“1987”… Το άλμπουμ που έφτασε τους WHITESNAKE στην κορυφή, και αποτελεί τρανό παράδειγμα του πόσο πολύ μπορεί να στοιχίσει σε κάποια συγκροτήματα η με οπουδήποτε κόστος κατάκτηση της κορυφής. Κάποιοι λένε σοφά, “The higher you fly, the harder you fall”, φαίνεται πως ο αγαπημένος μας D.C. δεν έτυχε μέχρι το 1987 να το έχει ακούσει. Μετά το βίωσε όμως. Πάμε δούμε με μια ομολογουμένως αιρετική ματιά, τι ήταν τα τραγούδια του “1987” και να τα βάλουμε σε μια τάξη. Ναι ξέρω πως πολλοί θα στραβώσετε, αλλά εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς τώρα μεταξύ μας… Το πρόβλημα του άλμπουμ δεν είναι οι συνθέσεις τόσο πολύ, είναι η υπερβολική παραγωγή και στο πόσο πολύ ανέβασαν την ένταση και εμπορευματοποίησαν την μπάντα. Αυτό είναι αρκετά φανερό όταν τα επόμενα χρόνια μέσα στα 00s τα ίδια τραγούδια και με διαφορετική πλέον δομή ακούγονται πολύ πιο ώριμα και ωραία στα live των WHITESNAKE με φυσικό, πιο καθαρό ήχο και γνήσιο ροκ ύφος απαλλαγμένα από την υπερβολή στον ήχο του άλμπουμ. Μπορεί όλοι να διαφωνούν μαζί μου και τα γεγονότα να αναδεικνύουν το “1987” ως το κορυφαίο άλμπουμ της μπάντας, από εμπορικής απόψεως, αλλά εάν είχε τη παραγωγή του “Slide it in” σήμερα θα έστεκε ως η κορυφαία τους δουλειά και πολλά πιο πολλά τραγούδια δεν θα είχαν ξεχαστεί… Σίγουρα ήταν το ζενίθ της εμπορικότητας του συγκροτήματος και της αναγνώρισής του από μεγαλύτερα ακροατήρια, αλλά έτσι όπως έγινε και με το τρόπο που έγινε ήταν ταυτόχρονα και το ναδίρ της προσωπικότητας του Coverdale που θυσίασε τα πάντα για να κάνει επιτυχία στις Η.Π.Α, αλλά την πλήρωσε πολύ ακριβά αυτή την επιτυχία στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα σε όλα τα επίπεδα και χρειάστηκε μια δεκαετία περισυλλογής και ωριμότητας για να τον δεχτεί πίσω η παγκόσμια ροκ σκηνή.
11. “Don’t turn away”
Σαφώς νομίζω από τα πιο αδύναμα τραγούδια που έχουν γενικά οι WHITESNAKE. Ουσιαστικά μια AOR σύνθεση filler με τεράστια διαφορά από τα υπόλοιπα του άλμπουμ. Θα ήθελαν να ακουστούν ως FOREIGNER εδώ, αλλά φυσικά αυτό δε μπορεί να γίνει. Για ένα τόσο μέτριο τραγούδι ακούγεται μάλλον περίεργο το πως αναφέρονται και δυο keyboard players εδώ, οι Bill Cuomo και Don Airey. Τι να του κάνεις; Μάλιστα η εισαγωγή του τραγουδιού είναι τόσο φορτωμένη που σου θυμίζει μάλλον ASIA παρά οτιδήποτε άλλο, μα σίγουρα όχι WHITESNAKE.
10. “You’re gonna break my heart again”
Μπορεί ο Sykes να είναι εντυπωσιακός, όπως άλλωστε και σε ολόκληρο το άλμπουμ λάμπει η κιθαριστική δουλειά που έκανε, μα και εδώ έχουμε μια σύνθεση «ευκολάκι» τυποποιημένη για την Αμερικάνικη αγορά χωρίς κάποια ιδιαίτερη ένταση, πάθος ατμόσφαιρα και ρυθμό. Από τα τραγούδια που ακούς μια φορά ξεχνάς εύκολα. Δεν έμεινε στην μνήμη των οπαδών και δεν είναι τυχαίο.
