Η μπάντα της Πρωτοχρονιάς, επιστρέφει με ένα ακόμα άλμπουμ. Και λέω μπάντα της Πρωτοχρονιάς, γιατί οι MECHINA κυκλοφορούν ακόμα ένα δίσκο την 1η Ιανουαρίου (όπως έκαναν και στα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, “Conqueror” το 2011 και “Empyrean” το 2013).
Αυτό που μου κάνει τρομερή εντύπωση είναι ότι αυτό το συγκρότημα είναι ακόμα χωρίς δισκογραφική εταιρεία! Δε ξέρω αν το κάνουν επίτηδες, αλλά πραγματικά μου κάνει εντύπωση, γιατί η μπάντα παίζει και παίζει και πολύ καλά και με δικό της ήχο!
Για όσους δεν τους γνωρίζουν, οι MECHINA είναι η μπάντα του Έλληνα της Αμερικής Steve Amarantos και εκεί ευθύνεται και η εκτεταμένη χρήση ελληνικών λέξεων στους τίτλους των κομματιών (αλλά ακόμα στους στίχους των προηγούμενων κυρίως άλμπουμ). Η μουσική τους είναι μία μίξη industrial, death, symphonic/soundtrack metal, με χρήση τόσο brutal (κυρίως) αλλά και καθαρών φωνητικών, φέρνοντας στο μυαλό τους FEAR FACTORY σε στιγμές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ίδιοι, καθώς είναι αρκετά δικό τους αυτό το πάντρεμα που παίζουν.
Στο τέταρτο άλμπουμ τους, “Xenon”, το πρώτο πράγμα που προσέχει κάποιος είναι ότι η παραγωγή (επιτέλους!!) είναι δύο σκάλες πάνω από τις προηγούμενες δουλειές τους. Ακόμα θέλει βελτίωση, μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερη, αλλά τουλάχιστον δεν είναι πλέον κουραστική, όπως συνέβαινε στα προηγούμενα άλμπουμ.
Συνθετικά η μπάντα συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, χωρίς να έχει εκλπήξεις ηχητικά. Συμφωνική χρήση των πλήκτρων, samples, εναλλαγές growls και καθαρών φωνητικών, περάσματα από πιο ακραία σε πιο μελωδικά μέρη και δημιουργία επιβλητικής ατμόσφαιρας. Και στο “Xenon” θα συναντήσουμε το «τρικ» της σύνδεσης των κομματιών, με το outro του ενός να γίνεται στη συνέχεια intro του άλλου. Η ποιότητα των συνθέσεων δε λείπει από ακόμα μία κυκλοφορία τους, έτσι με εξαίρεση 2 αδιάφορες στιγμές, τα υπόλοιπα κομμάτια είναι σε πάρα πολύ καλό επίπεδο, με τα “Alithea”, “Terrae”, “Tartarus” και “Thales” να ξεχωρίζουν, ενώ το εξαιρετικό instrumental συμφωνικό outro “Actaeon”, «κλείνει» ιδανικά το δίσκο.
Αυτό που με ξένισε σε αυτή την κυκλοφορία, είναι ότι οι MECHINA δεν πειραματίζονται καθόλου. Και ως αποτέλεσμα αυτού, η «έκπληξη» που ήταν από τα μεγάλα ατού τους όταν κάποιος πρωτάκουγε τη μπάντα, έχει εξαφανιστεί. Παραμένουν ιδιαίτεροι και μοναδικοί ηχητικά, συνεχίζουν να βγάζουν πολύ καλή μουσική, όμως αυτό το «κάτι» λείπει από το “Xenon” για να είναι ακόμα μεγαλύτερη η βαθμολογία του. Όπως και να έχει όμως, αν δεν τους έχετε ξανακούσει, ο δίσκος είναι μία ιδανική ευκαιρία να το κάνετε και δε νομίζω ότι θα χάσετε. Από τις πάρα πολύ καλές, όχι γνωστές μπάντες εκεί έξω.
7.5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
