώμων και ανεπτυγμένη τριχοφυΐα στο πρόσωπο, με πρώτη επιλογή το μουστάκι και δεύτερη το μούσι.

Συνεπώς, ο «κόντρα» ξυρισμένος κιθαρίστας/τραγουδιστής Marvin Kiefer, έκανε ομολογουμένως τη διαφορά, με φοβερή μαλλούρα – μίξη Vincent στην σειρά “Beauty and the Beast” και Sarah Connor στο πρώτο “Terminator”. Μουσικά, τα έχουμε πει και γράψει, οι LYNX είναι ρομαντικά προσηλωμένοι στα 70s και το κάνουν με πολύ ωραίο τρόπο! Αν σου αρέσουν μπάντες σαν τους NIGHT, HORISONT, HALLAS και ΕΠΕΙΔΗ (έτσι λέει η λογική) σου αρέσουν οι SCORPIONS, BLUE OYSTER CULT, U.F.O, δε βλέπω κάποιον λόγο να μην σου αρέσουν και οι LYNX.

Οι Γερμανοί έχουν ανανεωμένη σύνθεση, με την επίσης συμπαθέστατη Amy να τραγουδά και να παίζει synths και ντέφι («και η Μαρίκα με το ντέφι, να γελά και να σου γνέφει»). Όσον αφορά την σύγκριση/συσχέτιση studio – live, το συγκρότημα βγήκε πιο «σφιχτό», πιο «συμπαγές» και λιγότερο ψυχεδελικό από τον δίσκο, με τα κομμάτια να αποδίδονται εξίσου καλά και επί σκηνής. Τα φωνητικά όμως, θέλουν δουλίτσα, δεν ήταν λίγες οι φορές που έχαναν τον… «βηματισμό» τους. Λεπτομέρειες βέβαια, μόνο και μόνο για να γραφτεί τούτη η ανταπόκριση όσο γίνεται πληρέστερα, κατά τ’άλλα το κοινό εξακολουθούσε να περνά τέλεια και φάνηκε πως το “Watcher of skies” είναι ένας δίσκος που αγαπήθηκε. Αναμένουμε τον επόμενο!

SETLIST: 1. Odyssey 2. Heartbreak city 3. Beyond the Infinite 4. Island Universe 5. Savage mountain 6. Watcher of skies 7. Grey Man 8. Lynx

Και φτάνουμε στους Ιταλούς WITCHUNTER… Μπάντες σαν τους WITCHUNTER, ανήκουν σε μια ειδική κατηγορία: Και να μην τις ακούσεις ποτέ σπίτι σου, αν τις πετύχεις σε κάποιο festival, αποκλείεται να βαρεθείς, να ξύνεσαι, να χασμουριέσαι ή να χαζεύεις το κινητό σου! Κάτι αντίστοιχο λοιπόν έγινε και στο warm-up του Up the Hammers. Για τη μουσική τους δεν μπορείς να πεις και πολλά, παραδοσιακό heavy metal συνθέτουν οι άνθρωποι, με γερές δόσεις speed, τυπικό και χιλιοπαιγμένο.

Αλλά η σκηνική τους παρουσία, εντάξει, είχε πλάκα! Ο frontman Steve Di Leo αρχικά γυμνός από τη μέση και πάνω με μια μακριά μπέρτα σαν του Δράκουλα ριγμένη στην πλάτη, στην συνέχεια φόρεσε μια μάσκα με το γνωστό τραγίσιο κεφάλι για να αναπαραστήσει τον Εξαποδό, ήπιε «αίμα» μέσα από ένα κρανίο, έκανε παρέα με τον Χάρο που έκοβε κι αυτός βόλτες στην σκηνή, ούρλιαζε, τσίριζε…

Κι από κάτω; Χαμός! Είχαν απίστευτη διάθεση και συνάμα βοηθό την υποστήριξη των συμπατριωτών τους στις πρώτες σειρές, οι οποίοι κρατώντας την Ιταλική σημαία, φώναζαν και τραγουδούσαν κάθε στίχο. Το λέω με πάσα ειλικρίνεια, το υλικό τους δεν το θεωρώ κάτι το αξιοσημείωτο, είμαι όμως περίεργος να μάθω αν μετά τον Διάβολο, τον Κόμη Δράκουλα και τον Χάρο, θα έχει στο μέλλον νέο νούμερο το βαριετέ.

SETLIST: 1. Pre(Hell)ude 2. Metal dream 3. Crystal demons 4. The breath of Satan 5. Witchunter 6. Restless 7. Lucifer’s blade 8. Hell for leather 9. Hold back the flame

Και οι SENTRY κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο λίγες μέρες πριν το festival, οπότε είχαμε την τύχη και την τιμή να τους δούμε στην πρώτη τους εμφάνιση. Βέβαια, με τόσες «παραστάσεις» και τόσα «παράσημα» που έχουν όλοι τους, μόνο πρωτάρα μπάντα δεν τους λες, αλλά για τους τύπους ναι, αυτό ήταν το πρώτο SENTRY live. Με τρία από τα τέσσερα μέλη να πλαισιώνουν επί χρόνια τον αείμνηστο Mark Shelton στους MANILLA ROAD και ο τέταρτος της παρέας να έχει μακρά θητεία στους MASTERS OF DISGUISE, το «δέσιμο» επί σκηνής ήταν δεδομένο, το μόνο που περιμέναμε ήταν να ακούσουμε τα καινούργια τραγούδια και να διαπιστώσουμε αν υπό αυτές τις συνθήκες, διατηρούν την ποιότητά τους.

Το “Sentry” είναι μια πολύ καλή προσπάθεια. Live, δεν χάνει καθόλου τον χαρακτήρα του και μπορώ να πω πως, αν στο studio θυμίζει αρκετά τους MANILLA ROAD των τελευταίων ετών της πορείας τους, εδώ η ταύτιση είναι πλήρης. Επιβλητικός Bryan Patrick, σεμνός, αληθινός, με τον καλό λόγο στο στόμα για τον κόσμο, το φεστιβάλ και τους συμπαίκτες του, τίμησε τη μνήμη του αρχηγού και καρδιακού φίλου Shelton όπως έπρεπε. Ογκόλιθοι οι Phil Ross και Andreas Neuderth, με ήχο που σε χάζευε. Εξαίσιος ο εξάχορδος Kalli Coldsmith, που έμοιαζε ο μικρός αδερφός του Angelripper των SODOM, να τα λέμε κι αυτά.

Οι SENTRY θα έπαιζαν εντός έδρας, όλοι όσοι αγαπάμε τους MANILLA ROAD, ήμασταν εκ των προτέρων σίγουροι για αυτό. Τι έμενε για να ολοκληρωθεί αυτό το πανέμορφο live; Ένας καλός ήχος. Δεν τον είχαν. Είχαν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ήχο. Και μπράβο τους που δηλώνουν ξεκάθαρα, με πράξεις, πως δεν είναι μια MANILLA ROAD tribute band. Θα μπορούσαν να παίξουν δυο τραγούδια δικά τους και μετά να μείνουν στην ασφάλεια των συνθέσεων του Shelton. Δεν το έκαναν κι αυτό για μένα σημαίνει πως «φοράνε παντελόνια». Μακάρι να μακροημερεύσουν!