9. “Is this love”
Η μπαλάντα που αρχικά από όσο λέει ο θρύλος γράφτηκε για την Tina Turner αλλά την απέρριψε, νομίζω ότι καλλιτεχνικά είναι μια από τις χειρότερες στιγμές της μπάντας. Παραγωγή στο Θεό, υπερβολικά γυαλισμένη, αφήνει ελάχιστο χώρο στην έκφραση, μελωδία εξαιρετικά εύκολη (κακό αυτό βέβαια δεν είναι), αλλά αφαιρεί εντελώς το συναίσθημα με τον τενεκεδένιο ήχο που έχει. Ξέρω ότι πολλοί θα ξινίσετε αλλά αυτό δεν είναι WHITESNAKE μια μπάντα που πάντα το χαρακτηριστικό της στοιχείο ήταν το συναίσθημα και η έκφρασή του. Εδώ προσπαθούν να γίνουν FOREIGNER, REO SPEEDAWAGON (χωρίς να αγγίζουν την ποιότητά τους) αλλά για να τα κάνεις αυτά και να μην φαίνονται επιτηδευμένα, πρέπει να ανήκεις στην Αμερικάνικη σκηνή και να μην έχεις την προσωπικότητα που τόσα χρόνια έχει χτίσει ο Coverdale. Ένα μέτριο τραγούδι, που το έκανε ακόμα χειρότερο η παραγωγή του. Επίσης, είναι το τραγούδι που έγινε και η αφορμή να διαρραγούν οι σχέσεις Coverdale – Sykes, διότι (μεταξύ άλλων) όταν ο πρώτος έκανε την επέμβαση στον λαιμό και έμεινε οκτώ μήνες χωρίς να μπορεί να τραγουδήσει, ο δεύτερος τον ήθελε μόνο ως συνθέτη να παραμείνει στην μπάντα και να πάρουν άλλον τραγουδιστή. Πράγμα και στάση εκ μέρους του Sykes επιεικώς απαράδεκτη. Μέχρι να αποθεραπευτεί τελικά ο D.C., όλο το συγκρότημα είχε διαλυθεί και μπήκε στο στούντιο μόνος του πλέον να τραγουδήσει πάνω στις instrumental εκδόσεις των τραγουδιών. Από την άλλη πρέπει να αναγνωρίσουμε πως το “Is this love” είναι ένας από τους βασικούς λόγους που το άλμπουμ γνώρισε τόση επιτυχία και έφτασε μέχρι σήμερα να έχει πουλήσει περί τα 15.000.000 αντίτυπα.
8. “Looking for love”
Μια πιο καλά δομημένη και εκφραστική μπαλάντα σε σχέση με το “Is this love” πιο όμορφο και σχετικά πιο κοντά στο παραδοσιακό WHITESNAKE στυλ με ωραίο solo από τον Sykes τόσο στην μέση του τραγουδιού όσο και στο κλείσιμο. Φυσικά πάντα στο ίδιος ύφος του 1987 με στόχο την Αμερική, αλλά ως σύνθεση σαφώς πολύ πιο ενδιαφέρουσα με τα ανεβοκατεβάσματα στον ρυθμό της.
7. “Bad boys”
Σχεδόν «ξεκάθαρο» heavy metal, δεν νομίζω ότι αυτό το ύφος κολλάει με την μπάντα όσο και αν το τραγούδι δεν ακούγεται άσχημα και είναι από αυτά που ο κόσμος αγαπά μεγάλο βαθμό. Και εδώ βρίσκω πολύ πομπώδες και φασαριόζικο το ηχητικό αποτέλεσμα, μια υπερβολή στον ήχο και στην ένταση που απορροφά μεγάλο μέρος της πραγματικής δυναμική της μπάντας η οποία δεν έπρεπε να βασίζεται στους δείκτες του ποτενσιόμετρου αλλά στο hard rock συναίσθημα. Είναι τόσο φτιαγμένο το ύφος γενικά που θα το χαρακτήριζα χωρίς ντροπή ως τσιχλο-metal. Επιμένω, με άλλη παραγωγή θα μιλούσαμε για μια πραγματικά καλή σύνθεση. Τώρα όχι.
6. “Give me all your love”
Ακόμα μια καλή σύνθεση, εξαιρετικά τυπική βέβαια, που το όλο concept του άλμπουμ τις αφαιρεί στο τέλος και την αδικεί, Εξαιρετική δουλειά στην κιθάρα, φοβερό ριφ, αρκετή ένταση αλλά μέχρι εκεί. Καλύτερο από το προηγούμενο και στα live σήμερα ακούγεται πολύ καλύτερο απαλλαγμένο από τις υπερβολές που χαρακτηρίζουν όλο το άλμπουμ.
