Παρακολουθούμε την πορεία του Edu Falaschi από τα πρώτα του βήματα με τους ANGRA, που ξεκίνησε πίσω στο 2000, αλλά και με τις προσωπικές του δουλειές που κυκλοφόρησαν παράλληλα με την καριέρα του στο συγκρότημα. Το “Unfold” είναι η πρώτη του απόπειρα, μετά την επίσημη αποχώρησή του από τους κορυφαίους Βραζιλιάνους, αν και για όσους δεν θυμούνται, ο Edu μας είχε ενημερώσει για τις προθέσεις του μιλώντας στο ROCK HARD, για το προηγούμενο “Motion” το 2011.
Σίγουρα οι ANGRA αποτέλεσαν κάτι μεγαλύτερο από ένα εφαλτήριο για τον νεαρό Βραζιλιάνο μουσικό, αλλά και ο ίδιος πρέπει να παραδεχτούμε πως έδωσε ό,τι μπορούσε στην δεκαετία που συνέβαλλε στο συγκρότημα. Με την δυνατή φλόγα που είχε, πρόλαβε να βγάλει σχεδόν ένα προσωπικό άλμπουμ μετά από κάθε κυκλοφορία με την μπάντα, οπότε στα 13 χρόνια που τον γνωρίζουμε δισκογραφικά, το “Unfold” αποτελεί την 8η στούντιο κυκλοφορία του! Αρωγός στις προσπάθειες του Edu από τις αρχές, ο κιθαρίστας Marcelo Barbosa, που είναι και το συνθετικό κρυφό χαρτί στις καλές δουλειές των ALMAH και όσο περνά ο καιρός, έρχεται περισσότερο στο προσκήνιο.
Είχα ενθουσιαστεί με το “Motion” και είχα την απορία για τον δρόμο που θα ακολουθούσαν οι ALMAH, τώρα που τα δεσμά του είχαν σπάσει με τους ANGRA. Τελικά όμως, αντί να συνεχίσει την αποκλίνουσα πορεία των δύο, στο άλμπουμ βρήκα περισσότερες συγκρίσιμες ιδέες, από αυτό που περίμενα. Το “In my sleep” που ανοίγει ιδανικά το δίσκο, είναι η τέλεια μίξη από τον ήχο του “Motion” (στις στροφές) και των ANGRA (στο ρεφρέν). Μια σύνθεση με ταχύτητα, τεχνική και ερμηνεία αντάξια του παρελθόντος του. Κοντά σε αυτό το μοτίβο είναι και το “The hostage”, στο οποίο όμως κυριαρχούν οι απίστευτα βαριές κιθάρες.
Από τα πιο πολύπλοκα ρυθμικά κομμάτια, το “Treasure of the Gods”, έχει κι αυτό σκοπό να παραπέμψει στους πάλαι ποτέ πρωταγωνιστές της Βραζιλιάνικης σκηνής και είναι από τα αγαπημένα μου. Έχει κι ένα α λα DREAM THEATER κόψιμο πριν το σόλο!
Το πιο σκληρό και αδρύ πρόσωπο της μπάντας, παραπέμποντας και πάλι στο προηγούμενο άλμπουμ, βγαίνει στο “Beware the stroke”, με σύγχρονο ήχο και αρκετά πιο εύπεπτο ρεφρέν, βάζοντας υποψηφιότητα για το ραδιοφωνικό single, του “Unfold”. Εκεί και το “Cannibals in suits” που μου έφερε στο μυαλό τις τελευταίες απόπειρες του LaBrie στα προσωπικά του. Καλό, αλλά όχι πρωτότυπο πλέον.
Πιστεύω πως ο Edu Falaschi πλέον νιώθει μεγαλύτερη ευθύνη για να πετύχουν οι ALMAH, αφού ως φυσικός ηγέτης τους, οφείλει να τους προωθήσει ως το κύριο μέλημά του και όχι πλέον σαν το χόμπι του σε σχέση με τη βασική του δουλειά. Ίσως όμως αυτό, τον αποπροσανατολίζει κάπως και το “Unfold” παρουσιάζει κάποιες πτυχές, που δεν ταιριάζουν στην προσωπικότητα των ALMAH. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το “Raise the sun” που αν δεν κάνω λάθος, θα έδινε και τον τίτλο του άλμπουμ. Με πιο mainstream δομή, κάπως αδύναμο και με έντονη έλλειψη της κορύφωσης που αρμόζει σε κάθε τραγούδι. Δυστυχώς το αταίριαστο “Wings of revolution” κοπιάρει τους THIRTY SECONDS TO MARS (από πού κι ως πού;) ρίχνει το επίπεδο κάπου στο μέσο του άλμπουμ και συνάμα το μέσο όρο.
Μου δίνεται η εντύπωση πως εν μέρει οι ALMAH προτίθενται να καλύψουν το καινό που μας αφήνει η απραγία των ANGRA, ενώ οι μουσικές τους αναζητήσεις τους σπρώχνουν να αναμίξουν την παράδοση με έναν πιο σύγχρονο ήχο (που – με μια δόση ειρωνίας – προσπάθησε να κάνει και ο Matos στους SHAMAN) έτσι όπως έκαναν στο “Motion”. Εμένα με ευχαριστεί ο μοντέρνος και σκληροτράχηλος χαρακτήρας τους, με τα έντονα ANGRA στοιχεία. Συνθετικά όμως, μπορούν και καλύτερα.
Ο Edu Falaschi είναι στουντιακά ένας καλός τραγουδιστής, με φοβερή χροιά, έχει δίπλα του δυνατούς μουσικούς με τον Barbosa για πρωτοπαλίκαρο και για να καταφέρουν να κάνουν τους ALMAH ξεχωρίσουν, μέσα από τις αμέτρητες μπάντες στις μέρες μας, θα πρέπει να κάνουν το κάτι παραπάνω.
7/10
Γιώργος Κουκουλάκης