SETLIST: 1. Dark matter 2. The Haunting 3. Heavensent 4. Valkyries (Raise the hammers) 5. Awakening 6. Black candles 7. Raven’s night 8. Funeral 9. Incarnation of Evil

Οι headliners της βραδιάς, NIGHT DEMON, δε χρειάζονται συστάσεις, μιλάμε για μια από τις πιο “what you see is what you get” περιπτώσεις στη μεταλλική επικράτεια. Ο Jarvis με τον Armand ασφυκτιούσαν στη μικρή σκηνή του An, αν τους έλεγες αεικίνητους μάλλον μετριοπαθής θα ήσουν, ως προς τον χαρακτηρισμό. Άξιος ο «νέος» Brian Wilson στα τύμπανα, τους τροφοδοτούσε με την απαραίτητη ιπποδύναμη ώστε να τα σαρώσουν όλα.

Σε κάποια φάση, ένα «αποτυχημένο» crowd surfing παραλίγο να οξύνει τα πνεύματα, όταν ένας οπαδός χτύπησε με τα πόδια του τη βάση του μικροφώνου του Jarvis και παραλίγο και τον ίδιο. Ο frontman των NIGHT DEMON αντέδρασε ρίχνοντας μερικές κλωτσιές, εμφανώς νευριασμένος, αλλά ευτυχώς δεν σταμάτησε να παίζει (αν δεν ήσουν μπροστά να δεις το σκηνικό δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να σκεφτείς πως κάτι περίεργο συμβαίνει, η μπάντα δεν έκοψε ταχύτητα ούτε στο ελάχιστο) ούτε δόθηκε συνέχεια, όπως συνέβη κάποτε σε ένα ANGELWITCH live που στο «παρά πέντε» δεν μετατράπηκε σε arena.

«Επισκέφτηκαν» όλες τους τις κυκλοφορίες, συμπληρώνοντας ένα χορταστικό set που δε νομίζω να άφησε κάποιον παραπονεμένο, πλην εμού που να πω την αλήθεια, μια διασκευή στο “Road racin’” των RIOT που το παίζουν τέλεια, πολύ θα την ήθελα. Καλά, μη δίνεις σημασία, δική μου ιδιοτροπία είναι αυτή, η εμφάνιση των Αμερικανών ήταν άψογη. Καντάρια ιδρώτα χύθηκαν, η ένταση περίσσευε και γενικά, αν έχεις δει έστω μια φορά τους NIGHT DEMON ζωντανά, ξέρεις ακριβώς τι έγινε. Πες πως ήσουν εκεί κι ας μην ήσουν. Καταληκτικά, οι NIGHT DEMON έριξαν την αυλαία της πρώτης ημέρας του festival, με τον τρόπο που πρέπει – ως πραγματικοί headliners! Ανασύνταξη τώρα και πάμε για την πρώτη μέρα του «κυρίως πιάτου».

Νίκα έλειπες.

SETLIST: 1. Prelude/Outsider 2. Obsidian 3. Full speed ahead 4. The Howling Man 5. Beyond the grave 6. The Wrath 7. Dawn rider 8. Screams in the night 9. Kill the pain 10. Welcome to the night 11. Ancient Evil 12. Curse of the damned 13. The Chalice 14. Darkness remains 15. Heavy metal heat 16. Night demon

ΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ – MAIN EVENT (GAGARIN 205)

Τι κι αν ήταν Παρασκευή, τι κι αν ήταν μεσημέρι άρα ακόμη εργάσιμες εκείνες οι ώρες, δεν ήταν και λίγοι αυτοί που προσήλθαν για να υποδεχτούν τους Ιάπωνες COVEN JAPAN. Γι’αυτό και τα τόσο χαρούμενα πρόσωπα των συμπαθέστατων παιδιών από τη μακρινή χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Είχαν πολύ άγχος, ειδικά η τραγουδίστρια Taka, αλλά όλα πήγαν σχετικά καλά, καθώς υπήρχαν αρκετοί στις πρώτες σειρές που έδειχναν να συμμερίζονται και να συμμετέχουν στον ενθουσιασμό των Ιαπώνων, κάτι που τους έδωσε επιπλέον φτερά στα πόδια.

Δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης για το αν ήταν ευγενικοί, Ιάπωνες είναι, μετά από κάθε μα κάθε τραγούδι, ακολουθούσε υπόκλιση. Πάντως, για να τα λέμε όλα, χωρίς να ήταν κακοί, φάνηκε πως είναι πολύ νωρίς ακόμη για μεγάλες σκηνές και μεγάλα festivals. Πρέπει να δουλέψουν πολύ σε μικρότερα venues ή clubs, ώστε να «λυθούν» και να αποδώσουν έτσι καλύτερα και το αξιόλογο υλικό τους. Μακάρι να υπάρξει μια ωραία συνέχεια!

SETLIST: 1. Land of the Rising Sun 2. What goes around comes around 3. Return of the souls 4. Wings of Glory 5. Brave warriors 6. To Sanctuary 7. March for the voiceless

Οι CROM πάλι, είναι πάρα πολλά χρόνια μπάντα, αλλά δείχνουν πως μετά από τα χρόνια των “The fallen beauty” EP και “Vengeance” album, χάθηκε το momentum και δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από χαμηλότερα επίπεδα. Αναγνωρίζω πως υπήρχε κόσμος που επιθυμούσε να τους δει, καθώς ακόμη για ορισμένους κουβαλάνε την ταμπέλα «οι BATHORY του φτωχού», την οποία βέβαια οι ίδιοι έχουν απωλέσει χρόνια τώρα, αλλά επί προσωπικού, υπάρχουν πολλοί άλλοι, εμφανώς καλύτεροι συνεχιστές των BATHORY για να στραφεί εκεί ο φτωχός.

Στο παλαιό υλικό φαινόταν ξεκάθαρα η διαφορά με τις μετέπειτα συνθέσεις, ωστόσο η μετριότατη σκηνική παρουσία και η ερασιτεχνική, με την κακή έννοια, αντίληψη περί “metal”, δεν άφηνε περιθώρια για… ανάκαμψη. Λυπάμαι αγαπητοί CROM, αλλά όχι… Μακάρι να ήσασταν κακοί, θα ήσασταν πιο ενδιαφέροντες. Ήσασταν βαρετοί. Μήπως να σκεφτόσασταν σοβαρά να κάνετε κάτι άλλο; Γιατί αν συνεχιστεί αυτή η «βιόλα», δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα.

