Χαρισματική αλλά συγχρόνως και εξαιρετικά ιδιαίτερη προσωπικότητα ο Magnus Pelander. Αν και αρκετά “ριγμένος” όμως συγκριτικά με την υπερπροβολή που μέχρι ενός σημείου δίκαια συνοδεύει περσόνες της σουηδικής σκηνής σαν αυτές του Mikael Åkerfeldt, δε γίνεται να μην παραδεχτείς πως πρόκειται για έναν από τους πιο σημαντικούς μουσικούς της γενιάς του. Αλίμονο βέβαια αν χρειαζόταν να φτάσουμε μέχρι το “Legend” για να διαπιστώσουμε το συνθετικό του ταλέντο. Όταν όμως ο πήχης έχει τοποθετηθεί ψηλά έπειτα από έναν (ανέλπιστα) πετυχημένο δίσκο, εύλογα σου δημιουργείται η απορία αν το ταλέντο του θα μπορέσει να ανταποκριθεί το ίδιο ικανοποιητικά στην πρόκληση που ακολουθεί.
Μετά από μια ριζική αναδόμηση σαν την αντίστοιχη στο line-up των WITCHCRAFT με τον Pelander να κινεί από θέση ισχύος ολοκληρωτικά τα νήματα του σχήματος ένεκα της επανεκκίνησής του ως τρίο, έπεται συνήθως μια μεταβολή τόσο στη μουσική διακύμανση όσο και στη συνθετική κατεύθυνση των κομματιών. Το “Nucleus” όμως κάθε άλλο παρά κρατάει αποστάσεις από τους ηχητικούς συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν με το “Legend”. Υπάρχει δεδομένα ένας αέρας ανανέωσης που χρησιμοποιεί ως σκαλοπάτι την κρυσταλλική παραγωγή, ωστόσο το δυνατό χαρτί του άλμπουμ εντοπίζεται στην ελαφρώς πιο αυξημένη βαρύτητα των riffs, η οποία προφανώς εκπορεύεται από την ολοκληρωτική ανάληψη των κιθαριστικών καθηκόντων από τον ίδιο τον Pelander.
Το εναρκτήριο “Malstroem” καθρεφτίζει στο έπακρο τη συγκεκριμένη διάσταση κουβαλώντας έναν επικό doom τόνο που σου καρφώνει μονομιάς στο μυαλό το όνομα των CANDLEMASS και την φωνή του Pelander να μοιάζει σαν να προσπαθεί από την αρχή να πάρει το πάνω χέρι στην πάλη με τους προσωπικούς τους δαίμονες. Από την άλλη, το “The Outcast” είναι ακριβώς εκείνη η κλασική σύνθεση, η οποία όντας πλαισιωμένη με ορισμένες έξυπνες prog μελωδίες και όλες τις κατάλληλες folk πινελιές, περιμένεις με ανυπομονησία να ακούσεις σε ένα άλμπουμ των WITCHCRAFT που πραγματικά σέβεται τον εαυτό του. Λειτουργεί δε ως μια υπέροχη γέφυρα που οδηγεί στο σαφέστατα πιο μελαγχολικό και μελωδικό ομώνυμο κομμάτι του δίσκου.
Το σημείο καμπής του “Nucleus” είναι το “An Exorcism of Doubts”. Όπως ενδεχομένως υποδηλώνει και ο τίτλος του πρόκειται ουσιαστικά για μια εσωστρεφή ελεγεία που έχει ως σημείο εκκίνησης μια σειρά από bluesy μελωδίες με μια ατμόσφαιρα που προσωπικά μου θύμισε τους GRAVEYARD του “Lights Out” και απόληξη ένα αρκετά γκρουβάτο όσο και βαρύγδουπο riff. Το κακό αρχίζει από κει και πέρα καθώς η έμπνευση στερεύει και μάλιστα εμφατικά. Τα “The Obsessed” και “Helpless” σαφώς και δεν είναι άσχημα κομμάτια. Μαζί με το μακρόσυρτο “Breakdown” ωστόσο, δείχνουν να στρογγυλοκάθονται και εν τέλει να εγκλωβίζονται σε ένα μαρτυρικά επαναλαμβανόμενο μοτίβο που αφήνει σχεδόν ημιτελείς τις όποιες απόπειρες για μια συναισθηματική κλιμάκωση μέχρις εσχάτων. Συν τοις άλλοις, αποδεικνύεται πως τα κελεύσματα του Pelander δεν είναι ικανά από μόνα τους να αναπληρώσουν τις μορφές των Ola Henriksson και Tom Jondelius, η απουσία των οποίων χτυπάει περισσότερο από ποτέ στο αυτί.
Ο κοινός παρανομαστής κάθε ακρόασης του “Nucleus” είναι η έντονα γλυκόπικρη γεύση με την οποία μένεις στο τέλος του. Το πιο ανησυχητικό για τους WITCHCRAFT δεν είναι ότι απώλεσαν το χάρισμα της δημιουργίας καλών κομματιών αλλά ότι με αυτό τον δίσκο έδειξαν πως επέλεξαν συνειδητά να μην κάνουν ένα ακόμα πιο τολμηρό βήμα πέρα από την αναπαραγωγή των στερεοτύπων των προηγούμενων δισκογραφικών βημάτων τους. Σε κάθε περίπτωση, οι φανατικοί λάτρεις του συγκροτήματος θα βρουν ορισμένα από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του παρελθόντος, όχι όμως και την επανάληψη της ολοκληρωτικά καθαρτικής συγκίνησης που βίωσαν με το “Legend”.
7 / 10
Πάνος Δρόλιας
