Αν κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ντεμπούτο άλμπουμ, οι Νορβηγοί WHIP μετρούν ήδη 15 χρόνια ζωής, με την πρώτη ηχογράφηση να χρονολογείται πίσω στο 1998. Μετά από αρκετές ανακατατάξεις και κάμποσα αυτοχρηματοδοτούμενα demo και EP κυκλοφορεί το πρώτο επίσημο άλμπουμ της μπάντας από τη δική τους, νεοϊδρυθείσα Polypus Records. Με βάση όλα αυτά, οι προσδοκίες ήταν προφανώς μηδαμινές (αν και η καταγωγή τους ήταν ενθαρρυντικό στοιχείο) αλλά τελικά η πρώτη εντύπωση είναι πως η μπάντα χωρίς να κάνει τίποτα το ιδιαίτερο αξίζει να ακουστεί παραπάνω, τουλάχιστον από τους φίλους του είδους.
Για ποιο είδος μιλάμε; Λοιπόν, στο metal-archives λέει grindcore, ενώ οι ίδιοι περιγράφουν τη μουσική του ως “violent, death-loving black-thrash”, με την αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση. Μιλάμε ουσιαστικά για ένα θρασάτο death/grind με κάποιες black metal πινελιές, που πιάνει όλο αυτό το φάσμα από AUTOPSY και REPULSION μέχρι MACHETAZO και EXHUMED, με τους στίχους να κυμαίνονται στα ίδια λημέρια (μόνο εντελώς βλαμμένοι και χωρίς καμία διάθεση να τους πάρεις στα σοβαρά). Μπορεί να θυμίσουν και τους συμπατριώτες τους AURA NOIR (Ο Apollyon συμμετέχει σε ένα κομμάτι), ενώ σε κάνα δύο σημεία μου έφεραν στο νου τους δικούς μας φοβερούς και τρομερούς NADIWRATH στο πώς αλλάζουν από “μαυρομεταλίζουσες” κιθάρες εν μέσω blastbeat σε πανκίλες. Γνώμη μου, πως καλό θα ήταν να αυξήσουν τα black metal στοιχεία τους. Θα τους έκανε πιο ενδιαφέροντες συν ότι θα τους έδιναν πόντους διαφορετικότητας, μιας και στην παρούσα φάση θυμίζουν ένα σωρό πράγματα τα οποία έχουμε ξανακούσει πολλάκις (που δεν είναι εκεί το κακό) και κυρίως, πολύ καλύτερα από τους WHIP. Το θετικό είναι ότι το άλμπουμ ακούγεται ευχάριστα, έχει καλά riffs και σημεία που μένουν, drumming και φωνητικά είναι μούρλια, η παραγωγή επίσης πολύ καλή και γενικά μιλάμε για ένα 100% fun άκουσμα.
Προσωπικά θεωρώ, πως η μπάντα αν προσπαθήσει να έχει είτε μικρότερες και πιο τσιτωμένες συνθέσεις πιο κοντά στα grindcore στάνταρ (40 λεπτά με 13 κομμάτια είναι λίγο υπερβολή για το συγκεκριμένο άλμπουμ), είτε να παίξει λίγο πιο ευφάνταστα (αν και έχουμε ακούσει πολύ πιο μονότονα πράγματα στο είδος) και να αναμίξει περισσότερο black metal θα μπορούμε να μιλάμε για αποτέλεσμα που στέκεται αν όχι στην πρώτη γραμμή, τουλάχιστον όχι μακριά από αυτή.
6.5 / 10
Νίκος Χασούρας