SETLIST: 1. Into the Glory Land 2. The Restless King 3. Shields of Gold 4. The Era of Darkness 5. Hammer of the gods 6. Riding into the Sun 7. Lifetime 8. Wings of fire

Οι ASTRONOMICA του Wade Black, είχαν θεωρητικά πολύ εύκολο έργο. Βγήκαν μετά τους CROM, οπότε δεν είχαν ανταγωνισμό. Είχαν σκοπό να παίξουν ως επί το πλείστον τραγούδια των θρυλικών CRIMSON GLORY, κυρίως από τον δίσκο που είναι ο «νονός» τους, συνεπώς, τι χρειάζεται για να εισπράξεις τον ενθουσιασμό του κοινού όταν έχεις στο οπλοστάσιό σου τέτοια έπη; Να είσαι εσύ σε καλή κατάσταση και μόνον αυτό. Ως εκ τούτου, πέτυχαν στην αποστολή τους οι ASTRONOMICA; Όχι και εξηγώ το γιατί.

Τα μοναδικά σε ύφος τραγούδια του “Astronomica” των CRIMSON GLORY, στηρίζονταν στο μπάσο, που δημιουργούσε τον μισό τους χαρακτήρα και σε μια απόκοσμη, εξωγήινη, τεχνοκρατική ατμόσφαιρα, δημιούργημα των υπολοίπων οργάνων. Εδώ, το μπάσο του υπερ-παικταρά Kyle Sokol (που το είχε φορέσει γραβάτα) δεν ακούστηκε όπως έπρεπε και οι κιθάρες και τα τύμπανα, έκαναν απλά σωστά τη δουλειά τους. Όσο μπορούσαν δηλαδή, διότι η διαφορά μεταξύ των δυο μπαντών είναι χαώδης, λυπάμαι, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα.

Ακόμη όμως και τα παραπάνω, θα μπορούσαν να περάσουν σε δεύτερη μοίρα, αν ήταν σε καλή κατάσταση ο Wade Black. Δεν ήταν. Είτε η πτώση του είναι προϊόν του χρόνου, είτε κακής συντήρησης της φωνής, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο: Ο Wade περισσότερο προσπαθούσε να στηριχτεί στη χροιά του. Ναι, αυτή η χροιά μας ξυπνά μνήμες, αλλά αρκεί; Πέντε τραγούδια από το “Astronomica” (με το outsider “Cydonia” να με συγκινεί ακόμη και έτσι παιγμένο), δυο από το “Transcendence” και δυο δικά τους τραγούδια ακούσαμε από τους ASTRONOMICA. Το τελικό πρόσημο; Ούτε θετικό, ούτε αρνητικό. Το «κάζο» απεφεύχθη μεν, μα οι μνήμες του Bug Club δεν «ζωντάνεψαν» και μια πικρία έμεινε… Θα ρίξουμε πάντως μια «αυτιά» στο ντεμπούτο τους.

SETLIST: 1. March to Glory/War of the Worlds 2. Touch the Sun 3. Edge of Forever 4. Destiny 5. Protectors of the Realm 6. Cydonia 7. Astronomica 8. Where dragons rule 9. Red sharks

Εν αντιθέσει με τους ASTRONOMICA, οι SACRED STEEL ήταν πολύ πιο safe περίπτωση και μάλλον η πιο safe όλου του τριημέρου. Γιατί με τους SACRED STEEL ξέρεις πάντα τι να περιμένεις, γιατί οι SACRED STEEL ποτέ δεν σε απογοητεύουν, γιατί οι SACRED STEEL είναι… οι SACRED STEEL. Δε μου αρέσει καθόλου ο χαρακτηρισμός «τίμιος» που ακούω να λέγεται για πολλούς καλλιτέχνες, μου βγάζει μια μιζέρια και μια προσπάθεια να χρυσωθεί το χάπι της αβάσταχτης μετριότητας, όμως εδώ θα τον χρησιμοποιήσω, γιατί αποκτά την πραγματική του υπόσταση.

Οι Γερμανοί είναι Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΙΜΙΟΤΗΤΑΣ. Θα είναι πάντα προβαρισμένοι στην εντέλεια και με μπροστάρη τον σχεδόν πολιτογραφημένο Έλληνα Gerrit P. Mutz, θα παίζουν πάντα άψογα. Όσο γίνεται στον χρόνο που τους αναλογεί, θα ανατρέχουν στο μεγαλύτερο σύνολο της πλούσιας δισκογραφίας τους, αφού δεν έχουν δίσκους που «δεν τους εκφράζουν πια» (γελάω) και είναι “true” γιατί ανήκουν σε αυτούς που ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ το όλο “true” κίνημα, δε μας προέκυψαν στη πορεία. Όταν βρίσκονται στην σκηνή είναι καλοσυντηρημένες μηχανές, όταν κατεβαίνουν από αυτή, έρχονται ανάμεσα στον κόσμο και γίνονται ένα με αυτόν, γιατί είναι πρωτίστως ΟΠΑΔΟΙ.

Πως αλλιώς να εξηγήσω σε κάποιον τρίτο, την κουβέντα που είχα με τον drummer – μηχανή – λατρεία, Mathias Straub; Ο άνθρωπος θυμόταν με κάθε λεπτομέρεια όλες τις εμφανίσεις του group επί ελληνικού εδάφους, το ΡΟΔΟΝ, έκανε σύγκριση ο ίδιος (!) μεταξύ των venues της Αθήνας, δήλωσε τις προτιμήσεις του και εξέφρασε την επιθυμία του ιδίου και των υπολοίπων μελών της μπάντας, να παίζουν οποτεδήποτε υπάρχει η δυνατότητα, γιατί μας αγαπάνε… Και εμείς σας αγαπάμε, φίλε Mathias, νομίζω δε, πως ήρθε καιρός για έναν καινούργιο δίσκο, ναι; Πάρε setlist και βγάλε συμπέρασμα… Πατιρντί κανονικό!

SETLIST: 1. Metal is war 2. Battle angel 3. Wargods of metal 4. Leather, spikes and chains 5. Master of thy fate 6. Open wide the gate 7. The sign of the Skull 8. Storm of fire 1916 9. Sacred bloody steel 10. Carnage victory 11. Faces of the Antichrist 12. Heavy metal to the end

Αφού ακούσαμε τις λέξεις “steel” και “metal” περίπου 150 φορές και βάλαμε heavy metal και στις τσέπες με τους Γερμανούς φίλους μας, περιμέναμε με πολύ καλή ψυχολογία τους SUMERLANDS που ακολουθούσαν. Χωρίς να είμαι στο μυαλό των υπολοίπων, πιστεύω πως σύσσωμο το κοινό είχε, όπως κι εγώ, μεγάλη περιέργεια να διαπιστώσει αν οι Αμερικανοί είναι εξίσου ικανοί και εκτός studio. Και δε νομίζω να απογοητευτήκαμε μετά από αυτό που βιώσαμε, σωστά;

