Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που κυκλοφόρησε το “Riza” και ο ντόρος γύρω από τους VILLAGERS OF IOANNINA CITY καλά κρατεί. Μολονότι αδυνατώ ακόμα να κατασταλάξω αν ο συγκεκριμένος ντόρος, που άλλοτε λειτουργεί ως πηγή τοξικών διαξιφισμών και άλλοτε συνοδεύεται από επιστρώσεις φιλοσοφικής/ποιητικής φανφαροσύνης, πρόκειται τελικά για ευλογία ή για κατάρα, η ουσία δεν παύει να έγκειται στο γεγονός ότι κατάφεραν μέσα από το μουσικό τους οδοιπορικό να δώσουν ανάσα και κατεύθυνση σε μια κοινότητα που είναι κοινό μυστικό πως εδώ και πολύ καιρό εξακολουθεί να αναπαράγει τα ίδια και τα ίδια.
«This is the start of new life» βροντοφωνάζει στεντόρεια το εναρκτήριο “Welcome” δίνοντας το σινιάλο για εκείνο που πρόκειται να ακολουθήσει. Όχι, όσοι προσδοκούσαν καρτερικά μια επανάληψη του “Riza” διανθισμένη απλά με περισσότερες ενορχηστρώσεις με απώτερο τους σκοπό να (επαν)εξυμνήσουν την ηπειρώτικη παράδοση και να ανασύρουν συγχρόνως στην επιφάνεια τα καταπιεσμένα χωριατοθώρητα ένστικτα της εγχώριας rock/metal μάζας, δεν θα την βρουν στο νέο άλμπουμ των VIC. Το “Age of Aquarius” φέρνει, αντιθέτως, στο νου τον στίχο ενός ηπειρώτικου τραγουδιού: «Σ’ όλον τον κόσμο ξαστεριά, σ’ όλον τον κόσμο ήλιος, και ‘ς τα καϊμένα Γιάννενα μαύρο, παχύ σκοτάδι». Με την τσαμπούνα, το κλαρίνο και τα υπόλοιπα παραδοσιακά όργανα να έχουν εξοβελιστεί εσκεμμένα σε δεύτερο ρόλο βγαίνοντας μπροστά μονάχα όπου και όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες της ατμοσφαιρικής κλιμάκωσης, το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ υποκύπτει αργά και βασανιστικά σε μια σκοτεινή ψυχεδελική καταβύθιση σαγηνευτικών διαστάσεων. Στέκεται αγέρωχη απλώνοντας την βαριά της σκιά πάνω από κλίμακες και μελωδίες που αναψηλαφίζουν την κληρονομιά των MY SLEEPING KARMA και COLOUR HAZE, ενόσω το κρύο, μελαγχολικό αγέρι της Πίνδου νιώθεις να τρυπάει το μέτωπο και τα πνευμόνια σου στο σβήσιμο του ομώνυμου κομματιού. Εγκλωβίζεται σε εσωστρεφείς μελωδίες που κυλιούνται επιδεικτικά στο post βούρκο των NEUROSIS μέσα από το εκστατικό “Part V”. Πολλώ δε μάλλον θεριεύει χορεύοντας δαιμονισμένα και μανιασμένα πάνω από το παγανιστικό έπος του “Father Sun”, τα riffs το οποίου τσιμεντώνουν την δίοδο τους ως την ουράνια σφαίρα, όπου η Βροχή και ο Ήλιος συνουσιάζονται σαδιστικά μέχρι να γίνουν επιτέλους Ένα.
Η μοναδική μου ένσταση ανάμεσα σε αυτό το ψυχεδελικό κρεσέντο αφορά την χρήση αγγλόφωνου στίχου. Ο σπόρος είχε ομολογουμένως φυτευτεί από το “Nova”. Δεκτό. Εντούτοις, υπάρχουν σημεία όπου η εν λόγω χρήση συνδυαστικά με την ανεκτή φωνητική ερμηνεία στερούν κατ’ εμέ μια συναισθηματική όσο και ηχητική κορύφωση πέρα από τα συνηθισμένα. Ειδικά, στο χορευτικό “Dance of Night” φρονώ ότι ο ελληνικός (παραδοσιακός και μη) στίχος θα ταίριαζε γάντι, απογειώνοντας σε σχεδόν απλησίαστα υψίπεδα το κομμάτι. Οφείλω ωστόσο να αναγνωρίσω πως μια υπέρ το δέον εμμονή με τον ελληνικό στίχο πιθανότατα να μονιμοποιούσε ένα χαρακτήρα neo-folk διασκευών στη μουσική του συγκροτήματος, τον οποίο θα ζοριζόταν να αποτινάξει μελλοντικά. Οι εκπλήξεις του “Age of Aquarius”, βέβαια, δεν περιορίζονται μονάχα στα παραπάνω. Η πιο ισχυρή αφορά την reggae εισαγωγή του “Millenium blues” που καταλήγει σε ένα πάντρεμα γυναικείων φωνητικών, Hammond-ιών και blues μελωδιών, δημιουργώντας έτσι μια παράταιρη αίσθηση που από την μια σου θυμίζει ύποπτα τους GRAVEYARD και από την άλλη σε αφήνει με την γλυκόπικρη απορία αν αυτή η κατεύθυνση θα αποτελέσει οδηγό για το μέλλον. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν επίσης και τα “Cosmic Soul” και “For the Innocent”, με το μεν πρώτο να ξεκλέβει ολίγο από το groove των (παλιών καλών) QUEENS OF THE STONE AGE και το δεύτερο να συνιστά ένα ξεσηκωτικό tribute στους KYUSS, γραμμένο για να σπείρει χαμό και ιδρώτα στις επόμενες συναυλίες των VIC.
Η στόχευση του “Age of Aquarius” είναι προφανέστατη. Σημαντικό κομμάτι της αυθεντικότητας και της μοναδικότητας του προκατόχου του μπαίνει σκόπιμα στο παρασκήνιο ως θυσία στο βωμό ενός ακόμα πιο σφιχτού εναγκαλισμού με την ωριμότητα. Μέσα από το κουκούλι αυτής της «αλλαγής» μπορεί να μην ξεπηδά εν τέλει κάτι νέο και τρομακτικά πρωτοποριακό, τουλάχιστον όμως εμπεδώνεται μια καινούργια δυναμική, ικανή να διευρύνει τα επίπεδα συμπάθειας και έλξης αγγίζοντας ακόμα και τους μέχρι πρότινος ορκισμένους πολέμιους της μπάντας. Θα αναγκαστώ συγχρόνως να βάλω και έναν αστερίσκο στο κατά τ’ άλλα επιτυχημένο εγχείρημα, μόνο και μόνο επειδή η μπάντα επέλεξε να καταπιαστεί με ένα ιδίωμα στο οποίο παρατηρείται εξαιρετικά μεγάλος ανταγωνισμός το τελευταίο διάστημα. Το αν θα καταφέρουν να υπερκεράσουν τον ανταγωνισμό και να εδραιωθούν στην αφρόκρεμα, υποθέτω ότι είναι ένα ερώτημα που πρόκειται να απαντηθεί με σαφήνεια στον επόμενο δίσκο των VIC.
8/10
Πάνος Δρόλιας
