WARDRUM – “Mavericks” (Steel Gallery Records)

Ένα συγκρότημα μπορεί να αλλάξει μπασίστα και να μην κουνηθεί φύλλο. Το ίδιο και στην περίπτωση του ντράμερ, για παράδειγμα. Όταν όμως έχεις στις τάξεις σου έναν τραγουδιστή του βεληνεκούς του Γιάννη Παπαδόπουλου (BEAST IN BLACK) και πρέπει να τον αντικαταστήσεις, εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν. Και δυσκολεύουν αφάνταστα. Αυτό ήταν το μεγάλο στοίχημα, λοιπόν, των WARDRUM, στο νέο, πέμπτο άλμπουμ τους, με τίτλο “Mavericks”.

Με μεγάλη μου χαρά, διαπιστώνω ότι ο Γιώργος Μαργαριτόπουλος  έχει κάνει εξαιρετική δουλειά!!! Όχι απλά έχει καταφέρει να καλύψει το κενό του Παπαδόπουλου, αλλά να βάλει και το προσωπικό του ύφος στις συνθέσεις και να μην ακούγεται απλώς ως ένας κλώνος. Μεγάλη μαγκιά του και του βγάζω το καπέλο. Λυρικός, με το απαραίτητο εύρος, εκφραστικός και δίχως ίχνος υπερβολής, φροντίζει να εξυπηρετεί τις συνθέσεις απόλυτα και να μην επιδεικνύει τις προφανείς πολύ μεγάλες του δυνατότητες.

Το μεγάλο μυστικό όμως των WARDRUM, ξέρετε ποιο είναι; Οι ενορχηστρώσεις τους. Πραγματικά, με κάθε τους δίσκο, απορώ πως καταφέρνουν και γράφουν τόσο συμπαγείς συνθέσεις, που μετά βίας οι πιο μεγάλες ξεπερνούν τα πέντε λεπτά. Παίζουν μελωδικό metal, με διάσπαρτα progressive στοιχεία και είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι υπάρχουν στις τάξεις τους μουσικοί όπως ο Κώστας Βρεττός και ο Στέργιος Κουρού που είναι απίστευτοι μουσικοί, όμως έχουν μάθει τα «τιθασεύουν» το prog παίξιμο, στα απολύτως απαραίτητα, που εξυπηρετούν τη σύνθεση. Φυσικά και μιλάμε για έναν σούπερ καλοπαιγμένο δίσκο, αλλά δεν θα ακούσεις DREAM THEATER στη μουσική των WARDRUM, αλλά μελωδικό metal, κυρίως αμερικάνικης σχολής, σαν τους RIOT ή τους VICIOUS RUMOURS, ενώ οι πιο progressive στιγμές τους έχουν την προσέγγιση των CRIMSON GLORY των δύο πρώτων δίσκων ή των QUEENSRYCHE του “Operation: mindcrime”, με ολίγη (πολύ ολίγη όμως) από κάποια neoclassical στοιχεία τύπου SYMPHONY X ή ARTENSION.

Τα πάντα είναι προσεγμένα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, σε σημείο που να υπάρχει ειδική έκδοση του –concept- δίσκου, μ’ ένα graphic novel, 130 σελίδων, γραμμένο από τον ντράμερ, Στέργιο Κουρού. Ιδιαίτερη μνεία να δώσω στο γεγονός ότι βασικός συνθέτης του σχήματος, είναι ο Στέργιος, κάτι που συναντάται πολύ σπάνια σε σχήματα και δη τέτοιου είδους μουσικής! Την παραγωγή, ανέλαβε ο Βρεττός και αν και γενικότερα έχω τις επιφυλάξεις μου όταν οι μουσικοί αναλαμβάνουν να γίνουν και παραγωγοί του εαυτού τους, δεν βρήκα κάποιο ψεγάδι, κάποιο μειονέκτημα.

Όλα καλά μέχρι εδώ. Στο μουσικό κομμάτι όμως, τι γίνεται; Μην ξεχνάμε ότι το “Awakening” του 2016, ήταν το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας του και περιείχε ένα τραγούδι που συγκαταλέγω στα κορυφαία ever από ελληνικό συγκρότημα, σε όλα τα είδη μουσικής. Το “Sometimes”. Μην ανησυχείτε, φίλοι μου. Το “Mavericks”, είναι τουλάχιστον τόσο καλό όσο το “Awakening” κι έχει να μας προσφέρει ένα νέο “Sometimes”, που μάλιστα είναι κι αυτό πέμπτο στο tracklisting (τυχαίο;), το “Rise”. Δεν έχει υπάρξει ακρόαση του δίσκου, που να μην ακούσω 4-5 φορές στο repeat αυτό το τραγούδι και μετά να συνεχίσω! Αυτή η τρομερή ικανότητα να γράφουν ρεφρενάρες, σ’ έναν δικαιότερο κόσμο, θα έπρεπε να τους είχε δώσει το εισιτήριο για πολύ πιο σπουδαία επιτεύγματα, ας μην γκρινιάζουμε όμως. Ακούω με τις ώρες τραγούδια όπως το “Mavro (Ulreh’s song”, “Silver of eternity”, “Sands of time”, “Hunt for survival”, “Best of times” και χαίρομαι που για μία ακόμη φορά η πεντάδα από τη Θεσσαλονίκη, δείχνει με εμφατικό τρόπο ότι είναι από τα κορυφαία σχήματα εκεί έξω στον χώρο του μελωδικού metal και κατάφεραν και ανταπεξήλθαν στις υψηλότατες προσδοκίες που είχα, αλλά και στην αλλαγή του τραγουδιστή.  Τι άλλο να ζητήσω;

8,5 / 10

Σάκης Φράγκος