Πολλοί ήταν εκείνοι που περίμεναν την εμφάνιση του Joe Lynn Turner στη χώρα μας αφού θα ήταν η πρώτη φορά που ο πρώην τραγουδιστής των RAINBOW & των DEEP PURPLE (για να μην αρχίσουμε να απαριθμούμε τις αναρίθμητες άλλες συμμετοχές του) θα έκανε ένα full headlining show. Θυμίζουμε ότι τις τρεις προηγούμενες φορές που είχε έρθει ο Turner για συναυλία στη χώρα μας ήταν με τους DEEP PURPLE, με τον Glenn Hughes (και το HTP Project) και με την tribute μπάντα των OVER THE RAINBOW. Οπότε οι απαιτήσεις ήταν εκ προοιμίου αυξημένες όσον αφορά το set list, μιας και η φωνή του Turner είναι γνωστό ότι παραμένει σε υψηλά επίπεδα.
Το live άνοιξε ο Γιώργος Γάκης με τους Troublemakers και πρέπει να πω ότι όχι μόνο «ζέστανε» τον κόσμο που μαζευόταν σιγά σιγά στο Κύτταρο (συνολικά θα πρέπει να ήμασταν εκεί γύρω στα 600 άτομα) αλλά ικανοποίησε τους πάντες με την 45λεπτη εμφάνισή του. Με κομμάτια από το πολύ καλό, τελευταίο του άλμπουμ “Too much ain’t never enough” καθώς και με διασκευές σε BON JOVI, WHITESNAKE, THIN LIZZY αλλά και Rory Gallagher (όπου ανέβηκε στη σκηνή ο Barry Barnes από την tribute band SINNERBOY για μία εκρηκτική εκτέλεση του “Moonchild”), ο Γιώργος Γάκης αποδείχτηκε η πλέον ταιριαστή επιλογή για opening act στον Joe Lynn Turner. Πολλά συγχαρητήρια!
Με το πρόγραμμα να τηρείται στο ακέραιο, ανέβηκαν στη σκηνή οι τέσσερις Ιταλοί μουσικοί που απαρτίζουν τη μπάντα του Joe Lynn Turner. Με τη γνωστή εισαγωγή των RAINBOW (“We must be over the rainbow…rainbow…rainbow), ο Turner έκανε μπάσιμο με τα απέθαντα “Death alley driver” και “I surrender” μέσα σε ένα γενικό πανζουρλισμό. Ο κόσμος τραγουδούσε εκκωφαντικά κάθε στίχο του τεράστιου hit ενώ και ο ίδιος ο Turner πιστοποιούσε την καλή φόρμα στην οποία βρίσκεται. Κάπου εκεί μας προιδέασε ότι θα ήταν ένα full classic show αλλά κανένας (μα κανένας όμως) δεν περίμενε ότι ο Turner θα έδινε αποκλειστικά έμφαση σε κομμάτια των RAINBOW και DEEP PURPLE γυρίζοντας την πλάτη του σε πλήθος προσωπικών επιτυχιών του (solo άλμπουμ, SUNSTORM, MALMSTEEN για να αναφέρουμε μόλις τρία). Αυτή ήταν και το μοναδικό «μελανό» σημάδι της όλης εμφάνισης: η 
απόφαση, δηλαδή, του Turner να μην παίξει τίποτα από τη solo καριέρα του και να παρουσιάσει ένα σχεδόν δίωρο set γεμάτο από RAINBOW & PURPLE. Και δεν λέω…επιβάλλεται να παίξεις τα “Jealous lover” (απόλυτο highlight), “Can’t let you go” (απόλυτο highlight II), “Street of dreams” (τι να λέμε τώρα…), “King of dreams” κ.α. αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ακουστούν τα “Smoke on the water”, “Stormbringer”, “Highway star”, “Man on the silver mountain” και όχι κάτι από το “Rescue you”, το “Odyssey”, κάτι από οποιοδήποτε δίσκο των SUNSTORM, βρε αδερφέ!
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν γκρινιάζω! Ίσα ίσα που χαίρομαι που βρέθηκε στη χώρα μας ο σπουδαίος αυτός τραγουδιστής. Απλώς από τους σπουδαίους, είσαι εξ ορισμού περισσότερο απαιτητικός. Κλείνοντας, θα ήταν παράλειψη αν δεν επισημάνω ότι ήταν ένα πολύ θετικό μήνυμα η παρουσία τόσου κόσμου μιας και οι περισσότερες συναυλίες από το χώρο του melodic rock πήγαν άπατες.
Σάκης Νίκας
Φωτογραφίες: Πέτρος Καραλής
