a
Τι να πεις για κάποιες βραδιές. Αναλογίζεσαι, ξέρετε, καμιά φορά, άμα αυτό που είδες όντως το έζησες ή αν απλά είμαστε σε κατάσταση ονείρου και κάποιος θα μας ξυπνήσει. Νιώθεις κάποια συναισθήματα, που δεν περιγράφονται, απλά βιώνονται. Κάτι τέτοιες στιγμές, είναι που πιστεύεις στη μαγεία της μουσικής Μια τέτοια βραδιά ήταν και η 14η Μαΐου 2023. Οι σπουδαίοι και άκρως δημοφιλείς Σουηδοί WATAIN, οι επιβλητικοί Ελβετοί BOLZER και την αποκάλυψη των τελευταίων ετών, οι νέοπες CONCRETE WINDS από τη Φινλανδία. Η βραδιά προμηνύεται εξαιρετική, με γερό κοινό των WATAIN στη χώρα μας, μα και σκληρό πυρήνα οπαδό των BOLZER στην Ελλάδα. Αρκετά με την εισαγωγή μας όμως, πάμε να εξιστορήσουμε αυτά που είδαμε, ακούσαμε και νιώσαμε εκείνη τη βραδιά
Ξεκίνημα στις 20:00 με τους CONCRETE WINDS. Θα είμαι ειλικρινής με τους αναγνώστες μας, έβαλα να ακούσω τα δύο καταστροφικά τους άλμπουμ (“Primitive force”, “Nerve butcherer” – συνολικής διάρκειας 50 λεπτών περίπου), λίγες μόλις ώρες προτού βρεθώ στο συναυλιακό χώρο. Το scalp ξεριζώθηκε από το κρανίο, πετάχτηκε στο τοίχο ωσάν άλλο τρόπαιο πολέμου, με εμένα, τον δύσμοιρο γράφοντα/ακροατή, να αναρωτιέται από που στο διάολο βγήκαν αυτά τα κέρατα τα βερνικωμένα (που λέει και η μάνα μου) οι οποίοι βαράνε λες και εξαρτάται η ζωή τους από αυτό. Το black/death υβρίδιο με ολίγη από grindcore λογική που ευνοεί για ισοπεδωτικές εμφανίσεις, θα αναλάμβανε να ζεστάνει ένα κοινό, που για πρώτη φορά θα ερχόταν σε επαφή με τη μουσική τους. Και διάολε, το κατάφερε με τον πλέον εμφατικό τρόπο!
Τι απόδοση ήταν αυτή; Πως τους σφάξατε έτσι; Χωρίς να πουν κουβέντα, σιωπηλοί (σχεδόν) δολοφόνοι, power trio δύο κιθαριστών ένας drummer, ακούγονταν σαν στρατός από πεζοναύτες! Με μια 35λεπτη επιλογή από τα δύο άλμπουμ τους, οι CONCRETE WINDS, ως άλλοι ισχυροί άνεμοι πολλών Μποφόρ, μας πήραν και μας σήκωσαν! Αρρωστημένη βία, ασταμάτητη βαρβαρότητα, με το κοινό να ζεσταίνεται για τα καλά και τα πρώτα κεφάλια να ακολουθούν τους φρενήρεις ρυθμούς τους. Δεν έχω δει πολλές φορές (μπορεί και καμία), μια μπάντα που ανοίγει τη βραδιά για εξ ορισμού πιο δημοφιλείς μπάντες, να παίζει με τόσο αέρα headliner και “θα τα διαλύσουμε όλα”. Προς επίρρωση των όσων λέω, ήρθε το θερμότατο χειροκρότημα του κοινού, που ήθελε κι άλλο, από την άγνωστη προς αυτό μπάντα. Έτσι γίνεται. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Δίνω πάσα “πάρτο-βάλτο” στον εξαίρετο συνάδελφο Κώστα Αλατά και τα λέμε σε λίγο!
