a
Σαν μουσικόφιλος, περιμένεις κάποια πράγματα από αγαπημένες μπάντες και δη από τέρμα λατρεμένες. Είναι κάποιες φορές που αυτές οι προσδοκίες, που σου έχουν δικαίως δημιουργήσει, ικανοποιούνται, ενώ κάποιες άλλες απογοητεύεσαι, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, γιατί η μπάντα που τον έβγαλε, δεν σου έδωσε το «κάτι παραπάνω». Και είναι και κάποιες φορές, ΠΟΥ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ, που σου δίνουν τόσα μα τόσα παραπάνω και εκεί εσύ σκλαβώνεσαι. Νιώθεις πλήρης, χαρούμενος, γεμάτος. Δε βγάζουν νόημα οι σαχλαμάρες που γράφω; Έννοια σας και θα βγάλουν μέχρι το τέλος του κειμένου. Σήμερα έχουμε το βαρύ άρμα, το πυροβολικό του Πολωνικού death metal, τους αγέρωχους και αγέραστους VADER.
Όνομα βαρύ σαν ιστορία. Ωσάν το θρυλικό χαρακτήρα του σύμπαντος του Star Wars, αποτελούν πλέον μία ιδέα, άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Ευρωπαικό death metal ήχο εν γένει και απόντων των BOLT THROWER από τα πράγματα, η απόλυτη Ευρωπαική death metal μπάντα. Τελεία και παύλα. Τώρα που τα ξεκαθαρίσαμε αυτά, ας προχωρήσουμε στο κυρίως θέμα. Έχουμε πολύ πράγμα να πούμε.
Δίσκος, λοιπόν νούμερο 12 για τους Πολωνούς, με το line up από το άλμπουμ της πραγματικής αναγέννησης τους, “Welcome to the morbid reich” (2011), να είναι ίδιο και απαράλλαχτο. Ως εκ τούτου, έχει δέσει, με τους πιτσιρικάδες James Stewart (drums) και Spider (κιθάρες) να ωθούν τον πενηντάρη frontman και ηγέτη Peter, να γράφει ακόμα πιο θυμωμένα από ότι έγραφε. ΝΑΙ, καλά διαβάσατε. Πιο θυμωμένα και λυσσασμένα από ότι έγραφε. Περιμέναμε λοιπόν μία ακόμα φοβερή δουλειά από τους Πολωνούς, που έχουν μία από τις πιο συνεπείς δισκογραφίες στην Ευρώπη στο είδος. Ούτε ένα μέτριο άλμπουμ. Και σκάει μία ωραία Πρωτομαγιά του 2020 το “Solitude in madness”. Και εκεί σκέφτεται ο Γιάννης, «ε ρε φίλε, VADER αφού, εγγύηση». Πατάει play. Και σκάνε διαδοχικά “Shock and awe”, ”Into oblivion” και ”Despair” στο έμπα του δίσκου. Συνολική διάρκεια κάτω από 7 λεπτά. Ένιωσα λες και με έδερνε Πολωνική συμμορία με σιδερογροθιές και κλωτσιές. Αν είναι δυνατόν, να παίζεις ΈΤΣΙ στα 54 σου, με 40 και βάλε χρόνια στην πλάτη σου (ιδρυθέντες το μακρινό 1983, θυμίζω)! Αν είναι ποτέ δυνατόν! Και εκεί που παραμιλάς, να σου και το πιο mid-tempo (τι mid-tempo δηλαδή, το μισό ρίχνει σκαμπίλια ανάποδα και πετάει φωτοβολίδες στο διαιτητή) “Incineration of the Gods” αγκαζέ με το πιο περίτεχνο και υπέροχα μαγευτικό “Sanctification denied”. Δύο κομμάτια που μαζί δείχνουν το άριστο συνθετικό και τεχνικό επίπεδο της υπερομάδας που λέγεται VADER, που μπαίνει στο γήπεδο και δεν φεύγει μέχρι να διασύρει τον αντίπαλο. Που δεν σταματάει να τρέχει σαν άλογο, μέχρι και οι οργανωμένοι της αντίπαλης ομάδας να την χειροκροτήσουν.
Μιλώντας για τρέξιμο, πάμε πάλι. ΔΕΝ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΤΩΡΑ, ΤΡΕΧΟΥΜΕ! “And Satan wept” (κλάμα ρίχνει ο Βελζεβούλης, γοερό… το μόνο σίγουρο), το οποίο ξεκινάει ελαφρά γκαζωμένα και μετά χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα! “Emptiness” και circle pit σε χαμηλές ταχύτητες, για να πάρουμε αμπάριζα όποιον έχει το θράσος να στέκεται ακίνητος όταν παίζουν! Ατόφια SLAYER-ική thrash-ίλα! Κάπου ο Jeff χαμογελάει για εσάς ρε μάγκες. Λίγες death metal μπάντες έχουν προσκυνήσει τόσο πολύ τους SLAYER στη ζωή τους που να έχουν γίνει μέρος του DNA τους! Οι VADER είναι μία από αυτές. Και κάπου εδώ, να τονίσουμε ότι τόσο στα mid-tempo κομμάτια, όσο και στα γκαζωμένα, ο Spider ΛΑΜΠΕΙ! Τι είπες Λούλη; “Το death metal δεν έχει μελωδικά σημεία, δεν έχει solos, μόνο στριγκλιές στο τρέμολο”. Άκουσε τον πιτσιρικά να σε πετσοκόβει και να μην καταλαβαίνει τι κάνει ο άτιμος και τα λέμε όταν βρει το Silver Alert το σαγόνι σου. Ορίστε μας!