5. “Crying in the rain”
Επανάληψη της εκπληκτικής σύνθεσης από το “Saints and Sinners”. Ούτε η καλύτερη, ούτε η χειρότερη. Ομολογώ ότι παίρνει μια άλλη διάσταση το τραγούδι, το οποίο ναι μεν προσαρμόζεται σε όλο του ύφος του εγχειρήματος, από την άλλη εξακολουθεί γιατί είναι μια χαρισματική σύνθεση να έχει ενδιαφέρον στη διάσταση που παίρνει εδώ. Για αν πω την αλήθεια και οι δυο εκτελέσεις μου αρέσουν, έχουν το δικό τους χαρακτήρα και όσο σέβομαι τη πρώτη, άλλο τόσο σέβομαι και αυτήν εδώ.
4. “Here I go again”
Εδώ το βλέπω ως εκσυγχρονισμό αφού είναι ίδια κατηγορία με το παραπάνω και οι διάφορες τέλος πάντων εκδόσεις που βγήκαν εκείνη την περίοδο είχαν το δικό τους ενδιαφέρον. Το πολύ παραδοσιακό blues hard rock της πρώτης εκτέλεσης, παίρνει εντελώς ραδιοφωνική μορφή, του ταιριάζει και δεν έχει παράλληλα αυτήν την εκκωφαντική «ψευτοένταση» που χαρακτηρίζει όλο το άλμπουμ. Διατηρεί την γοητεία του και έρχεται να σταθεί καλά δίπλα στο πρωτότυπο. Το άφησε με κάποιες ελλείψεις ο φίλος μας ο Sykes που σε διάφορες εκδόσεις τις κάλυψαν ο Vandenberg και ο Dan Huff.
3. “Children of the night”
Το πιο πιασάρικο τραγούδι του άλμπουμ, ιδανικό για συναυλίες και μπάχαλο. Περιέργως, καλά του έρχεται η παραγωγή γιατί είναι φτιαγμένο έτσι που να ξεσηκώνει τα ακροατήρια και αυτό χρειάζεται ένταση. Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα μου άρεσε και είναι από τα πιο αγαπημένα μου του άλμπουμ. Ειδικά ο τρόπος που μπαίνει είναι σαρωτικός με τις κιθάρες να έρχονται από άλλο πλανήτη. Ξαναλέω γι’ αυτό που θέλει να κάνει και μόνο, λειτουργεί μια χαρά.
2.“Straight for the heart”
Ακόμα μια πολύ καλή περίπτωση τραγουδιού που λειτουργεί καλά έστω και με αυτό το υπερβολικό ύφος διότι ως σύνθεση είναι πραγματικά καλή, έχει δομή και παραπέμπει σε πιο γνήσιους και όχι επιτηδευμένους WHITESNAKE. Ο Coverdale βρίσκει χώρο να εκφραστεί χωρίς να χρειάζεται όλη την ώρα να φωνάζει και γενικά το κομμάτι λειτουργεί πολύ καλά. Μπορεί να μην είναι τόσο ονομαστό όσα άλλα, μα νομίζω τους ρίχνει στα αυτιά σε κάτι “Give me all your all your all” και “Bad boys” που γενικότερα αρέσουν πιο πολύ.
1. “Still of the night”
Εντάξει, μπορεί ο Page να έπεσε από το κρεβάτι του από τα γέλια όταν το πρωτοάκουσε, όμως άλλαξε γνώμη όταν το έπαιξε live, αναγνωρίζοντας ότι πραγματικά είναι ζόρικο τραγούδι. Εκπληκτική σύνθεση, όσο και να λέμε ότι κλέβει ZEPPELIN, κιθάρες στο Θεό, ο Coverdale τα δίνει όλα, το metal ύφος κολλάει αρκετά καλά, έχει ρυθμό έχει ένταση, τα έχει όλα γενικά. Από τις κορυφαίες συνθέσεις που μας παρουσίασαν ποτέ οι WHITESNAKE και δικαίως αποτελεί highlight της καριέρας τους. Έχω και την περιέργεια να το άκουγα σε διαφορετικό ύφος, όχι live, σε μια παραγωγή του “Slide it in” για παράδειγμα, σε πιο παραδοσιακές φόρμες δηλαδή… Πάντως όπως και να το κάνουμε, είναι μια στιγμή σπουδαία στην ιστορία της μπάντας, όπως και όλο το άλμπουμ, ανάλογα με την οπτική του καθενός βέβαια.
Δημήτρης Σειρηνάκης
