Κυριακή βράδυ, μ’ έναν καλοκαιρινό σχεδόν καιρό, με τον Βόρειο άνεμο να φυσάει πάνω από τα Εξάρχεια και το θρυλικό An Club. Ο λόγος; Μα φυσικά η συναυλία μιας εκ των σημαντικότερων, δημοφιλέστερων και πάει λέγοντας εκπροσώπων του μελωδικού death metal αγκαζέ με τους INSOMNIUM. Οι Φινλανδοί WOLFHEART επισκέπτονται για πολλοστή φορά τη χώρα μας, δεύτερη στα πλαίσια της προώθησης του τελευταίου πονήματος τους “King of the north”. Ένα πόνημα, με άρωμα Ελλάδας, μια και πλέον σταθερό μέλος του συγκροτήματος είναι ο δικός μας Βαγγέλης Καρζής, γνώριμος μας από τη θητεία του στους ROTTING CHRIST, μα και μπροστάρης στους σπουδαίους FULL HOUSE BREW CREW. Φυσικά, η σχέση, ξεκινάει πιο πριν, στο “Wolves of Karelia” (2020) όπου το δικό μας παιδί ήταν γραμμένος ως καλεσμένος στα credits του δίσκου, καθώς και στο 2019 ως live μέλος.
Στο πλευρό των Φινλανδών, οι δικοί μας DESERT NEAR THE END. Και εδώ, ο Γιάννης ξεκινάει να έχει τα παράπονα του. Ώρα εκκίνησης των DESERT NEAR THE END κατά το πρόγραμμα 9:15, ώρα κανονικής εκκίνησης, 9:30. Γιατί υπήρξε η καθυστέρηση αυτή, παραμένει ένα μυστήριο αλλά εμένα με ζώνουν τα φίδια σε κάτι τέτοια σκηνικά, ειδικά Κυριακή βράδυ, γιατί θέλω να γυρίζω άνετα ει δυνατόν σπίτι μου και όχι να ταλαιπωρούμαι στα μαύρα μεσάνυχτα χωρίς προφανή λόγο και αιτία. Δεύτερο παράπονο μου, η τοποθέτηση του drumkit στη μέση της σκηνής του An Club, ΜΠΡΟΣΤΑ από το drumkit των WOLFHEART. ΟΚ, δεν παίζεις το kit του headliner, φυσικά, εκτός αν έκανε τη παραχώρηση. Αλλά ποιος είχε την ιδέα να κόβει έτσι τη μπάντα στη μέση διάολε; Πως θα επικοινωνούν ενώ παίζουν; Τέλος πάντων.
Με τα πολλά και με τα λίγα, οι DESERT NEAR THE END, εν μέσω χειροκροτημάτων και ενός An Club που σιγά σιγά γέμιζε πολύ όμορφα. To ύφος των DESERT NEAR THE END, για όποιον δεν τους γνωρίζει, συνδυάζει ορθόδοξους ICED EARTH, με μπόλικα death/black στοιχεία, με έναν άκρως γουστόζικο τρόπο, κάνοντας τους μια από τις πιο ισχυρές μπάντες της σκηνής σε τέτοιο ύφος. “Season of the sun” από το “Theater of war” και η μπάντα βγαίνει με όρεξη και φόρα…..μέχρι που σπάει η χορδή του ενός κιθαρίστα! Ε, να μη σε θέλει με τίποτα ρε παιδί μου! Εύγε στη μπάντα που το χειρίστηκε επαγγελματικά και χιουμοριστικά όσο αμήχανο και να ήταν. Αναγκαστικά, έκοψαν 2 κομμάτια για να μην πάει πίσω περαιτέρω το πρόγραμμα και όπως προείπα, ταλαιπωρηθεί παραπάνω ο κόσμος.
Το κοινό δεν μάσησε, προς τιμήν του. Στήριξε τη μπάντα που για τα επόμενα λίγα κομμάτια από τα “The dawning of the son” (“Beyond the gates”, “Iron rain”), “Of earth and stars” (“Throne of martyrdom”), “Theater of war” (“Point of no return”) καθώς και το (όπως είπαν από σκηνής) ομώνυμο του επερχόμενου δίσκου με τίτλο “In ruins” το οποίο έδεσε ιδανικά με το υπόλοιπο set της μπάντας, δείχνοντας το που θα πάει δισκογραφικά. Υπερεύσημα στον drummer – μηχανή που όταν δεν βασάνιζε το drumkit του, έπαιζε μικρά θέματα (κυρίως όταν άλλαζε χορδή ο κιθαρίστας), για να ψυχαγωγήσει το κόσμο. Τρομερή δια πυρός και σιδήρου εμφάνιση για τους κυρίους, από αυτές που κάθε μπάντα μπορεί να κουβαλάει σαν παράσημο. Εύγε, εύγε!