Εν αντιθέσει με την κυρίαρχη ατμόσφαιρα των στουντιακών τους πεπραγμένων, οι SUMERLANDS live βγήκαν πολύ πιο “straight heavy metal” από το studio και αν ήσουν ok με αυτό, παρακολούθησες μια εξαιρετική εμφάνιση. Εγώ ήμουν και πέρασα υπέροχα. Ωστόσο, δεν το κρύβω, αν η ατμόσφαιρα των δυο εκπληκτικών τους δίσκων ήταν παρούσα, θα αγγιζόταν το «τέλειο». Η δισκογραφία βόλεψε ώστε να κοπεί το set στα δύο με πέντε τραγούδια από το “Sumerlands”, άλλα πέντε από το πρόσφατο “Dreamkiller” και το κερασάκι στην τούρτα μπήκε με την απροσδόκητη διασκευή – φετίχ στο “The siege of Jerusalem” των STONE DAGGER! Ναι, μπορεί τα 4/5 της μπάντας να δραστηριοποιούνται στο υπερ-cult αυτό project, αλλά ειλικρινά, δεν πιστεύω πως περίμενε κάποιος από μας αυτό το finale!

Ο ύμνος “Timelash” έλαμψε διά της απουσίας του, ευτυχώς όχι το “Haunted forever”. Ο Brendan Radigan στα τραγούδια του ντεμπούτου ήταν ΑΨΟΓΟΣ. Ήταν επίσης και εξαιρετικός frontman, αεικίνητος, με καλή φυσική κατάσταση και ωραία επικοινωνία με το κοινό, με συνέπεια οι πολύ καλές εντυπώσεις που μου είχε αφήσει η εμφάνισή του με τους PAGAN ALTAR, να γίνουν άριστες μετά από το live των SUMERLANDS. Θα ήθελα λοιπόν πολύ να τους ξαναδώ, αλλά σε μικρότερο χώρο. Ένα Κύτταρο, θα ήταν θαρρώ η τέλεια επιλογή…

SETLIST: 1. Intro/Twilight points the way 2. Heavens above 3. Dreamkiller 4. The Guardian 5. Haunted forever 6. Blind 7. Edge of the knife 8. Spiral Infinite 9. Seventh Seal 10. Force of a storm 11. The siege of Jerusalem

… την οποία αν ακολουθούσαν οι VISIGOTH, δε θα βρίσκαμε ούτε τα κόκκαλά μας! Μας έσωσε το Gagarin, το λέω και γελάω μόνος μου! Τι ήταν αυτό που μας ήβρε; Σαν τα cartoons που περνάει από πάνω τους το μηχάνημα της ασφαλτόστρωσης και γίνονται ένα με τον δρόμο, έτσι νιώθαμε μετά από το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ live των Αμερικανών! «Η Γ’ Εθνική των Η.Π.Α», σου λέει μετά, με εμφανώς ειρωνική διάθεση… Ναι, δεν αντιλέγω, ας το δεχτούμε. Η τρίτη κατηγορία των Η.Π.Α όμως, έρχεται στην Ευρώπη και πλην γιγάντων τύπου JUDAS PRIEST και SAXON, της ρίχνει τρία «τόπια» στο ημίχρονο! Και τα είδες μπροστά σου πως μπήκαν, με τι άνεση!

Τους είχαμε απωθημένο τους VISIGOTH. Όταν βγήκαν στο σανίδι, ήταν λες και εξερράγη το Gagarin! Αλλά κι αυτοί, από τα ίδια συναισθήματα κατακλύζονταν. Ένας μικρός θεός ο Jake Rogers, άψογος ερμηνευτικά, έκανε το κοινό ό,τι ήθελε. Οι υπόλοιποι, «βρίσκονταν με κλειστά μάτια». Μέγας ήρωας ο drummer Mike Treseder, που από την ένταση έπαθε υπογλυκαιμικό σοκ, ανένηψε με ένα ποτήρι Coca Cola και ολοκλήρωσε το δεύτερο, απρόσμενο encore, όπου παίχτηκε ξανά κατόπιν παλλαϊκής απαίτησης το εναρκτήριο “Steel and silver”.

Η παρουσία των φανερά εντυπωσιασμένων Jason Tarpey (ETERNAL CHAMPION) και Jarvis Leatherby (NIGHT DEMON) στην άκρη της σκηνής, έλεγε όσα εγώ ίσως δε μπορώ να μεταφέρω. Ο πρώτος έκανε και ένα μικρό guest στα φωνητικά στο “Mammoth rider”, ίσα ίσα για να εκτοξεύσει κι άλλο τον ενθουσιασμό του κόσμου, όπως και την ανυπομονησία του για την επόμενη μέρα, όπου και θα βλέπαμε το πιο hot όνομα στον επικό metal ήχο αυτόν τον καιρό. Όσο για τη διασκευή στο “Necropolis” των MANILLA ROAD, τείνει να γίνει το δικό τους “Diamonds and rust”.

Οι νικητές της ημέρας, δε χωρά καμιά δεύτερη σκέψη ως προς αυτό. ΒΓΑΛΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΕΟ ΔΙΣΚΟ!

SETLIST: 1. Steel and silver 2. Dungeon Master 3. Mammoth rider 4. Outlive them all 5. Abysswalker 6. Necropolis 7. Blood sacrifice 8. Hammerforged 9. Traitor’s gate 10. The Revenant King 11. Iron Brotherhood 12. Steel and silver

Μετά από την καταιγιστική, ηγετική εμφάνιση των VISIGOTH, μόνο μπάντες τύπου RIOT και ARMORED SAINT έχουν τη δυνατότητα να κερδίσουν το παιχνίδι. Οι JACK STARR’S BURNING STARR δεν είναι RIOT, αν και ανέκαθεν είχαν πολλές επιρροές από αυτούς, αλλά τόσο ο ζωντανός θρύλος του underground αμερικανικού power metal Jack Starr, όσο και οι βετεράνοι Ned Meloni και Kenny Earl “Rhino” Edwards (πρώτος με διαφορά drummer του festival, αληθινός ΤΙΤΑΝΑΣ), έχουν πολύ «βαριές φανέλες» και μπορούν να σταθούν ως headliners.