Πάμε στα επόμενα, γιατί πολύ χαλαρώσαμε και αποσπαστήκαμε! “Final declaration”, ”Dancing in the slaughterhouse” και ”Stigma of divinity”. Δύο έργα σεξ, και ένα Πολωνικού καράτε. «Μα Γιάννη, είσαι τρελός; Έχουν οι Πολωνοί καράτε;». Στη πρώτη ερώτηση σου απαντάω εμφατικά «ΝΑΙ» (μη μου πεις ότι δε πήγε το μυαλό σου εκεί, θα είναι ψέμα) και στη δεύτερη, απαντάω «ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΑΓΑΠΗΤΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ! ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΚΑΡΑΤΕ, ΘΕΟΥΣ ΤΟΥ ΣΕΞ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΡΑΤΕ!». Το δε μεσαίο, αποτελεί διασκευή στους σεσημασμένους Πολωνούς χαβαλέδες ACID DRINKERS! Λες και δε θρασάρουν αρκετά οι VADER ούτως ή άλλως, θέλαμε και αυτό! Συνηθισμένοι άλλωστε οι Πολωνοί στο να τιμούν το underground της μουσικής τους σκηνής. Θυμίζω ότι το “Future of the past II – Hell in the East”, είχε ρίξει βλέφαρο σε όλο το Ανατολικό μπλόκ και με έμφαση στο πρώιμο death/thrash της περιοχής. Ατόφιοι οπαδοί, πέρα από παιχταράδες, ήθος που πρέπει να διδάσκεται, παράδειγμα προς μίμηση για κάθε μπάντα, ανεξαρτήτως ιδιώματος. Και για να κλείσουμε τα του δίσκου, φτάσαμε στο τελευταίο κομμάτι. Απλά και λιτά, το κομμάτι αυτό ονομάζεται “Bones”. Ναι, αυτά που μας έκανες θρύψαλα αρχηγέ και πάμε παρακάτω! Mid-tempo κατά βάση, συγκεντρώνοντας όλες τις αρετές του δίσκου, με ένα μεσαίο τσιτωμένο μέρος, που κάνει τον ακροατη να παίρνει αμπάριζα και τα μενίρ του Οβελίξ από την πώρωση! Και κάπου εκεί υπάρχει η φράση “only bones and dust will remain”. Αυτό ακριβώς. Στάχτη και μπούρμπερη θα μείνει από το Πολωνικό μπουρλότο. Γιατί, όπως έλεγε και η αθάνατη Σαπφώ Νοταρά, «εδώ μέσα γίνονται Σόδομα και Γόμορρα»!
Που στέκεται όμως το “Solitude in madness” στη δισκογραφία των VADER; Έχει αυτή τη λύσσα που είχαν οι δίσκοι μέχρι τα “Litany” και “Revelation”, όπου δέρνανε και σταματούσαν μόνο για να ξαναδείρουν, με τη διάρκεια να διατηρείται υπό του μισάωρου και τη μουσικότητα υπέρ του δέοντος; Μόνο που τώρα, η λύσσα αυτή, δεν αποτελεί στείρα επανάληψη μοτίβων που τους κάνανε σπουδαίους ή κάτι το επιτηδευμένο. Εδώ, οι VADER με την έμπειρη ματιά και το μεράκι του παλιού από τη μία και το εφηβικό τσαγανό και τη λύσσα από την άλλη, φέρνουν στο πιάτο μας μία ατόφια δισκάρα, εφάμιλλη μόνο του “Welcome to the morbid reich” και του “Tibi et igni” από την ύστερη περίοδο. Ασφαλώς και έχει καπαρώσει ήδη τη θέση της στην προσωπική μου 20άδα για το ταλαίπωρο, από όλες τις απόψεις, 2020. Όπως είπα και στην αρχή του κειμένου, κάποιες μπάντες ξεπερνάνε όποια προσδοκία μπορεί να έχω από αυτές. Το πιο αξιοθαύμαστο και συγκινητικό, είναι όταν το κάνουν μπάντες που έχουν ήδη γράψει χρυσή ιστορία και δεν επαναπαύονται στις δάφνες του πλούσιου παρελθόντος. Tα 29 λεπτά του “Solitude in madness”, θα σας πείσουν γι αυτό.
9/10
Γιάννης Σαββίδης
