Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιο λόγο έχουν κάνει επιτυχία οι END OF GREEN. Από την αρχή της καριέρας τους μέχρι και σήμερα, το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι μια στεγνή, στα όρια του ξεδιάντροπου αντιγραφή των επί πολλά χρόνια παρηκμασμένων HIM. Τόσο στο στυλιστικό, όσο και στο μουσικό κομμάτι, σου δίνουν την εντύπωση ότι πιστεύουν σε ένα Ville, Vallo παντοκράτορα.
Στο “The painstream” δεν έχει αλλάξει τίποτα, ακολουθώντας πιστά τα είδωλά τους και την πορεία τους. Ανέμπνευστες, επίπεδες συνθέσεις, λίγη ακίνδυνη παραμόρφωση στις κιθάρες για να δείξουν ότι είναι τα σκληρά αγόρια από τη Στουτγάρδη και στίχοι που μιλούν για έρωτες, σκοτάδια, μελαγχολίες και άλλα τέτοια τετριμμένα. Στην ουσία κι αν θέλουμε να μιλήσουμε με συγκρίσεις, απλά αραίωσαν το HIM ξεπατίκωμα με λίγους SENTENCED των «μαλακών» ετών τους. Σα να έχεις ένα βρακί κατουρημένο μπροστά και χεσμένο πίσω και να το φοράς ανάποδα, για να γίνει κι από τις δύο πλευρές μουσταρδί.
Τα τραγούδια που υπάρχουν στο “The painstream” δεν είναι ούτε καλά, ούτε άσχημα είναι. Είναι απλά μέτρια, ανέμπνευστα και βαρετά, με ένα έντονο αίσθημα αγγαρείας που μεταφράζεται στον ακροατή με ένα τεράστιο χασμουρητό. Αν στην τελική δεν έχεις κάτι να πεις κι απλά μπαίνεις στο στούντιο για διεκπεραιωτικούς λόγους, καλύτερα κάτσε στο σπίτι και δες γερμανικά reality ή πάρε την κοπέλα σου και πήγαινε στο πλησιέστερο εστιατόριο να φας μια περιποιημένη μερίδα spaetzle.
4 / 10
Γιώργος Κόης