Αλλά ας πάμε γρήγορα στο «ζουμί» της υπόθεσης, που δεν ήταν άλλο από το “Special Virgin Steele set” που ήταν και ο βασικότερος «κράχτης», ΔΥΣΤΥΧΩΣ, για να δει κάποιος τους BURNING STARR. Και λέω δυστυχώς, γιατί η δισκογραφία του Jack Starr είναι τόσο ποιοτική και τόσο ισορροπημένη (ο άνθρωπος δεν έχει μέτριο δίσκο στο παλμαρέ του και δισκογραφεί από το 1982), που θα έπρεπε να τιμάται από όλους όσους θέλουν να λέγονται οπαδοί του (underground) heavy/power. VIRGIN STEELE λοιπόν και φαντάζεσαι τώρα εσύ να παίζονται σε μεγάλο ποσοστό τα “Virgin Steele” και “Guardians of the Flame”, με αναφορές στο “Wait for the night” EP, σωστά; Περίπου…

Στο μεγάλο set, βρήκαν θέση ανάμεσα στα υπόλοιπα τραγούδια της προσωπικής καριέρας του Jack, μόλις τέσσερα των VIRGIN STEELE, συν άλλο ένα (“Go down fighting”) που το βρίσκεις βέβαια και στο δικό του “Blaze of glory”. Ουσιαστικά λοιπόν, τέσσερα καθαρά «ατσαλοπάρθενα» (τι έγραψα…) κομμάτια παίχτηκαν, κάτι που άφησε παραπονεμένο πολύ κόσμο. Η απόδοση του group θα μπορούσε να ήταν καλύτερη. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήταν κακή, είχε εμφανή «κενά» και πώς να το πω κομψά… εμφανείς «αστοχίες», αντιθέτως ήταν εξαίσιος στον ρόλο του ο Alex Panza. Ένας ρόλος δύσκολος πολύ, μιας και είχε να τραγουδήσει τις φωνητικές «γραμμές» τραγουδιστών όπως ο David DeFeis (κάποτε ήταν μεγάλη φωνή, μην το ξεχνάμε αυτό), Rhett Forrester (σαν εσένα, κανείς), Todd Michael Hall, Mike Tirelli και Shmoulik Avigal. Έδειξε όμως δείγματα πάρα πολύ ποιοτικού performer και τα πήγε ίσως ανέλπιστα καλά!

Ο Starr, όπως πάντα χαμηλών τόνων, δεν έδειξε κανένα σημάδι βεντετισμού. Αντιθέτως, μέχρι που έδωσε άπλετο χώρο στον έτερο κιθαρίστα, Kevin Burnes, να συνεισφέρει εκτός από τα ρυθμικά μέρη, και στα lead! Γενικά μιλώντας, αν πήγες με το νου στα πρώτα VIRGIN STEELE περιμένοντας να ακούσεις έπη σαν το “The Redeemer” σε κατακλυσμιαίες εκτελέσεις που θα σήκωναν τους προγόνους σου από τα μνήματά τους, είναι βέβαιο πως απογοητεύτηκες. Αν πήγες με πιο χαμηλά το πήχη, δεν είχες λόγο να βρίζεις στο τέλος της βραδιάς. Πάντως, μεγάλη μερίδα του κοινού, αποχωρούσε σταδιακά κατά τη διάρκεια του set, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο.

SETLIST: 1. Blaze of Glory 2. Day of the Reaper 3. The flame that never dies 4. I am the sinner 5. Sands of Time 6. Guitar solo/Burn the Sun 7. Metal City 8. Go down fighting 9. Danger zone 10. Don’t say goodbye (Tonight) 11. Drum solo/Land of the Dead 12. False Messiah 13. No turning back! 14. Fight the thunder 15. Conspiratos Sanctos 16. Evil never sleeps 17. Light in the dark

Αυτά έγιναν την δεύτερη συνολικά ημέρα του Up the Hammers. Ας αλλάξει τώρα το χαρτάκι στο ημερολόγιο, να δούμε τα γεγονότα της τρίτης και τελευταίας.

Πίνω νερό.

Πάμε.

ΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ – MAIN EVENT (GAGARIN 205)

Σάββατο γαρ, πολυπληθέστερο το κοινό από νωρίς. Καλό αυτό για τους Αμερικανούς epic doom/deathsters STYGIAN CROWN. Δεν έχει πολύ καιρό που κυκλοφόρησε το καινούργιο τους μεγαλούργημα, με τίτλο “Funeral for a king”, λογικά κάτι θα πήρε το μάτι σου από αυτά που εμείς ακούσαμε και η τραγουδίστρια Melissa μας είπε, στο 165ο Underground Halls. Με τούτο και με το επίσης μεγαθηριακό ντεμπούτο τους στις αποσκευές, η πεντάδα «πάτησε πόδι» στο σανίδι του Gagarin και απέδειξε ότι:

Πρώτον, υπάρχει μεγάλη πιστότητα στη μουσική που ακούς στους δίσκους τους, με αυτή που ακούς «ζωντανά». Δεύτερον η μουσική τους παίζεται άψογα live, δε χάνει τίποτα από την στουντιακή της μορφή. Τρίτον, η Melissa δεν έχει καμία σχέση με το autotune και τα διάφορα άλλα βοηθήματα της τεχνολογίας που «δημιουργούν» τραγουδιστές και τραγουδίστριες, που μας εντυπωσιάζουν καθώς ακούμε τα albums και μας απογοητεύουν όταν χρειάζεται να μας τα «πουν» από κοντά. Τραγουδά ΑΚΡΙΒΩΣ όπως την ακούς στο CD και έχει επίσης πολύ καλή παρουσία. Ξέρει να κινείται ως frontwoman. Τέταρτον, έχουν ήδη και στη χώρα μας οπαδούς. Υπήρχαν αρκετοί που γνώριζαν τα τραγούδια τους και καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι αυτό, για μια μπάντα που «ανοίγει» καταμεσήμερο, έναν φεστιβαλικό μαραθώνιο.

Θες κι άλλα; Δεν έχει, δε χρειάζονται. Οι STYGIAN CROWN ήταν τόσο καλοί, όσο να δικαιολογείται από μέρους μας η επιθυμία να τους ξαναδούμε σύντομα, με περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους. Το μέλλον τους ανήκει! Να σημειωθεί επίσης πως ο drummer Rhett Davis είχε αντιμετωπίσει καρδιακό επεισόδιο όχι πολύ καιρό πριν και παρόλο που άλλοι θα είχαν ακυρώσει όλες τις υποχρεώσεις τους, αυτός μόλις πήρε το “ok” από τον θεράποντα ιατρό του, έπαιξε σαν να μην είχε συμβεί το παραμικρό! ΘΗΡΙΟ!

SETLIST: 1. Funeral for a king 2. Bushido 3. Scourge of the Seven Hills 4. The Bargain 5. Up from the depths 6. Two coins for the Ferryman 7. Strait of Messina 8. Beauty and terror

STEEL INFERNO οι δεύτεροι στην σειρά. Το τελευταίο τους πόνημα, “Evil reign”, έτυχε καλής αποδοχής στους speed/thrash metal «κύκλους» και αυτό κατέβηκαν από τα βόρεια (Δανοί γαρ) να υποστηρίξουν. 80s speed/thrash λοιπόν, με τους AGENT STEEL, τους πρώιμους OVERKILL, τους HALLOW’S EVE και τους SLAYER του “Show no mercy” να περιγράφουν όσο το δυνατόν καλύτερα το ηχητικό τους στίγμα. 80s speed/thrash και κατ’ εικόνα, με το ανάλογο, ταιριαστό outfit.

