Πολλοί θα λέγανε ότι οι DEATH DESTRUCTION είναι ένα παράρτημα των EVERGREY, όχι μόνο γιατί το συγκρότημα λειτούργησε για πολλά χρόνια ως side-project δύο πρώην μελών τους, του κιθαρίστα Henrik Danhage και του drummer Jonas Ekdahl, αλλά γιατί κατά καιρούς πέρασαν κι άλλα μέλη που σχετίζονταν είτε άμεσα είτε έμμεσα με το progressive/power metal συγκρότημα, όπως ο μπασίστας Fredrik Larsson (γνωστός κι από την θητεία του στους HAMMERFALL), αλλά και ο Rikard Zander (που στους DEATH DESTRUCTION τελούσε χρέη τραγουδιστή!!). Θα περίμενε κανείς με όλη αυτή την ονοματολογία, να ασχολούμαστε το λιγότερο με μια heavy μπάντα, κι όχι με μια φτηνή αντιγραφή των LAMB OF GOD.
To “II”, πρόκειται για το δεύτερο δίσκο του συγκροτήματος, μετά το ομότιτλο “Death destruction” (2011). Παίρνοντας μια ιδέα από την πρώτη τους κυκλοφορία, πραγματικά απορώ πως αυτή η μπάντα κατάφερε να υπογράψει με την Sony Music. Πέρα από την μοναδική καλή στιγμή του δίσκου, “Fuck yeah” (ακούστε το εδώ), ο μέσος όρος της ποιότητάς του ήταν απογοητευτικός.
Σε αντίθεση με το παρελθόν, το “II”, βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα. Το άλμπουμ ακούγεται πολύ πιο φρέσκο συνθετικά, ενώ η αλλαγή του τραγουδιστή δεν έχω καταλάβει ακόμα αν έχει θετική επίδραση πάνω του ή όχι. Ο προκάτοχος του νέο-αφιχθέντα Tony Jelencovich, Jimmie Strimell, με την περίσσια metalcore αισθητική του, έδινε στο συγκρότημα μια ωμή ώθηση προς τα άκρα του ήχου των DD. Ωστόσο, ο Tony Jelencovich, χωρίς να υστερεί σε επιθετικότητα και ακραία ξεσπάσματα, επεκτείνεται και σε πιο χαμηλές οκτάβες. Με πιο απλά λόγια, έχουμε δύο διαφορετικά άτομα που προσπαθούν να αντιγράψουν το εύρος και την χροιά του υπέρτατου Phil Anselmo τόσο στην εποχή των PANTERA (περισσότερο με τον Strimell), όσο και στην εποχή των DOWN. Από μουσικής άποψης, τα πράγματα δεν αλλάζουν και πολύ από την πρώτη κυκλοφορία. Γεμάτα grooves, με ολίγη από southern-βλαχια τύπου DOWN, και με μια παραγωγή που μπορεί να σπάει κόκαλα, ωστόσο το σακούλι που περιέχει όλα τα παραπάνω δε ζυγίζει ούτε το ένα εκατοστό από το χειρότερο κομμάτι του “Nola”. Μπορεί να φταίει ο κορεσμός του είδους. Ίσως οι Henrik και Jonas να είναι μεν πρόθυμοι, να υστερούν όμως στην δημιουργία μιας αυθεντικής μουσικής ταυτότητας. Ακόμα, μπορεί απλά να μην έχουν βρει τα βήματά τους ακόμα. Το αποτέλεσμα ωστόσο παραμένει σε χαμηλά ποιοτικά επίπεδα.
Το “ΙΙ” είναι από τους δίσκους που καταφέρνουν να σε κρατήσουν σε μια συνεχή εγρήγορση τόσο με τα απανωτά riffs, όσο και με την γενικότερη in-your-face νοοτροπία του. Παρόλα αυτά, αν αφήσεις πατημένο το play, βγεις από το δωμάτιο κι επιστρέψεις ένα τέταρτο αργότερα θα βρεθείς ακριβώς στο ίδιο σημείο, στις ίδιες ιδέες και στο ίδιο tempo.
6/10
Νίκος Ζέρης