Γιάννης Σαββίδης
Οι Ελβετοί BOLZER αποτελούν μία ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος του ακραίου metal ήχου το οποίο παραδόξως γνωρίζει αυξανόμενη επιτυχία με κάθε τους κυκλοφορία. Το δίδυμο των KzR και HzR σε φωνή/κιθάρα και τύμπανα αντίστοιχα, στην τρίτη τους αθηναϊκή εμφάνιση, μας φανέρωσαν ένα διαφορετικό προσωπείο, περισσότερο επιβλητικό και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από τις προηγούμενες. Με τον KzR αγέρωχο πάνω στην σκηνή, αρκετά πιο κινητικό και άμεσο, με τη φωνή του να ηχεί σπαρακτική, σαν επιθανάτιος ρόγχος σε στιγμές, οι BOLZER για τα επόμενα 50 λεπτά προκάλεσαν δέος και συγκίνηση στους παρευρισκόμενους, με ένα set-list που κλιμακωνόταν κατά τη διάρκειά του και τον κόσμο να αντιδρά ενστικτωδώς χωρίς καμία παρότρυνση από το συγκρότημα.
Τίμησαν το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους, με τραγούδια όπως “Zeus – Seducer of hearts”, “Hero”, “Entranced by the wolfshook”, “C.M.E.”, “The Archer” ενώ στην εν λόγω περιοδεία παρουσιάζουν και υλικό από την επερχόμενη τους δισκογραφική δουλειά η οποία μπορεί να μην έχει ακόμη ηχογραφηθεί αλλά τεστάρουν ζωντανά, με το “The Pauper (Be a prince in the arms of death)” να είναι ένα από αυτά. Φοβερή απόδοση στο σύνολό της και το σίγουρο είναι πως παρότι είχαν το δικό τους ακροατήριο στο χώρο κέρδισαν κι ένα μεγάλο μέρος από το κοινό των headliners.
Κώστας Αλατάς
Μετά την εξαίσια εμφάνιση των Ελβετών BOLZER, προχωράμε στο κυρίως πιάτο της βραδιάς. Τελετουργικού τύπου ατμοσφαιρική μουσική είχε αρχίσει να παίζει (ό,τι πιο ταιριαστό για εκείνη τη βραδιά), οι τελευταίοι έλεγχοι στα όργανα είχαν ήδη γίνει και κατά τις 10:20 (νωρίτερα από το πρόγραμμα, εύγε), αρχίζει μια διαφορετική εισαγωγή, που προμηνύει την είσοδο των Σουηδών στο σανίδι. Πραγματικά εντυπωσιακό σκηνικό, με βουνά με τους δύο αετούς του εξωφύλλου της τελευταίας δουλειάς με τη χαρακτηριστική τρίαινα δεξιά-αριστερά της σκηνής. Μέχρι και τα κεριά στο σκηνικό ανάψανε τελετουργικά από κάτω προς τα πάνω, με τον Erik Danielsson να ανάβει τα 3 κεριά μπροστά στη σκηνή με φλεγόμενο πυρσό, δίνοντας τον σε ένα οπαδό στο κάγκελο.
Ένα μοτίβο που συνεχιζόταν και στα τρία πρώτα διαδοχικά κομμάτια (“Night vision”, “Ecstasies in night infinite”, “Legions of the black light”) δίνοντας μια μαγική αίσθηση τελετουργίας στην επί σκηνής εμφάνιση τους. Η δε απόδοση, απόδοση headliner που ξέρει ότι είναι ο headliner και ανταμείβει με την ένταση της σε συνδυασμό με το χάρισμα του Danielsson ως frontman. Ένας frontman που μας καλωσορίζει, προσφωνώντας μας με κάθε επισημότητα “ladies and gentlemen”, μόνο για να πει “Are you ready to die? So am I…this is called “The howling” “…..ΩΣΤΕ ΚΟΥΒΑΛΑΤΕ ΚΑΙ ΣΠΑΘΙΑ ΚΩΛΟΠΑΙΔΑ Ε; ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΙΣΩΜΑ. Η πιο αυθάδης κομματάρα του τελευταίου πολύ ωραίου δίσκου τους, ειδικά αυτή η υπέροχη μπασογραμμή πριν τη τελική μπουνιά…όλα τα λεφτά.