Διασκεδαστικοί, πάτησαν από νωρίς το γκάζι και δεν χαλάρωσαν παρά μόνο με το πέρας του χρόνου που είχαν στη διάθεσή τους. Metal από και για ανθρώπους που επιμένουν παραδοσιακά, που λέξεις όπως «πρόοδος» και «πολυπλοκότητα» είναι απαγορευμένες στο λεξιλόγιό τους, ό,τι πρέπει για εκείνους που το ημερολόγιο έχει κολλήσει στο 1986 και το μόνο που τους λείπει για να περάσουν καλά, είναι μια παγωμένη μπύρα. Περίπτωση περίπου όμοια με αυτή των WITCHUNTER, οι πρώτοι κερδίζουν σε image, οι δεύτεροι σε μουσική, αλλά το ματς κρίνεται ισόπαλο. Ουδεμία έκπληξη, τελικά.

SETLIST: 1. No escape 2. Breakout 3. Siren of the air 4. The Blitz Queen 5. Jaws of Evil 6. Caught by her web 7. Aesthetics of decay 8. First strike 9. Cathedral run

Τους QUARTZ τους σέβομαι περισσότερο απ’ όσο μου αρέσουν, για να είμαι ειλικρινής. Ξέρω τη δισκογραφία τους, τη βρίσκω καθόλα αξιόλογη αλλά για κάποιον περίεργο λόγο, δεν τους ακολουθώ εδώ και χρόνια. Έτσι, δεν είχα την παραμικρή ιδέα στο μυαλό μου, του τι θα παρακολουθήσω. Δεν είχα την απαίτηση να δω κάτι σαν τους PICTURE του 2022 (ευχάριστη έκπληξη), αλλά ήλπιζα να μην αποδειχθούν σαν τους TRESPASS της ιδίας χρονιάς. Με αυτές τις σκέψεις, όταν τους είδα να παίρνουν θέση, χαμογέλασα καλοκάγαθα!

Οι τέσσερεις Βρετανοί έχουν σίγουρα ηλικιακό μ.ο τα 75 έτη. Ο Michael Hopkins για παράδειγμα είναι 78 (!). Ο drummer Malcolm Cope είναι ίδιος με τον μακαρίτη Lee Kerslake στην αντίστοιχη μεγάλη ηλικία. Γενικά, μοιάζουν με μια παρέα θείων και παππούδων που μαζεύονται στο καφενείο για πρέφα, αλλά είναι μες στη ζωντάνια, θα την πάνε και την εκδρομή για μπάρμπεκιου! Η μια ώρα που είχαν στη διάθεσή τους πέρασε «νεράκι», οι ίδιοι ήταν τόσο χαρούμενοι που βρίσκονταν ανάμεσά μας που σου μετέδιδαν τη χαρά αυτή αβίαστα. Να και η διασκευή στο “Heaven and Hell”, από το πουθενά, να και το αυθόρμητο, άμεσο sing along, βάλε και ένα απρόσμενο encore κατόπιν λαϊκής απαίτησης. Αξιαγάπητα γερόντια, που θες να αγκαλιάσεις και να τα αφήσεις να σου διηγούνται ιστορίες με τις ώρες. Τέτοιοι είναι οι QUARTZ. Μόνο σέβας, απεριόριστο σέβας!

SETLIST: 1. Stand up and fight 2. Charlie Snow 3. Bloody fool 4. Wildfire 5. Night of the Living Dead 6. Street fighting lady 7. Silver wheels 8. Mainline riders 9. Satan’s serenade 10. Around and around 11. Heaven and Hell 12. They do magic

Και πάμε στο ΘΑΥΜΑ του festival, που ακούει στο όνομα PHANTOM SPELL. Ερώτηση… τι χρειάζεται για να δοθεί ένα καλό live; Απάντηση: Αν έχεις καλό υλικό στα χέρια σου, σου φεύγει από πάνω σου ένας μεγάλος βραχνάς. Τι να λέμε τώρα, άλλο να προωθείς σε κάποιο live έναν καλό δίσκο, άλλο μια μπούρδα. Αυτή είναι μια παγκόσμια «σταθερά» που θα αλλάξει μόνον όταν ο ήλιος ανατείλει από τα δυτικά ή πάρουν Champions League τα Σούρμενα. Συνεχίζουμε με τον δεύτερο παράγοντα που δημιουργεί μια καλή εικόνα συγκροτήματος, τον ήχο. Αν πληροί τα standards, σώθηκες. Αν όχι, βάψτα μαύρα.

Όσον αφορά το πρώτο, ο Kyle McNeill είναι παραπάνω από ταλαντούχος. Είτε παίζει μελωδικό heavy metal με τους SEVEN SISTERS, είτε λυρικό, προοδευτικό hard rock με τους PHANTOM SPELL, είναι από τις μορφές που ξεχωρίζουν. Και ό,τι έχει κυκλοφορήσει με τους δεύτερους, είτε αυτό είναι το full length “Immortal’s requiem”  είτε τα διάφορα singles τους, είναι εξαίσιο. Ως προς το δεύτερο τώρα, οι PHANTOM SPELL είχαν μακράν τον καλύτερο ήχο του τριημέρου κι έναν από τους καλύτερους που έχω ακούσει ποτέ σε κλειστό ή ανοικτό χώρο!

Είναι καταπληκτικοί μουσικοί, που συνθέτουν και αναπαράγουν καταπληκτική μουσική. Αυτή είναι η φράση που θα ήθελα να χρησιμοποιήσω, αν μου ζητείτο, για να περιγράψω όσο πιο λιτά γίνεται την περίπτωσή τους. Το κάναμε τελικά το ταξιδάκι στον χρόνο, μείναμε άφωνοι από τη μουσικότητα και την παιδεία τους και ακούσαμε σε παγκόσμια πρώτη και ακυκλοφόρητα ως τώρα κομμάτια, δυο αν δε με απατά η μνήμη μου, από ένα επερχόμενο split που θα κυκλοφορήσει το group παρέα με τους WYTCH HAZEL. Και αυτοί αποθέωσαν το “vintage outfit starter pack”, όπως αποθέωσαν και τον vintage rock ήχο, αλλά ο θεούλης Ισπανός πληκτράς τους, που έμοιαζε με rock έκδοση παπά (!), ήταν απίστευτη μορφή. Μας μίλησε και στα Ελληνικά! Ο Kyle όχι, αλλά τούτη τη φορά έκανε προόδους, η βαριά αγγλική του προφορά ήταν περισσότερο κατανοητή από πέρυσι που καταλαβαίναμε τα μισά απ’ όσα έλεγε.

Κύτταρο με WYTCH HAZEL, την επόμενη φορά.

