Ποτέ δεν έλειπαν οι εκπλήξεις από την πορεία των PELICAN, είτε αυτές ήταν θετικές ή αρνητικές. Ειδικά μετά από τα γιγαντιαία “Australasia” (2003) και “The Fire in Our Throats Will Beckon…” (2005), καθώς και το ενδιάμεσο EP “March Into the Sea”, η μπάντα χωρίς να παρουσιάσει κάποια έκδηλη μουσική αστάθεια δεν κατάφερε να δημιουργήσει στις μετέπειτα κυκλοφορίες της τα ίδια δυσθεώρητα συναισθήματα που είχε επιτύχει στο ξεκίνημά της. Έτσι, με την εθελούσια απομάκρυνση του ιδρυτικού μέλους Laurent Schroeder-Lebec -που δεν δυσαρέστησε ιδιαίτερα μεγάλη μερίδα οπαδών ειδικά μετά την δήλωσή του ότι είχε «χάσει το ενδιαφέρον του γι’ αυτό που έκανε»- τα πράγματα ξεδιάλυναν αρκετά, ενώ ο ερχομός του “Ataraxia/Taraxis” EP, ήρθε να επαναπροσδιορίσει τη θέση αυτού του μεγάλου συγκροτήματος. Με τον Dallas Thomas να παίρνει προαγωγή από session μέλος σε μόνιμο, είχαμε αισίως την κυκλοφορία πριν από μισό περίπου μήνα του “Forever Becoming” με μια και μόνη λέξη να μου έρχεται στο μυαλό ακούγοντάς το ξανά και ξανά, ΜΠΡΑΒΟ.
Είχα να ακούσω τόσο καλό instrumental δίσκο από το “Geneva” των RUSSIAN CIRCLES το μακρινό 2009 (με το “Memorial” ακόμα να ζυμώνεται στα αυτιά μου). Το σημαντικότερο όμως με τους PELICAN, για να επιστρέψουμε και στα του δίσκου, είναι ότι ακούγονται πιο ζωντανοί και από ότι ήταν στα νιάτα τους, λύνοντας έτσι το μεγάλο βάρος του άγχους που δημιουργήθηκε κατά την ανακοίνωση της κυκλοφορίας. Δεν ξέρω αν είναι η φρεσκάδα του Dallas Thomas ή αν λύθηκαν τα χέρια των υπολοίπων τώρα που έφυγε ο Laurent, αλλά το “Forever Becoming” ακούγεται σαν μεσήλικα τζόβενο που ξανάνιωσε. Αν το σκεφτείτε λίγο καλύτερα ακριβώς αυτό πετυχαίνει ο νέος δίσκος, να συνδυάσει μια δεκαετή και πλέον, δισκογραφική εμπειρία μέσα από ένα πολύ πιο άμεσο και γεμάτο ενέργεια πρίσμα. Με το βαθμιαίο χτίσιμο των ιδεών να βρίσκεται πλέον στα μετόπισθεν της συνθετικής διαδικασίας, και τις μελωδίες μαζί με τις ογκωδέστατες μπασογραμμές να λαμβάνουν τον πρώτο ρόλο, το κουαρτέτο από το Illinois αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουν κάνει το όνομα PELICAN να μη περνάει απαρατήρητο.
Αλλά πάνω απ’ όλα ο νέος δίσκος είναι μια απόδειξη ότι η συνθετική επανάπαυση του “What We All Come To Need” (2009) έχει πια τελειώσει. Έχουν μάλιστα καταφέρει χρησιμοποιώντας τις ίδιες δυναμικές στο παίξιμο, τα ίδια κοψίματα, την ίδια χροιά και την ίδια μουσική κλίμακα να ακούγονται εντελώς διαφορετικοί, λιγότερο σκοτεινοί και μίζεροι. Βεβαίως θα πει κανείς, πως ο προκάτοχος είχε τα ανεπανάληπτα “The Creeper” και “Ephemeral”, όμως και εδώ το “Forever Becoming” έχει να επιδείξει τρομερές δυνατότητες και στα επιμέρους κομμάτια, όπως τα “Deny the Absolute”, “The Tundra”, “Immutable Dusk” ή το “Vestiges”, που από μόνα τους μπορούν να σταθούν ανεξάρτητα από την όλη ατμόσφαιρα του δίσκου. Βέβαια, δε πρέπει να ξεχάσουμε και το επίπεδο της παραγωγής, που από το πρώτο κομμάτι (“Terminal”) ξεκαθαρίζει ότι δε συγκρίνεται επ’ ουδενί με ότι είχαμε ακούσει στο παρελθόν. Οι σωστές ισορροπίες των οργάνων αναδεικνύουν και την μικρότερη λεπτομέρεια.
Έτσι λοιπόν, εμφανώς κατασταλαγμένοι με το τι μουσική θέλουν στο εξής να γράφουν, μας χαρίζουν πολύ δυνατές και μελωδικές στιγμές, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία. Αν και μένουν τρεις-τέσσερις κυκλοφορίες μέχρι το τέλος της χρονιάς, έχω ωστόσο την εντύπωση πως το “Forever Becoming” θα φιγουράρει άνετα μέσα στην προσωπική μου τριάδα με τους καλύτερους δίσκους του έτους.
9 / 10
Νίκος Ζέρης