Και τώρα, περνάμε στο κυρίως πιάτο. Στους headliners WOLFHEART, που με επαγγελματισμό, με ακρίβεια χιλιοστού έστησαν τα πάντα σχεδόν μόνοι τους, προκειμένου να μας χαρίσουν έναν από τους αρτιότερους ήχους που έχω ακούσει στην ιστορία των συναυλιών μου στο An Club. Και όχι να το παινευτώ δηλαδής, είναι κάμποσες οι μπάντες που έχω δει στη συναυλιακή ζωή μου εκεί μέσα, διαφόρων διαμετρημάτων. Στις 10:30, με το ρολόι, παίζει η εισαγωγή, η μπάντα ανεβαίνει στη σκηνή και ξεκινάει με το “Skyforger”, βάζοντας φωτιά στο An Club που είχε σχεδόν γεμίσει από οπαδούς των Φινλανδών, που ανυπομονούσαν να τους ξαναδούν. Ακολουθούμενο από βουτιά στο ντεμπούτο 11ετίας “Winterborn” και το “Ghosts of Karelia”, που έκανε τη δουλειά που έπρεπε: να μπριζώσει έτι περαιτέρω τους οπαδούς της μπάντας!
Επειδή είχα τη τύχη να δω και τη προηγούμενη φορά τους WOLFHEART, έχουν το εξής μοναδικό γνώρισμα: τον άτυπο ρόλο του “εμψυχωτή” του κοινού τον αναλαμβάνουν ο Βαγγέλης Καρζής και ο μπασίστας Lauri Silvonen, με τον Tuomas Saukkonen να μιλάει πραγματικά αυστηρά μόνο προς το τέλος, ίσα ίσα για να πει ένα ευχαριστώ ή μια δύο κουβέντες παραπάνω και τίποτε άλλο. Άλλο που επειδή είναι ο κιθαρίστας/τραγουδιστής, περιμένεις να είναι αυτός που είναι πιο επικοινωνιακός, η αρχηγική φιγούρα επί σκηνής αν θέλεις. Περισσότερο ήρεμη δύναμη μου βγάζει προσωπικά, που επιβλέπει χωρίς να λέει πολλά. Ιδιαίτερη προσέγγιση, που δουλεύει εξαιρετικά με το κοινό, μια και ο ένας έπαιζε “εντός έδρας”, ο δε άλλος έχει έρθει τόσες φορές που ξέρει τι πρέπει να κάνει. Μάλιστα, ο Silvonen γύρισε και μας είπε, πόσο σαν το σπίτι τους νιώθουν τη χώρα μας.
Μια και μιλάμε για διαφορές με τη προηγούμενη εμφάνιση, εκτός του ανώτερου ήχου, είχαμε και διαφορετικό drummer, τον Juuso Raatikainen (SWALLOW THE SUN) ο οποίος γέμισε επάξια τα παπούτσια του Joonas Kauppinen, που δεν μπορούσε να ταξιδέψει από Φινλανδία. Ένιωσα επίσης καλύτερα να τους βλέπω σε μια σκηνή με λίγο παραπάνω άπλα, γιατί ξέρω ότι αυτό τους ταιριάζει. Δεν είναι στατική μπάντα, πάνε πάνω κάτω, δεξιά αριστερά, κοπανιούνται σαν τρελοί! Στα 80 λεπτά που παίξανε, το “Winterborn” είχε τη μερίδα του λέοντος (παίχτηκαν επιπλέον τα “Ι”, “Routa pt. 2”, “Strength and valor” και “The hunt” – το τελευταίο στο encore), με το “King in the north” (“Knell”, “The king” – όπου ο Καρζής είπε “είναι πολύ ωραίο όταν μια μπάντα σε αφήνει να κάνεις τα πράγματα που θέλεις” προλογίζοντας το και είχε δίκιο, τρομερό κομμάτι!) να ακολουθεί.
Από το “Shadow world” παίχτηκαν τα “Abyss”, “Aeons of cold” και “Zero gravity”, ενώ τόσο το “Constellation of the black light” όσο και το “Tyhjyys” εκπροσωπήθηκαν από μόλις ένα κομμάτι (“Breakwater” και “Boneyard” αντίστοιχα), με το “Wolves of Karelia” να εκπροσωπείται στο μεγάλο φινάλε του encore, με το “The hammer”. Ένα κομμάτι που αγαπήθηκε φουλ, από όταν κυκλοφόρησε, μη λείποντας καθόλου από το set των WOLFHEART. Απόδειξη το ωραίο pit που έγινε τόσο σε αυτό όσο και σε ορισμένα ακόμα κομμάτια. Εν κατακλείδι, νομίζω ότι αυτή τη φορά, τους φχαριστήθηκα περισσότερο τους κυρίους, οι οποίοι με την απόδοση τους μου έδωσαν αρκετά επιχειρήματα για να τους θεωρώ μια από τις αγαπημένες μου ύστερες μελωδικές death metal μπάντες και με τη βούλα! Γιατί δεύτερη φορά σύμπτωση παύει να είναι σύμπτωση, μα πραγματικότητα.
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