SETLIST: 1. Dawn of mind 2. Up the tower 3. Dragon’s dream 4. Seven sided mirror 5. Keep on running 6. Paladine 7. Black Spire curse 8. Blood becomes sand

Μετά από το «χάσιμο» της παρέας του Kyle McNeill, οι EVIL INVADERS ήταν απαραίτητοι για να επανέλθουμε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις μας. Και επανήλθαμε, μετά από μια γερή κλωτσιά στα πισινά. Ή μια σφαλιάρα στην καρκάλα (το κρανίο, αλλιώς), αναλόγως πού θες να τη φας για να στρώσεις. Ότι οι Βέλγοι θα έρχονταν πεινασμένοι, το ξέραμε. Δεν είναι τυχαίο το ότι έχουν τη φήμη πολύ καλής live μπάντας. Τελικά δεν ήρθαν πεινασμένοι… ατάιστοι για καμιά βδομάδα ήρθαν!

Το “Shattering reflections” έλαβε τη μερίδα του λέοντος με πέντε τραγούδια, με το SANCTUARY-ικό “In deepest black” να δέχεται πάνω του τα περισσότερα φώτα κι όχι άδικα. Τελικά ναι, είναι το ίδιο θεϊκό κι από σκηνής παιγμένο. Αυτή ήταν και η μοναδική μελωδική, λυρική στιγμή τους, αφού στο υπόλοιπο του χρόνου τους κυριάρχησε το δολοφονικό speed metal, που πότε ομοίαζε με σκληροπαιγμένο heavy και πότε με φουριόζικο thrash, με τις τσιρίδες του Johannes Van Audenhove να τρυπούν αυτιά αμύητων, στέλνοντας ταυτόχρονα στον έβδομο ουρανό εμάς τους «λωλούς».

Έντεκα κομμάτια χρειάστηκαν για να υπάρξουν μπόλικοι μώλωπες στους θαρραλέους της αρένας, αρκετά κλεισμένες φωνές από όσους θέλησαν να ακολουθήσουν το κρεσέντο τσιρίδας και για να κατέβει ο Johannes στο κοινό, στις πρώτες σειρές, με σκοπό να του σφίξει το χέρι, να του πει ένα ειλικρινές «ευχαριστώ» και να το παροτρύνει να μην σταματήσει ποτέ να στηρίζει το underground… κι ας έχει ο ίδιος συμβόλαιο με τη Napalm Records. Σπουδαίο πράγμα να μη ξεχνάς από πού προέρχεσαι!

SETLIST: 1. Feed me violence 2. Mental penitentiary 3. Hissing in crescendo 4. In deepest black 5. Sledgehammer justice 6. Forgotten memories 7. Oblivion 8. Die for me 9. As life slowly fades 10. Fast, loud ‘n‘ rude 11. Raising Hell

Ένα βήμα πριν το τέλος, οι ETERNAL CHAMPION ήρθαν με χρωστούμενα προς όλους εμάς που έχουμε «λιώσει» τις δυο καταπληκτικές δισκάρες τους, αλλά περιμέναμε πολλά περισσότερα κατά την προηγούμενή τους φορά στον ίδιο χώρο και στο ίδιο festival. Καλά τα είχαν πάει, αλλά οι επόμενες συναυλίες τους σε μικρά clubs, κατέδειξαν πως οι μικρές σκηνές τους πάνε πολύ περισσότερο. Αυτό κατάλαβα από τα λεγόμενα ανθρώπων που τους αγαπούν πολύ και ήταν παρόντες. Πέντε χρόνια πέρασαν από τότε, κι αν δεν έχουν δώσει συναυλίες, λες δε μπορεί, θα είναι συντριπτικά ανώτεροι συγκριτικά με το 2019!

Λοιπόν, οι Τεξανοί ήταν όντως καλύτεροι, αλλά ακόμη μου δίνουν την εντύπωση πως δεν έχουν φτάσει στο επιθυμητό, για μένα και σύμφωνα πάντα με τις δικές τους αρετές, επίπεδο. Το βασικό πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι είναι μπάντα δύο ταχυτήτων. Από τη μια έχεις τον κολοσσό Jason Tarpey, επιβλητικό και πληθωρικό, να ερμηνεύει περισσότερο παρά να τραγουδά, από την άλλη οι υπόλοιποι είναι σχετικά έως εντελώς στατικοί (ένα ζήτημα που αντιμετωπίζει και το «αδελφό» group των SUMERLANDS λόγω κοινών μελών, αλλά εκεί δεν είναι τόσο «χτυπητό») και αυτό αφαίρει ποσοστό της δυναμικής τους.

Ακόμη κι έτσι όμως, αρκετές ήταν οι φορές που ανέβηκαν οι… παλμοί. Η μπάντα έπιασε την καλύτερή της απόδοση στο “The last king of Pictdom”, στο “Skullseeker”, στο ήδη κλασσικό για το επικό heavy metal “I am the hammer”, στη διασκευή του “Destroyer” των cult θρύλων LEGEND και στο “Retaliator”. O ήχος ήταν πολύ καλός, όλα ακούγονταν όπως πρέπει, ισορροπημένα, τελικά το πρόσημο ήταν θετικό, μα κακά τα ψέματα, θέλουμε κάτι καλύτερο. Θα πω και τούτο: Οι ETERNAL CHAMPION μου θυμίζουν τρόπον τινά τους GRAND MAGUS. Όπως οι Τεξανοί, έτσι και οι Σουηδοί τον πρώτο καιρό ήταν καταπληκτικοί στους δίσκους, ενώ δεν έπιαναν τα απαιτούμενα standards σε live συνθήκες. Μακάρι, προϊόντος του χρόνου, να δούμε τις πραγματικές δυνατότητες των ETERNAL CHAMPION, όπως έγινε και με την παρέα του JB.

SETLIST: 1. War at the Edge of the End 2. Coward’s Keep 3. The Armor of Ire 4. The last king of Pictdom 5. Destroyer 6. Banners of Arhai 7. Ravening iron 8. Worms of the Earth 9. Shade Gate 10. I Am the Hammer 11. Skullseeker 12. Retaliator

Φτάσαμε στο τελευταίο όνομα του τριημέρου. Οι CIRITH UNGOL, στην τελευταία περιοδεία της καριέρας τους, στο τελευταίο τους live επί ελληνικού εδάφους. Αυτό από μόνο του, ήταν αρκετό για να δημιουργήσει μεγάλο αναβρασμό που εξελίχθηκε σε πραγματικό χαμό. Ναι, είμαι πεπεισμένος πως οι CIRITH UNGOL φέρουν κι αυτοί, με την σειρά τους, ένα σημαντικό μέρος της «ευθύνης» για το εντυπωσιακό sold out.

Τα φώτα κλείνουν, οι ιαχές των οπαδών θυμίζουν ρωμαϊκή αρένα και το “Velocity (S.E.P)” κηρύττει την έναρξη της «τελευταίας βόλτας με τη Μαύρη Μηχανή». Μισό λεπτό… κάποιος λείπει. Πού είναι ο Greg Lindstrom; Που είναι ο απόλυτος θεός, ο μοναδικός άνθρωπος που έχει εμφανιστεί σε metal show φορώντας τουριστικό μπλουζάκι αγορασμένο στην Πλάκα, με την αθηναϊκή γλαύκα και λεζάντα “Athens” από κάτω; Άρρωστος, παραμένων στις Η.Π.Α… Ας του ευχηθούμε γρήγορη ανάρρωση και κάθε καλό από δω και μπρος.

