Μισό λεπτό, να το γράψω για να το εμπεδώσω καλύτερα. Δύο δίσκοι μέσα στην ίδια χρονιά, σημαίνει αν μη τι άλλο πως διακατέχεσαι από δημιουργικό/συνθετικό οίστρο. Ή επιθυμείς διακαώς να κρατήσεις ζεστό το όνομα σου στην επικαιρότητα. Ότι κι αν ισχύει, πάντως, το έκτο άλμπουμ των MAJESTY είναι για πολλοστή φορά πλημμυρισμένο από τα γνώριμα κλισέ που τους ακολουθούν εδώ και χρόνια. Κλισαρισμένα κομμάτια, άκρως προβλέψιμα, με προεξέρχουσες τις επιρροές από MANOWAR, WIZARD, τευτονικό heavy/power εν γένει αλλά και ολίγη από Axel Rudi Pell στα πιο mid tempo σημεία, το heavy metal των Γερμανών δεν με συγκινεί παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις. Δεν προσπαθούν να ξεφύγουν από τις επιρροές τους (ακολουθούν βεβαίως την συνήθη πρακτική όλων, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι) αλλά από την άλλη, δεν προσθέτουν στοιχεία και χαρακτηριστικά που θα βοηθήσουν τόσο τους ίδιους με το να ξεφύγουν από την στείρα και ανούσια επανάληψη. Η στασιμότητα όταν ακολουθείται από αποδοχή της υφιστάμενης κατάστασης, σημαίνει πως έχεις υιοθετήσει πως η προσφορά σου στο περιβάλλον και στον κόσμο που απευθύνεσαι είναι μηδαμινή, οπότε, δεν αξίζει να το προσπαθήσεις παραπάνω… Αυτό ακριβώς συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις των σημερινών μουσικών και οι MAJESTY δεν δείχνουν, ούτε τώρα, να ξεφεύγουν από τον κανόνα.
4 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