Αφιερώσεων συνέχεια “this one’s for you and for us, we are “Sworn to the dark””, τιμώντας τα μάλα το δίσκο που έκανε τη μεγαλύτερη εκτόξευση στη καριέρα των WATAIN, σε έναν συναυλιακό ύμνο, όπου το Gagarin στο ρεφρέν σείστηκε “SWORN…TO THE DARK”. Έτσι πρέπει, έτσι γίνεται. Επιβλητική διάθεση, πλήρης επαγγελματισμός και τσαμπουκάς σε μέγιστη ισορροπία. Πάμε στο δίσκο γνωριμίας του γράφοντος με τους Σουηδούς (“Trident wolf eclipse”)…”Sacred damnation” εχμ, συγνώμη “SACREEEEEEEED DAMNAAAAATIOOOOOON”. Εν εξάλλω ο γράφων, ο σβέρκος φεύγει και παράλληλα, το δέος τον πλημμυρίζει από την αρχοντιά και το μεράκι με το οποίο μπήκαν αυτά τα κομμάτια στο σετ. Οι ρυθμοί πέφτουν αριστοτεχνικά με το “Towards the sanctuary”, όπου γίνεται το άναμμα και των τελευταίων κεριών στo drum kit.
Λίγο πιο mid-tempo ρυθμοί, στο εξαίρετο “Serimosa”, για να θαυμάσουμε και αυτή τη πτυχή των WATAIN, που έχουν συνθετική κέντα και στα σημεία όπου δεν είναι πολυβόλα από πλευράς ταχυτήτων. Μια αναφορά στα επικά μαύρα μεγαλεία του Tomas Forsberg με τους BATHORY. Και από εκεί, βουτιά στο παρελθόν…”THIS…IS THE DEVIL’S BLOOD”. Ο Τρίτος Παγκόσμιος, όλεθρος! Φαντάζομαι όσοι οπαδοί βιώσανε το “Casus luciferi” σε πραγματικό χρόνο, πόσο μεγάλη σημασία έχει για εκείνους το συγκεκριμένο άσμα ασμάτων. Υποδηλώνει, την αλλαγή επιπέδου, αλλά και για το πόσο μεγάλα πράγματα ήταν αυτή η μπάντα. Και δεν σταματήσαμε εκεί! O Erik κατέβηκε στο κάγκελο και “βάπτιζε” σε αίμα τη πρώτη σειρά, δείχνοντας πόσο υπέροχα θεατρικό μπορεί να γίνει το black metal, κάνοντας τους οπαδούς κοινωνούς μιας παράστασης.
Ωραία αλληλοσυμπλήρωση με τον μπασίστα Alvaro Lillo και κιθαρίστα Pelle Forsberg να γεμίζουν τα φωνητικά κενά όσο ο Erik κάνει το show του. Μας βρίσκουν μπόσικους παρόλα αυτά, βαράνε στο ψαχνό! “Join us in a total…fucking…funeral” ΟΡΥΜΑΓΔΟΣ, ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ. Και πάρε και ένα ντουέτο “On horns impaled”/”Malfeitor” δένοντας σε κύκλο το παρελθόν με το παρόν της μπαντάρας! Τι μας μένει σε όλο αυτό το οποίο βιώσαμε. Ένα μεγάλο φινάλε, το οποίο αναλαμβάνει να δώσει το επικό 14λεπτο “Waters of ain”. Οι λέξεις “δέος” ή “μυσταγωγία” ή “μαύρη κατάνυξη” έρχονται κατά νου για να περιγράψουν αυτό που ένιωσα αντικρύζοντας αυτό το έπος να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μου. Με τον Erik στο πέρας του κομματιού να γονατίζει και να σβήνει τελετουργικά τα κεριά, κλείνοντας έτσι τη μαύρη παράσταση της οποίας γίναμε κοινωνοί όπως προείπαμε.
Μέχρι και με υπόκλιση του ίδιου τελείωσε στο κοινό. 80 λεπτά περίπου κυριαρχίας επί σκηνής, μιας εκ των καλύτερων μπαντών στο black metal. Δικαιώνουν τη φήμη τους, τιμούν μέχρι το τελευταίο ευρώ όσους ήρθαν να τους δουν, κλείνουν στόματα και παίρνουν κεφάλια. Όλοι ήταν με μια έκφραση “πωπω τι είδαμε που να πάρει ο διάολος;” αλλά και πλήρως χαρούμενοι γι’ αυτό το οποίο αντίκρυσαν. Και όταν λέμε όλοι, το εννοούμε, μια και πλείστοι όσοι (νομίζω λίγο παραπάνω από τη προηγούμενη φορά κιόλας που τους ξαναείδα) τίμησαν με τη παρουσία τους αυτούς αλλά και όλο το πακέτο που μας επισκέφτηκε. Εις το επανιδείν!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες CONCRETE WINDS – BOLZER: Λευτέρης Τσουρέας
Φωτογραφίες WATAIN: Βαγγέλης Δελέγκος