Η απουσία του Greg, δεν καλύφθηκε με κάποιο έκτακτο μέλος. Η μπάντα αποφάσισε να βγει ως τετράδα, κάτι που είχε και την ανάλογη επίδραση στον ήχο της. Οι Ungols ακούγονταν σαν ένα κλασσικό heavy metal σχήμα, πιο βαρύ σε σημεία, κάτι που όπως διαπίστωσα μετά, απογοήτευσε ορισμένους. Απόλυτα κατανοητό, απόλυτα δεκτό, αλλά βρε παιδιά, οι CIRITH UNGOL έτσι κι αλλιώς απέχουν, από την επανένωσή τους και μετά, από το proto metal/doom metal του παρελθόντος. Κάποιες φορές, δεν υπάρχει λόγος για τόση αυστηρότητα… έτσι δεν είναι;

Όλα τα albums του συγκροτήματος τιμήθηκαν. Ίσως να ήταν καλύτερα να υπήρχε μια περισσότερο ισορροπημένη εκπροσώπηση του καθενός (μόνο ένα τραγούδι από το “Paradise lost” και δυο από το “One foot in Hell” δεν το λες και καλό score για αποχαιρετιστήριο show), από την άλλη όμως, οι CIRITH UNGOL δεν επανενώθηκαν για να κοροϊδεύουν τον κόσμο παίζοντας μονάχα το κλασσικό τους υλικό… κυκλοφόρησαν δύο εξαιρετικούς δίσκους, τον έναν πέρυσι και έχουν ΚΑΘΕ μα ΚΑΘΕ δικαίωμα, να τους παίξουν και ολόκληρους, άμα λάχει.

Μοιραία τα μάτια μου ήταν την περισσότερη ώρα επάνω στον Armand Anthony, που πήρε επ’ ώμου όλα τα κιθαριστικά μέρη. Τα πήγε περίφημα. Όντας πάρα πολύ καλός παίκτης, έδωσε τον καλύτερό του εαυτό και το προσωπικό του στίγμα, χωρίς να θέλει να μιμηθεί τον προσφάτως αποχωρήσαντα Jim Barazza. Μπράβο του! Για τον Tim Baker δε βρίσκω λόγια, ειλικρινά… Η «δαιμονική» φωνή του ήταν τόσο ακμαία, που έπιασα τον εαυτό μου να «χαζεύει» με το στόμα ανοικτό, σε αρκετές από τις ερμηνείες του. Jarvis και Robert Garven ήταν αναμενόμενα «δεμένοι» ως ένα σώμα, έχουν πάψει να με εντυπωσιάζουν από το πρώτο live του 2017.

Οι CIRITH UNGOL μας ευχαρίστησαν, έδειξαν την ευγνωμοσύνη τους για τα χρόνια της στήριξής μας και έκλεισαν την (συναυλιακή) πόρτα πίσω τους. Ακμαίοι, γεμάτοι αυτοεκτίμηση, σε περίοδο έμπνευσης και στο peak της εμπορικότητάς τους. Δε θέλησαν να δουν τον εαυτό τους να καταντά καρικατούρα, αρνήθηκαν να «μικρύνουν» μπροστά στους οπαδούς τους. Και τούτο φίλε μου, είναι που εκτιμώ περισσότερο σ’ αυτούς. Περισσότερο κι από τα αριστουργήματά τους. Γι’ αυτό και εμείς, το λάβαρο του Ungol, θα το έχουμε πάντα ψηλά!

SETLIST: 1. Velocity (S.E.P.) 2. Join the Legion 3. Blood & iron 4. Sailor on the Seas of Fate 5. Atom Smasher 6. The Frost Monstreme 7. Fractus Promissum 8. Chaos descends 9. Frost and Fire 10. I’m alive 11. Forever black 12. Looking glass 13. Master of the Pit 14. King of the Dead 15. Down below 16. Finger of scorn 17. Black Machine 18. Half past human

ΕΠΙΛΟΓΟΣ – ΑΠΟΦΩΝΗΣΗ

Μετά το τριήμερο sold out που δεν είχε προηγούμενο και τις ορδές των ξένων οπαδών που κατέκλυσαν τους χώρους διεξαγωγής μέσα κι έξω, επιβεβαιώθηκε αυτό που σκεφτόμουν: Το festival πλέον «κινείται» σε καθαρά παγκόσμια επίπεδα και συγκρίνεται σε οργάνωση αλλά και αίγλη, μόνο με αντίστοιχα ανά την Ευρώπη.

Είμαι περίεργος να μάθω την άποψη των διοργανωτών σχετικά με το πώς είδαν λειτουργικά τη διεξαγωγή του, διότι αν η ανοδική του πορεία συνεχιστεί (το εύχομαι), ίσως χρειαστεί εκ νέου αλλαγή χώρου. Ειλικρινή συγχαρητήρια όπως και να ’χει, για την πραγματικά άψογη δουλειά που έχει γίνει σε όλα τα επίπεδα, με σεβασμό και στο τελευταίο cent των ανθρώπων που αγόρασαν εισιτήριο για να το παρακολουθήσουν και το σημαντικότερο, με σεβασμό σε συνανθρώπους μας που έχουν πραγματικά ανάγκη.

Μπράβο για τις μουσικές επιλογές στις ανάπαυλες. Επιτέλους, όχι άλλο “The number of the beast”, όχι άλλο “Master of puppets”. Χαίρομαι που εισακούστηκα στην αποφώνηση της περυσινής χρονιάς.

Όπως συμβαίνει σε κάθε συναυλιακό γεγονός που έχει μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων, είναι δεδομένο πως θα υπάρχουν αυτοί που κερδίζουν τα εύσημα αλλά κι αυτοί που απογοητεύουν για τους χ-ψ λόγους. Κρίμα μόνο που δεν υπήρξαν αυτή τη φορά ελληνικές συμμετοχές.

Το επίσης περυσινό συμπέρασμα πως πάντα θα χρειάζονται ένα ή και περισσότερα speed/thrash συγκροτήματα, ήταν τελικά ασφαλέστατο. Απόλυτο highlight τα πλαστικά σπαθάκια γνωστής αλυσίδας καταστημάτων που κράδαιναν δυο οπαδοί. Μετά τα σφυριά και τα δελφίνια, τώρα αυτό. Ωραία φάση!

Ούτε φέτος κατάφερε κάποιος να τζαρτζάρει τον μπασίστα των RECEIVER. Προσπαθήστε πάλι το 2025.

Αν το διάβασες όλο αυτό το μακρινάρι, είσαι ήρωας. Μεγαλύτερος κι από μένα που το έγραψα.

Και του χρόνου με υγεία!

Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος

Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη