Νομίζω ότι οι συστάσεις είναι περιττές για μία από τις πιο ιστορικές και αρχιδάτες μπάντες της Ιταλίας, οπότε θα μπω κατευθείαν στο ζουμί.
Το “Nero in metastasi” έρχεται 6 χρόνια μετά το εξαιρετικό “Variante alla morte” του 2008, μετρώντας μόνο studio full length δίσκους, για να προστεθεί στην τεράστια από ποσοτική και ποιοτική άποψη δισκογραφία της. Το άνοιγμα σε μεγαλύτερα ακροατήρια (για grindcore μιλάμε, μη φανταστείτε και τίποτα φοβερό) γίνεται με την Relapse να κυκλοφορεί προ διετίας το εφτάρι “Senza impronte” (πάνω από τα μισά κομμάτια του βρίσκονται και στο παρών άλμπουμ) και τώρα το “Nero in metastasi”, αλλά δεν υπάρχει σοβαρός λόγος κάτι τέτοιο να τρομάζει τους οπαδούς τους.
Για να είμαστε απόλυτα ακριβείς, ίσως ο μόνος φόβος, που μάλιστα επιβεβαιώνεται, είναι αυτός της παραγωγής. Έχουμε να κάνουμε με τον πιο προσεγμένο και καθαρό ήχο που είχαν ποτέ οι Ιταλοί, στα στιβαρά μεταλικά πλαίσια που θα περίμενε κανείς βλέποντας και μόνο το όνομα της ιστορικής εταιρείας σε τέτοιο δίσκο εν έτει 2014. Η ουσία όμως είναι ότι το άλμπουμ στο συνθετικό κομμάτι δεν κάνει εκπτώσεις, αλλά κοπανάει όπως πρέπει. Νομίζω ότι οι περισσότεροι θα συμφωνήσουμε ότι το πιο σάπιο/χύμα περιτύλιγμα υπό το οποίο παρέδωσαν αριστουργήματα του ακραίου punk, όπως το “Misantropo a senso unico”, τους ταιριάζει καλύτερα. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι οι CRIPPLE BASTARDS έγιναν δα και προσιτοί. Τα riffs, οι ταχύτητες, οι πορωτικοί ρυθμοί, τα γαμηστερά διπλά φωνητικά, οι -με πάντα λόγο ύπαρξης- στίχοι, κλασσικά στη μητρική τους γλώσα, τα κάτω των 20’’ κομμάτια, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά βρίσκονται κι εδώ σε ικανοποιητικότατο βαθμό. Εκτός αυτού, το “Nero in metastasi” έχει το προτέρημα ότι αποτελεί μια από τις πιο σκοτεινές και μουντές σε ατμόσφαιρα δουλειές τους. Αρκεί να τσεκάρει κανείς χαρακτηριστικά το 9λεπτο -που παρόλα αυτά δε δημιουργεί πρόβλημα στη ροή- “Splendora e tenebra” για του λόγου το αληθές.
Για να συνοψίσουμε, χωρίς να αποκλίνει πολύ από το πρόσφατο παρελθόν τους, ο νέος δίσκος των CRIPPLE BASTARDS συνεχίζει την πορεία τους προς κατευθύνσεις πιο κοντά στο metal και το μοντέρνο hardcore, διατηρώντας όμως 100% τον grindcore πυρήνα και την ταυτότητά τους. Θα μπορούσε, λόγου χάρη, να είναι η πιο προσιτή δουλειά τους και να προσελκύσει πιο εύκολα άτομα που ακούνε PIG DESTROYER ή ύστερους NAPALM DEATH, χωρίς όμως να φτάνει σε καμία περίπτωση στα επίπεδα των προαναφερθέντων μπαντών (από άποψη ήχου/ύφους). Για αυτό και είναι μια καλή ευκαιρία πολύς κόσμος ξεκινώντας από εδώ και πηγαίνοντας χρονολογικά προς τα πίσω, να βουτήξει στη δισκογραφία των Ιταλών, φτάνοντας μέχρι τα πρώτα τους, noisecore χρόνια και να απολαύσει τις διαφορετικές μα πάντα αξιόλογες -το λιγότερο- φάσεις/περιόδους τους.
7.5/10
Nίκος Χασούρας
