Οι SEEDEVIL μετράνε περίπου τέσσερα χρόνια ύπαρξης, μας έρχονται από τον Πειραιά και το “Post destruction” είναι η πρώτη επίσημη κυκλοφορία τους, που διαδέχθηκε το demo “Brain junctions”. Όπως αναφέρουν οι ίδιοι, η μουσική τους κατεύθυνση περιγράφεται ως modern metal, αλλά δυστυχώς δεν μας αναφέρουν ποιας χρονιάς, αφού οι συνθέσεις τους μα γυρίζουν πίσω στην αυγή της νέα χιλιετίας, όπου το ξέσπασμα των alternative/nu metal συγκροτημάτων, τύπου BREAKING BENJAMIN, ήταν πιο καταιγιστικό και από την επίθεση της ομάδας μπάσκετ του Μιλάνου ενάντια στον Ολυμπιακό πριν από μερικές ημέρες.
Ο δίσκος ξεκινάει με μια πολιτική δήλωση. Στο κομμάτι “6-5-10” ακούμε την αγανάκτηση τόσο του συγκροτήματος, όσο και του κόσμου (με background samples), για την υπογραφή του πρώτου μνημονίου στην χώρα μας, αλλά και την τραγική έκβαση της μεγάλης διαδήλωσης με τον εμπρησμό της Marfin. Η συνέχεια του δίσκου βρίσκει την μπάντα το ίδιο ανήσυχη κοινωνικοπολιτικά. Μια ανησυχία που δυστυχώς δεν μεταδίδεται στο ακροατή πέραν του στιχουργικού μέρους, αφού τόσο η μίξη του ήχου, όσο και τα φωνητικά, σε πολλά σημεία δημιουργούν μια δυσαρμονία στο συνολικό αποτέλεσμα. Πιο συγκεκριμένα, σε ότι έχει να κάνει με την μίξη, ο δίσκος ακούγεται δυσανάλογα πρίμος και άδειος από τον όγκο του μπάσου, παρά το γεγονός ότι τον ήχο επιμελήθηκε ο μπασίστας του συγκροτήματος. Όλα φυσικά στην έκδοση που πήρα εγώ στα χέρια μου, αφού από ότι άκουσα κάποια κομμάτια στο youtube κανάλι της μπάντας, οι ισορροπίες είναι στον μεγαλύτερο βαθμό αποκατεστημένες.
Στα φωνητικά τώρα, το πρόβλημα δεν είναι το ίδιο σε έκταση, αλλά θεωρώ πως θα έπρεπε να δοθούν περισσότερες “ανάσες” κατά την ηχογράφησή τους, ώστε να μη τερματίζουν σε ορισμένα σημεία. Κατά τα άλλα, όπως ανέφερα και στην αρχή, οι SEEDEVIL εντάσσονται σε αυτό τον ήχο μόλις στην δύση του alternative ιδιώματος, με αποτέλεσμα οι συνθέσεις τους να είναι μεν groove-άτες και ξεσηκωτικές, αλλά και ταυτόχρονα πολυφορεμένες. Ναι, φυσικά και αυτό συμβαίνει σε όλα τα είδη, αλλά όταν έχεις να προσθέσεις την προσωπική σου πινελιά, οι όποιες αντιρρήσεις διαγράφονται. Και αυτό φυσικά συμβαίνει στο κλείσιμο του “Post destruction”, με το instrumental “K-1” να αποκαλύπτει μια διαφορετική, πιο χαλαρή άποψη της μουσικής τους.
Τέλος, το γεγονός ότι ο δίσκος κυκλοφορεί από την FM Records δεν ξέρω κατά πόσο θα βοηθήσει την μπάντα να βρει τα βήματά της, αφού ένα τέτοιο άνοιγμα ίσως την απομακρύνει από την μουσική τους εξέλιξη. Διότι καλά συστατικά στην μουσική τους υπάρχουν, μόνο που χρειάζεται δουλειά για να έρθουν με τον καλύτερο τρόπο στο φως.
6.5 / 10
Νίκος Ζέρης
