Η πολυαναμενόμενη δεύτερη ταινία της δεύτερης τριλογίας του Peter Jackson είναι επιτέλους εδώ. Έχοντας πάρει το κολάι από το “Lord of the rings” και έχοντας κάνει ήδη την αρχή/εισαγωγή στην ιστορία του Hobbit, ο Peter Jackson μας παραδίδει μία ταινία πιο βαριά (ή έστω λιγότερο ανάλαφρη από το Hobbit: An unexpected journey”), με περισσότερη δράση, εξέλιξη χαρακτήρων και πλοκή που και πάλι παραστρατεί μεν από το βιβλίο, αλλά γίνεται με τέτοιο τρόπο που αφήνει το θεατή ικανοποιημένο.
Στο δεύτερο μέρος της τριλογίας, η νέα (ή παλιά εάν θέλετε να το πάρουμε αυστηρά χρονολογικά) fellowship αναγκάζεται να χωριστεί από τον Gandalf (Ian McKellen) λίγο μετά την αρχή της ταινίας γιατί πρέπει να απαντηθούν διάφορα ερωτήματα που τέθηκαν στην πρώτη ταινία και πλέον δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Ο Bilbo (Martin Freeman) αρχίζει να νιώθει το πραγματικό βάρος και την ευθύνη του δαχτυλιδιού, βλέπουμε την εμφάνιση του Legolas (Orlando Bloom), του οποίου η γαματοσύνη εν ώρα δράσης ξεπερνάει ό,τι είχαμε δει στον “Lord of the rings”, και ακόμα και οι νάνοι που είναι ορκισμένοι να σταθούν στο πλευρό του Thorin Oakenshield (Richard Armitage) ώστε να ξανακερδίσει την επάξια θέση του ως βασιλιάς των νάνων, φτάνουν στο σημείο να διασπαστούν λόγω ανάγκης. Πέρα όμως από όλους αυτούς τους κλασικούς χαρακτήρες, στο προσκήνιο εμφανίζονται μεταξύ άλλων η Tauriel (Evangeline Lilly από τη σειρά “Lost”) που παρόλο την καταγωγή κι ανατροφή της, αναγνωρίζει το λάθος της κλειστόμυαλης σκέψης των Elves, ο Bard (Luke Evans) που τον στοιχειώνει το παρελθόν των προγόνων του, ο necromancer που απειλεί τη Middle-Earth και το Smaug, με τον οποίο τελικά έρχονται αντιμέτωποι τόσο ο Bilbo πρόσωπο με πρόσωπο, όσο και οι υπόλοιποι διαθέσιμοι νάνοι. Τη φωνή τόσο στο necromancer όσο και στο Smaug έχει δώσει ο Benedict Cumberbatch (από τη σειρά “Sherlock”, “Star trek: Into darkness”). Σε αντίθεση με την πρώτη ταινία, το “Hobbit: The desolation of Smaug” τελειώνει σε αυτό που λένε cliffhanger, ανεβάζοντας κατακόρυφα την αναμονή για το τρίτο και μέρος της τριλογίας. Άντε να περιμένουμε άλλο έναν χρόνο!
Οπτικά η ταινία είναι ό,τι θα περίμενε κανείς. Επικών διαστάσεων, με τέτοια ποιότητα εικόνας που δύσκολα θα βρει κάποιος κάτι μεμπτό. Ακόμα και οι σκηνές δράσης στο ποτάμι που η γραφική απεικόνιση βαράει κόκκινο γίνεται με τέτοια μαεστρία που μόνο τους ορκισμένους haters θα ενοχλήσει. Εννοείται ότι μουσικά επικρατεί το επικό κλίμα, ειδικά σε μακρινά πλάνα που φαίνονται οι πρωταγωνιστές να ταξιδεύουν στα μαγευτικά μέρη της Middle-Earth (Νέας Ζηλανδίας), ενώ στις καταδιώξεις και μάχες ανεβαίνουν οι ρυθμοί. Δε λείπουν και οι σκοτεινές στιγμές όταν η ιστορία στρέφεται στο Dol Guldur και στο Mirkwood.
Σεναριακά όπως ανέφερα και παραπάνω, ξεφεύγει από την ιστορία του βιβλίου, κάτι που είχε φανεί από την πρώτη ταινία, καθώς ο Peter Jackson αφενός θέλει να δικαιολογήσει τη μεταφορά ενός βιβλίου 300 σελίδων σε 3 ταινίες, δίνοντας στο θεατή ένα αξιομνημόνευτο αποτέλεσμα, αφετέρου διότι θέλει να κάνει επιτακτική τη σύνδεση με την έτερη τριλογία του “Lord of the rings”. Για όσους δεν έχουν ιδιαίτερη επαφή με το έργο του J.R.R. Tolkien, όταν είχε πρωτογράψει το “Hobbit”, δεν είχε στο μυαλό του συνέχεια, αλλά είχε γραφτεί ως αυτοτελές μυθιστόρημα/παραθύμι. Ήταν κατόπιν παρότρυνσης του υιού του που μπήκε στη διαδικασία κι έγραψε το “Lord of the rings”. Οπότε οι συνδέσεις που κάνει ο Peter Jackson στην ταινία είναι βάσει “ποιητικής αδείας”, καθώς δεν υπήρχε τέτοια σαφής σεναριακή συνέχεια αρχικά. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι έχει γίνει τέτοια καλή γραφή σεναρίου που νιώθεις πως όλα βρίσκονται σε μία σειρά που βγάζει νόημα (αν και η ιστορία του “Hobbit” απέχει σεναριακά 30 χρόνια από την ιστορία του “Lord of the rings”). Ασχέτως αυτού, ή ακόμα και ακριβώς λόγω αυτού, το “Hobbit: The desolation of Smaug” είναι must-watch! Καλή προβολή!
Η ταινία θα προβάλλεται από την Πέμπτη 12/12 στους κινηματογράφους από την Village με δυνατότητα προβολής και σε 3D.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
