Η μουσική είναι μία μαγική τέχνη. Δημιουργεί εικόνες, συναισθήματα, σε ταξιδεύει, σε καθηλώνει, σε κάνει να ξεχνάς προβλήματα, την καθημερινότητα, τα «βάρη» που κουβαλάει ο καθένας και σε παρασύρει στο δικό της κόσμο. Δε είναι ανάγκη να είναι γεμάτη υπερβολές, ούτε να υπερφορτωθούν τα τραγούδια, ούτε να είναι σε ταχύτητες που αναπροσαρμόζουν κάθε λίγο και λιγάκι την άποψη που μπορεί να έχουμε για τα ανθρώπινα όρια. Αρκεί να μιλάει μέσα σου.
Αυτό κατάφερε ο Leif Edling, πασίγνωστος ως μπασίστας των CANDLEMASS και KRUX, με τη νέα του μπάντα, τους AVATARIUM. Αλλά δεν είναι μόνος του. Ο Marcus Jideli (EVERGREY, ex- ROYAL HUNT και touring στους PAIN το 2007) στην κιθάρα, ο Lasse Skold (TIAMAT) στα τύμπανα, τον Carl Westholm (JUPITER SOCIETY και CARP TREE), αλλά και η κυρία-αποκάλυψη που ακούει στο όνομα Jennie-Ann Smith, δημιουργούν – κρίνοντας εκ του αποτελέσματος – μία ομάδα μουσικών ιδανική για το όραμα των AVATARIUM.
Έχοντας σαν βάση προφανώς το doom metal, αλλά μην περιορίζοντας τη μουσική τους, οι AVATARIUM προσφέρουν στον ακροατή ένα μείγμα από classic rock (οι RAINBOW αλλά και οι JETHRO TULL κάνουν συνεχώς την εμφάνισή τους), BLACK SABBATH, 60s και 70s trippy αισθητική, τόσο σε ενορχήστρωση όσο και στην απόδοση των κομματιών από την Jennie-Ann, επικό doom σε σημεία και ατελείωτο λυρισμό. Ίσως ακούγεται περίεργο. Το θέμα είναι ότι είναι απολύτως πετυχημένο! Και η παραγωγή του Ronni Lahti είναι ιδανική για αυτό που κάνει η μπάντα.
Η Jennie-Ann Smith είναι σίγουρα αυτή που τραβάει την προσοχή. Από το πουθενά, χωρίς να την ξέρουμε από άλλα συγκροτήματα ή οτιδήποτε άλλο, ακούμε μία φωνή που ακόμα και όσοι δε γουστάρουν γυναικεία φωνητικά στο metal, θα αναθεωρήσουν, έστω και κρυφά, έστω για τη συγκεκριμένη. Δυναμική, γεμάτη πάθος και θεατρικότητα, ευέλικτη, μία βαθιά φωνή που μπορεί να είναι τόσο rock, metal, αλλά και bluesy μαζί, είναι η κατάλληλη ερμηνεύτρια των στίχων των AVATARIUM.
Το “Avatarium”, εύκολα κιόλας, έχει βάλει πλώρη για τις πρώτες θέσεις των καλύτερων δίσκων της φετινής χρονιάς. Μόνο και μόνο η τριάδα των “Moonhorse”, “Bird of prey” και της καλύτερης ίσως μπαλάντας (με τη γενικότερη έννοια) που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, του “Lady in the lamp”, θα αρκούσε, αλλά ο δίσκος δεν κάνει κοιλιά πουθενά, δεν έχει ούτε ένα filler. Το doom συναντάει το classic rock, είναι βαρύ, σκοτεινό, «τριπάρεται» με 60s και 70s αισθητική, και μέσα από τις εκπληκτικές φωνητικές γραμμές της Jennie-Ann Smith και την υπέροχη φωνή της, δημιουργεί μία πληθώρα συναισθημάτων και σε κάνει να χαθείς στον κόσμο του.
Όπως πολύ ωραία δήλωσε και ο Jidell για τη σύνθεση των κομματιών, “ο Leif φέρνει μία ζωγραφία, σχεδόν τελειωμένη, με άσπρο και μαύρο. Τον βοηθάω να την τελειώσει και να βάλει τα χρώματα”.
9 / 10
