Με την ανακοίνωση της περιοδείας για την προώθηση του νέου δίσκου “Kaleidoscope” ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω. Το ίδιο και με την περιοδεία του προηγούμενου δίσκου “Whirlwind”, βάζουμε κάτω τις ημερομηνίες και διαλέγουμε την πιο κατάλληλη. Τελικά βόλεψε το Παρίσι το οποίο ήταν και ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας και ήλπιζα σε κάτι πιο ιδιαίτερο. Φτάνοντας στο Le Bataclan κατά τις 5 (στις 7 είχε ώρα έναρξης η συναυλία) είδα ήδη αρκετό κόσμο μαζεμένο κι έως τις 6 μπορούσες να διακρίνεις μια μεγάλη ουρά κατά μήκος όλου του πεζοδρομίου, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα μιας και το όνομα των TRANSATLANTIC φαίνεται ότι γιγαντώνεται από δίσκο σε δίσκο. Στις 6 είχα το προκαθορισμένο meet n’ greet με τη μπάντα και επίσης πολλοί οπαδοί ήταν εκεί για να συναντήσουν τα μέλη του γκρουπ για μια σύντομη κουβέντα. Το Le Bataclan είναι ένα πολύ ωραίο venue με μπαλκόνι και χωρητικότητα ότι έπρεπε για το συγκεκριμένο live (λίγο πάνω από τα 1.000 άτομα). Η συναυλία ήταν sold out και με μια μικρή καθυστέρηση οι πόρτες άνοιξαν κατά τις 7.
Στις 8 τα φώτα έσβησαν και ξεκίνησε ένα ορχηστρικό intro με θέματα από διάφορα κομμάτια της μπάντας και στις 8:10 το σκέπασμα από τα τύμπανα του Portnoy έπεσε και η μπάντα εμφανίστηκε με το “Into the blue” από το νέο δίσκο. Στο αρχικό instrumental μέρος του κομματιού η μπάντα φαινόταν υπερβολικά κεφάτη και κάπου εκεί στις τρελές αλλαγές που έχει το συγκεκριμένο τραγούδι, χάθηκαν λίγο μεταξύ τους αλλά σύντομα η τάξη αποκαταστάθηκε, τα πλήκτρα του Morse πέρασαν στο κουπλέ και όλα συνεχίστηκαν φυσιολογικά. Η συνέχεια ήταν από τις πιο έντονες συναυλιακές μου στιγμές μιας και για πρώτη φορά άκουσα ζωντανά ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια τους, το “My new world” και τα συναισθήματα ήταν έντονα και από τους υπόλοιπους οπαδούς τριγύρω. Η συνέχεια με το “Shine” έριξε λίγο την prog ένταση και ήταν ιδανικό διάλλειμα μιας και για τη συνέχεια μας είχαν ετοιμάσει ένα ημίωρο medley από το προηγούμενο έπος “The whirlwind”. Καταφέρανε και στρίμωξαν το ήδη άψογο 80λεπτο κομμάτι σε 30 λεπτά μαγείας τα οποία κανείς δεν κατάλαβε πότε πέρασαν. Κατά τη διάρκεια του “Rose colored glasses” ο Neal ήταν έντονα φορτισμένος (το κομμάτι αναφέρεται στον πατέρα του που έχασε το 2010) και ο Ted Leonard που ανέλαβε να καλύψει το κενό του Daniel GIldenlow συμμετείχε με μεγάλη επιτυχία, η άνεσή του επί σκηνής ήταν χαρακτηριστική και μπορούσε κανείς να νομίσει ότι είναι ισότιμο μέλος της μπάντας. Ο Neal Morse ήρθε μόνος του με το μικρόφωνο στο χέρι και ξεκίνησε a cappella το “Beyond the sun” όπου στην πορεία επέστρεψε στα πλήκτρα του και τον ακολούθησε η υπόλοιπη μπάντα για να ξεκινήσουν όλοι μαζί το μεγαλειώδες ομώνυμο κομμάτι “Kaleidoscope”. Σε πολλά σημεία ήταν αυτό που λέμε «χάθηκε η μπάλα» με όλα τα μέλη να είναι σε τεχνικό οργασμό και χωρίς ίχνος λάθους σε αυτό το δύσκολο κομμάτι.
Μεγάλος πρωταγωνιστής της βραδιάς ο Mike Portnoy που πέρα από το άψογο παίξιμο του, είχε μια σκηνική παρουσία που όμοια του δεν έχει άλλος ντράμερ και ήταν δικαιωματικά ο frontman του γκρουπ. Δε σταμάτησε ούτε λεπτό να χτυπιέται και να συμπληρώνει τα κομμάτια με ασύλληπτες ιδέες και ακόμα και όταν δεν έπαιζε έκλεβε τα βλέμματα με τις φιγούρες και γκριμάτσες του. Πραγματικά τον έχω δει ζωντανά πάρα πολλές φορές και με διάφορες μπάντες αλλά αυτή ήταν η πιο απολαυστική απ’ όλες και ίσως και για τον ίδιο από όσο φάνηκε μιας και φαίνεται εντελώς ανανεωμένος μετά την αποχώρησή του από τους DREAM THEATER. Στη συνέχεια ο Neal Morse έμεινε και πάλι μόνος επί σκηνής και αφού μας ενημέρωσε ότι είχε έρθει η οικογένεια του από την Αμερική, αφιέρωσε ένα νέο κομμάτι που είχε γράψει την προηγούμενη ημέρα στην κόρη του η οποία είχε την επόμενη τα γενέθλια της. Το κομμάτι 
πιθανότατα ονομάζεται “This kind of love” αν κρίνω από το ρεφρέν και ήταν μια όμορφη σύνθεση με πιάνο και φωνή στο κλασικό του ύφος. Μετά από αυτό το σύντομο «διάλλειμα» οι υπόλοιποι επέστρεψαν για το “We all need some light” με όλο το μαγαζί να τραγουδάει το γνωστό ρεφρέν. “Black as the sky” από το νέο άλμπουμ για τη συνέχεια και με αυτό το κομμάτι συμπληρώθηκε όλο το setlist του δίσκου ζωντανά. Το κομμάτι αυτό πέρα από το φοβερό ρεφρέν, έχει και το εκπληκτικό ορχηστρικό prog όργιο προς το τέλος που επ;i σκηνής ήταν το κάτι άλλο. Το καλύτερο κλείσιμο για τη συναυλία ήταν ένα medley από τα “All of the above” και “Stranger in your soul” με τον Roine να κατεβαίνει από τη σκηνή μέσα στον κόσμο και να τελειώνει το σόλο του ανάμεσά μας, κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο τη συναυλία και γενικά την περιοδεία αυτή.
Με κάτι λιγότερο από 3 ώρες διάρκεια, η συναυλία ήταν άψογη τόσο από εκτελεστικής πλευράς όσο και από την επιλογή των τραγουδιών. Μπορεί η μπάντα να απαριθμεί μόλις 4 δίσκους αλλά ακούσαμε κάτι απ’ όλους και όσο για την εκτέλεση και απόδοση της μπάντας τα σχόλια είναι πραγματικά περιττά μιας και αμφιβάλω αν υπάρχει οπαδός που βρέθηκε στο Le Bataclan εκείνο το βράδυ και δεν έφυγε το λιγότερο εντυπωσιασμένος. Μια τεράστια μπάντα που στις λίγες ζωντανές εμφανίσεις της αξίζει ο κάθε οπαδός της progressive μουσικής να επιδιώξει να δει.
Δημήτρης Θεοδωρόπουλος
